Επειδή γνωρίζουν καλά πως - έτσι όπως κατρακυλά από τη μια κρίση στην άλλη το σύστημα - καμιά διαχείριση δεν είναι πια ικανή να του δώσει ζωή σε βάθος χρόνου, δηλώνουν ωμά ότι για να εφαρμοστεί ο μηχανισμός στήριξης των καπιταλιστών, θα χρειαστεί να «πατήσουν σε πτώματα».

Ε, λοιπόν, αυτά τα «πτώματα» δεν πρέπει να είναι των εργατών.

Αν είναι να γίνει για κάποιον «νεκροθάφτης» ο μηχανισμός στήριξης, ας γίνει για την κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, και την τάξη που υπηρετούν, κανένα πρόβλημα.

Προσπαθούν και τη λαϊκή κατακραυγή να τη μετατρέψουν σε πλεονέκτημά τους. Και ήδη αφήνουν να υπονοείται μια «απειλή» περί εκλογών από τις οποίες όμως, λένε, θα προκύψει «ακυβερνησία», άρα;

Εχουν να σώσουν πολλά, τα κέρδη τους, την εξουσία τους κι έτσι θα βρίσκουν τρόπο και να κυβερνούν, όσο σε μεγάλο αριθμό του πληθυσμού δε γίνεται στέρεη συνείδηση η ανάγκη να αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία. Οσο θα διατηρείται η αυταπάτη ότι διάφορα αστικά κόμματα εναλλασσόμενα, ή συγκυβερνώντας, ή διαλυόμενα για να ανασυντεθούν, μπορούν να εξυπηρετήσουν το λαϊκό συμφέρον, τόσο η αστική εξουσία θα παραμένει αδιατάραχτη, ακόμα κι αν έχουμε κάθε μέρα εκλογές.

Τι πρέπει να κρατήσεις από την αγωνία διαφόρων μήπως και αναδειχτεί σε «νεκροθάφτη» ο περιβόητος «μηχανισμός στήριξης»;

Οτι βλέπουν τον κίνδυνο η λαϊκή οργή να μην εκτονωθεί σε ανώφελους δρόμους, αλλά να πάρει σχήμα και μορφή (να έχει δηλαδή περιεχόμενο) τέτοια που να μη χωράει στο σημερινό σύστημα. Να χτίζεται, δηλαδή, μέσα από τους καθημερινούς αγώνες, ένα όλο και πιο ισχυρό λαϊκό μέτωπο που θα έχει διαρκώς απέναντι τα ίδια τα μονοπώλια, που θα βάζει, δηλαδή, πλώρη για άλλη οικονομία με άλλη εξουσία. Γιατί, όσο κι αν πασχίζουν να το κρύψουν, απ' όπου κι αν το πιάσεις η καπιταλιστική ιδιοκτησία είναι το πρόβλημα, η εξουσία των καπιταλιστών ως τάξης επίσης είναι το πρόβλημα. Οσο η συζήτηση συνεχίζεται για το πώς θα γίνει ανθρώπινο ένα απάνθρωπο σύστημα, χαμένοι θα είναι οι εργάτες. Και οι εργάτες, όπως πολλά δείχνουν, δεν είναι αποφασισμένοι να παραμένουν οι μόνιμα χαμένοι.

Αρα, καμιά αγωνία για το «πώς θα βγει το καλοκαίρι», οργάνωση και δράση, ώστε η εργατική τάξη να είναι έτοιμη - μαζί με τους συμμάχους της - σε κάθε στιγμή να δώσει τις επόμενες ταξικές μάχες, ως τη μεγάλη μάχη και να φτάσει ως το τέρμα.

Οταν η συμβουλή - αξίωση που δίνει ο αστός δημοσιογράφος είναι να βρεθούν πολιτικοί που για δύο χρόνια δε θα μετράνε πολιτικό κόστος, όλοι καταλαβαίνουμε πως ό,τι κι αν αποφασίσουν θα 'ναι τόσο σκληρό που αυτός που αποφασίζει θα πέσει πρώτος. Ας πέσει. Οι εργάτες να μείνουν όρθιοι.

Μόνοι τους το λένε: «Στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος δεν υπάρχουν άλλες επιλογές». Ωραία, ας βάλουμε πλώρη για άλλο σύστημα.

Μόνοι τους το λένε: «Οι συστημικές δυνάμεις δεν έχουν πολλές επιλογές». Ωραία, εμείς έχουμε άλλη επιλογή, χωρίς αυτούς, δηλαδή άλλο σύστημα. Αυτό δεν είναι πρόβλημα, είναι η λύση.

Ορισμένοι κάνουν σαν τις απατημένες. Τώρα ανακαλύπτουν τι ψήφισε η Βουλή με το Μνημόνιο. Αλλά και τώρα επιμένουν στην απάτη. Η σύνταξη έχει ήδη πάει με νόμο δικό τους στα 65 και με δεδομένη την πραγματικότητα στις εργασιακές σχέσεις, στα 65 θα μπορούν να βγουν στη σύνταξη μόνο δημόσιοι υπάλληλοι που θα έχουν πιάσει δουλειά στα 25. Ολοι οι άλλοι - για την ακρίβεια οι οικογένειές τους - θα εισπράξουν μετά θάνατο μόνο ένα τμήμα από τα έξοδα κηδείας. Αν αυτό δεν είναι λόγος για να έρθουνε τα πάνω κάτω, ποιος θα είναι ο λόγος;

Ναι, ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ είναι δύσκολος. Απαιτεί υψηλότερη συνείδηση, αλλά είναι πραγματικός μονόδρομος και είναι ο δρόμος με το πραγματικά μικρότερο κόστος για τους εργάτες. Ο,τι δεν ανατραπεί σήμερα, θα είναι πιο σφιχτή θηλιά αύριο. Είναι άλλο να ξέρει ένας παλιός εργάτης τι χάνει και να θλίβεται, κι άλλο να μπαίνει ένα νέο παιδί στην αγορά εργασίας χωρίς να ξέρει καν αν θα βγει κάποτε. Εκεί ποντάρει η κυβέρνηση. Στη νέα βάρδια που χωρίς κατακτήσεις θα χρειαστεί να διανύσει πιο μακρύ χρόνο μέχρι να κατακτήσει ξανά ένα προς ένα όσα της χρειάζονται. Ποντάρει σε ένα τμήμα της εργατικής τάξης, την αριστοκρατία, που έχει συνδέσει το ιδιοσυμφέρον του με τα δύο αστικά κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία. Ποντάρει σ' ένα μηχανισμό προπαγάνδας που τρώει από την κυβέρνηση και σπέρνει απογοήτευση με μια αντίληψη «καλύτερα λιγότερα σήμερα, παρά καθόλου αύριο». Ομως δεν υπάρχει «λιγότερα σήμερα». Σήμερα αφαιρούνται όλα και σε βάθος χρόνου.

Ακου λέει προειδοποίηση: «Θα βγουν στο δρόμο να αποτελειώσουν ένα σύστημα πριν τους αποτελειώσει».

Μακάρι να γίνει έτσι, έτσι πρέπει να γίνει.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ αντικατάστασή τους με επίδομα εξαθλίωσης

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ασφαλιστικό στα μέτρα ΔΝΤ και ΕΕ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Θρίλερ με το ΔΝΤ για τις συντάξεις φτώχειας

ΕΘΝΟΣ: ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ στο Μαξίμου για τις συντάξεις

ΤΑ ΝΕΑ: Κλείδωσε η σύνταξη 40 χρόνια δουλειά 60 το όριο ηλικίας

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Βάρβαρες αλλαγές στο συνταξιοδοτικό

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟΔΟΧΩΝ ΔΩΡΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Η κρίση γονατίζει την αγορά

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Μαύρο χρήμα πίσω από το φιάσκο

Η ΑΥΓΗ: Βαλς συμψηφισμού από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ για σκάνδαλα

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΜΠΕΡΔΕΨΑΝ ΤΙΣ ΜΙΖΕΣ

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: «ΠΡΑΣΙΝΟ» ΦΙΑΣΚΟ ο «Γαλάζιος υπουργός»

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Εκαναν την ντουλάπα υπουργό της ΝΔ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΣΗΦΗΣ Ο «ΜΑΣΤΟΡΑΣ» της πολιτικής σκευωρίας

Ο ΛΟΓΟΣ: ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ τα «πορτοκαλί» τηλέφωνα των πολιτικών

«Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται τώρα το ύψος των συντάξεων. Η τρόικα λέει ότι δεν μπορούν να ξεπερνούν το 48% των αμοιβών (...) οι δικοί μας υποστηρίζουν ότι το παραπάνω ποσοστό αφορά μόνο το ανταποδοτικό σκέλος της σύνταξης και όχι το προνοιακό. Οπως και να έχει όμως είναι δυνατόν να έμεινε αδιευκρίνιστη μια τόσο κρίσιμη για τις ζωές των ανθρώπων ρύθμιση;» (η υποκρισία στο κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ).

«Αν τελικά υποκύψει η κυβέρνηση (...) θα καταργηθούν οι συντάξεις και θα αντικατασταθούν με επιδόματα πείνας, φτώχειας και εξαθλίωσης (...) όσοι δεν θα τα καταφέρουν θα καταδικάζονται σε διά βίου εργασία. Και θα μπορούν να ελπίζουν, ότι θα αναπαυθούν στη μετά θάνατον ζωή όπου δεν υπάρχει ούτε εργασία, ούτε σύνταξη (...) αυτά και άλλα εξωφρενικά (...) προκαλούν οργή (...) δεν θα σωθεί η οικονομία με ανθρωποθυσίες (...) το σύστημα οδηγείται σε κατάρρευση και οι πολίτες θα βγουν στους δρόμους για να το αποτελειώσουν, πριν τους αποτελειώσει» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Μπροστά σε αυτή τη κατάσταση προέχει η άμεση ενεργοποίηση των προγραμμάτων, των δράσεων και των έργων που συγχρηματοδοτούνται από πόρους της ΕΕ, από το ΕΣΠΑ, καθώς και η προκήρυξη των μεγάλων έργων στον τομέα των υποδομών με συμβάσεις παραχώρησης και ΣΔΙΤ. Η κυβέρνηση πρέπει να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της ώστε να μη χαθεί ούτε ένα ευρώ από τα ταμεία της ΕΕ, να προκηρυχθούν τα έργα που θα φέρουν επενδύσεις» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ: «Οκτώ μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές το πολιτικό σύστημα της χώρας παρουσιάζει σαφή σημάδια αποσύνθεσης (...) Το θέαμα συμπληρώνεται από την εικόνα μιας κυβέρνησης (...) που μάλλον αντιλαμβάνεται τώρα ότι αυτός ο περίφημος μηχανισμός στήριξης για τον οποίο πανηγύριζε έως προσφάτως κινδυνεύει να εξελιχθεί σε νεκροθάφτη της ελληνικής κοινωνίας, ίσως και της ίδιας (...) Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλοι δείχνουν να τα έχουν χαμένα. Σε σημείο που κανείς δεν μπορεί σήμερα να πει όχι πώς θα βγει ο επόμενος χειμώνας, αλλά πώς θα τελειώσει το καλοκαίρι» (ο Γ. Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ).

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ: «Χρειάζονται στελέχη και υπουργοί που θα σταματήσουν για δύο τουλάχιστον χρόνια να μετρούν πόσους σταυρούς θα τους κοστίσει κάθε απόφαση και οι οποίοι δεν θα ασχολούνται μόνο με το πώς θα κοροϊδέψουν τους κουτόφραγκους της ΕΕ και του ΔΝΤ και να κάνουν μεταρρυθμίσεις "γιαλαντζί". Περιθώρια δεν έχουμε» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΠΟΙΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ; «Στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος δεν υπάρχουν άλλες επιλογές πέραν των συμπεφωνημένων με τους εταίρους και τους εκπροσώπους των δανειστών μας. Οπως και δεν μπορεί κανείς να περιμένει πρόσθετες βοήθειες ή άλλα ευεργετήματα. Ας μην έχουμε αυταπάτες, τα επόμενα δύο - τρία χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα. Οι μισθοί, οι συντάξεις, συνολικά τα εισοδήματα των πολλών ανθρώπων θα βαίνουν μειούμενα και μαζί η εγχώρια επιχειρηματική αγορά θα υποχρηματοδοτείται (...) Η οικονομική δραστηριότητα αναγκαστικά λοιπόν θα καμφθεί και οι πολίτες ήδη συμβιβάζονται με πιο λιτό βίο και λιγότερες απαιτήσεις (...) Υπ' αυτές τις συνθήκες οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν πολλές επιλογές. Οφείλουν πρώτα απ' όλα να πουν όλη την αλήθεια στον λαό, να αναλάβουν πλήρως την ευθύνη για όσα συνέβησαν με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ώστε να διεκδικήσουν στη συνέχεια και την ευθύνη των πολιτών για τη χώρα και ακολούθως να διαμορφώσουν κλίμα ασφάλειας για την έξοδο από την κρίση» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).