ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΗΜΕΡΑ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ στις 6.30 ενάντια στη δανειακή σύμβαση

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Στη μεγάλη κατηφόρα οι μισθοί έως το 2014

Η ΝΙΚΗ: Το σχέδιο για την περικοπή 13ου και 14ου μισθού

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Απώλεια 10 δισ. ευρώ το 2011

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Διόρθωση του μίγματος πολιτικής για ανάπτυξη

ΤΑ ΝΕΑ: Κούρεμα - εξπρές σε όλα τα εφάπαξ

ΕΘΝΟΣ: Τελεσίγραφο στα Ταμεία για το εφάπαξ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Κόβουν εφάπαξ σε 60.000 εν αναμονή

ΑΥΡΙΑΝΗ: Χρεοκοπία μέχρι το 2013 και νέο κούρεμα του δημόσιου χρέους κατά 70%

Η ΑΥΓΗ: Ακρωτηριάζουν 40% το Δημόσιο

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Συντάξεις σε συγγενείς αναπήρων

Ο ΛΟΓΟΣ: Πολιτική συναίνεση, εγρήγορση και αβεβαιότητα

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Κόλαση και η ποδοσφαιρική Ελλάδα

«Στόχος τους είναι να καλλιεργήσουν στο λαό φρούδες ελπίδες ότι ο νέος πρόεδρος σηματοδοτεί τάχα "νέο ξεκίνημα", άρα και "στροφή" προς μια διαφορετική πολιτική. Ακόμα και το σύνθημα που επελέγη, το "Αρχίζουμε", παρέπεμπε σε ένα δήθεν νέο ξεκίνημα του ΠΑΣΟΚ, υπό τη "νέα" διεύθυνση. Παλιά τους τέχνη κόσκινο, στην προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν και να χειραγωγήσουν τις λαϊκές συνειδήσεις, μασκαρεύοντας το παλιό σαν "νέο", κόντρα στο αναντίρρητο γεγονός ότι με σαπισμένα υλικά τίποτα το νέο δεν μπορεί να δημιουργηθεί. Στο ίδιο έργο θεατές έχουν βρεθεί πολλές φορές στο παρελθόν οι άνθρωποι του μόχθου (...) τα μασκαρέματα δίνουν και παίρνουν, χωρίς ούτε στο ελάχιστο να αλλάζει η αντιδραστική πολιτική που συνυπηρετούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

(...) τίποτα το "νέο" δεν υπήρχε στην πολιτική που εφάρμοσαν, για τον απλό λόγο ότι αυτή δεν καθορίζεται από τις ιδιαίτερες ικανότητες και ιδιότητες των πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης, ούτε αν είναι "νέοι" ή "παλιοί", αλλά από τις δικές της ανάγκες, που μεταφράζονται σε συγκεκριμένη πολιτική των κομμάτων της. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, αφού Βενιζέλος και Σαμαράς δεσμεύονται από την υπογραφή τους στα μνημόνια για τα μέτρα που θα στηρίξουν μετεκλογικά, ανεξάρτητα από το πόστο που θα υπηρετήσουν την αστική τάξη. Η πολιτική τους γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστική επειδή ακριβώς το κεφάλαιο, το οποίο υπηρετούν, γίνεται πιο επιθετικό ενάντια στο λαό και τα δικαιώματά του.

Τα κόμματα αυτά δεν αλλάζουν, όσα "πουκάμισα" κι αν προβάρουν. Η αντιδραστική αντιλαϊκή πολιτική τους είναι σάπια, γιατί η τάξη που εκπροσωπούν "σάπισε", βουλιάζει στην αντίδραση, εναποθέτει τις ανάγκες της για περισσότερα κέρδη στην εξαθλίωση της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ο λαός έχει μεγάλη πείρα. Μπορεί να αποτελέσει πυξίδα που θα τον προσανατολίσει σωστά: Στο σημείο συνάντησής του με το ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα, με το ΚΚΕ για να συμπορευτεί μαζί του στην κατεύθυνση ενός άλλου, πραγματικά νέου δρόμου ανάπτυξης. Αυτήν την πείρα πρέπει να χρησιμοποιήσει και στην κάλπη, καταδικάζοντας ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., τα άλλα στηρίγματα των αστών και του ευρωμονόδρομου, και ενισχύοντας καθοριστικά το ΚΚΕ» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

Μπήκαμε πια για τα καλά στην προεκλογική περίοδο. Το μαρτυρά η ένταση με την οποία τα κόμματα που τσακίζουν το λαό κι από κοντά τα αστικά μέσα ενημέρωσης καταφεύγουν στον εκβιασμό, στα ψέματα, στην τρομοκρατία.

Μ' αφορμή τα επεισόδια στο ντέρμπι της προηγούμενης Κυριακής αναπτύσσεται μια φιλολογία του τρόμου επί παντός: Τρόμος στο γήπεδο, τρόμος στο κέντρο της Αθήνας, τρόμος στις γειτονιές. Ετσι που να κάνουν το λαό να ζητάει λύτρωση σε περισσότερη αστυνομία. Κάπως έτσι στην πρώτη διετία της κυβέρνησης Σημίτη σχεδόν διπλασίασαν τους αστυνομικούς κι έστησαν ειδικά αστυνομικά σώματα για κάθε κατηγορία πολιτών.

Παράλληλα, τα παράσιτα οι καπιταλιστές βγήκαν στο μεϊντάνι για να τρομοκρατήσουν το λαό ότι αν επιλέξει τους κομμουνιστές θα επέλθει χάος.

Ποιοι μιλάνε; Αυτοί που αρπάζουν την απλήρωτη δουλειά των εργατών. Αυτοί που νιώθουν πως πια κάτι αλλάζει στη συνείδηση των εργατών: Αυτό που οι καπιταλιστές παρουσιάζουν σαν «εθνικό», το συμφέρον τους, δηλαδή, επιστρέφεται από τους εργάτες που όλο και πιο επίμονα προβάλλουν τα αιτήματά τους με όρους αντιπαράθεσης τάξης με τάξη.

Το μπαράζ των δηλώσεων που στοχεύουν να ορθώσουν φράγμα στη σχέση του ΚΚΕ με την εργατική τάξη αποκαλύπτει ένα ακόμα παραμύθι: Ως πρόσφατα οι αστοί ισχυρίζονταν πως ο ελληνικός λαός υπομένει στωικά τα μέτρα, ούτε λίγο ούτε πολύ τα στηρίζει. Τώρα οι αστοί σκυλιάζουν. Γιατί μετράνε ως και μέσα στο «σπίτι» τους την αντίθεση. Στις γυναίκες που κρατάνε τα παιδιά των αστών. Στους μαγείρους που τους ταΐζουν. Στους φύλακες που τους φυλάνε. Σ' όλους αυτούς που πια το αφεντικό βλέπει τον εχθρό του. Και δικαίως χάνει τον ύπνο του.

Κοντός ψαλμός οι εκλογές. Ακόμα πιο κοντός οι διαρκείς αγώνες που όσο κι αν τους ξορκίζουν, θα αναπτύσσονται εκεί που δεν τους περιμένουν.

Στην πορεία προς αυτές τις εκλογές καταγράφεται ήδη ένα νέο ποιοτικό στοιχείο. Η εργατική τάξη και το Κόμμα της, το ΚΚΕ, έχουν κάνει καθαρό πως δε θα φτάσουν στην κάλπη απλά για να καταγράψουν ένα συσχετισμό της στιγμής, αλλά θα φτάσουν ως εκεί με διαρκή ταξική αντιπαράθεση εκεί ακριβώς που κρίνεται στην πράξη η εφαρμοζόμενη πολιτική, εκεί ακριβώς που ο εργάτης μετράει ποιος είναι με ποιον. Η μάχη για τις Συμβάσεις είναι ήδη σε εξέλιξη.

Στην πορεία προς τις εκλογές τα κόμματα που αποφάσισαν και στηρίζουν την επιβολή της σύγχρονης βαρβαρότητας στους εργασιακούς χώρους, προσπαθούν να βγάλουν από πάνω τους την ευθύνη για την πολιτική που στηρίζουν. Ετσι άρχισαν πάλι να μιλάνε για την τρόικα και να βγάζουν την ουρά τους απέξω.

Κανένας δεν ξεχνά: Μαζί τα αποφάσισαν, μαζί πρέπει να καταδικαστούν.

Θέλουν να δείξουν πως γυρνάνε σελίδα. Μιλάνε πάλι για εθνική πολιτική με αυτονόητο την παραμονή στην ΕΕ. Αυτή η πολιτική αφορά στα συμφέροντα των καπιταλιστών και μόνο αυτών. Για την εργατική τάξη κριτήριο και στις εκλογές είναι η μάχη της για την ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου.

Γεγονός που αντιλαμβάνεται η αστική τάξη κι έτσι ψάχνει πάλι «συνταγή» για να πείσει ότι παρά το μνημόνιο υπάρχει κι άλλος τρόπος ώστε τα μέτρα να μην είναι βάρβαρα.

Οι ίδιοι έχουν υπογράψει ότι και μετεκλογικά όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα τη δανειακή σύμβαση. Δεν ξεπλένονται.

Για την εργατική τάξη τον δρόμο τον δείχνει το λάβαρο που ενοχλεί. Αυτό που γράφει «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Η «ΑΣΧΕΤΗ» ΤΡΟΪΚΑ: «Η τρόικα ή έχει εκπονήσει ευφυέστατο σχέδιο που θα μας εκπλήξει όλους ή είναι άσχετη (...) Αναφερόμαστε στη διατήρηση της χώρας και των πολιτών σε διαρκή κατάσταση νευρικού κλονισμού (...) κάθε 3 ή 6 μήνες επιβάλλει νέα μέτρα διατηρώντας μια κατάσταση ρευστότητας, αβεβαιότητας και ανασφάλειας που νεκρώνει τα πάντα (...) προαναγγέλλουν τα μέτρα που θα επιχειρήσουν να επιβάλουν ύστερα από λίγους μήνες, λες και δεν θέλουν να επιτρέψουν να ξεθαρρέψουν καταναλωτές και επενδυτές. Με την τακτική τους αυτή επιδεινώνουν το οικονομικό κλίμα, καταβαραθρώνουν την αγορά και προκαλούν βαθύτερη ύφεση. Πάρτε για παράδειγμα τις προαναγγελίες για τον επόμενο Ιούνη. Ηδη προκαλούν φόβο και ανασφάλεια. Στις συνθήκες αυτές ποιος πολίτης θα καταναλώσει; Ποιος θα επενδύσει; Ποιος θα χτίσει σπίτι ή θα κάνει εργασίες βελτίωσης;» (από άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ: «Ηδη από αυτές τις εκλογές, μπορούμε να ξεπεράσουμε την άκαρπη συζήτηση υπέρ ή κατά του Μνημονίου. Σκοπός μας είναι να διατυπώσουμε μια εθνική πολιτική για τη μακροχρόνια ανάπτυξη μέσα στην Ευρώπη. Ξεκινήστε από τώρα, αν και θα χρειαστούν και άλλες εκλογικές αναμετρήσεις, να επιλέγετε τον πολιτικό που θα εμπιστευθείτε, σε αυτήν την προοπτική» (από άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΨΑΧΝΟΥΝ ΠΑΛΙ «ΣΥΝΤΑΓΗ»: «Την ώρα που τα νοικοκυριά βρίσκονται στο κόκκινο και αδυνατούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους η διαιώνιση του φαύλου κύκλου της ύφεσης φέρνει νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων αύξηση της φορολογίας αλλά και εκτόξευση της ανεργίας και νέα λουκέτα στην αγορά. Είναι προφανές ότι αν δεν αλλάξει η συνταγή της ακολουθούμενης πολιτικής και δεν προωθηθούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, οι θυσίες των νοικοκυριών θα εξακολουθήσουν να πηγαίνουν χαμένες» (από το κύριο άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΤΟ ΛΑΒΑΡΟ ΠΟΥ ΕΝΟΧΛΕΙ: «Σε πλήρη σύγχυση, υιοθετούν έναν τυφλό ακτιβισμό (...) Tο ερώτημα, ωστόσο, είναι τι κάνει η κυβέρνηση (...) H κυβέρνηση οφείλει να διαφυλάξει τα συμφέροντα των πολλών και του τόπου. Δεν νοείται οι μειοψηφίες να επιβάλλουν ετσιθελικά τις θέσεις τους στα συμφέροντα των πλειοψηφιών. Aρκετά πια με τα λάβαρα "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη"» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).