Ηταν θέμα χρόνου να το πουν:

Για τα κακά της μοίρας μας φταίνε οι μισθοί. Αυξήθηκαν υπερβολικά τα προηγούμενα χρόνια και πρέπει να επανέλθουν σε «φυσιολογικά» επίπεδα.

Κατά τον «Σκάι» μάλιστα «όλοι οι πολιτικοί το έχουν δεχτεί αυτό» (στο δελτίο των 9 το βράδυ).

Δεν είναι το μόνο παράδειγμα, που όταν βλέπεις «Σκάι» κινδυνεύεις να πιστέψεις ότι οι άνθρωποι γύρω σου τρελάθηκαν.

Σύμφωνα με τον «Σκάι», οι επιβάτες θέλουν να πληρώνουν χρυσό το εισιτήριο στο λεωφορείο και επιμένουν να πληρώνουν χαράτσι για ένα δρόμο που ούτε καν υπάρχει.

Σ' έναν σταθμό μετρό, όπου ο μόνος που επέμενε να «χτυπήσει» εισιτήριο, ήταν ο «δημοσιογράφος» του «Σκάι», τα στελέχη του σταθμού από το στούντιο έβγαζαν αφρούς, γιατί κάποιοι εμπόδιζαν τον «δημοσιογράφο» να είναι «νόμιμος».

Το γεγονός ξεπερνά τα όρια της προβοκάτσιας. Δείχνει πόσο αμείλικτη είναι - και θα γίνει περισσότερο - η αστική τάξη και η δημοσιογραφία της, η ψεύτικη ενημέρωση και η κατασκευή εικονικής πραγματικότητας, προκειμένου να υπερασπίσει το συμφέρον της. Στο προκείμενο, την επιδίωξη να φορτωθούν κι άλλα βάρη στα λαϊκά στρώματα, για να αυξηθούν τα δικά της κέρδη.

Στην ίδια κατεύθυνση με το προηγούμενο και οι σοφιστείες. Τις κάνουν διάφοροι αρθρογράφοι που για να υπηρετήσουν το αποτέλεσμα που θέλει το μεγάλο κεφάλαιο, προσθαφαιρούν μήλα με πορτοκάλια κατά πως τους βολεύει, για να βγει το αποτέλεσμα που έχουν προαναγγείλει!

Γράφει ένας: «το μοντέλο της Αριστεράς έχει καταρρεύσει». Αυτό το προβάλλει ως αξίωμα, ως δεδομένο. Λαθροχειρία πρώτη: Ο όρος «αριστερά», πλέον, μόνο τεχνητά συντηρείται για να εμφανίσει διαφοροποιήσεις εντός μιας πολιτικής που «αριστερά» και «δεξιά» συμφωνεί στο κύριο: Το αδιατάραχτο της αστικής εξουσίας και τη διαφορά στη διαχείρισή της. Αν θέλουν να μιλήσουν για διαφορά ας μιλήσουν για κομμουνισμό και καπιταλισμό, δύο απόλυτα διακριτά πράγματα. Αμ δε, που θα μιλήσουν για την πραγματική διαφορά.

Αφού χτίζει πάνω στην αυθαιρεσία ότι το πολύ κράτος της «αριστεράς» έχει αποτύχει, περνά σαν επόμενο δεδομένο ότι πρέπει να απελευθερωθεί η αγορά από τις στρεβλώσεις. Κρύβει ότι αυτό το κράτος είναι ο εγγυητής αυτής της αγοράς. Οτι αυτό το κράτος εγγυάται πως οι καπιταλιστές θα βγαίνουν στην αγορά με εγγυημένη την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και μ' αυτήν την εγγύηση καθορίζουν την εκμετάλλευση του εμπορεύματος «εργατική δύναμη», που παραμένει εκμετάλλευση όσο οι παραγωγοί - εργάτες δεν είναι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής.

Εσύ, όμως, πρέπει να κάνεις την πρόσθεση πάνω στα αυθαίρετα δεδομένα. Και για να μην κουράζεσαι την κάνει ο αρθρογράφος:

Κάνει δήθεν κριτική σ' όσους «δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους» και «επιμένοντας αριστερά» βάζουν εμπόδια ως κράτος στην αγορά. Στη συνέχεια, αφού - με μια τρίτη αυθαιρεσία - ταυτίζει την κοινωνία με το συμφέρον των καπιταλιστών, αφήνει πια τη σκέψη σου «ελεύθερη» να καταλήξει στο συμπέρασμα πως ό,τι δημόσιο είναι και κακό και άρα σε συμφέρει σαν «κοινωνία» να χειροκροτήσεις το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Οπως σε κάθε σαθρό οικοδόμημα έτσι κι εδώ, αφαιρείς τη βάση και πέφτει όλο. Στο προκείμενο αφαιρείς την αγορά. Μιλάς ευθέως για συμφέροντα καπιταλιστών και εργατών. Και πάνω σ' αυτή τη διαφορά καλείται ο καθένας να επιλέξει.

Την προβολή αυτής της διαφοράς, όμως, από τον Τύπο, μπορεί να την κάνει μόνο όποιος έχει θεό του το ταξικό κριτήριο. Στα δικά μας, μόνο ο «Ριζοσπάστης», όντας - αποδεδειγμένα - στην πρώτη γραμμή των δυνάμεων που παλεύουν υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων αναδεικνύοντας τις ταξικές διαφορές και αντιθέσεις, βρίσκεται απέναντι στη μεταφυσική που είναι αναγκαία για να διατηρηθεί η σημερινή τάξη πραγμάτων. Η περιγραφή της πραγματικότητας καιρό πριν όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι δεν αρκεί πια.

Ας έχουμε καθαρό ένα: Η αντιπαράθεση είναι κορυφαία. Δεν είναι απλό πράγμα, ούτε εύκολο να πισωγυρίσεις τον κόσμο κοντά δύο αιώνες. Δεν μπορεί να γίνει. Αυτό που θέλουν να κάνουν - με δεδομένο πως πια η εργατική τάξη ξέρει ότι μπορεί να ζήσει και λεύτερη (αυτό δίδαξε ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε) - είναι να κατοχυρώσουν - όσο περισσότερο μπορούν - την ασυδοσία του κεφαλαίου. Και επιδιώκουν να το κάνουν πείθοντας ή και αναγκάζοντας τα θύματα να δεχτούν ότι ο μόνος τρόπος για να υπάρχουν είναι σκυφτοί. Ε, σ' αυτό απαντά το ΚΚΕ δείχνοντας στους εργάτες το μεγαλείο μιας ζωής, όπου οι παραγωγοί του πλούτου είναι και οι αφέντες του.

Σ' αυτήν τη μάχη διάφοροι θα ξεβρακωθούν. Παράδειγμα: Ο,τι γράφει η «Καθημερινή» στο κύριο άρθρο της και επανέλαβε η Μπακογιάννη μιλώντας στον «Σκάι», δεν έχουν να κάνουν με ένα κοινό σκονάκι. Είναι ιδεολογία. Της κυρίαρχης τάξης, είτε αυτή εκφράζεται ευθέως από τον ΣΕΒ, είτε από την πολιτική του εκπροσώπηση, είτε από τη δημοσιογραφία του.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ η αντίληψη περί «δικαίου του αίματος» ή «πας μη Ελλην βάρβαρος»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Γκρίζος πόλεμος για την ψήφο των μεταναστών

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Δειλά βήματα αντιμετώπισης της ανομίας

ΕΘΝΟΣ: Αυτόφωρο οριστικά για τους φοροφυγάδες

ΤΑ ΝΕΑ: Δημόσιο - Συγχωνεύονται 23.000 φορείς

Ο ΛΟΓΟΣ: Στα «χαρακώματα» για τις συγκοινωνίες

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Εκρηξη φόρων στα ακίνητα

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: 4,5 δισ. ευρώ πληρώσαμε για την Παραπαιδεία!

Η ΑΥΓΗ: Ρήξη πρυτάνεων - κυβέρνησης

ΑΥΡΙΑΝΗ: Γρήγορα πίσω στη δραχμή

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Εγκαλούν Μέρκελ για κανιβαλισμό

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: «Κλειδώνει» το σχέδιο Μέρκελ

«Δεν υπάρχει - σχεδόν - καμιά απεργία που να μην έχει απέναντί της δύο συστοιχίες πολυβόλων. Τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, που κρίνουν τις απεργίες "παράνομες και καταχρηστικές", και τις επιθετικές αποφάνσεις τμήματος των μήντια. Ενίοτε, ο σαφής καθεστωτικός χαρακτήρας των δικαστικών αποφάσεων υπερκεράται από τον οίστρο της δημοσιογραφικής επιχειρηματολογίας. Η κοινότοπη παραδοχή που επιστρατεύεται εισαγωγικώς σε τέτοιες περιπτώσεις ("Ασφαλώς και αποτελεί δικαίωμα των εργαζομένων η απεργία") στρώνει το δρόμο σ' ένα καταιγιστικό "αλλά": "παρέλυσε το κέντρο της πόλης", "χάος στη χώρα", "ταλαιπωρία χιλιάδων πολιτών" κτλ...

Εγκαλούμενες εκ περιτροπής από τα (εν λόγω) μήντια οι κοινωνικές ομάδες αδυνατούν - ακόμη και όταν εκπρόσωποί τους εμφανίζονται στα βραδινά παράθυρα - να εγκαταστήσουν στο κέντρο του κοινού προβληματισμού το προφανές. Οτι η "παράλυση", το "χάος", η "ταλαιπωρία", καθώς και πλείστα όσα (ο φόβος, η ανασφάλεια, η ανέχεια κτλ.) χαρακτηρίζουν τη δική τους, οικτρή κατάσταση. Αφορούν στα δικά τους δικαιώματα. Στην ίδια την επιβίωση και την ύπαρξή τους... Και αδυνατούν, διότι η προπαγάνδα είναι συνεχής και καταιγιστική, με κύριο χαρακτηριστικό τις εμβόλιμες συκοφαντίες και τα χαλκευμένα ψεύδη της κυβερνήσεως εναντίον των εργαζομένων.

Η συνταγή κλασική: Υψώνεις το μερικόν (π.χ. καταχρηστικές υπερωρίες ή κάτι συναφές) σε θέση γενικού, ώστε να συκοφαντείται συνολικά η κοινωνική ομάδα ή ο κλάδος και να ενεργοποιούνται τα ανακλαστικά της κοινωνίας. Καταδικαστικά για τον (συκοφαντούμενο) κλάδο και αθωωτικά για την κυβέρνηση, που αποκτά φωτοστέφανο τολμηρού εξυγιαντή...» (τα αποσπάσματα από τη στήλη του Γ. Τριάντη στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΑΝΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: «Η πολυπραγμοσύνη του κράτους έχει αποδειχτεί άκρως αντιπαραγωγική και ενίοτε τροχοπέδη για την οικονομική ανάπτυξη. Στη διαπίστωση αυτή φαίνεται να συμφωνούν πια οι πάντες, πλην των γνωστών εξαιρέσεων της Aριστεράς, το μοντέλο της οποίας έχει καταρρεύσει προ πολλού (...) η διαβόητη τρόικα ζητά επιτακτικά μείωση του κράτους σε ποσοστό 30%, ώστε να απελευθερωθεί η αγορά από τις στρεβλώσεις (...) Προφανώς, δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους όσοι επιμένουν σε κρατικό μοντέλο οικονομίας και είναι αρκετοί εξ αυτών ακόμη και στο εσωτερικό της κυβέρνησης (...) Οι εξελίξεις είναι σαρωτικές και όσοι δεν αντιλαμβάνονται το ρόλο τους σε αυτές, καλό θα ήταν απλώς να αφήσουν σε άλλους τη δουλειά που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κάνουν. Η επιτυχία ή όχι των προσπαθειών και των θυσιών μιας ολόκληρης κοινωνίας δεν μπορεί να αφήνεται στις διαθέσεις ορισμένων που αρνούνται να αποδεχθούν την πραγματικότητα» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΕΝΑ ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: «Σε ορισμένες χώρες, όχι πολύ μακρινές μας, οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις γίνονται με εθνική συνεννόηση. Συνέβη στην Πορτογαλία. Επαναλήφθηκε στην Ισπανία όπου κυβέρνηση και συνδικάτα κατέληξαν σε επώδυνες μεταρρυθμίσεις, όπως την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια. Πρόκειται για παραδείγματα ωριμότητας που δείχνουν πως όταν μια χώρα έχει σοβαρή και υπεύθυνη ηγεσία, σε όλα τα επίπεδα, μπορεί να λύνει τα πιο δύσκολα προβλήματα. Στην Ελλάδα δυστυχώς η μεν αντιπολίτευση είναι παγίως ταυτόσημη με τον λαϊκισμό, ο δε συνδικαλισμός σπανίως προστατεύει πραγματικά θέσεις εργασίας και τους αδύναμους της κοινωνίας μας. Ας ελπίσουμε ότι πριν η χώρα βυθιστεί ακόμη περισσότερο στην κρίση και την ανομία, θα καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να ακολουθήσουμε τα παραδείγματα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).