1821: Κυριεύεται η Αρτα από τους επαναστατημένους Ελληνες.

1864: Δημοσιεύεται το νέο Σύνταγμα της Ελλάδας, με το οποίο καταργείται η Συνταγματική Μοναρχία και καθιερώνεται η Βασιλευομένη Δημοκρατία.

1915: Οι ΗΠΑ και η Αϊτή υπογράφουν συνθήκη, με την οποία η τελευταία μετατρέπεται σε αμερικανικό προτεκτοράτο.

1945: Εκλέγεται πρόεδρος της γαλλικής προσωρινής κυβέρνησης ο στρατηγός Σαρλ ντε Γκολ.

1956: Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ κηρύσσει άκυρους τους νόμους που επέβαλαν το διαχωρισμό μαύρων και λευκών στα λεωφορεία.

1969: Ξεσπάει μαζικό κύμα διαδηλώσεων στην Ουάσιγκτον εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ.

1970: Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας αρνείται την καθιέρωση του πολιτικού γάμου στη χώρα.

1979: Πεθαίνει ο δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς.

2001: Το ΝΑΤΟ εισβάλλει στην Καμπούλ.

2001: Στις ΗΠΑ υπογράφεται ο νέος «αντιτρομοκρατικός» νόμος, που επιτρέπει τη στρατιωτική επέμβαση σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.

2002: Τεράστια οικολογική καταστροφή στις ακτές της Ισπανίας προκαλεί η βύθιση του ελληνικής ιδιοκτησίας δεξαμενόπλοιου «Prestige», με τη διαρροή 20.000 τόνων πετρελαίου.

2004: Κηδεύεται στο αρχηγείο του στη Ραμάλα ο Γιάσερ Αραφάτ, που είχε πεθάνει στις 11 του Νοέμβρη στο Παρίσι.

ΚοροϊΔΕ(Η)λίκι

Οι κύριοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν χτες υπέρ της αύξησης των μισθών των βουλευτών, με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΛΑ.Ο.Σ. να επιλέγουν την τακτική τού «παρών». Ενα κόμμα, το ΚΚΕ, καταψήφισε. Και ένας βουλευτής, ο κ. Πάγκαλος, πήρε το λόγο για να καταγγείλει την απόφαση ως «επικίνδυνη», «αντιλαϊκή» και «αντεργατική». Αλλά ποια απόφαση κατήγγειλε ο κ. Πάγκαλος; Οχι, δεν κατήγγειλε την απόφαση του κόμματός του και της ΝΔ να υπερψηφίσουν τις αυξήσεις των μισθών των βουλευτών, σε περίοδο που όλοι μιλούν περί κρίσης και λιτότητας. Σαν «επικίνδυνη», «αντιλαϊκή» και «αντεργατική» κατήγγειλε τη θέση του ΚΚΕ, που την καταψήφισε! Βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Οχι τόσο για τον κ. Πάγκαλο - πράγμα περιττό - όσο για το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, είπε ό,τι είπε αυτός ο γλυκύτατος άνθρωπος...

Ο κ. Καραμανλής συναντήθηκε χτες με τους συνταξιούχους, τους φίλεψε «τσάι και συμπάθεια», αναγνώρισε τα δίκια τους και μετά τους παρέπεμψε στην κυρία Φάνη Πετραλιά. Είναι αυτό που λένε ότι ...«τώρα τα πιάσανε τα λεφτά τους»!

Σύμφωνα με στοιχεία του 2005, για τη συμμετοχή της Ελλάδας στις διάφορες «πειρατικές» αποστολές του ΝΑΤΟ ανά τον κόσμο, από Κόσσοβο μέχρι Αφγανιστάν κι από Βοσνία μέχρι Περσικό, ο ελληνικός λαός καταβάλλει ετησίως περί τα 300 εκατομμύρια ευρώ. Τώρα, σε αυτά θα προστεθούν και τα «πειρατικά» της Σομαλίας.

Σημειώστε (και για να έχουμε ένα μέτρο όσον αφορά στις προτεραιότητες του ελληνικού κράτους): Το ποσό των 300 εκατομμυρίων υπέρ των «πειρατών» του ΝΑΤΟ είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από ό,τι έχει προϋπολογίσει η κυβέρνηση για το περίφημο «ταμείο κατά της φτώχειας»...

Συνεδρίασε χτες το ΚΥΣΕΑ και δεν είναι μόνον ότι επικυρώθηκε η συμμετοχή της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική αποστολή με πρόσχημα την καταπολέμηση των ...πειρατών στη Σομαλία, οι κυβερνώντες μας θέλουν να αναλάβουμε και την ηγεσία του εγχειρήματος! Αλλωστε, είναι γνωστό ότι οι πειρατές δύσκολα μπορούν να αντεπεξέλθουν έναντι μιας χώρας ναυτικής, με παράδοση καραβοκυραίων και γνωστής για τους ...θαυμάσιους εφοπλιστές της.

Η οικονομική κρίση έχει τουλάχιστον κάτι θετικό: Μια λέξη εξορισμένη από την πολιτική αντιπαράθεση, μια λέξη εξοστρακισμένη από το πλάνο με φόντο το «Τέλος της Ιστορίας και των ιδεολογιών», μια λέξη, γυμνή πλέον από τα κουρελιασμένα φτιασίδια των προηγούμενων δεκαετιών (αντ' αυτής χρησιμοποιούσαν φράσεις όπως «το σύστημα της ελεύθερης αγοράς», «της οικονομίας της αγοράς», «της ελεύθερης οικονομίας» κλπ.), επιστρέφει: Η λέξη «καπιταλισμός».

Ο λόγος είναι απλός: Πρόκειται για όρο αναντικατάστατο, εφόσον πρέπει να μιλήσεις για το χαρακτήρα της τρέχουσας οικονομικής συγκυρίας.

*

Αναπόφευκτα, όταν μιλάμε για οικονομική κρίση του καπιταλισμού - περί αυτού πρόκειται - έρχονται στο προσκήνιο ζητήματα, όπως:

-- Ο παγκόσμιος πλούτος και ποιος τον παράγει.

-- Το ζήτημα της εξουσίας, με την έννοια ποιος τον κατέχει και ποιος ιδιοποιείται αυτόν τον πλούτο.

-- Το ζήτημα, τελικά του κράτους, του καπιταλιστικού κράτους, ως μηχανισμού εκπροσώπησης και άσκησης της εξουσίας εκ μέρους εκείνων που κατέχουν τον πλούτο εις βάρος εκείνων που τον παράγουν.

Αυτή η τελευταία παράμετρος (η αντίθεση μεταξύ τού ποιος παράγει και του ποιος κατέχει τον πλούτο) είναι και η Λυδία Λίθος, για να εξηγήσει κανείς τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης. Της σημερινής, των προηγούμενων και των επερχόμενων κρίσεων.

*

Η καπιταλιστική κρίση εκδηλώνεται ακριβώς ως το αποτέλεσμα της αντίφασης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής, από τη μια, και του ατομικού χαρακτήρα της ιδιοποίησης του παραγόμενου προϊόντος, από την άλλη. Οσο, δε, θα διαρκεί ο καπιταλισμός, θα διαρκεί και η ανάλυση του Μαρξ γύρω από αυτό το ζήτημα.

Ο Μαρξ τόνιζε ότι η αστική τάξη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να επαναστατικοποιεί αδιάκοπα τα εργαλεία παραγωγής, δηλαδή τις σχέσεις παραγωγής, δηλαδή όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Οι σχέσεις παραγωγής στον καπιταλισμό παίρνουν έναν ολόπλευρα συλλογικό χαρακτήρα, έναν πρωτόφαντο στην ιστορία της ανθρωπότητας συλλογικό χαρακτήρα.

Εδώ βρίσκεται και το βαλτώδες έδαφος, πάνω στο οποίο οικοδομείται και αναπαράγεται ο καπιταλισμός: Πολλοί δουλεύουν, αλλά ένας μόνο κερδίζει. Χιλιάδες παράγουν, αλλά σε έναν μόνο ανήκουν αυτά που παράγονται. Εκατομμύρια δημιουργούν, αλλά ένας μόνο κατέχει ό,τι δημιουργείται: Ο καπιταλιστής, δηλαδή ο κάτοχος και ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής.

*

Η αντίφαση είναι δομική και αξεπέραστη για τον καπιταλισμό. Με την εξής έννοια:

Το τι, πώς και το πόσο θα παραχθεί δεν καθορίζεται με βάση τις ανάγκες εκείνων των πολλών, των χιλιάδων, των εκατομμυρίων που το παράγουν. Καθορίζεται με βάση τις εντολές και τα συμφέροντα εκείνου, τους ενός, του καπιταλιστή, που θέλει ό,τι παράγεται να υποτάσσεται στη μια και μοναδική ανάγκη, στη μια και μοναδική «ελευθερία» που αυτός αναγνωρίζει: Την «ελευθερία» του ίδιου για προσπορισμό ατομικού κέρδους.

Κριτήριο της παραγωγής, δηλαδή, δεν είναι η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών των πολλών, αλλά η απόδοση του μέγιστου οφέλους για τον έναν.

Πώς διαμορφώνεται η σχέση μεταξύ του ενός, του ιδιώτη, του καπιταλιστή, της πολυεθνικής, με τους πολλούς, με τους μισθωτούς σκλάβους, με τους εργάτες;

Ας δώσουμε ένα εύληπτο παράδειγμα: Η πολυεθνική NIKE προσέφερε πριν από μερικά χρόνια στον αθλητή Τζόρνταν το ποσό των 20 εκατομμυρίων δολαρίων για να της διαφημίσει, σε ένα βίντεο των 30 δευτερολέπτων, το νέο σχέδιο αθλητικών παπουτσιών της εταιρείας, από την πώληση του οποίου η ΝΙΚΕ προσδοκούσε και πέτυχε εκατοντάδες εκατομμύρια κέρδη. Το ποσό αυτό, των 20 εκατομμυρίων δολαρίων, που η ΝΙΚΕ έδωσε σε έναν άνθρωπο μόνο και μόνο για να της διαφημίσει το προϊόν της, είναι όσα πλήρωσε σε 30.000 ρακένδυτους Ινδονήσιους για να το κατασκευάσουν!

(συνεχίζεται)...