Από το ανθρώπινο «Save Our Soul's» (SOS) στο κυνικό «Save Our System».

Η διαφορά βρίσκεται στην κλίμακα αναφοράς. Στο σίριαλ «Sex and the city» οι κυρίες ήδη λουσμένες στο χρήμα είχαν όνειρα που φτάναν ως τη χαρά στα σκέλια τους. Η σειρά παραήταν προκλητική ακόμα και για την αμερικάνικη κοινωνία που μετρά σε εκατομμύρια τους ανθρώπους που κοιμούνται σε κούτες. Ετσι το αμερικάνικο όνειρο «κατέβηκε» τηλεοπτικά μερικές κλίμακες, με τον ίδιο σκηνοθέτη να στήνει μια νέα τηλεοπτική σειρά όπου πλέον το όνειρο για δυο νέα εργαζόμενα κορίτσια είναι να μπορέσουν να στήσουν μια επιχείρηση κέικ...

Δεν αναφέρεται σε ζητήματα ισοτιμίας. Ούτε καν στις σχέσεις εργαζόμενου - εργοδότη. Καθόλου, βέβαια, συζήτηση δεν γίνεται για την πιθανότητα οι γυναίκες αυτές να συναντηθούν με άλλες σε ταξική βάση. Για τις ΗΠΑ - με πρότυπο και για όλους όσοι καλούνται να καταναλώσουν το ίδιο τηλεοπτικό προϊόν - αυτά είναι απαγορευμένα πράγματα.

Οι ιδιότητες της γυναίκας και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση περιορίζονται στην καπατσοσύνη που τελικά θα τα φέρει βόλτα με το όποιο όνειρό της μέσα στο σύστημα και μάλιστα ως ύμνος στο σύστημα.

Πιο πεζοί οι καπιταλιστές, δεν κάνουν όνειρα, κάνουν επενδύσεις. Οπως ο Γεωργιανός «αυτοδημιούργητος» που με τα αρπαγμένα κεφάλαια από την ανατροπή στην ΕΣΣΔ, πλασάρεται ήδη σαν ο μεγαλοψαράς του ελληνικού χώρου. Με πολύ κομψό τρόπο το σχετικό ρεπορτάζ, αναγνωρίζοντας το αυριανό αφεντικό (με τέτοιους όρους γίνεται το «ρεπορτάζ» στον αστικό Τύπο), δεν βάζει καν σε ερώτηση από πού προέρχονται τα κεφάλαια, αρκεί που επενδύονται. Το κλάμα για τον αφελληνισμό της ιχθυοκαλλιέργειας είναι του κροκόδειλου, καθώς τα παλαμάκια για τις επενδύσεις κυριαρχούν.

Η αστική προπαγάνδα γίνεται όλο και πιο επιθετική. Ετσι ώστε να περνά σαν αυτονόητη η σφαγή της εργατικής τάξης γιατί - λένε - δεν πλήρωσε όταν έπρεπε «τον κόπο». Δεν έγιναν δηλαδή οι Ελληνες εργάτες έγκαιρα «Κινέζοι»...

Η αστική προπαγάνδα δε δίνει δεκάρα για την εργατική τάξη. Κλαίει, δήθεν, για το θάνατο του εμποράκου. Ως εκεί. Κι όταν μιλά για το 23% στο ΦΠΑ, πάλι στον εμποράκο σταματά.

Καιρός είναι και ο εμποράκος να καταλάβει ότι το δικό του μέλλον εξαρτάται από τους όρθιους εργάτες. Κι αντί να κλαίει για τους χαμένους πελάτες, να βρει τρόπο να συμπαραταχτεί με τους εργάτες, για να γίνει ισχυρότερο το μέτωπο που αντιπαλεύει τα μονοπώλια που χτυπάνε συνολικά τα λαϊκά στρώματα.

Το κλάμα είναι κακός σύμβουλος, προκαλεί συμπάθεια, αλλά κρύβει σκοπιμότητες: στο προκείμενο, κρύβει την αγωνία για συντήρηση του συστήματος, ώσπου να ξεπεραστεί η κρίση.

Ομως, σε τέτοιες ώρες, πρωτεύουν οι καθαρές κουβέντες. Ο εργάτης θέλει να ξέρει τι να κάνει και όχι τι παθαίνει.

Εδώ και η διαφορά του «Ρ» με τον αστικό Τύπο.

Το πρώτο του θέμα έχει διά ταύτα: Να πληρώσουν οι καπιταλιστές, να φύγουν πέρα τα κόμματα που υπερασπίζονται τον καπιταλισμό, με το ΚΚΕ μπροστά για τη λαϊκή εξουσία.

Οσο πυκνώνουν τα σύννεφα, όσο οι δυνάμεις συντήρησης του συστήματος προβάλλουν ως ανάγκη «να μιλήσει ο λαός» (εκπαιδευμένος ήδη να σκύβει το κεφάλι όσο σφίγγει το ζωνάρι), τόσο περισσότερο πρέπει να επιμείνουμε στο κύριο: την οργάνωση της εργατικής τάξης, την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, έτσι ώστε όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση να βρίσκει απέναντι ένα ισχυρότερο λαϊκό κίνημα που δεν θα σταματά την πάλη του ώσπου να φύγουν από τη μέση οι αιτίες του κακού: οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η αστική εξουσία.

Διάφοροι «φίλοι του λαού» έδωσαν χτες τρανά δείγματα του ιδεολογικού πυρήνα τους.

Αυτοί που στέλνουν εκατομμύρια εργαζόμενους στο εκτελεστικό απόσπασμα (αυτό σημαίνει ανεργία) αυτοί είχαν το θράσος χτες να καταγγείλουν το ΚΚΕ γιατί υπερασπίζεται το δικαίωμα των εργατών να έχουν δουλειά.

Αυτή που στέλνει χιλιάδες παιδιά στην αμάθεια, η αρμόδια υπουργός, αυτή που έχει κάνει επάγγελμα τη διάλυση και των τελευταίων ψηγμάτων από τη δημόσια Παιδεία, αυτή είχε το θράσος να δηλώσει στη Βουλή ότι οι νόμοι της αστικής τάξης θα εφαρμόζονται, είτε αρέσει στο ΚΚΕ είτε όχι.

Η απάντηση σε αυτούς και αυτήν θα δοθεί τότε και εκεί που αρμόζει στο θράσος τους από εκείνους που άμεσα θίγονται. Η απάντηση θα δίνεται καθημερινά σ' ένα προς ένα τα μέτωπα που άνοιξε η κυβερνητική πολιτική. Και είναι πολλά: Μισθοί, φόροι, συντάξεις, Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία...

Ασχετο: «Στειρώστε τις Τσιγγάνες, κάνουν πολλά παιδιά» (το θέμα στα ΝΕΑ). Η απόφαση ανήκει στην κυβέρνηση της Σλοβακίας. Ναι, αυτήν που αποφάσισε επίσης βαριές φυλακίσεις σε όσους υπερασπίζουν το σοσιαλισμό.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΦΟΡΟΕΠΙΔΡΟΜΗ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Οριστικό χαράτσι σε φαΐ, ποτό έξω

ΕΘΝΟΣ: Σύγχυση με ΦΠΑ πολλών ταχυτήτων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Φόρος (23%) Προστιθέμενης Ανικανότητας

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Αναδρομική μείωση των μισθών στο Δημόσιο

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: 4ωρη εργασία με... μισό μισθό!

ΑΥΡΙΑΝΗ: Χρεωκοπία της Ελλάδας μέσα στο 2011

ΤΑ ΝΕΑ: Ποια θα είναι τα τεκμήρια για ελεύθερους επαγγελματίες

Η ΑΥΓΗ: Μάχη για τα πανεπιστήμια

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Φρένο σε Φινλανδία για τις εγγυήσεις

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Αρχή νέας εποχής στη Λιβύη

Ο ΛΟΓΟΣ: Τέλος Καντάφι

«Από την απόλυτη χλιδή στην... καταραμένη φτώχεια (...) Η ιστορία των "Two broke girls" επικεντρώνεται στη ζωή δύο 22χρονων κοριτσιών, της Μαξ και της Καρολίνας, οι οποίες -σε αντίθεση με την καλοντυμένη Κάρι Μπράντσο- δεν "έχουν μία" και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα στην απαιτητική Νέα Υόρκη. Οι κοπέλες, που εργάζονται ως σερβιτόρες, γίνονται φίλες, μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες και έχουν κοινά όνειρα για μια καλύτερη ζωή, που θα επιχειρήσουν να την κάνουν πράξη. Στόχος τους είναι να ανοίξουν ένα κατάστημα με cupcakes (μικρά κέικ φόρμας), αλλά το κόστος του είναι υψηλό (250.000 $) και η αμοιβή τους από το εστιατόριο δεν φθάνει για να καλύψει τα έξοδα, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να αναζητούν συνεχώς τρόπους προκειμένου να τα βγάλουν πέρα (...) "Μοιάζει να είναι ο εφιάλτης κάθε γυναίκας, αλλά η σειρά θα είναι πικάντικη, ασεβής και εξωφρενική", λέει για το νέο του εγχείρημα ο Μάικλ Πάτρικ Κινγκ, που παραδέχεται ότι είναι η πλήρης αντίθεση με το γοητευτικό σκηνικό και τους χαρακτήρες του "Sex and the city"» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Ενας πρώην σοβιετικός υπήκοος και μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης υπουργός στην πατρίδα του, τη Γεωργία, είναι πλέον ένα από τα μεγάλα αφεντικά του κλάδου των ελληνικών ιχθυοκαλλιεργειών. Ο 55χρονος Κάκα Μπεντουκίντζε έχοντας ξοδέψει περί τα 40 εκατ. ευρώ μέσω του επενδυτικού fund Λινέους ελέγχει το 35% της Δίας Ιχθυοκαλλιέργειες, το 25% της Σελόντα και το 22% της Νηρέας που είναι και η μεγαλύτερη ιχθυοτροφική επιχείρηση της Ελλάδας. Η "επέλαση" του γεωργιανού επιχειρηματία που, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, άρχισε πριν από περίπου έναν χρόνο και κανείς δεν γνωρίζει πού θα καταλήξει. Ο κ. Μπεντουκίντζε δεν έχει μιλήσει σε κανέναν για τα σχέδιά του και το μόνο που εκ των πραγμάτων έχει γίνει γνωστό είναι ότι θέλει να αναδειχθεί σε κυρίαρχο των ελληνικών ιχθυοκαλλιεργειών αποκτώντας ακόμη μεγαλύτερα ποσοστά στις εισηγμένες στο ΧΑ εταιρείες του κλάδου. Σε περίπτωση κατά την οποία ολοκληρωθούν τα σχέδια του γεωργιανού επιχειρηματία, ο δεύτερος σε μέγεθος εξαγωγικός κλάδος της χώρας θα ξεφύγει από τον έλεγχο των ελλήνων επιχειρηματιών» (το θέμα στα ΝΕΑ).

Ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ: «Ο κόσμος φοβάται. Το μήνυμα που στέλνουν, σε κάθε ευκαιρία, οι αγορές είναι αυτός ακριβώς ο φόβος. Και περισσότερο φοβάται ο δυτικός κόσμος, όπου κι εμείς ανήκουμε. Ορθώς. Η παρούσα κρίση, η μεγαλύτερη που είχε να αντιμετωπίσει το σύστημα παραγωγής και διανομής των αγαθών και των υπηρεσιών, από τότε που καταγράφονται τα πρώτα σημάδια ύπαρξής του, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με συνταγές του παρελθόντος (...) Σε χώρες, όπως η Ελλάδα, που μοιράστηκαν την κοινή τύχη όχι όμως και τον κόπο της προηγηθείσης προσπάθειας, το άγος της προσαρμογής προκαλεί φόβο. Λογικό!» (ο Μπ. Παπαδημητρίου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΤΟ ΚΑΛΠΙΚΟ ΚΛΑΜΑ: «Η επαπειλούμενη αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση από 13% σε 23% έρχεται, τελικώς, παρ' ότι πολλοί -ακούγοντας τις δηλώσεις των αρμοδίων- πίστεψαν ότι η κυβέρνηση είχε αλλάξει στάση (...) Ακριβαίνει λοιπόν κατά πολύ κάθε στοιχειώδης έξοδος και προστίθεται βάρος στα βάρη που ήδη πληρώνουν οι πολίτες, από τις έκτακτες εισφορές μέχρι τα αυξημένα τέλη και από τους κουτσουρεμένους μισθούς μέχρι την ανεργία που αυξάνει αλματωδώς. Ειδικά το "τέλος" στην έξοδο έχει και ένα ειδικό βάρος, καθώς (...) αυτή η έξοδος-ανάσα για τον απλό καθημερινό πολίτη στηρίζει και την πραγματική οικονομία. Τους ιδιοκτήτες όλων των καταστημάτων και τους χιλιάδες εργαζομένους σε αυτά. Οι ταβέρνες, τα μπαρ, τα καφενεία, τα εστιατόρια, οι καφετέριες είναι πραγματικοί αρμοί στην οικονομία της χώρας και ο αυξημένος συντελεστής "εξόδου", όπως επί της ουσίας καταγράφεται, θα είναι -έπειτα από τη λιτότητα διαρκείας- ακόμη ένα βαρύ πλήγμα για αυτές τις επιχειρήσεις (...) Είναι καιρός, από τον υπουργό Οικονομικών μέχρι τον τελευταίο τεχνοκράτη, να κοιταχτούν στον καθρέφτη. Και να αναρωτηθούν: Ποιος σπέρνει τη μιζέρια στη χώρα. Και ποιος εξοργίζει τον κόσμο» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΜΙΑ Η ΛΑΪΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Την ώρα που η κυβέρνηση, η ΝΔ και οι λοιποί του συστήματος συναγωνίζονται στο ποιος θα προτείνει τις μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, μια νέα φοροκαταιγίδα βρίσκεται σε εξέλιξη με την "έκτακτη εισφορά" για τις λαϊκές οικογένειες που δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Μία πρέπει να είναι η λαϊκή απάντηση: Την κρίση και το χρέος να πληρώσει η πλουτοκρατία που ευθύνεται για τη δημιουργία τους με την υψηλή κερδοφορία και τα συσσωρευμένα κέρδη της. Καμιά εμπιστοσύνη στα κόμματα που υπερασπίζονται τον καπιταλισμό και την ΕΕ. Συμπόρευση με το ΚΚΕ για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής» (από το πρώτο θέμα στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).