Οταν το σύστημα πετάει ένα σπλάχνο από τα σπλάχνα του στο δρόμο σαν στυμμένη λεμονόκουπα, αυτό δεν είναι κάθαρση, περισσότερο με μπανανόφλουδα μοιάζει.

Είπαν και ξαναείπαν για την ανάκαμψη που θα 'ρθει, τα νούμερα, όμως, όχι μόνο δε βγαίνουν, αλλά προκύπτουν και χειρότερα, σε βαθμό που ήδη να κυκλοφορεί σαν ανέκδοτο ότι η ανάκαμψη δεν είναι τίποτα άλλο από το καρότο που κρεμάνε μπροστά στο γάιδαρο για να περπατά ελπίζοντας πως στο επόμενο βήμα θα είναι δικό του.

Το πρόβλημα είναι ότι τα υποζύγια δεν έχουν άλλο κουράγιο να βαδίσουν σ' αυτό το δρόμο. Το καρότο είναι καταδικασμένο να μαραθεί κρεμασμένο στη θέση του. Τα 'χει αυτά η καπιταλιστική κρίση.

Παράξενη αντίληψη για το δίκιο έχει ο πρωθυπουργός. Στο χτεσινό διάγγελμά του χαρακτήρισε «άδικο» τον τρόπο που ζούσαμε. Δεν αναφερόταν, όμως, στην αδικία που προκύπτει από την ταξική διαφορά. Αντίθετα, «άδικο» κατ' αυτόν ήταν οι μισθοί που κατάκτησαν παλεύοντας οι εργαζόμενοι, «άδικο» ήταν η επιδίωξη των ανθρώπων να έχουν ένα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι τους. «Αδικο» ήταν να εξασφαλίζουν τις σπουδές των παιδιών τους και μια ανθρώπινη ζωή για τα γερόντια τους όταν βγαίναν στη σύνταξη. Η αντίληψή του για το δίκιο είναι η αντίληψη των καπιταλιστών που σήμερα με την εφαρμοζόμενη πολιτική εμφανίζονται να διορθώνουν την αδικία, εκμεταλλευόμενοι τους σημερινούς συσχετισμούς για να γυρίσουν τη ζωή της εργατικής τάξης έναν αιώνα πίσω.

Η αντίληψη της αστικής τάξης για το δίκιο είναι ένα ακόμα κριτήριο ψήφου για τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα. Κι επειδή αυτό το «δίκιο» δεν καταπίνεται εύκολα, ήδη η αστική τάξη ενισχύει τις εναλλακτικές της. Στήνουν δίπλα στον Καρατζαφέρη τον Κύρτσο και την Μπάρμπα, δίπλα στην Μπακογιάννη τον Μπήτρο, δίπλα στον Κουβέλη τον Μανίκα, δίπλα στον Τσίπρα τον Κουρουμπλή.

Οι εναλλακτικές που προβάλλουν - σάπια υλικά για την αναπαλαίωση - μαρτυρούν και το μέγεθος του αδιέξοδου μπροστά στο οποίο βρίσκεται η αστική τάξη, έχοντας απέναντί της μια πραγματικότητα: Παρά την τεραστίων διαστάσεων προπαγάνδα να πειστεί ο λαός ότι φταίει και ότι η σωτηρία του είναι εντός του συστήματος, ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα δουλεύει ήδη μια άλλη προοπτική, αυτή που περιγράφει το ΚΚΕ: Ενα όσο το δυνατόν ισχυρότερο εργατικό - λαϊκό κίνημα, όλο και πιο ικανό να ορθώνει εμπόδια σ' αυτή την πολιτική, να ανοίγει δρόμο με την πάλη του για μια άλλη εξουσία, τη λαϊκή.

Απέναντι σ' αυτή την προοπτική εκφράζεται έντονη η αγωνία των αρθρογράφων του αστικού Τύπου που ζητούν ψυχραιμία και σωφροσύνη. Καμιά ψυχραιμία και σωφροσύνη στα μέτρα της αστικής τάξης. Η ανεργία δεν έρχεται μόνη της, η λιτότητα επιβάλλεται. Δίκαιη λοιπόν η οργή, κίνδυνος η απογοήτευση που οδηγεί σε υποταγή.

Η ομολογία ότι το αποτέλεσμα των εκλογών έχει σχέση με την πορεία των επόμενων δεκαετιών δείχνει και το βάρος αυτής της ψήφου. Θα δώσει ανάσα στο σύστημα με έγκριση αυτής ή της άλλης δύναμης που στηρίζει την ΕΕ; `Η θα προστεθεί στη δύναμη του λαϊκού κινήματος για να δοθούν από καλύτερες θέσεις οι μάχες που βρίσκονται μπροστά;

Το γεγονός ότι οι αστοί αναμένουν ήδη ένα «μη κανονικό αποτέλεσμα» δείχνει και τα αδιέξοδα του συστήματος που δεν μπορεί να κουλαντρίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Κανένας εφησυχασμός. Το σύστημα έχει στήσει ήδη αρκετά μαξιλαράκια για να μην ξεφύγει η διαμαρτυρία εκτός των τειχών. Η Ιστορία όμως βεβαιώνει ότι η δύναμη του λαϊκού κινήματος μπορεί να σαρώσει και τα ισχυρότερα κάστρα.

Τούτες τις ώρες κανένας μόνος του. Τούτες τις ώρες πρέπει να ανατρέπουμε με δουλειά άνθρωπο τον άνθρωπο κάθε φόβο. Χτες, ένας από τους αστούς αναλυτές ανακάλυψε ότι ζούμε περίοδο «ασύλληπτων γεωπολιτικών αλλαγών» και κούνησε την ανακάλυψη σαν μια ακόμα σημαία τρόμου για να πει στον ψηφοφόρο ότι το μόνο που του μένει είναι όχι απλά να κάτσει καλά αλλά και να δεθεί περισσότερο στα ιμπεριαλιστικά δεσμά.

Μπροστά στην εμφανή διάθεση του κόσμου να γκρεμίσει ό,τι του γκρεμίζει τη ζωή, οι αστοί εμφανίζονται έτοιμοι να δεχτούν και «εναλλακτικές» που όλα τ' αλλάζουν για να μείνουν όλα ίδια. Σ' αυτό συντείνει η ένταση της προπαγάνδας ότι μπορεί να υπάρχουν θετικές εξελίξεις αλλά αυτές έχουν σαν προϋπόθεση την παραμονή στην ΕΕ. Προτείνουν να αλλάξει ο τσοπάνης, με το λύκο, όμως, να κουμαντάρει το μαντρί. Τέτοια είναι η πρόταση για την περίφημη «αριστερή» διακυβέρνηση, όπου η εξουσία θα παραμένει στους καπιταλιστές με κυβέρνηση που θα «διαπραγματεύεται» μαζί τους. Σκέτη απάτη.

Στις τρεις βδομάδες που έμειναν με μεγαλύτερη ένταση δουλεύουμε ώστε κανένας να μη μείνει φοβισμένος, για αύξηση της λαϊκής συσπείρωσης, ενίσχυση του ΚΚΕ τόση και τέτοια που όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση να 'χει πρόβλημα να κυβερνήσει, να 'χει πρόβλημα να προωθήσει ανεμπόδιστα την πολιτική των μονοπωλίων. Μόνο έτσι θα πάει στα σκουπίδια όλη αυτή η σαπίλα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ για τα φτωχά λαϊκά στρώματα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Κομπίνα Βενιζέλου εξαφανίζει επιδόματα

ΤΑ ΝΕΑ: Λύνουν γρίφους ψάχνουν κράχτες

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: 712.076 είναι οι κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι του δημοσίου

ΑΥΡΙΑΝΗ: Παίρνουν μπροστά οι τράπεζες

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Τεκμήρια φωτιά για τα ακίνητα

Ο ΛΟΓΟΣ: Βάζουν φωτιά στον οβελία τα καύσιμα

ΕΘΝΟΣ: Αφετηρία με «καμπανάκι» Παπαδήμου

Η ΑΥΓΗ: «Μαύρο» στο χάος του Μνημονίου

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Στις 6 Μαΐου οι εκλογές της κρίσης

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Αισιοδοξία τώρα για τράπεζες - Χ.Α.

Η ΝΙΚΗ: Πώς άφησαν στο σταυρό του μαρτυρίου χιλιάδες υπερχρεωμένους δανειολήπτες

«Πριν από μερικές μέρες, τα κανάλια των αστών προσπαθούσαν να πείσουν ότι η επόμενη κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να μειώσει παραπέρα τους μισθούς των εργαζομένων, αφού ανταγωνιστικότητα δε σημαίνει απαραίτητα και φτηνοί εργάτες. Για να προσδώσουν μάλιστα αληθοφάνεια στα σχετικά ρεπορτάζ, φιλοξενούσαν δηλώσεις Βούλγαρων αξιωματούχων, που έλεγαν ότι στη χώρα τους έχουν μειωθεί οι επενδύσεις, παρά τα φτηνά εργατικά χέρια. Η αλήθεια είναι ότι η ανταγωνιστικότητα μιας καπιταλιστικής οικονομίας δεν εξαρτάται μόνο από τα χαμηλά μεροκάματα. Αλλά ο στόχος των αστικών ΜΜΕ ήταν να εφησυχάσουν το λαό για κάτι που με βεβαιότητα θα συμβεί μετά τις εκλογές, αν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν λυμένα τα χέρια τους να νομοθετήσουν αντιλαϊκά, αφού η μείωση των μισθών προβλέπεται στο μνημόνιο που συνυπέγραψαν με την τρόικα.

Οσο για την ποιότητα της προπαγάνδας τους, μια ανταπόκριση χτες από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, έρχεται να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των ρεπορτάζ που παρουσιάστηκαν τις προηγούμενες μέρες στα αστικά ΜΜΕ. Σύμφωνα με αυτήν, τα δύο τελευταία χρόνια παρατηρείται "τσουνάμι" ίδρυσης ή μετακίνησης εδρών από ελληνικές επιχειρήσεις της Β. Ελλάδας στη Βουλγαρία, με τον αριθμό τους να φθάνει σήμερα τις 2.560. Από αυτές, οι 880 που έχουν έδρα το Blagoevgrad, έχουν συσταθεί το 2011. Σύμφωνα με τους ίδιους τους επιχειρηματίες, βασικά κίνητρα για τη μετεγκατάστασή τους ήταν η χαμηλή φορολογία (10% επί των κερδών), τα φτηνά εργατικά χέρια (ο μισθός ενός υπαλλήλου δεν ξεπερνά τα 300 ευρώ συμπεριλαμβανομένων και των ασφαλιστικών εισφορών) και τα χαμηλά λειτουργικά έξοδα της επιχείρησης. Η νομοθέτηση τέτοιων μέτρων βρίσκεται στις άμεσες προτεραιότητες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αν δεν βγουν κυριολεκτικά τσακισμένα από την κάλπη, με πανίσχυρο ΚΚΕ. Στο χέρι του λαού είναι να εμποδίσει το έγκλημα σε βάρος του, το οποίο δεν μπορεί να κρυφτεί ακόμα και από τα δικά τους επίσημα στοιχεία» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

ΚΛΑΜΑ: «Η ανεργία βρίσκεται σε πρωτοφανή ύψη, η λιτότητα μέσα στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα επιτείνει καθημερινά την οργή και την απογοήτευση, και άρα είναι απόλυτα δικαιολογημένη η επιθυμία όλων όσοι έχουν παγιδευτεί στα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα της κρίσης να θέλουν να τιμωρήσουν με την ψήφο τους όσους θεωρούν υπαίτιους της δυστυχίας τους. Ωστόσο, δεν είναι η οργή ή η αγανάκτηση που θα βοηθήσουν ώστε να χαράξουν οι εκλογείς τον δρόμο για την υπέρβαση της κρίσης (...) Ψυχραιμία και σωφροσύνη θα πρέπει να διακατέχουν τον ψηφοφόρο όταν φτάσει μπροστά στην κάλπη (...) αυτή τη φορά η όποια απόφασή μας θα καθορίσει για δεκαετίες την εθνική μας πορεία» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

ΠΙΚΡΑ: «Η μόνη ευρεία πλειοψηφία που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις αφορά τη συντριπτική καταδίκη του Μνημονίου και την πάνδημη αρνητική άποψη για τον απολογισμό της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του Γ. Παπανδρέου (...) όλες οι άλλες αξιολογήσεις κινούνται στον αστερισμό του απόλυτου κατακερματισμού (...) η χώρα ζει εδώ και δυόμισι χρόνια μια πρωτοφανή δοκιμασία (...) ανεξάρτητα με το τι λένε οι δημοσκοπήσεις η Ελλάδα που οδεύει στην κάλπη δεν είναι μια κανονική χώρα. Αρα δεν μπορεί να αναπτύξει "κανονικές" εκλογικές συμπεριφορές. Ούτε να οδηγηθεί σε ένα "κανονικό" αποτέλεσμα» (από άρθρο στα ΝΕΑ).

ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ: «Με τρομάζει το γεγονός ότι ζούμε σε μια περίοδο ασύλληπτων γεωπολιτικών αλλαγών (...) Ο πλούτος μετακινείται ανατολικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν τον ηγεμονικό τους ρόλο και η Ευρώπη προσπαθεί να διατηρηθεί ενιαία (...) Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί στο τέλος, αν θα έχουμε μια μικρότερη γερμανοκεντρική Ευρώπη ή μια μετεξέλιξη της σημερινής Ευρωπαϊκής Ενωσης, αν η Ευρώπη θα αναγεννηθεί μέσα από την κρίση ή αν θα περάσει σε μια φάση παρακμής και πτώσης. Ο κίνδυνος είναι προφανής για την Ελλάδα (...) Η χώρα μας κέρδισε πάντοτε όταν ταυτίσθηκε με τις σωστές διεθνείς συμμαχίες και έχασε όταν δεν τις εκτίμησε σωστά ή αποφάσισε να τις αγνοήσει (...) Στη σημερινή φάση είναι κρίσιμος ο στόχος της παραμονής μας στο δυτικό στρατόπεδο, όσο μεγάλος και αν είναι ο θυμός εναντίον του Βερολίνου ή των Βρυξελλών» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).