Δεν τους προκύπτει έξοδος από την καπιταλιστική κρίση, δεν τους προκύπτει και λαϊκή συναίνεση, γι' αυτό αγριεύουν.

Ενα καρμπόν έκανε χτες τη διαφορά στα άρθρα του αστικού Τύπου είτε του εργολάβου - εκδότη την εφημερίδα διάβαζες, είτε του εφοπλιστή - καναλάρχη. Και πώς θα μπορούσε να 'ναι αλλιώς; Μια τάξη είναι, το ίδιο πρόβλημα έχουν: Ενα λαό που, αντί να σκύψει το κεφάλι για να σωθούν οι καπιταλιστές, βγαίνει στο δρόμο και δείχνει με τεντωμένο δάχτυλο τον ένοχο: Την αστική τάξη, την κυβέρνησή της, τους συμμάχους της.

Τέτοιες αγριάδες, πιθανόν, θα πυκνώσουν. Κανένα πρόβλημα.

Ακόμα περισσότερη οργάνωση, ακόμα περισσότεροι στα σωματεία, ακόμα ισχυρότερη η λαϊκή συσπείρωση. Πόλεμος είναι και το δίλημμα απόλυτο: `Η αυτοί ή εμείς.

Η αστική τάξη έχει επενδύσει πολλά στο «στρατό» της έτσι που να εξασφαλίζει συναίνεση. Εχει δική της την ηγεσία της ΓΣΕΕ, δική της την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, έχει δικά της τα δικαστήρια, δική της τη νομοθετική εξουσία, καταδικούς της τους αστυνόμους.

Κι όμως, η δύναμη των εργατών, του λαού, είναι ανεξάντλητη που όταν εκφραστεί, όλα τα παραπάνω τα παίρνει παραμάζωμα.

Οι άνθρωποι στους χώρους δουλειάς, στα σπίτια, στις γειτονιές μετράνε το έχει τους, μετράνε κάθε παραμύθι που τους κράτησε ως τώρα μακριά απ' τον αγώνα και ο ισολογισμός βγάζει μείον.

Μετράνε κι αυτούς που αντιστάθηκαν ως τώρα αταλάντευτα. Μετράνε αυτούς που στάθηκαν μόνιμη απαντοχή του λαού, ειδικά όσους δεν τα δίπλωσαν στιγμή, ούτε καν τότε που πανηγύριζε την επέλασή της η αντεπανάσταση, τότε που από την «Αυγή» ως την «Καθημερινή» εκφραζόταν ικανοποίηση για το επικείμενο - ήθελαν - τέλος του ΚΚΕ.

Η αστική τάξη δεν ξέχασε στιγμή από ποιον κινδυνεύει και επένδυσε πολλά στο πλαγιοκόπημα του ΚΚΕ. Τέτοια επένδυση είναι και διάφορες σημερινές αθώες προτάσεις να αφήσει επιτέλους το ΚΚΕ στην άκρη τους «κομμουνισμούς» και να συμβάλει στη σωτηρία της χώρας.

Ελα, όμως, που οι εργάτες έχουν αρχίσει να ξεχωρίζουν τη δική τους χώρα από τη χώρα των καπιταλιστών. Ελα, που οι φοιτητές ξεχωρίζουν την ανάγκη τους για μόρφωση από τις παραγγελιές των καθηγητών - υπαλλήλων πολυεθνικών. Ελα, που οι μαθητές προσέρχονται μαζικά στο μάθημα του αγώνα, αφήνοντας έρμο κάθε απεργοσπάστη καθηγητή που τους διδάσκει υποταγή. Ελα, που περήφανοι για τα παιδιά τους γονείς σηκώνουν πανό μέσα στη Βουλή δηλώνοντας «δεν θέλουμε χαφιέδες τα παιδιά μας». Ελα, δηλαδή, που άλλη χώρα θέλει να σώσει ο λαός στο δρόμο κι άλλη χώρα θέλουν να σώσουν οι καπιταλιστές.

Ο σπόρος καρπίζει.

Η ενότητα για τη σωτηρία των καπιταλιστών άφηνε κι αφήνει παγερά αδιάφορο το ΚΚΕ.

Η επιμονή του στη λαϊκή συσπείρωση για την ανύψωση όλων των παραγωγών του πλούτου πάνω και πέρα από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού ήταν και παραμένει η έγνοια του, ο σπόρος που καρπίζει.

Χτες, εκείνο το ανθρώπινο ποτάμι που είχε καταλάβει και τις 6 λωρίδες της Πανεπιστημίου από την Ομόνοια ως και το Σύνταγμα έδειξε ξανά πόσο δίκιο είχαν όσοι τόσο καιρό επέμεναν στο «μη σκύβεις το κεφάλι». Πόσο δίκιο έχουν στο «μπορείς χωρίς αφεντικά». Πόσο κουράγιο έδωσαν σ' όσους συσπειρώνονται ήδη στο «δεν πληρώνω, δεν δουλώνω».

Εχουν πράγματι λόγους να αγριεύουν η αστική τάξη και οι αρθρογράφοι της.

Το ποτάμι που ζητά να ανατρέψει τους αστούς, γιατί εμποδίζουν το διάβα του, γίνεται ορμητικό. Είναι πολλοί - όλο και περισσότεροι, αυτοί που ψάχνουν πρακτικά πώς θα μετέχουν στα σωματεία, πώς θα συμβάλουν στην οργανωμένη άρνηση πληρωμής, πώς θα γίνουν περισσότεροι, όλο και περισσότεροι, όλοι εκείνοι που δε θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση των καπιταλιστών να αρπάξει το έχει του λαού για να το κάνει κέρδος του καπιταλισμού.

Οι αγριάδες στα άρθρα του αστικού Τύπου θα πέσουν στο κενό. Θα φροντίσει γι' αυτό το οργανωμένο λαϊκό κίνημα. Κανένας μόνος του, όλοι για έναν κι ένας για όλους. Γιατί το δίκιο είναι του εργάτη.

Ολες οι δυνάμεις για την οργάνωση της πανεργατικής απεργίας στις 19 του μήνα. Κάθε μέρα οργάνωση της μαζικής συλλογικής άρνησης πληρωμών. Καμιά έγνοια γιατί εκδότες εργολάβοι και εφοπλιστές καναλάρχες περιμένουν πώς και πώς ζεστό κρατικό χρήμα για να κάνουν μπίζνες.

Ο οργανωμένος λαός μπορεί μόνος του και δρόμους να φτιάξει, και τα σκουπίδια να διαχειριστεί, και ρούχα να ράψει, και τρόφιμα υγιεινά να παράξει. Ο λαός όλα τα μπορεί. Αρκεί η σημαία ψηλά να γράφει «χωρίς αφεντικά». Η σημαία που στην ούγια της γράφει Κ.Κ.Ε.!

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ σε Δημόσιο και πρώην ΔΕΚΟ

ΕΘΝΟΣ: Οι νέοι μισθοί για τους δημοσίους υπαλλήλους

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Σύνταξη: Τα όρια ηλικίας παλαιών ασφαλισμένων του Δημοσίου

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Επί ξυρού ακμής

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Στην κόψη του ξυραφιού η χώρα

ΤΑ ΝΕΑ: Το ταμείο και το «κουρείο»

Η ΝΙΚΗ: Κούρεμα XL

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Γολγοθάς 40 ημερών

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Διπλός, ωμός εκβιασμός

Ο ΛΟΓΟΣ: Πληρώστε για να μην πάρουμε άλλα μέτρα

Η ΑΥΓΗ: Δόση τέλους

ΑΥΡΙΑΝΗ: Χρεωκοπούμε 29 Νοεμβρίου σύμφωνα με το «Reuters»

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου αντέχουν τα Ταμεία

«Κυβέρνηση και τρόικα, με σχέδιο, μεθοδικά και ύπουλα ενεργούν κατ' απαίτηση των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων. Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι για τις αποφάσεις που πήρε το Υπουργικό Συμβούλιο ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους και έβγαλαν από το συρτάρι τα σχέδια για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Και ποιος δε θυμάται τα κροκοδείλια δάκρυα που χύθηκαν αυτές τις μέρες για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, που δήθεν υποφέρουν από τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων... Ποιος δεν άκουσε ότι η χώρα - και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα - πληρώνει τα σπασμένα του Δημοσίου... Και "πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις", βάζουνε στην κλίνη του Προκρούστη και αυτούς για τους οποίους δήθεν πονούσαν. Η υποκρισία τους δεν έχει όρια.

(...) η κίνηση αυτή δεν είναι "κεραυνός εν αιθρία". Είναι η κλιμάκωση της ίδιας αντεργατικής επίθεσης που δεν κάνει διακρίσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, σε "υψηλόμισθους" και χαμηλόμισθους. Είναι ο τελευταίος κρίκος στην ατέλειωτη αλυσίδα που περνάνε στα χέρια και στα πόδια της εργατικής τάξης από κοινού κυβέρνηση και τρόικα, αποκλειστικά και μόνο για λογαριασμό της πλουτοκρατίας.

(...) Δεν υπάρχει χρόνος για αναμονή. Σήμερα κάθε ολιγωρία οδηγεί χιλιάδες εργάτες στον Καιάδα. Κάθε δισταγμός, μπροστά στο κόστος του αγώνα - και τέτοιο κόστος υπάρχει - θα οδηγήσει σίγουρα σε ακόμα μεγαλύτερες απώλειες για όλους τους εργαζόμενους. Σήμερα, το κεφάλαιο και οι υπηρέτες του πρέπει να πάρουν απάντηση. Σαν ένας άνθρωπος, η εργατική τάξη πρέπει να σηκωθεί όρθια. Πρέπει να τους σταματήσουμε. Μπορούμε να τους σταματήσουμε (...) Με την κλιμάκωση και την απεργία στις 19 Οκτώβρη. Να μετατρέψουμε κάθε επιχείρηση και εργοστάσιο σε φρούριο του αγώνα. Να τους πολεμήσουμε με κάθε μέσο και τρόπο» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

ΙΕΡΟ ΤΟ «ΟΧΙ» ΠΟΥ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΣΤΟΥΣ: «Αποτελεί ερώτημα αναπάντητο αν η παρούσα κυβέρνηση με τη γνωστή Kοινοβουλευτική Oμάδα, τις διογκούμενες κοινωνικές αντιδράσεις και μία αντιπολίτευση που ζει στο δικό της κόσμο, είναι σε θέση να διεκπεραιώσει με επιτυχία μια τέτοια δύσκολη αποστολή. Aς είμαστε σαφείς. Eνώ η χώρα βιώνει εδώ και πολλούς μήνες ένα σκηνικό εθνικής καταστροφής, μεγάλο μέρος της κοινωνίας (...) αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος συμπεριφέρονται ως πολλαπλασιαστές της κρίσης (...) Eίναι διαλυτική για το ηθικό του ελληνικού λαού αλλά και τις προσδοκίες των δανειστών - εταίρων μας η αυτιστική συμπεριφορά πολιτικών κομμάτων και κοινωνικών ομάδων (...) δεν έχουν αίσθηση του κοινού συμφέροντος (...) H απόφαση του πρωθυπουργού να εκτεθεί πολιτικά στην εκστρατεία διάσωσης της χώρας - αγνοώντας το πολιτικό κόστος - θα αποδειχθεί ατελέσφορος, αν όλες οι πολιτικές δυνάμεις δεν συναινέσουν στις εθνικά αναγκαίες πολιτικές για να μην οδηγηθεί η χώρα στα βράχια. Προοπτική που κρυφά δεν φαίνεται να απεύχονται κάποιοι (...) πώς να εξηγηθούν διαφορετικά τυφλές ενέργειες όπως καταλήψεις υπουργείων ακόμα και ενθάρρυνση μη πληρωμής φόρων, που με μαθηματική ακρίβεια θα στεγνώσουν τα κρατικά ταμεία και θα δημιουργήσουν μπλακ άουτ στο Δημόσιο; (...) όλοι πρέπει να επιστρατευθούν για να ενισχύσουν τις γραμμές της εθνικής συνεννόησης. Kαι όσοι αποτολμήσουν το "όχι", ας αναλάβουν και την ιστορική ευθύνη που τους αναλογεί» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ)

ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΟΡΑΜΑ: «Από τότε που εκδηλώθηκε η κρίση έχουν χάσει τη δουλειά τους 400.000 πολίτες. Ολοι από τον ιδιωτικό τομέα. Στοιχειώδης δικαιοσύνη απαιτεί τον καταμερισμό των θυσιών. Να απολυθούν αντίστοιχα 150.000 στο δημόσιο τομέα. Η κυβέρνηση και η τρόικα μιλούν για 30.000 εφέτος και αυτό που εξήγγειλαν δεν είναι απόλυση, αλλά "εργασιακή εφεδρεία", που σημαίνει διπλάσιες αποδοχές από εκείνες των απολυομένων στον ιδιωτικό τομέα (...) Πρόπερσι οι Γερμανοί συνδικαλιστές του Δημοσίου δέχθηκαν μείωση του μισθού τους για να αντιμετωπίσουν την ύφεση. Οι δικοί μας - που αμείβονται με τα λεφτά των Γερμανών - κήρυξαν προκλητικά καταλήψεις σε υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες (...) έτσι οδηγούν τον εαυτό τους, αλλά και εμάς στη χρεοκοπία (...) Την ημέρα που θα δω τουλάχιστον να επεμβαίνει η αστυνομία σ' αυτό το όργιο παραβατικότητας θα πω ότι κάτι άρχισε ν' αλλάζει» (ο Δ. Γουσέτης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)