Καλά, να κάνει πλάκα στην κυβέρνηση η «Καθημερινή», αλλά και το «Βήμα»;

Είναι να τη λυπάσαι την κυβέρνηση. Η κριτική που δέχεται από το «δικό» της Τύπο είναι ανελέητη.

Αλλά πάνω που λες είδανε φως και μπήκανε, διαβάζεις παρακάτω και καταλαβαίνεις ότι η κριτική στην κυβέρνηση αφορά στο γεγονός ότι δεν εφαρμόζει όσο γρήγορα θέλει η αστική τάξη την πολιτική της, κι αφήνει να πυροδοτούνται κοινωνικές αντιδράσεις που βάζουν σε κίνδυνο το ίδιο το σύστημα.

Κι έτσι αρχίζουν διάφορες πλευροκοπήσεις. Κριτική, δήθεν, στην κυβέρνηση, παράλληλη επίθεση στο ΚΚΕ που δεν έχει πρόταση που να χωρά στα όρια αυτού του συστήματος. Ψάχνουν για συνενόχους καθώς το καράβι μπάζει νερά και τα ποντίκια ήδη πηδάνε έξω.

Τι είναι αυτό που τους τρομοκρατεί;

Η βουή του κόσμου. Ο οργανωμένος λαός που ήδη δείχνει στο δρόμο πως έχει τη δύναμη να τους μπλοκάρει. Κι αυτό δεν γίνεται μόνο του. Υπάρχει αγωνιστική πρωτοπορία που μπαίνει μπροστά, δίνει το παράδειγμα. Κι αυτό ενοχλεί όσους ήλπιζαν πως η λαϊκή οργή θα εκτονώνεται πάντα χωρίς κόστος για το σύστημα.

Η χειρότερη μορφή συναίνεσης στην κυβερνητική πολιτική, είναι αυτή που δήθεν την αντιπολιτεύεται. Αυτή που χαϊδεύει τη δυσαρέσκεια για να την ξαναστείλει στο μαντρί. Επαγγελματίες σ' αυτήν την τακτική κάτι αρθρογράφοι στην «Ελευθεροτυπία». Στο ένα μετά το άλλο τα άρθρα τους καταγγέλλουν την κυβέρνηση ότι παίρνει άδικα μέτρα σήμερα, γιατί δεν εφάρμοσε τα προηγούμενα άδικα μέτρα. Ποντάρουν ότι είναι τόσο κοντή η μνήμη του αναγνώστη, ώστε να μη θυμάται μερικά δευτερόλεπτα μετά, τι διάβασε λίγο πριν; Ισως να 'χουν δίκιο. Τριάντα χρόνια ΠΑΣΟΚ έχουν προκαλέσει βαριά βλάβη στις συνειδήσεις. Ολα τα αστικά ΜΜΕ, στην ίδια ρότα.

Αυτές τις συνειδήσεις θέλει να κρατήσει στο μαντρί της σοσιαλδημοκρατίας η «Ελευθεροτυπία». Διαβάζει κι αυτή τα σημεία των καιρών. Γνωρίζουν οι αναλυτές της κι ας μην το γράφουν ότι στους δρόμους συναντιώνται πια πολλοί απ' αυτούς που δεν θεωρούν «κραυγή» τις θέσεις του ΚΚΕ, αλλά μια δικαιωμένη από τη ζωή πολιτική ανάλυση και πρόταση. Το ριζοσπαστισμό των συνειδήσεων που γεννιέται στο καμίνι του αγώνα φοβάται η «Ελευθεροτυπία», όντας η ίδια στην πρώτη γραμμή θαψίματος του ταξικού κινήματος και προβολής κάθε φορά όποιου γκρουπούσκουλου υπόσχεται εκτόνωση της έντασης.

Κάτι μας λέει ότι αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρουν τόσο εύκολα, παρότι και πάλι το προσπαθούν.

Το ταξικό κίνημα με μελετημένα τα βήματά του, στηρίζει και στηρίζεται σε κάθε εργαζόμενο που έχει κάνει το βήμα και δεν θέλει πια να αλλάξει Μανωλιό στο γκουβέρνο.

Οσο για την απορία του συγκεκριμένου αρθρογράφου που ρωτάει «πότε ανταποκρίθηκε η αριστερά στις περιστάσεις», δεν έχει νόημα να του θυμίσει κανείς κοντά έναν αιώνα καθημερινής πάλης, ούτε κορυφαίες στιγμές (1940, 1944, 1946, δικτατορία). Οχι βεβαίως η «αριστερά», έτσι το βάζει για να θολώσει τα νερά. Το ΚΚΕ. Ξέρει. Αυτός καίγεται γιατί το εργατικό κίνημα δεν βάζει πλάτη για να σωθεί το σύστημα, όπως η «αριστερά» που την έχει υπό την σκέπη της. Ας παραμείνει με την κάψα του.

Αγωνία στο δελτίο του «Mega»: «Αποφάσεις παίρνονται, αλλά δεν υλοποιούνται!» εκτιμούσαν, με αποτέλεσμα - συνέχιζαν - να βουλιάζουν τα χρηματιστήρια. Ποιος κάνει την εκτίμηση; Η κυρία Λαγκάρντ σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Ιγνατίου. Εψαχναν να βρουν ποιο μυστικό σχέδιο υπάρχει και αντί να σώζεται η χώρα, πάει ντουγρού στη χρεοκοπία! Τελικά βρήκαν τον φταίχτη: Η διγλωσσία, είπαν ότι φταίει. Πράγματι: Ο ένας υπουργός δηλώνει «κοπρίτες οι δημόσιοι υπάλληλοι» κι ο άλλος «οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες»...

Αυτό που δεν θέλουν να πουν είναι πως η χρεοκοπία είναι εδώ και τη βιώνει καθημερινά η λαϊκή οικογένεια. Αυτό που δεν θέλουν να πουν είναι πως το σύστημα παραδέρνει ανάμεσα στις κρίσεις του. Αυτό που δεν θέλουν να πουν είναι ότι θέλουν συνένοχο το λαό στη σφαγή του, να κλαίει μαζί τους για τα κέρδη των καπιταλιστών.

Εξω στο δρόμο ο κόσμος έχει άλλες αγωνίες. Κι οργανώνει τον αγώνα του. Ευτυχώς!

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΔΙΑΡΚΗΣ ΛΑΪΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ανατροπής των μέτρων

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ο φόβος της ύφεσης «ματώνει» τις αγορές

ΑΥΡΙΑΝΗ: Καταρρέουν με πάταγο οι τράπεζες σε Γαλλία και Ιταλία

ΕΘΝΟΣ: Τρία σενάρια για το θρίλερ του χρέους

ΤΑ ΝΕΑ: Τα τρία σενάρια για την Ελλάδα

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Και άλλα μέτρα ετοιμάζει η κυβέρνηση!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Τρομοκρατία και φλερτ Βενιζέλου - Παπανδρέου με χρεοκοπία

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Σε απόγνωση οι συνταξιούχοι

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Απολύσεις μόνιμων από κερκόπορτα

Η ΑΥΓΗ: Βλέπουν... το ελικόπτερο

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Στα όριά τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ

«Η χτεσινή μεγαλειώδης συγκέντρωση των συνδικάτων στο Σύνταγμα ενάντια στα χαράτσια, οι χιλιάδες εργατών, αυτοαπασχολουμένων, φτωχών αγροτών που οργάνωσαν πολύμορφες κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα με τα σωματεία, άλλους μαζικούς φορείς, δείχνουν τη δυναμική της οργανωμένης λαϊκής πάλης και τη δυνατότητα ο λαός να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να ακυρώσει στην πράξη αντιλαϊκά μέτρα. Δημιουργώντας ανυπέρβλητες δυσκολίες στην κυβέρνηση, στους μεγαλοεπιχειρηματίες, στα αστικά κόμματα που στηρίζουν την πολιτική σωτηρίας του κεφαλαίου και σφαγής του λαού, με ολοένα και πιο άγρια μέτρα.

Το ομολόγησε ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών όταν είπε ότι η τρόικα, το ΕΚΟΦΙΝ αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα του μέτρου των χαρατσιών γιατί οξύνονται οι λαϊκές αντιδράσεις. Το δείχνει η αντιπαράθεση στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ που έγινε αφορμή για μετάθεση της ψηφοφορίας της τροπολογίας για το χαράτσι, ανεξάρτητα αν όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ψηφίζουν, στηρίζουν την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Και τα δύο παραδείγματα αντανακλούν τη δύναμη της λαϊκής πάλης που ακόμη δεν έχει εκφραστεί, αλλά πρέπει να το κάνει, σε όλο της το μέγεθος.

Μπορεί ο οργανωμένος λαός σύσσωμος να τους μπλοκάρει, δημιουργώντας ρήγματα. Τι μπορούν να κάνουν αν ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι που έχουν ήδη χρεοκοπήσει από την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση δεν πληρώσουν τα χαράτσια; Η πλουτοκρατία θα χάσει. Γι' αυτό ούτε βήμα πίσω από αυτό που σκέφτεται η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, να αρνηθεί να πληρώσει τα χαράτσια, αυτό πρέπει να κάνει. Αυτή η αναμέτρηση να συνεχιστεί, είναι ο αποτελεσματικός μονόδρομος για το λαό» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

ΤΕΚΝΟΝ ΒΡΟΥΤΕ: «Εφτασε, λοιπόν, και η στιγμή που η υπεύθυνη πολιτεία επισείει την απειλή της Αργεντινής για να κατατρομοκρατήσει - και ει δυνατόν να αποσυμπιέσει - την αφόρητα πια πιεσμένη κοινή γνώμη. Το είπε ανερυθρίαστα χθες ο υπουργός Οικονομίας (...) Διέφυγε συνειδητά από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό που μας εμφάνιζε στις δημόσιες παρεμβάσεις του περίπου ως τους μεγαλύτερους κοπρίτες της Ε.Ε., ότι ο λαός για τον οποίον τόσο απαξιωτικά αναφέρεται εργάζεται κατά μέσο όρο 2.000 ώρες τον χρόνο, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος αγγίζει τις 1.800 ώρες και ότι προ κρίσης, υπολειπόταν διαρκώς μισθολογικά από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο» (από άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΤΟΜΠΟΛΑ: «Εκείνο που δεν χωνεύεται είναι το μέτρο της γενικής μείωσης του αφορολογήτου στα 5.000 ευρώ (...) Τιμωρεί κατά τρόπο βαρύ και άκομψο τους πιο ειλικρινείς φορολογούμενους, εκείνους που δεν κρύβουν και δεν μπορούν να κρύψουν εισοδήματα, επειδή συλλαμβάνονται στην πηγή (...) το μέτρο είναι εξοργιστικό και άδικο πέρα ως πέρα. Οι μισθωτοί θα έχουν κάθε λόγο να αντιδράσουν» (στο ΒΗΜΑ).

ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ Η ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ: «Την εντύπωση της ακινησίας δίνει ακόμη και διά γυμνού οφθαλμού η εφαρμογή του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων (...) παρουσιάζουν μηδενική εξέλιξη (...) υπάρχει άμεση ανάγκη να υλοποιηθεί έστω και μια σημαντική ιδιωτικοποίηση. Από μια και μόνο αποκρατικοποίηση θα μπορούσαν να καλυφθούν οι περικοπές που έγιναν με τα τελευταία μέτρα στις συντάξεις (...) Η αδράνεια στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων είναι επικίνδυνη» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

ΨΑΧΝΕΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ: «Χωρίς αντίπαλο δέος. Δεν υπάρχει τέτοιο διεθνώς, ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός έχει επικρατήσει σχεδόν παντού και η εναλλακτική πρόταση απουσιάζει. Σε πρόταση βιώσιμη και δημοκρατική αναφερόμαστε (...) αν εξαιρεθούν κάποιες σποραδικές φωνές αντίδρασης, οι οποίες δεν αντλούν τη δύναμή τους από μια συγκροτημένη έκφραση, δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Σε κανένα επίπεδο, ιδιαίτερα σ' εκείνο της Αριστεράς (...) οι φωνές της μοιάζουν αδιέξοδες (...) Πότε η Αριστερά στη χώρα μας ανταποκρίθηκε στις περιστάσεις; Αρα, γιατί να το κάνει τώρα; Αντί μιας μελετημένης και συγκροτημένης πρότασης για τη βαθιά κρίση, ακούμε μόνο κραυγές» (από άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).