Το πρόβλημα για τους ανθρώπους της δουλειάς, κι εδώ στην «καθυστερημένη Ανατολή», κι εκεί στην «αναπτυγμένη Δύση», είναι ένα: Δουλεύουν όλο και πιο πολύ, είτε σε χρόνο είτε σε ένταση, κι απέναντι στις αυξημένες ανάγκες τους παίρνουν όλο και πιο λίγο από τον πλούτο που παράγεται έτσι κι αλλιώς από τη δική τους δουλειά, αλλά συγκεντρώνεται σε χέρια όλο και πιο λίγων. Οταν, όμως, δεν ικανοποιείς τις ανάγκες σου, ζεις πιο λίγο κι ας μοιάζει η ζωή μεγαλύτερη στη διάρκειά της.

Το πρόβλημα ιστορικά λύνεται μόνο με επαναστατικό τρόπο. Μόνον όταν οι παραγωγοί του πλούτου πάρουν την εξουσία στα χέρια τους και οργανώσουν την οικονομία στα μέτρα τους.

Αυτήν τη συνείδηση αποτρέπουν, θελημένα ή όχι, όσοι σπέρνουν αυταπάτες ότι χωρίς να σπάσεις αυγά, χωρίς δηλαδή ταξικό αγώνα, μπορείς να κυριαρχήσεις απέναντι στις δυνάμεις που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και την πολιτική εξουσία παροπλίζοντας την εργατική τάξη, απέναντι στην κρατική βία της καπιταλιστικής εξουσίας. Και αυτό πάει παρέα με οικονομικές θεωρίες, που, ενώ φαντάζουν διαμετρικά αντίθετες, συντηρούν το σύστημα της εκμετάλλευσης και φιλολογούν περί το «φύλο των αγγέλων». Τέτοιες είναι και οι σχολές στην οικονομία υπέρ της κρατικής, ή, κατά της κρατικής παρέμβασης, με αδιατάραχτες πάντα τις σχέσεις παραγωγής.

Βράζουν στο ζουμί τους, προσπαθώντας να βρουν διέξοδο σε ένα πρόβλημα που δημιουργείται από την ίδια την ύπαρξη του κεφαλαίου. Οσο το κεφάλαιο παραμένει, θα παραμένουν και οι κρίσεις που συνοδεύουν την κεφαλαιοκρατική παραγωγή. Τα περί ελλειμμάτων έχουν αξία για τις μεταξύ τους συζητήσεις, δίνουν τροφή στους πολιτικούς τους για να παριστάνουν τους διαφορετικούς, αλλά δεν αλλάζουν προς το καλύτερο τη ζωή των ανθρώπων. Αντίθετα, παρατείνουν το βάθεμα της εκμετάλλευσης.

Την ώρα που αναπτύσσεται η φιλολογία για την κρίση, η αστική τάξη έχει καθαρό τι θέλει: Ισχυρές κυβερνήσεις - όχι κατ' ανάγκη πλειοψηφικές - αλλά ισχυρές στο να περνάνε τις αντεργατικές πολιτικές. Ετσι και στα καθ' ημάς προκρίνουν για έναν τέτοιο ρόλο σήμερα τον Παπανδρέου, όπως χτες τον Καραμανλή. Τη δουλειά της κάνει η αστική τάξη. Οπως και ο Παπανδρέου, που ανταποκρίνεται στο κάλεσμα και βεβαιώνει ότι θα συνεχίσει την πολιτική της ΝΔ. Βεβαιώνει, μάλιστα, ότι θα κινηθεί στα βήματα του Σημίτη. Στα βήματα, δηλαδή, που ήδη κινείται και ο Καραμανλής.

Γεγονός, που, με τη σειρά του, ερμηνεύεται από τους εργολάβους ως καλό βήμα που του επιτρέπει να κινηθεί θεσμικά, χωρίς κανείς να του ζητήσει να γίνει άμεσα συγκεκριμένος στα οικονομικά, εκεί, δηλαδή που κάθε λέξη μεταφράζεται αυτόματα σε τόσο κέρδος για τον καπιταλιστή, τόσο χάσιμο για τον εργάτη.

Κι έτσι, εν λευκώ, καλούνται τα λαϊκά στρώματα να επιλέξουν τον επόμενο κυβερνήτη, μεταξύ όμορων χώρων. Ομοροι χώροι σημαίνει με κοινές αναφορές. Για τη ΝΔ είναι από καιρό γνωστό πως είναι όμορος χώρος με το ΠΑΣΟΚ. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, επίσης ήταν γνωστό, όμως, πρώτη φορά το συγκρότημα - ένα είναι το συγκρότημα - ομολογεί ότι κι αυτός ο πολιτικός σχηματισμός είναι μία απο τις πηγές που τροφοδοτούν το νερόμυλο της αστικής εξουσίας. Η ανάλυση είναι σωστή. Μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ανήκει στα μικροαστικά στρώματα, που στο σύνολό τους δίνουν το κρίσιμο ποσοστό υπεροχής πότε στο ΠΑΣΟΚ, πότε στη ΝΔ. Μια κινούμενη άμμος με καθορισμένη την περίμετρο είναι όλοι μαζί.

Καθώς εκ των πραγμάτων ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε στο μέχρι τώρα ρόλο του, να ορθώσει αποφασιστικό ανάχωμα στο ΚΚΕ, τώρα ο βασικός κορμός του κόσμου του καλείται να συμβάλει σ' αυτό που έτσι κι αλλιώς είναι το χρέος του. Εξ ου και οι «μαχαιριές» και τα «ξηλώματα» εκεί που πλάσαραν «ενότητα». Ας το μετρήσουν όσοι από τους ψηφοφόρους του ταξικά έχουν άλλη αναφορά.

Διά ταύτα: Δε συγκρούεται η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, δε συγκρούονται οι δύο όψεις της μιας κι αδιαίρετης πολιτικής. Οι μόνες πολιτικές που βρίσκονται σε σύγκρουση είναι αυτή που φέρνει κέρδη στο κεφάλαιο κι αυτή που επιδιώκει να τους κόψει τα κέρδη, να εμποδίσει με κάθε τρόπο την ίδια την ύπαρξή τους, αυτή που καλεί το σύνολο των φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων σε συσπείρωση και διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, που στην προοπτική του δε χωρά εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην προοπτική του απελευθερώνει τις παραγωγικές δυνάμεις, αυτές που ήδη σήμερα δεν χωράνε σ' αυτές τις παραγωγικές σχέσεις. Αυτόν το δρόμο κοινωνικά και πολιτικά τον εκφράζει το ΚΚΕ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΜΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗ ΜΑΧΗ για πιο ισχυρό ΚΚΕ πιο ισχυρό λαϊκό κίνημα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Πάγωμα μισθών - προσλήψεων

ΤΑ ΝΕΑ: Ψηφίστε με για χειρότερες μέρες

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Τα ρέστα του πριν καταρρεύσει

Η ΧΩΡΑ: Βάζει τα ρέστα του μπροστά στις κάμερες

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΕΘΝΟΣ: ΣΕ ΓΥΑΛΙΝΟ κλουβί ο Καραμανλής

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: ΑΦΗΣΤΕ ΤΙΣ ΠΙΚΡΙΕΣ ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Ηταν ο καλύτερος Καραμανλής

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Οι πολίτες ζητούν απαντήσεις

ΤΟ ΒΗΜΑ: Ρεύμα αλλαγής

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: ΒΓΑΙΝΕΙ με την πρώτη

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ του Καραμανλή

Η ΑΥΓΗ: Σταθερά αριστερά

«Μελέτη του ινστιτούτου Pew διαπίστωσε ότι 40% των Αμερικανών άνω των 55 ετών διατήρησαν την εργασία τους ή αναζήτησαν νέα, το μεγαλύτερο τέτοιο ποσοστό από το 1961. Αντίθετα, οι νέοι ηλικίας 16 με 24 ετών που εργάζονται αποτελούν ποσοστό 57% του εργατικού δυναμικού, από 66% το 2000 (...) Στην ερώτηση, γιατί συνεχίζουν να εργάζονται (...) σημαντικός αριθμός από αυτούς - σχεδόν 40% - παραδέχθηκε ότι η απόφασή του να συνεχίσει να εργάζεται οφείλεται στην οικονομική ύφεση. (...) Συνολικά, ο αριθμός ηλικιωμένων εργαζομένων αναμένεται να φθάσει τα 11,9 εκατομμύρια μέσα στα ερχόμενα χρόνια, που αντιπροσωπεύει ποσοστό 25% του συνολικού εργατικού δυναμικού. (...) Τα στοιχεία της Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ υπολογίζουν τους άπορους ηλικιωμένους στις ΗΠΑ σε 6,8 εκατομμύρια, ποσοστό 18,6% του πληθυσμού, καθώς οι μετρήσεις αφορούν περισσότερους δείκτες από το κόστος τροφίμων, που υπολογίζουν από το 1955 οι επίσημες στατιστικές (...) τα επίσημα ποσοστά φτώχειας στις ΗΠΑ θα αυξηθούν από 12,5% του πληθυσμού που είναι σήμερα, σε 15,3% του πληθυσμού, που αντιστοιχεί σε 45,7 εκατομμύρια απόρους Αμερικανούς» (το θέμα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Το 75% ψήφισε υπερ μιας δημόσιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Ε, λοιπόν η γνώμη των πολλών πρέπει πάση θυσία να γίνει θεσμός. Πώς θα γίνει αυτό; Με επανάσταση. Οχι με βία αλλά με καθιστική διαμαρτυρία» (ο σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ / ΤΑ ΝΕΑ).

«Για τον Κρούγκμαν η δημιουργία κρατικών ελλειμμάτων μέσω της αύξησης των δαπανών σε περιόδους κρίσης, όπως η σημερινή, είναι απολύτως αναγκαία προκειμένου να αποφευχθεί η οικονομική καταστροφή. Αντίθετα για τον Φέργκιουσον τα ελλείμματα υπονομεύουν το μέλλον, οδηγούν σε αύξηση των επιτοκίων και του πληθωρισμού και κατά συνέπεια απειλούν να στραγγαλίσουν οποιαδήποτε μελλοντική οικονομική ανάκαμψη. Επίσης, ο Κρούγκμαν πιστεύει ότι μεγαλύτερος κρατικός έλεγχος της οικονομίας είναι απαραίτητος προκειμένου να αποφευχθούν στο μέλλον ανάλογες κρίσεις κάτι το οποίο αρνείται κατηγορηματικά ο Φέργκιουσον» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Η ΚΑΘΑΡΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ: «Οι κρίσιμες περιστάσεις απαιτούν μια ισχυρή κυβέρνηση. Η σχετικώς πρόσφατη εμπειρία έχει αποδείξει πως η ισχύς δεν συναρτάται απόλυτα από το πόσο άνετη θα είναι η κοινοβουλευτική της πλειοψηφία. Η κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται ως ισχυρή μια κυβέρνηση η οποία (...) διαθέτει τη βούληση να λάβει μη δημοφιλή μέτρα και δεν θα υποχωρήσει μπροστά στις πρώτες αντιδράσεις συντεχνιών (...) ο κ. Παπανδρέου πρέπει να πείσει ότι δεν θα πειραματισθεί με επικίνδυνα λαϊκιστικά μέτρα που θα είναι αρεστά στην κομματική του βάση» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η ΑΜΕΣΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ: «Στις εκλογές αυτές (...) συγκρούονται δύο αντιλήψεις για τη χώρα και την κοινωνία μας (...) Τις αντιλήψεις αυτές ενσαρκώνουν δύο διαφορετικά κόμματα και δύο πολιτικοί ηγέτες (...) λαμβάνοντας υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε περίπτωσης θα πορευτούμε, εξαντλώντας κάθε περιθώριο αναστροφής ή βελτιώσεων των συμφωνιών που έκανε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας (...) Ο Κώστας Σημίτης (...) προσφέρει και σήμερα ως πολιτική προσωπικότητα» (ο Γ. Παπανδρέου ορίζοντας τις διαφορές του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Η ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ: «Αυτονόητο είναι ότι για τα θεσμικά ζητήματα το ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει κανέναν λόγο, ως κυβέρνηση, να μη δρομολογήσει τη ρύθμισή τους το ταχύτερο δυνατό (...) Φυσικά θα ήταν υπερβολική απαίτηση ν' αναμένει κανείς ανάλογη πρακτική και για τις κοινωνικο-οικονομικές παρεμβάσεις μιας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ» (απο το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

ΤΟ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ: «Βρεθήκαμε μπροστά στο αδιανόητο. Μαχαιριές, ξήλωμα, επιθέσεις» (ο Α. Τσίπρας / ΑΠΕ).

ΟΙ ΟΜΟΡΟΙ ΧΩΡΟΙ: «Οι δύο όμοροι του ΠαΣοΚ χώροι (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) έχουν σαφώς καθοδική πορεία (...) υπό αυτήν την έννοια το άλμα είναι απολύτως εφικτό. Αλλά... Το ΠαΣοΚ συναντά απέναντί του μια επιφύλαξη ή/και μια καχυποψία (...) το 60% θεωρεί ότι δεν έχει σχέδιο και πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της κρίσης ενώ το 56,8% πιστεύει ότι δεν είναι έτοιμο να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας» (ο Γ. Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ)