1965 Το μεγαλύτερο μπλακ - άουτ στην ιστορία των ΗΠΑ. Η Νέα Υόρκη και περιοχές άλλων εννέα Πολιτειών βυθίζονται στο σκοτάδι.

1976 Συριακές ένοπλες δυνάμεις καταλαμβάνουν χωρίς αντίσταση τη Βηρυτό. Στο μεταξύ, οι νεκροί του εμφυλίου πολέμου, που μαίνεται εδώ και 13 μήνες στο Λίβανο, ανέρχονται ήδη σε 60.000.

1980 Ενάμισι, περίπου, εκατομμύριο εργάτες και υπάλληλοι συμμετέχουν στη γενική απεργία, με αποτέλεσμα να παραλύσει ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας σ' όλη την Ελλάδα. Αιτήματα των απεργών είναι η καθιέρωση του πενθήμερου, η τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών κ.ά.

1983 Με το σύνθημα «Ψωμί, δουλιά, ελευθερία», διαδηλώνουν 20.000 εργαζόμενοι στο Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης. Η στρατιωτική κυβέρνηση, που επί μια δεκαετία κυβερνά τη χώρα, καταστέλλει βίαια τη διαδήλωση.

1986 Με οικολογική καταστροφή απειλείται ο Ρήνος, λόγω εκροής 1.000 τόνων τοξικών χημικών αποβλήτων, με κυρίως υπεύθυνη τη φαρμακοβιομηχανία «Σαντόζ». Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, η ΕΟΚ συγκαλεί έκτακτη σύσκεψη σε επίπεδο αρμοδίων για το περιβάλλον.

«Ες - Ες» στη Φαλούτζα!

Καλύτερη; Χειρότερη; Σήμερα, μετά από 15 χρόνια, έχουμε περισσότερα στοιχεία για να κρίνουμε. Να θυμηθούμε ποιοι ήταν αυτοί που χειροκροτούσαν τις τότε εξελίξεις. Και να σταθμίσουμε πού πήγαν τα πράγματα.

***

Το ΝΑΤΟ - έλεγε ο Βέρνερ ανήμερα της 9/11 - είναι «η μαμή της αλλαγής». Και συνέχιζε: «Η πρότασή μας για συνεργασία με την ανατολή είναι ο ζωτικός ακρογωνιαίος λίθος της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων (...)». Οσο για το ρόλο του ΝΑΤΟ στις εξελίξεις, πρόσθετε: «Η γέννηση του νέου συστήματος (...) μπορεί καλύτερα να επιτύχει με τη συνετή και έξυπνη βοήθεια»...

*

Την ίδια μέρα της «πτώσης του Τείχους», οι «νικητές» έσπευδαν να πανηγυρίσουν.

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζ. Μπέικερ, δήλωνε για τα γεγονότα στην Ανατολική Γερμανία: «Θα συνεχίσουμε να επικροτούμε και να ενθαρρύνουμε».

Η πρωθυπουργός της Βρετανίας, Μ. Θάτσερ, έσπευδε να ταχθεί υπέρ της «πραγματικά δημοκρατικής μορφής διακυβέρνησης στην Ανατολική Γερμανία».

Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μ. Ροκάρ, υποστήριζε: «Αν γκρεμιστεί το τείχος δε θα ξαναγίνει πόλεμος».

Και ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ. Ντελόρ, απευθυνόταν με τηλεγράφημα στον Κολ για να του τονίσει ότι παρακολουθούσε τις εξελίξεις «με μεγάλη χαρά και πολλή συμπάθεια»...

***

*

Ο τότε υπουργός Προεδρίας δήλωνε (13/11/1989) για λογαριασμό του αστικού πολιτικού κόσμου της χώρας: «Χαιρετίζουμε τα πρόσφατα γεγονότα και ιδιαίτερα την κατεδάφιση του τείχους του Βερολίνου».

Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κ. Καραμανλής, με αφορμή την ενοποίηση της Γερμανίας, υποστήριζε ότι οι εξελίξεις σηματοδοτούσαν το «τέλος της μακράς περιόδου των ευρωπαϊκών πολέμων και την αρχή μιας νέας εποχής (...) της ειρήνης και της ευημερίας»...

Ο πρωθυπουργός, Κ. Μητσοτάκης, συμπλήρωνε: «Εορτάζουμε (...) τον τερματισμό της διαιρέσεως της Ευρώπης».

Ακόμα και χρόνια αργότερα κάποιοι συνέχισαν να πανηγυρίζουν. Ελεγε ο Κ. Σημίτης, με αφορμή την απόφαση για την είσοδο των 10 νέων χωρών στην ΕΕ, στις 16/12/2002: «Πιστεύω ότι η σημερινή ημέρα είναι μια ημέρα ιστορική και ανοίγει νέους δρόμους για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ξεπεράστηκαν διαχωρισμοί του παρελθόντος, ξεπεράστηκε ο χωρισμός ανάμεσα στις δύο Ευρώπες, της Δύσης και της Ανατολής, του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Ξεπεράστηκε το σιδηρούν παραπέτασμα. Είχε καταρρεύσει το τείχος του Βερολίνου, αλλά οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν είχαν ακόμα ενταχθεί στο κοινό ευρωπαϊκό πλαίσιο»...

*

Οσο για τον Τύπο, έδινε το δικό του στίγμα. Εγραφε η «Καθημερινή» (14/11/1989): «Το φως στην άκρη του τούνελ είναι πια πολύ κοντά στους Ανατολικογερμανούς (...) στην άλλη άκρη υπάρχει η Δύση με τις μύριες χαρές και προκλήσεις»...

Και η «Ελευθεροτυπία» (3/10/90): «Η ενοποίηση των δύο Γερμανιών ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια ιστορία (...) Ο κόσμος προχωρεί»...

***

Και ήρθαν τα «μύρια όσα»...

*

Στον κόσμο της «ειρήνης», από το 1989 και μετά είχαμε τις περισσότερες περιφερειακές συγκρούσεις που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, και, ταυτόχρονα, παγκόσμιας σημασίας αμερικανικές επεμβάσεις, ιμπεριαλιστικούς πολέμους και πραξικοπήματα, διαμελισμούς κρατών, εμφύλιες τραγωδίες και εισβολές: Στον Παναμά, στον Κόλπο (1990-'91), στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, πάλι στο Ιράκ, στις Φιλιππίνες, στη Σομαλία, στην Αϊτή, στο Ζαΐρ, στην Τσετσενία, στη Βενεζουέλα, στην Ακτή Ελεφαντοστού...

Είχαμε την ΕΕ να διαλύει χώρες, όπως τη Γιουγκοσλαβία, τις ΗΠΑ να καταργούν τον ΟΗΕ και το Διεθνές Δίκαιο, το ΝΑΤΟ να δημιουργεί προτεκτοράτα, στη Βοσνία, στο Κόσσοβο...

*

Στον κόσμο της «ευημερίας», το εθνικό εισόδημα που καλύπτεται από τους μισθούς των εργαζομένων (στοιχεία ΟΟΣΑ) στις αναπτυγμένες χώρες, είτε έχει παραμείνει στάσιμο, είτε έχει μειωθεί σε επίπεδα κάτω από εκείνα που ίσχυαν πριν δύο δεκαετίες...

*

Στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οι «μύριες χαρές» μεταφράζονται ως εξής:

Στη Ρωσία 36 εκατομμύρια άνθρωποι πεινάνε. Στην Ουκρανία το 80% ζει κάτω από τα όρια διαβίωσης ενώ 20 οικογένειες ελέγχουν το 80% του πλούτου που παράγει η χώρα. Στη Ρωσία, και πάλι, ο μέσος όρος ζωής για τους άντρες έπεσε (συγκριτικά με το 1989) από τα 65 χρόνια στα 58 και για τις γυναίκες από τα 74 στα 68, τα «παιδιά του δρόμου» υπολογίζονται σε 2 εκατομμύρια και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία η σημερινή Ρωσία θέλει πάνω από μια δεκαετία για να επιστρέψει στις συνθήκες ζωής που είχε κατακτήσει ...το 1989!

***

*

Στην πραγματικότητα, ήρθε η αναβίωση της ακροδεξιάς αφού το 20% της ανεργίας στην Ανατολική Γερμανία μεταφράζεται σε 9% των ψήφων στις εκλογές υπέρ των φασιστικών κομμάτων.

Ηρθε ο κρατικά προωθούμενος φασισμός, όπως στις χώρες της Βαλτικής, όπου χτίζονται μνημεία προς «τιμήν» των συνεργατών των «Ες-Ες» κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Φύσηξε τόσο «δημοκρατικός» άνεμος, όσο αυτός της ΕΕ, που δέχτηκε στους κόλπους της χώρες όπου οι κομμουνιστές φυλακίζονται για τις ιδέες τους.

Αλλά: Η «Δημοκρατία» τους, παρά την πλύση εγκεφάλου στους λαούς που υπέστησαν τις ανατροπές, δεν εμπνέει. Οι δημοσκοπήσεις, από την Ανατολική Γερμανία μέχρι τη Ρουμανία, δηλώνουν ότι το 50% και πλέον του πληθυσμού επιμένει: «Ο κομμουνισμός ήταν μια καλή ιδέα»...

***

*

Η «νέα τάξη», για την οποία πανηγύριζε το ΝΑΤΟ τη μέρα της «πτώσης του Τείχους», χτίζει τα τείχη της στην Παλαιστίνη, βασανίζει ανθρώπους στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ και του Γκουαντανάμο, εκτελεί 100.000 αμάχους στο Ιράκ, επιβάλλει σε 1 δισ. ανθρώπους του πλανήτη να λιμοκτονούν...

*

Σήμερα, μετά από 15 χρόνια, τα όσα έγιναν τότε εξηγούν σε μεγάλο βαθμό γιατί η ανθρωπότητα ζει κάτω από την παγκόσμια χούντα της «νέας τάξης».

Πρόκειται για τη «νέα τάξη» που γεννήθηκε μετά τις 9/11, τη «νέα τάξη» που προϋπαντούσαν το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η Θάτσερ, η ΕΕ και οι εγχώριοι ομοϊδεάτες τους το '89.

Πρόκειται για μια «νέα τάξη» που σήμερα πια έχουμε όλα τα στοιχεία για να το πούμε: Οι δολοφόνοι και οι εκμεταλλευτές που την οικοδόμησαν δε θα μπορούσαν να την επιβάλουν και τίποτα από όσα ξημέρωσαν για τον πλανήτη μετά τις 11/9 στους Δίδυμους Πύργους δε θα ήταν ίδιο, αν προηγουμένως δεν είχε υπάρξει η 9/11...