Οι καπιταλιστές δεν κρύβουν λόγια: διακηρύσσουν ευθέως τι ζητάνε (ανεξάρτητα από το πώς το «ντύνουν» για να γίνει εύπεπτο) και ωμά ξεκαθαρίζουν πως για να μπορούν οι καπιταλιστές να ανταγωνιστούν μεταξύ τους με καλύτερους όρους, πρέπει να μειωθεί η «αγοραστική δύναμη» των μισθωτών (δηλαδή να μειωθούν κι άλλο μισθοί και μεροκάματα).

Ο αστικός Τύπος σε ρόλο εκλαϊκευτή των συμφερόντων του κεφαλαίου, επίσης, κάνει καθαρό ποιο είναι το πραγματικό εμπόδιο: Ο,τι κατακτήθηκε μέσα από την εργατική πάλη με οδηγό τη θέση «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Αυτό προβάλλει σαν αντίπαλο.

Ο αστικός Τύπος προβάλει σαν λύσεις επιβίωσης, προτάσεις όπως «το γεύμα του φυλακισμένου» (ολοσέλιδο ρεπορτάζ σε χτεσινή εφημερίδα). Συνταγές, λέει, που εφαρμόζονται στις φυλακές για να περνάνε καλά οι φυλακισμένοι με λίγα.

Στις ΗΠΑ η ιδιωτικοποίηση των φυλακών συνοδεύτηκε από το δικαίωμα των εταιριών που «διαχειρίζονται φυλακισμένους», να τους διαθέτουν στη βιομηχανία ως τζάμπα εργάτες με αντάλλαγμα τη μείωση της ποινής τους.

Κάθε συνειρμός δεκτός.

Ετσι κι αλλιώς κάπως έτσι φαντάζονται το σύνολο του λαού: Να ζει στη φυλακή του, να το απολαμβάνει και να εγκρίνει με την ψήφο του το δεσμοφύλακα.

Ο κόσμος, είπε ένας αναλυτής στις τιβι, είναι τόσο φοβισμένος που ψηφίζει το μικρότερο κακό. Ετσι θέλουν τους ανθρώπους, αυτήν την ιδέα υποβάλλουν στις συνειδήσεις.

Επείγει να διαψευστούν στην πράξη

Επείγει η ενημέρωση των εργατών να γίνεται άμεσα, μακριά και πέρα από τους όρους που επιβάλει ο αστικός Τύπος.

«Μια ματιά στις προτάσεις όλων όσοι σήμερα ζητούν συναίνεση, είναι αρκετή για να πείσει ότι η συμμαχία τους αποσκοπεί στο να γίνουν πράξη όλα όσα λέει το μνημόνιο και να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα οι ανατροπές που μακροπρόθεσμα έχει ανάγκη η πλουτοκρατία, για να κερδίσει ακόμα φτηνότερη εργατική δύναμη. Η στρατηγική τους είναι ενιαία και σαν τέτοια πρέπει να απαντηθεί από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Αν σήμερα, για την αστική τάξη, επείγει να συμμαχήσουν χωρίς τις ελάχιστες αποχρώσεις όλες οι πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου στον πόλεμο ενάντια στο λαό, για τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρούς και μεσαίους αγρότες δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από το να δυναμώσουν τη δική τους λαϊκή συμμαχία, που θα αντιπαρατεθεί με όρους στρατηγικής στην εξουσία των μονοπωλίων, μέχρι να την ανατρέψει. Ο βόρβορος της καπιταλιστικής εξαθλίωσης δεν είναι μονόδρομος για το λαό. Η λαϊκή εξουσία και οικονομία μπορεί να εξασφαλίσει σήμερα στα λαϊκά στρώματα πραγματική ευημερία, με κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με κατάργηση μια για πάντα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

Η λύση για τα εργατικά συμφέροντα δεν μπορεί να δοθεί παρά μόνο με τους όρους που εξυπηρετούν τα εργατικά συμφέροντα: «Στις δυο περίπου βδομάδες που απομένουν μέχρι την απεργία στις 15 Δεκέμβρη σε κάθε χώρο δουλειάς, κάθε μικρομάγαζο, κάθε σπίτι, σχολείο και πανεπιστήμιο πρέπει να φτάσει παντού το απεργιακό κάλεσμα, η φωνή και οι στόχοι πάλης του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ, της ΠΑΣΥ, της ΟΓΕ.

Κυβέρνηση - τρόικα αποφάσισαν το δεύτερο κύμα των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας, στη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, στις δαπάνες για Υγεία, στις δημόσιες επιχειρήσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις. Τα δημόσια ελλείμματα και το χρέος είναι το πρόσχημα για να περάσουν οι διαρθρωτικές αλλαγές θωράκισης των μεγαλοεπιχειρηματιών σε βάρος των εργαζομένων, προκειμένου να βγει όσο γίνεται αλώβητο το κεφάλαιο από την οικονομική κρίση, μετακυλίοντας τα βάρη της αποκλειστικά στο λαό. Η μόνη λύση για το λαό είναι να απορρίψει την πολιτική ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΕΕ, να οργανώσει το δικό του λαϊκό μέτωπο πάλης, διεκδικώντας ικανοποίηση όλων των αναγκών του σε ρότα ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής, για να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο» (το πρώτο θέμα στον κυριακάτικο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

«Το βάθεμα της κρίσης στην ΕΕ και στην ευρωζώνη, η όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στις κυβερνήσεις, η κλιμάκωση του κοινού πολέμου κατά των λαών και υπέρ των μονοπωλίων, καταδεικνύει ότι είναι αναγκαίο και κρίσιμο όσο ποτέ άλλοτε η λαϊκή συσπείρωση και πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ. Είναι μονόδρομος η λαϊκή συσπείρωση, για να βάλει φρένο ο λαός στα χειρότερα, να ανατραπεί η βάρβαρη και εγκληματική πολιτική που τον καταδικάζει να ζήσει χωρίς δικαιώματα, για να υπάρχει ανάπτυξη για το λαό, για λαϊκή εξουσία και οικονομία» (το σχόλιο του γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΦΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, τώρα ξεσηκωμός για να πληρώσει η πλουτοκρατία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Μνημόνιο έως το 2021

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Παράταση - ανάσα για το δάνειο των 110 δισ.

ΤΑ ΝΕΑ: Ευκολίες πληρωμής! 4+7 χρόνια αντί των 3+2

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Κερδίζει χρόνο χάνει χρήμα

ΕΘΝΟΣ: Παράθυρο επιμήκυνσης για την Ελλάδα

ΑΥΡΙΑΝΗ: 11 χρόνια πείνα και δυστυχία και μετά... βλέπουμε

Η ΑΥΓΗ: Γκρεμίζουν μισθούς και συμβάσεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Λύγισε ο Παπανδρέου και εκλιπαρεί για συναίνεση

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: 100 ημέρες δοκιμασίας εν μέσω ευρωπαϊκής θυέλλης

ΤΟ ΒΗΜΑ: Φοροκίνητρα για ΙΧ και ακίνητα

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Κύμα πρόωρων αποχωρήσεων στις ΔΕΚΟ!

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Ο φόβος της ανταρσίας

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Μετράει μέρες

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΤΑ ΔΙΝΟΥΝ ΟΛΑ σε Αιγαίο και Κύπρο

«Δεν υπάρχει κανένας απολύτως συσχετισμός των ελλειμμάτων ή της αυξομείωσής τους, με το ξήλωμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων στον ιδιωτικό τομέα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει με την κατάργηση της πληρωμής των υπερωριών, τη μείωση των αποζημιώσεων απόλυσης, τις επιχειρησιακές συμβάσεις που προσπαθούν να επιβάλουν κ.λπ. Ολα αυτά είναι μέτρα, που στόχο έχουν την οικονομική ενίσχυση - χρηματοδότηση του κεφαλαίου και των εργοδοτών, μέσω της πρόσθετης κλοπής των αποδοχών των εργαζομένων. Μέσω, δηλαδή, της ακόμα μεγαλύτερης μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει, δεν επιφέρει, δηλαδή, καμιά απολύτως μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων - χρεών, από το άνοιγμα των περιβόητων κλειστών επαγγελμάτων (ταξί, δικηγόροι, τεχνικά επαγγέλματα, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, φαρμακοποιοί), από την ενεργοποίηση της οδηγίας Μπολκενστάιν για την απελευθέρωση των υπηρεσιών, από την απελευθέρωση των οδικών μεταφορών, από την άρση του καμποτάζ. Ολες αυτές είναι παρεμβάσεις καθαρά αντιλαϊκού χαρακτήρα και αποβλέπουν στο να δημιουργήσουν ζωτικό χώρο για την εισβολή και την κερδοφόρα ανάπτυξη μεγάλων επιχειρήσεων σε διάφορους κλάδους, οι οποίοι σήμερα θεωρούνται "κλειστοί", προβλέπουν τη δυνατότητα μεγάλων πολυεθνικών να απασχολούν εργαζόμενους σε χώρες που θεωρούνται υψηλού μισθολογικού κόστους με μισθούς Βουλγαρίας και Ρουμανίας. Διευκολύνουν τη συγκεντροποίηση των οδικών μεταφορών στα χέρια λίγων μεγάλων πολυεθνικών του χώρου. Ανοίγουν το δρόμο στους εφοπλιστές, πέρα από τη σωρεία των άλλων προνομίων που κατέχουν, να ρυθμίζουν με βάση τα επιδιωκόμενα κέρδη τον αριθμό και τη σύνθεση των πληρωμάτων κ.λπ.

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα παραμύθια περί του υψηλού χρέους, που αναγκάζει δήθεν την κυβέρνηση να παίρνει μέτρα. Τα μέτρα που συμφωνήθηκαν με την τρόικα και η κυβέρνηση ανέλαβε την υποχρέωση να υλοποιήσει μέχρι τον επόμενο Μάρτη, είναι μέτρα βαθιά αντιλαϊκά που στοχεύουν στην ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία του λαού και της χώρας, ώστε μαζί με την πληρωμή δεκάδων δισεκατομμυρίων προς τις ντόπιες και ξένες τράπεζες, να εξασφαλίσουν την ακόμα πιο αποφασιστική στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι μέτρα που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από τα συμφέροντα των εργαζομένων και ολόκληρου του λαού»

(από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)

ΤΙ ΖΗΤΑΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ: «Η κυβέρνηση καλείται να εφαρμόσει διαρθρωτικά μέτρα μόνιμης περικοπής (...) Να μειώσει το υπεράριθμο προσωπικό και τις προκλητικά υψηλές αμοιβές στις ΔΕΚΟ, να καταργήσει δημόσιους φορείς, να περικόψει το κόστος λειτουργίας της τοπικής αυτοδιοίκησης, να βάλει τάξη στις προμήθειες των νοσοκομείων (...) να μπουν οι βάσεις για ένα νέο αναπτυξιακό πρότυπο, φιλικό προς τις αγορές (...) μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η ταχύτερη ίδρυση και αδειοδότηση των επιχειρήσεων και οι επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας που θα υπερισχύουν των κλαδικών. Η σημασία αυτού του τελευταίου είναι τεράστια (...) Είναι σίγουρα προτιμότερο να περιοριστεί η αγοραστική δύναμη των μισθωτών (...) χρειαζόμαστε μια συστηματική διαδικασία κατάργησης όλων των περιττών ρυθμίσεων που εμποδίζουν τον ανταγωνισμό» (η Μιράντα Ξαφά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΚΛΑΪΚΕΥΣΗ: «Στην Ιρλανδία, έσκασε "η φούσκα των ακινήτων" για να ακολουθήσει "η φούσκα των τραπεζών". Στην Ελλάδα, φούσκα ήταν η ίδια η χώρα (...) Η Ελλάδα βίωσε τη φούσκα ως δικαίωμα (...) Φούσκα είναι το δίκιο του εργάτη (...) Δημοσιονομική εξυγίανση, λοιπόν; Ασφαλώς. Δραστικές περικοπές δημοσίων δαπανών; Απολύτως. Λιγότερο, καλύτερο και φθηνότερο κράτος; Αναμφισβήτητα. Αλλά και ανάπτυξη. Και μείωση της φορολογίας. Και εισοδήματα. Και ισχυρή εσωτερική αγορά. Με την ελπίδα, φυσικά, ότι το πάθημα έχει γίνει μάθημα. Κι ότι ο ελληνικός λαός μόλις σταθεί στα πόδια του, δεν θα ασκήσει ξανά το δικαίωμα στη φούσκα» (ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ).

ΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ: «Οι αλλαγές που έρχονται στις συμβάσεις είναι το... όχημα για έμμεση μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, όπως έγινε με άμεσο τρόπο το 2010 στο Δημόσιο (...) σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, η μείωση των αποδοχών σε αρκετές περιπτώσεις θα ξεπεράσει το 26%...» (το θέμα στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ του Σαββάτου).