1840 Γεννιέται ο Γάλλος γλύπτης Αύγουστος Ροντέν, διάσημος για το αριστούργημά του «Ο Στοχαστής».

1912 Με την κατάληψη της Χίου, στο πλαίσιο του Α' Βαλκανικού Πολέμου, ολοκληρώνεται η απελευθέρωση όλων των νησιών του Αιγαίου από τον οθωμανικό ζυγό. Μη ελληνικά παραμένουν μόνο τα (ιταλικά) Δωδεκάνησα.

1969 Ο αμερικανικός στρατός ανακοινώνει για πρώτη φορά ότι βρίσκεται στη διαδικασία ανάκρισης του Γουίλιαμ Κάλεϊ, σχετικά με την άγρια σφαγή αμάχων στο βιετναμέζικο χωριό Μάι Λάι, το Μάρτη του 1968.

1970 Κηδεύεται στη Γαλλία ο στρατηγός Ντε Γκολ.

1981 Εκτοξεύεται για δεύτερη φορά το διαστημόπλοιο «Κολούμπια». Ηταν το πρώτο διαστημόπλοιο που χρησιμοποιήθηκε πάνω από μια φορά.

1998 Ο ηγέτης του ΡΚΚ (Κουρδικού Εργατικού Κόμματος) Αμπντουλάχ Οτσαλάν καταφεύγει στην Ιταλία και συλλαμβάνεται, προκαλώντας διεθνή διπλωματική εμπλοκή.

1999 Σεισμός 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ πλήττει την Τουρκία, με επίκεντρο κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Οι νεκροί έφτασαν τους 675 και οι τραυματίες τις 5.000.

Κοινοβουλευτικο-Μεταξική

Τραπεζιτοκρατία!

Η παρακάτω δήλωση είχε γίνει προ τριετίας περίπου:

*

«Προτείνω ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα χρειάζεται έναν άνθρωπο που να ξέρει καλά τα οικονομικά. Η χώρα δεν θέλει αυτή τη στιγμή εκλογές, θα ήταν καταστροφή για την οικονομία. Προτείνω τον Λουκά Παπαδήμο ως πρωθυπουργό, με τους πολιτικούς αρχηγούς να τον στηρίζουμε για μία διετία για παράδειγμα».

*

Αυτά τα δήλωνε ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Ηδη από τις 18/2/2009!

Κι αν αυτό δεν είναι απόδειξη για το ρόλο του ΛΑ.Ο.Σ. στην πολιτική ζωή, αν δεν αποτελεί πλήρη επιβεβαίωση ότι εδώ έχουμε ένα κόμμα - «λαγό» για την υλοποίηση των πιο αντιδραστικών σχεδίων της πλουτοκρατίας,

τότε τι είναι;

«Και βεβαίως δεν είναι τυχαίο ότι τούτες τις μέρες

όλοι οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματίες,

μικροί και μεγάλοι,

εύχονται την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ και

προσβλέπουν στη διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου».

*

Αυτά γράφονταν λίγες μόλις μέρες πριν από τις εκλογές του 2009.

Αυτά γράφονταν και λέγονταν, κατά την προεκλογική περίοδο του 2009, από βαθείς γνώστες των επιθυμιών των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, από έγκυρους διερμηνευτές των διαθέσεων των τραπεζιτών και των επιχειρηματιών έναντι του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ και του προέδρου της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» κ. Παπανδρέου.

Αυτά δημοσιεύτηκαν - αυτολεξεί - στο «Βήμα», στις 12/9/2009.

*

Μπορούμε, βασίμως μάλλον, να υποθέσουμε ότι πλέον λύθηκε η απορία

- αν υπήρξε ποτέ τέτοια απορία -

γιατί άραγε «όλοι οι τραπεζίτες» και «όλοι οι επιχειρηματίες» προσέβλεπαν, τότε, στη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ...

Στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου της 6ης Νοέμβρη 2011 υπό την προεδρία του Γιώργου Παπανδρέου, ο τέως πρωθυπουργός:

• Επιτέθηκε στα «κατεστημένα».
• Ξιφούλκησε εναντίον όσων, όπως είπε, «λειτουργούν παρασιτικά και όχι παραγωγικά».
• Κατάγγειλε εκείνους που κάνουν τις «δουλειές» τους «με εργαλείο ένα "πάτημα", μέσα από Τράπεζες, από Μέσα Ενημέρωσης, μέσα από αδιαφανείς σχέσεις με το κράτος».

Στην ίδια συνεδρίαση ο τέως πρωθυπουργός:

• Εβαλε κατά των Τραπεζών για τη «λυσσαλέα αντίδραση προς την Κυβέρνηση».
• Απείλησε τους τραπεζίτες για τις σχέσεις τους με τις «offshore» εταιρείες.
• Εθεσε ως προαπαιτούμενο «να ξεκαθαρίσει, να εξυγιανθεί το τραπεζικό σύστημα».

Αυτά, είπαμε, ειπώθηκαν στις 6 Νοέμβρη.

Στις 11 Νοέμβρη, μόλις έξι μέρες αργότερα, ο κύριος Παπανδρέου προέβη και στο τελικό του, στο αποφασιστικότερο χτύπημά του, ολοκληρώνοντας τον «σοσιαλιστικό» αγώνα του κατά των τραπεζών:

«Ορκισε» - σε συνεργασία με τη ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ. - πρωθυπουργό για την «εθνική σωτηρία της Ελλάδας» τον κ. Παπαδήμο. Τον τραπεζίτη...

Αν μάλιστα ανατρέξουμε στις θεωρίες των νεόκοπων της «εθνικής κυριαρχίας», δε θα χρειαστεί πολλή προσπάθεια να θυμηθούμε ότι - σύμφωνα με τα λόγια τους - στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης» και της «ηλεκτρονικής διακυβέρνησης», δεν υπάρχει τίποτα πιο «μπανάλ» από την εθνική κυριαρχία...

*

Να, όμως, που οι ...όψιμοι είδαν απειλή περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας και την διαπίστωσαν - αίφνης - με τις αποφάσεις της 26ης Οκτώβρη.

Ενοχλήθηκαν, οι ...όψιμοι, με την Μέρκελ, που «υπαγορεύει» αν και πότε θα γίνουν εκλογές στην Ελλάδα.

Δυσανασχέτησαν και «ταπεινώθηκαν» ...όψιμα, με την απαίτηση των δηλώσεων μνημονιακών φρονημάτων από την ΕΕ.

Ταράχτηκαν όταν έμαθαν από τον Σόιμπλε ότι η Ελλάδα «θα πρέπει να λάβει σκληρά μέτρα και να δεχτεί μια πολύ πιο στενή εποπτεία, μπορεί κανείς ακόμα να πει ότι προσωρινά θα εκχωρήσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας».

*

Η υποκρισία τους, η δημαγωγία τους, δεν έχουν όρια.

Και εκείνων που το παίζουν «λεβέντες» και των άλλων, των «μυξοκακόμοιρων», που ζητούν μάλιστα κατανόηση και στήριξη (!) διότι όπως λένε «ενδίδουν χωρίς να το θέλουν» και παριστάνουν τα «θύματα υπέρτερων δυνάμεων», οι καημένοι...

Φυσικά και οι μεν και οι δε «παραστάσεις» δίνουν, όπως τους υπαγορεύουν οι ρόλοι που τους έχουν ανατεθεί εκ μέρους της ελληνικής πλουτοκρατίας.

Η τελευταία, ανάλογα με τις περιστάσεις, υποδεικνύει στο πολιτικό της προσωπικό πότε και ποιοι από αυτούς άλλοτε θα λειτουργούν ως «κοσμοπολίτες» που αδιαφορούν για «σύνορα» κι άλλα τέτοια «εθνικά κουραφέξαλα» κι άλλοτε θα αραδιάζουν «κολοκοτρωνέικους» χαμαιλεονταρισμούς.

*

Η πλουτοκρατία, βέβαια, δεν χρειάζεται έξωθεν υποδείξεις για το πώς θα κάνει τις «δουλειές» της.

Γνωρίζει τα συμφέροντά της καλύτερα από τον καθένα και αυτά είναι που καθορίζουν τις επιλογές της.

Ως εκ τούτου δεν έχει κανένα λόγο να παίρνει στα σοβαρά εκείνους τους «αψίκορους» ταγούς της που θυμήθηκαν την εθνική κυριαρχία, τον περιορισμό της οποίας τάχα ...«δεν υπογράφουν», αλλά, φυσικά, ήταν εκείνοι που ως υπουργοί Εξωτερικών υπέγραφαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όπως έπραξε ο κ. Σαμαράς το 1992...

*

Αυτά τα θέματα, λοιπόν, η τάξη του κεφαλαίου τα έχει λύσει από πολύ νωρίς στην Ελλάδα.

Για το «έθνος» των κεφαλαιοκρατών έννοιες όπως εξάρτηση ή υποτέλεια, αλληλεξάρτηση ή επιθετικότητα δεν αποτελούν αμετάβλητα δόγματα που υπόκεινται σε ιδεοληψίες ή πολιτικές «σταθερές». Συνιστούν έκφραση της εκάστοτε νέας ιστορικής φάσης της κυριαρχίας του κεφαλαίου.

Επί τη βάσει αυτών των αντικειμενικών όρων, που καθορίζουν ιστορικά τις επιδιώξεις της, η αστική τάξη έχει αναθέσει στα ίδια τα κόμματά της και στους εκπροσώπους της - και μάλιστα στο ανώτατο επίπεδο - να ξεκαθαρίσουν το όριο εντός του οποίου έχει επιλέξει να κινείται ο ελληνικός καπιταλισμός στο πλαίσιο των διεθνών του συμμαχιών.

Δυο παραδείγματα πρόσφατα - για να μην το πιάσουμε από το ...1821 - αρκούν:

• Ηταν τον Οκτώβρη του 1999, που ως εκπρόσωπος αυτής της τάξης, της τάξης των «πατριωτών» κεφαλαιοκρατών, ο κ. Παπανδρέου δήλωνε στη Σύνοδο της ΕΕ στο Τάμπερε ότι:

«Η Ελλάδα δεν έχει ταμπού στην εκχώρηση κυριαρχικών της δικαιωμάτων στην ΕΕ».

• Ηταν το Μάρτη του 2005 όταν (όπως φαίνεται στη σχετική φωτογραφία) η τότε πρόεδρος της Βουλής, κυρία Μπενάκη, προσφωνούσε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κάρολο Παπούλια με τα παρακάτω λόγια:

«Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν (...)».