Η ευκολία με την οποία τα έντυπα της αστικής τάξης χειροκροτούν το «σπάσιμο αυγών» είναι κατανοητή. Μιλάνε για τα αυγά των άλλων. Στην προκειμένη περίπτωση για τα λαϊκά δικαιώματα. Τζάμπα μάγκες, που παριστάνουν τον καμπόσο τώρα που ακόμα οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί για το λαϊκό κίνημα. Ας κρατήσουμε στα «υπόψιν» την υπόδειξη για την πυγμή που πρέπει να δείχνει η εξουσία μιας τάξης απέναντι στην άλλη. Η εξουσία της αστικής τάξης δεν είναι αιώνια και η εργατική τάξη πρέπει να 'χει καθαρό από σήμερα πώς πρέπει να αντιμετωπίσει τους καπιταλιστές αύριο: Σπάζοντας αυγά.

Εύκολο είναι και το «κλάμα» στα αστικά έντυπα για τις παράπλευρες απώλειες από την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής. Για το γεγονός ότι μια πολιτική που έχει καθαρό στόχο να ενισχύσει το μεγάλο κεφάλαιο, χτυπάει αναγκαστικά και τα μεσαία στρώματα. Ενδεικτικές ως προς αυτό οι αποστάσεις που επιχειρεί να κρατήσει η «Καθημερινή», αποδίδοντας από τη μια εύσημα στην κυβέρνηση, που όπως γράφει ξεπερνά την Θάτσερ, κι από την άλλη ασκεί «κριτική», γιατί - η κυβέρνηση - δεν πρόσεξε και τραυμάτισε τους μεσαίους. Κάλπικο κλάμα. Και σ' ό,τι αφορά αυτούς από τους «μεσαίους» που βλέπουν την προοπτική τους να ταυτίζεται με τα συμφέροντα της αστικής τάξης, που θέλουν δηλαδή να έχουν κι αυτοί μερίδιο από το τσάκισμα των εργατών, καμιά ανησυχία για το βούλιαγμά τους. Τα 'χει αυτά ο καπιταλισμός. Οι μικροί, όμως, κατά κύριο λόγο οι αυτοαπασχολούμενοι, είναι καιρός να εγκαταλείψουν πολλές από τις αυταπάτες ότι θα γίνουν μεγάλοι, είναι καιρός να αρχίσουν να βλέπουν τη θέση τους σε μια άλλη οικονομία, τη λαϊκή και με βάση αυτή την προοπτική να κάνουν και τις πολιτικές τους επιλογές.

Διδάσκει η ανάγνωση των αστικών εφημερίδων τέτοιες μέρες. Γιατί ξεχειλίζουν από μίσος τα γραπτά τους. Μίσος για όποιον αντιστέκεται. Ξέρουν πως αυτό που δεν εκφράζεται ακόμα στο δρόμο με την ένταση που απαιτούν οι καιροί, οργανώνεται ήδη στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές. Γι' αυτό και οξύνουν την προπαγάνδα τους περί «αντικοινωνικότητας» των αγώνων αυτού ή του άλλου κλάδου, σε μια έσχατη προσπάθεια να κρατήσουν διχασμένες έως και εχθρικές μεταξύ τους τις λαϊκές δυνάμεις.

Καθαρός ο πανηγυρισμός τους για την επιστράτευση. Καθαρή και η κυβερνητική υποκρισία για τον ...τουρισμό. Ακόμα πιο καθαρή, όμως, και η υποστήριξη στην κυβερνητική πολιτική από έντυπα που ενώ εκφράζουν την αστική τάξη, παράλληλα δηλώνουν και αντιπολιτευόμενα, στηρίζοντας το άλλο από τα δύο μεγάλα κόμματά της. Απέναντι στο λαϊκό κίνημα οι έντυποι εκφραστές αυτού ή του άλλου αστικού κόμματος εμφανίζονται «μπλοκ».

Αυτή η διαύγεια θέσεων είναι χρήσιμη σε τέτοιους καιρούς για να γκρεμίζονται αυταπάτες. Γιατί ανάγεται σε ζήτημα πρώτης γραμμής ο απεγκλωβισμός λαϊκών ανθρώπων από τα κόμματα της αστικής τάξης.

Από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, ακόμα, η «απασχολησιμότητα» ήταν κυρίαρχο δόγμα. Κι αυτό είναι το περιεχόμενο - στόχος των εφαρμοζόμενων όλα αυτά τα χρόνια πολιτικών. Ορισμένοι δείχνουν έκπληκτοι που το ανακαλύπτουν τώρα. Κανένας, όμως, δε χρειάζεται να περιμένει άλλα 20 χρόνια για να ανακαλύψει τι προβλέπει το Μνημόνιο και ποιοι συμφώνησαν με αυτό.

Από τώρα είναι καθαρό πως ένα «γάιδαρο» χτυπά και η κυβέρνηση και η συμπολιτευόμενη αντιπολίτευσή της. Στο στόχαστρο είναι η εργατική τάξη, κάθε της δικαίωμα, ειδικότερα αυτές τις μέρες το απεργιακό δικαίωμα.

Τα λαϊκά στρώματα πρέπει να ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά ποιος πράγματι είναι μαζί τους και ποιος απέναντι.

Η πολιτική για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είτε την ασκούσε χτες η ΝΔ, είτε την ασκεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να μη βρίσκει καμιά νομιμοποίηση στη λαϊκή συνείδηση. Για καμία πλευρά της. Η συγκυριακή εκλογική πλειοψηφία δεν παύει να εκφράζει μειοψηφικά συμφέροντα, αυτά της αστικής τάξης. Η αποκατάσταση αυτής της ανισορροπίας είναι κυρίαρχο ζητούμενο σήμερα: Να αντιστοιχηθεί, δηλαδή, το πλειοψηφικό λαϊκό συμφέρον και με τους εκλογικούς συσχετισμούς, ακόμα καλύτερα να εκφραστεί ως πλειοψηφικό αγωνιστικό ρεύμα αμφισβήτησης της αστικής εξουσίας.

Αυτή η αντιστοίχιση δε θα γίνει με επιφοίτηση. Αλλά με την ωρίμανση συνειδήσεων μέσα από τους καθημερινούς αγώνες - κι εδώ το κρίσιμο - αγώνες που πρέπει να 'χουν καθαρό προσανατολισμό: Ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους. Αυτόν τον προσανατολισμό μόνο το ΚΚΕ τον δίνει. Κι αυτό - ας το επαναλάβουμε- κάνει για μια ακόμα φορά πολύτιμη την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ ως πολιτική πρωτοπορία αυτού του αγώνα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΑΔΙΣΤΑΚΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ στοχεύει να τσακίσει κάθε απεργιακό δικαίωμα

ΤΟ ΒΗΜΑ: Πολιτική πυγμής σε μεταφορές και συγκοινωνίες

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Εμπρός μαρς... για τα φορτηγά

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΜΕ «ΟΧΗΜΑ» τα φορτηγά ΑΝΟΙΓΟΥΝ άλλα 9 επαγγέλματα

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΣΤΑ ΑΚΡΑ η σύγκρουση

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ αποφάσισε η κυβέρνηση

ΤΑ ΝΕΑ: Νόμος - σκούπα για τα κλειστά επαγγέλματα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Μήνυμα στις συντεχνίες

Ο ΛΟΓΟΣ: ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ εναντίον «ομηρίας»

ΕΘΝΟΣ: ΔΙΕΞΟΔΟΣ με επιστράτευση των απεργών

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Αρση αδιεξόδου με επιστράτευση

Η ΑΥΓΗ: Εκτροπή - οδηγός η επιστράτευση

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΛΙΓΟ ΜΥΑΛΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;

Η ΧΩΡΑ: Η τρόικα μαγειρεύει τον ανασχηματισμό

«Με την τρόικα ή χωρίς αυτήν, καλώς ή κακώς, έχουν αρχίσει να σπάνε αβγά. Οπως και να έχει, έστω και έτσι κάτι μπορεί να γίνει στη μέχρι πρότινος παραλυμένη Ελλάδα. Αλλωστε, ως γνωστόν, χωρίς να σπάσεις αβγά, ομελέτα δεν γίνεται...» (το άρθρο στο ΒΗΜΑ).

«Για πρώτη φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, η χώρα απέκτησε κυβέρνηση φιλελευθέρων αντιλήψεων της πλέον προωθημένης ή ακραίας μορφής. Ούτε η μέντωρ του νεοφιλελευθερισμού σε επίπεδο παγκόσμιο, η πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας κ. Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν απετόλμησε τόσο δραστικές αλλαγές, σε τόσο σύντομο διάστημα, όσο ο Eλλην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κ. Γιώργος Παπανδρέου και το υπουργικό συμβούλιό του. Εντυπωσιακή υπήρξε και η ταχύτης αποδεσμεύσεως της κυβερνήσεως του κ. Γ. Παπανδρέου από την δουλεία της αντιλήψεως περί πολιτικού κόστους. Από την ανοχή προς τους απεργούς της COSCO ή τους ναυτεργάτες στον Πειραιά, στην πολιτική επιστράτευση των ιδιοκτητών φορτηγών και βυτιοφόρων, ελάχιστος είναι ο χρόνος που έχει μεσολαβήσει (...) το ενδιαφέρον είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παύει σταδιακώς να ενεργεί με τρόπο πολιτικό, όπως συνέβαινε επί δεκαετίες, και έχει υιοθετήσει μίαν απολύτως τεχνοκρατική προσέγγιση, που εν ονόματι των αριθμητικών συγκλίσεων έρχεται σταδιακώς αντιμέτωπη με όλη την κοινωνία. Αναμένουν οι τεχνοκράτες του κ. Παπανδρέου ότι με την εξάρθρωση των παλαιών δομών θα αρχίσει το θαύμα, διότι αυτό γράφουν τα εγχειρίδια. Eνα θαύμα στο οποίο δεν έχει πλέον θέση η μικρή οικογενειακή επιχείρηση, η μεσαία αστική τάξη. Τελούμε εν αναμονή θαύματος ή καταρρεύσεως της πολιτικής» (το σχόλιο του Κώστα Ιορδανίδη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Σε αυτήν τη χώρα υπάρχει υπερπαραγωγή "αγωνιστών". Αλλοι στήνουν μπλόκα στις εθνικές οδούς, άλλοι κλείνουν το Μετρό προκαλώντας συμφόρηση στην Αθήνα, άλλοι κλείνουν τα λιμάνια απαγορεύοντας την είσοδο στα κρουαζιερόπλοια των τουριστών κι άλλοι, πιο εκλεπτυσμένοι, κάνουν "λευκή" απεργία, προκαλώντας συμφόρηση στην εναέρια κυκλοφορία. Ποια είναι ακριβώς η πολιτική νομιμοποίηση των "αγωνιστών"; (...) Το δικαίωμα της απεργίας είναι κατοχυρωμένο και ιερό, αλλά παύει να είναι δικαίωμα και αποκτά μυρωδιά αυταρχισμού όταν καταπατά και περιορίζει τα δικαιώματα όλων των άλλων κοινωνικών ομάδων» (από σχόλιο της Αριστοτελίας Πελώνη στα ΝΕΑ).

ΚΑΘΑΡΗ Η ΑΣΤΙΚΗ ΘΕΣΗ: «Η κυβέρνηση δεν είχε άλλη λύση από την προσφυγή στο μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης. Και ευτυχώς την επέλεξε» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ: «Ενώ μέσα στο λιοπύρι του αθηναϊκού καύσωνα προχωρά η πιο ανήκουστη για σύγχρονο κράτος κατεδάφιση δικαιωμάτων και κατακτήσεων και οργανώνεται ολοκληρωτικό ξεπούλημα, η κυβέρνηση και τα υστερικά παπαγαλάκια της επιτίθενται σε κάθε αντίδραση και απεργία, προστάζοντας τους πάντες να σωφρονιστούν γιατί τα μέτρα τα ζητάει η τρόικα, λες και της αναγνώρισε κανείς δικαιοδοσία. Οι ίδιοι που επέλεξαν την τουριστική περίοδο για να προχωρήσει η λεηλασία είναι εκείνοι που βαφτίζουν "συντεχνία" όποιον αντιδρά και του προσάπτουν την κατηγορία ότι ζημιώνει τον τουρισμό και τη χώρα ολόκληρη. Κι ενώ βουλιάζουν τους πολίτες αυτής της χώρας στη φτώχεια - μέγιστο δείκτη ανελευθερίας όπου γης - χύνουν ποτάμι τα δάκρυα για τους άμοιρους τουρίστες» (από το κύριο άρθρο στο ΠΟΝΤΙΚΙ).

ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: «Η απελευθέρωση των επαγγελμάτων πρέπει να υλοποιηθεί αλλά με όρους εμπιστοσύνης και αφού πρώτη η κυβέρνηση παρουσιάσει στην κοινή γνώμη τα οφέλη για την οικονομία και τα νοικοκυριά από την τόνωση του ανταγωνισμού στις επιμέρους αγορές (...) οι ιδιοκτήτες φορτηγών ντύθηκαν στο χακί αφού πρώτα στέγνωσε η αγορά και παρέλυσε η οικονομία. Είναι σαφές ότι αυτό δεν μπορεί να επαναληφθεί όταν η κυβέρνηση θα αλλάζει το καθεστώς των φαρμακοποιών, ή των μηχανικών, γιατί η επιστράτευση δεν είναι επίδειξη πυγμής, αλλά δείγμα αδυναμίας» (από το κύριο άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΑΡΓΗΣΕ Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ: «Σε όλη την Ευρώπη το δικαίωμα στην εργασία (...) αντικαθίσταται από το "δικαίωμα" στην Απασχόληση. Οδεύουμε ολοταχώς σε μια Ευρώπη στην οποία θα ευημερούν οι αριθμοί και θα δυστυχούν οι άνθρωποι. 'Η, μάλλον θα δυστυχούν οι άνθρωποι προκειμένου να ευημερήσουν οι αριθμοί. Ετσι κι αλλιώς σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης οι άνθρωποι ως αριθμοί λογίζονται» (η Γ. Αντωνοπούλου στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ).