1840. Γεννιέται ο Γάλλος γλύπτης Αύγουστος Ροντέν, διάσημος για το αριστούργημά του «Ο Στοχαστής».

1912. Με την κατάληψη της Χίου, στο πλαίσιο του Α' Βαλκανικού πολέμου, ολοκληρώνεται η απελευθέρωση όλων των νησιών του Αιγαίου από τον οθωμανικό ζυγό. Μη ελληνικά παραμένουν μόνο τα (ιταλικά) Δωδεκάνησα.

1969. Ο αμερικανικός στρατός ανακοινώνει για πρώτη φορά ότι βρίσκεται στη διαδικασία ανάκρισης του Γουίλιαμ Κάλεϊ, σχετικά με την άγρια σφαγή αμάχων, στο βιετναμέζικο χωριό Μάι Λάι, το Μάρτη του 1968.

1981. Εκτοξεύεται για δεύτερη φορά το διαστημόπλοιο «Κολούμπια». Ηταν το πρώτο διαστημόπλοιο που χρησιμοποιήθηκε πάνω από μια φορά.

1998. Ο ηγέτης του ΡΚΚ (Κουρδικού Εργατικού Κόμματος) Αμπντουλάχ Οτσαλάν καταφεύγει στην Ιταλία και συλλαμβάνεται, προκαλώντας διεθνή διπλωματική εμπλοκή.

1999. Σεισμός 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, πλήττει την Τουρκία, με επίκεντρο κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Οι νεκροί έφτασαν στους 675 και οι τραυματίες τους 5.000.

Καθώς οι επιθέσεις κατά των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής κλιμακώνονται στο Ιράκ, μεγαλώνει το ποσοστό των Αμερικανών πολιτών, που δε βρίσκουν νόημα και δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τον πόλεμο. Σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις του Annenberg Public Policy Center, τις οποίες διαβάζει προσεκτικά ο Πρόεδρος Μπους εισερχόμενος στην προεκλογική περίοδο, οι μισοί Αμερικανοί τάσσονται κατά του πολέμου στο Ιράκ. Για τους άλλους μισούς, τους αμετανόητους, ο Πρόεδρος Μπους προβάλλει το μοντέλο «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια» και φωτογραφίζεται με βετεράνους, ποιος ξέρει ποιων ανελέητων σφαγών, που εξαπέλυσε η Ουάσιγκτον, στο όνομα της ειρήνης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας!

Ο σκύλος, ράτσας ή «κόπρος», είναι αποδεδειγμένο ότι θα κάνει τη δουλιά του: Θα χορέψει στο χαβά που θα του παίξει το αφεντικό. Το όποιο αφεντικό. Στην προκειμένη περίπτωση για την οποία θα μιλήσουμε, το αφεντικό κατοικοεδρεύει στου Μαξίμου.

Θυμούμαστε, δεν έχουν περάσει δα και χρόνια, πόσες φορές διάφοροι κονδυλοφόροι καταχέριαζαν τον Θ. Πάγκαλο, κάθε φορά που «κλοτσούσε» την καρδάρα με το γάλα και «λέρωνε» τον πρωθυπουργό. Εχανε τον έλεγχο ο Πάγκαλος; Χιμούσαν να τον φάνε τα «πιτ μπουλ» του Μαξίμου που, δεν πρέπει να ξεχνάμε, με ένα νεύμα του αφεντικού έσπευσαν να κατασπαράξουν τον Γ. Πανταγιά που επί χρόνια τα «σίτιζε».

Ηρθε όμως η στιγμή που ο Θεόδωρος πήρε προαγωγή και έγινε το «ντόμπερμαν» του προεκλογικού αγώνα του ΠΑΣΟΚ. Με πόσο θαυμασμό και έκσταση παρακολουθούν τώρα τα γαβγίσματά του όλοι αυτοί που «γραφικό»! τον ανέβαζαν «αμετροεπή» τον κατέβαζαν! Πόσο μελωδικά φτάνουν στ' αυτιά τους οι ύβρεις του!

Πόσο σάλιο θα τρέξει ακόμη από τα μολύβια των «πιτ μπουλ» που προαυλίζονται στο Μέγαρο Μαξίμου;

Ποια είναι η πραγματικότητα, που βιώνουν οι «απελευθερωμένοι» Ιρακινοί; Σύμφωνα με έκθεση της βρετανικής οργάνωσης Medact, οι Ιρακινοί θα πάσχουν για χρόνια, ίσως και για ολόκληρες γενιές, από διάφορες ασθένειες, λόγω των άσχημων συνθηκών διαβίωσης, των συνεχιζόμενων βιαιοτήτων και της κατάρρευσης του συστήματος υγείας.

«Η περιορισμένη πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό, η έλλειψη μέτρων υγιεινής, ο υποσιτισμός, η φτώχεια και η αποδιοργάνωση των δημοσίων υπηρεσιών, περιλαμβανομένου και του συστήματος υγείας, θα συνεχίσουν να έχουν αρνητική επίδραση στην υγεία των Ιρακινών», αναφέρει η συντάκτης της έκθεσης δρ. Σάμπια Φαρούκ. Η δρ. Φαρούκ αναφέρει ακόμη ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ακρωτηριασμένων παιδιών στο Ιράκ δε θα έχει την τύχη του μικρού Αλί Αμπάς, που έχασε τα δυο του χέρια από έκρηξη πυραύλου στη Βαγδάτη, αλλά στη συνέχεια μεταφέρθηκε, με τη συνοδεία τηλεοπτικών καμερών, για νοσηλεία και απέκτησε τεχνητά μέλη στη Βρετανία. «Για κάθε Αλί Αμπάς υπάρχουν χιλιάδες ακρωτηριασμένα παιδιά, που δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, ούτε βέβαια σε σύγχρονες συνθήκες αποκατάστασης», αναφέρει η έκθεση. Χιλιάδες παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένοι και άνδρες που υποφέρουν και πεθαίνουν μακριά από τις κάμερες, οι οποίες δεν μπορούν (ή δεν τους επιτρέπεται) να μας μεταφέρουν τη δυστυχία, που βιώνει ένας ολόκληρος λαός υπό κατοχή.

Το διακύβευμα της αμερικανικής εσωτερικής πολιτικής διαμάχης είναι «ολόκληρος» ο κόσμος. Και πώς, άραγε, μπορεί να «κυβερνηθεί» η Αμερική και ένας ολόκληρος κόσμος, χωρίς τη βοήθεια του οργουελικού Μεγάλου Αδελφού; Ο μηχανισμός λειτουργεί εδώ και χρόνια. Τώρα βελτιώνεται και εκσυγχρονίζεται. Σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, συγκεντρώνει πάνω του και το «ανάθεμα» των «δημοκρατικών» δυνάμεων και των «ευαίσθητων» πολιτικών. Η Αμερική βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, βλέπετε...

***

«Μας έχουν οδηγήσει πολύ μακρύτερα, σε μια πορεία προς μια ενοχλητικά παρεμβατική κυβέρνηση τύπου "Μεγάλου Αδελφού" προς τους κινδύνους που είχε προφητεύσει ο Τζορτζ Οργουελ στο βιβλίο του, 1984, και που κανείς δε θα πίστευε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να είναι δυνατό στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής», διαπιστώνει τώρα, σε ομιλίες του, ο Αλ Γκορ.

Ο πρώην εκλεκτός του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ υποστηρίζει σε κάθε ευκαιρία ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, που έχουν εξαπολύσει οι Ρεπουμπλικάνοι της κυβέρνησης Μπους, έχουν σαφέστατο στόχο την περιστολή ατομικών δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών των Αμερικανών πολιτών. Μάλιστα, ο Αλ Γκορ ζητά την ανάκληση της Πατριωτικής Πράξης, της νομοθεσίας δηλαδή, που παρέχει στην κυβέρνηση την εξουσία να γίνει ο «μεγάλος αδελφός» των Αμερικανών πολιτών. Στο ίδιο πνεύμα, ο Τομ Ντασλ, επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Γερουσία, μιλώντας για τον πόλεμο που έχει κηρύξει ο Μπους κατά της τρομοκρατίας, υποστήριξε ότι «δημιούργησαν αυτήν την εκστρατεία για να διατηρήσουν τη θέση τους στις δημοσκοπήσεις και τη χρησιμοποιούν για να εκφοβίσουν τον κόσμο».

***

Δεν απουσιάζει, λοιπόν, η κοινή λογική από την αμερικανική πολιτική σκηνή. Περισσεύουν, ωστόσο, η σκοπιμότητα και η υποκρισία. Οι ευαισθησίες για το δίκαιο και την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων αναφύονται μόλις εμφανίζεται η αφετηρία της προεκλογικής κούρσας. Οι «προοδευτικοί» Δημοκρατικοί δεν είναι αυτοί που ισοπέδωσαν τη Γιουγκοσλαβία; Αυτοί δεν είναι, που θα αξιοποιήσουν, όποια στιγμή επιστρέψουν στην εξουσία, στο έπακρο τις δυνατότητες που προσφέρει ο μηχανισμός, που τώρα βελτιώνουν και εκσυγχρονίζουν οι Ρεπουμπλικάνοι; Κομμάτι του «μεγάλου αδελφού» δεν είναι, άλλωστε, κι αυτοί;

Αθήνα 2004 κομμάτια