1788 H Νέα Υόρκη ανακηρύσσεται πρώτη ομοσπονδιακή πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

1914 Με την ανακοπή της γερμανικής προέλασης στο Μάρνη, στον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα νέο είδος πολέμου εγκαινιάζεται. Η μάχη των χαρακωμάτων.

1916 Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και 300 οπαδοί του ξεκινούν από την Κρήτη με δυο πλοία για τη Θεσσαλονίκη, όπου έχει εκδηλωθεί και έχει επικρατήσει το κίνημα της «Εθνικής Αμυνας».

1922 Επειτα από τελεσίγραφο των κινηματιών υπό τον Πλαστήρα, που περιέχεται σε προκηρύξεις οι οποίες ρίχτηκαν από αεροπλάνο στην Αθήνα, παραιτείται η κυβέρνηση Τριανταφυλλόπουλου.

1993 Το Ισραήλ και η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης υπογράφουν συμφωνία ειρήνης, με την οποία παραχωρείται αυτονομία στα κατεχόμενα εδάφη.

Βγήκε χτες ο κ. Μιχαλολιάκος και δήλωσε (στον ρ/σ «Αλφα»): «Εμείς από τον Πειραιά και από τη Μάνη είμαστε μάγκες».

Δήλωση μεστή και σαφής, η οποία πέραν της μετριοπάθειας και της μετριοφροσύνης που διακρίνει τον φορέα της δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι έγινε ώστε να εξηγήσει ο κ. Μιχαλολιάκος τη θετική ψήφο του στο φορολογικό νομοσχέδιο, το οποίο, όμως, μια μέρα πριν ο κ. Μιχαλολιάκος το είχε επικρίνει...

Ως εκ τούτου, σε τέτοιες περιπτώσεις «μαγκιάς», όπως τις εννοεί ο κ. Μιχαλολιάκος, ισχύει αυτό που έλεγαν κάτι παλιοί (και αυθεντικοί) μάγκες: «Γεια χαρά νταν και τα κουκιά μπαγλάν»!

Τον κύριο Αναστάση Παπαληγούρα επέλεξε ο πρωθυπουργός ως αντικαταστάτη του κ. Βουλγαράκη. Αν δεν τον θυμάστε, ο κύριος Παπαληγούρας είναι ο κύριος που εμφανίστηκε στη δεξιά πλευρά του πλάνου, όταν ο κ. Βουλγαράκης εξηγούσε, ως υπουργός Δημόσιας Τάξης, τότε, το τρίγωνο των υποκλοπών. Για να φρεσκάρουμε ακόμα περισσότερο τη μνήμη σας, είναι ο ίδιος κύριος (ο κ. Παπαληγούρας) που επί των δικών του ημερών ως υπουργός Δικαιοσύνης, αυτή η υπόθεση, των υποκλοπών, η οποία και χαρακτηρίστηκε ως το «μεγαλύτερο έγκλημα εθνικής ασφαλείας» διερευνήθηκε μέχρι τέλους και «το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο». Με δυο λόγια, τέθηκε στο αρχείο...

Δε μας πέφτει λόγος, αλλά πώς και ο κ. Καραμανλής δε σκέφτηκε να αντικαταστήσει τον κ. Βουλγαράκη με τον κ. Παυλίδη, που έχει και την ...τεχνογνωσία στο υπουργείο Ναυτιλίας;...

Το μήνυμα είναι σαφές: Οποιος από δω και πέρα δεν εφαρμόζει πιστά την εντολή για «σεμνότητα και ταπεινότητα», θα παίρνει την άγουσα για τις ...επιχειρήσεις του!

«Είμαι δε περήφανος για το έργο και τα αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν στα υπουργεία στα οποία υπηρέτησα», υποστηρίζει στην επιστολή παραίτησής του προς τον πρωθυπουργό ο κ. Βουλγαράκης.

Επειδή (προφανώς λόγω συστολής) αποφεύγει να μνημονεύσει αυτό το «έργο» να σας θυμίσουμε εμείς δυο - τρεις χαρακτηριστικές πλευρές του:

Υποκλοπές και απαγωγές Πακιστανών (ενόσω προΐστατο στο Δημόσιας Τάξης), «κάτι δέντρα που κάηκαν» στον Κρόνιο λόφο της Ολυμπίας (όσο ήταν υπουργός Πολιτισμού) και κάτι λιμάνια που ιδιωτικοποιήθηκαν (επί των ημερών του στο Ναυτιλίας)...

*

Βεβαίως, για τίποτα απ' όλα αυτά δεν οδηγήθηκε στην παραίτηση ο κ. Βουλγαράκης. Ολα τα παραπάνω έτυχαν της απόλυτης έγκρισης και απόλυτης κυβερνητικής κάλυψης.

Που σημαίνει ότι το κύριο θέμα για το λαό και την πορεία του τόπου, δεν ήταν και δεν είναι φυσικά το πρόσωπο Βουλγαράκης ή ο εκάστοτε Βουλγαράκης. Το κύριο και ουσιαστικό είναι το πρόσωπο της ίδιας της κυβερνητικής πολιτικής, όπως αυτό αποτυπώνεται στις σχέσεις της χώρας με τη CIA, στις ακολουθούμενες πολιτικές για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, στις αποφάσεις για το δημόσιο πλούτο είτε πρόκειται για την πολιτιστική κληρονομιά είτε για τις εκποιούμενες υποδομές του τόπου.

*

Επομένως, το κυβερνητικό πρόσωπο (περί αυτού πρόκειται) δε φτιασιδώνεται ούτε πολύ περισσότερο αθωώνεται με ανασχηματισμούς ή με παραιτήσεις υπουργών που έρχονται ως συνέπεια «ηθικοπλαστικών» διακηρύξεων. Πολύ περισσότερο που τίποτα δεν έχει αναιρέσει τη διαπίστωση του Λένιν. Οτι, δηλαδή, η εκμεταλλεύτρια τάξη φτάνει μέχρι του σημείου να χρησιμοποιεί ακόμα και την ηθική της χρεοκοπία σαν όπλο για να επιπλέει, τελικά, τόσο η ηθική της όσο και η πολιτική της.

*

Ως συνέχεια του προηγούμενου, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μάς έχουν εφοδιάσει με πλούσια εμπειρία: Στο πλαίσιο του δικομματισμού, είτε πρόκειται για το μεταξύ τους πινγκ - πονγκ είτε στο εσωτερικό των δύο κομμάτων, όλες οι ηθικές εκκλήσεις, τα συνθήματα και οι περί της «αμέμπτου ηθικής» διαβεβαιώσεις των «άτεγκτων ταγών» μας, ρίχνονται πάντα στο περιθώριο της πραγματικής πολιτικής. Και έχουν έναν και μόνο στόχο: Να καμουφλάρεται η ταξική ουσία των πεπραγμένων τους και να διαιωνίζεται η εξαπάτηση των μαζών. Στις τελευταίες, δε, αναγνωρίζεται μία και μόνο «ελευθερία»: Να μένουν εγκλωβισμένες στην κοινή ηθική απόχρωση της πολιτικής - «μονόδρομο» που πορεύονται τόσο οι «Βουλγαράκηδες» όσο και οι «Βουλγαροκτόνοι».

«Ο,τι είναι νόμιμο

είναι και ηθικό»...