1796: Μπαίνουν οι βάσεις της σύγχρονης Ανοσιολογίας από τον Αγγλο φυσικό Εντουαρντ Τζένερ.

1912: Πεθαίνει ο κορυφαίος Σουηδός θεατρικός συγγραφέας Αύγουστος Στρίντμπεργκ.

1948: Ανακηρύσσεται το Ισραήλ ανεξάρτητο κράτος, μετά από ψηφοφορία στον ΟΗΕ. Λίγες ώρες αργότερα, ξεσπά ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος.

1955: Υπογράφεται στην πρωτεύουσα της Πολωνίας το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, με ιδρυτικά μέλη τις ΕΣΣΔ, Αλβανία, Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία, Λαϊκή Δημοκρατία Γερμανίας, Ουγγαρία, Πολωνία και Ρουμανία.

1972: Η Οκινάουα επιστρέφεται στην Ιαπωνία.

1991: Η Εντίθ Κρεσόν ανακηρύσσεται η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στη Γαλλία. Μόλις 11 μήνες αργότερα αναγκάστηκε να παραιτηθεί.

Σημειώσαμε στο χτεσινό σημείωμα ότι για κάθε ένα ευρώ που υποτίθεται ότι οι Βρυξέλλες μας «δίνουν» μέσω των «πακέτων» (ΜΟΠ, ΚΠΣ κ.λπ.), ο ελληνικός λαός τους πληρώνει ...πέντε (!), όπως προκύπτει από την εκτίναξη του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας έναντι της ΕΕ.

Φυσικά, το κόστος της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ δεν το πληρώνουν όλοι. Υπάρχουν και εκείνοι, οι λίγοι, που εισπράττουν τα κοινοτικά «πακέτα», τα οποία προηγουμένως τα έχει πληρώσει στο πενταπλάσιο ο ελληνικός λαός, και κερδίζουν πλουσιοπάροχα.

Πρόκειται για τους βιομήχανους, τους εργολάβους και τους «αετονύχηδες» του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι:

Πάνω από το 50% του Γ΄ ΚΠΣ πήγε σε προγράμματα για δρόμους και συγκοινωνιακούς άξονες ή για πολυποίκιλα και ποικιλώνυμα προγράμματα ... «κατάρτισης», δηλαδή ζεστό χρήμα στους βιομήχανους για τη μείωση του λεγόμενου «εργατικού κόστους».

*

Στους κερδισμένους των «πακέτων» είναι επίσης οι κάθε λογής μεσάζοντες, οι πολυεθνικές και οι νεοτσιφλικάδες.

Στο Γ΄ ΚΠΣ προβλεπόταν ένα ποσό της τάξης των 1,8 δισ. ευρώ για την αγροτική ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα συνέβη το εξής:

Σύμφωνα με την έκθεση της Γιουροστάτ (2002) για τις γεωργικές εκμεταλλεύσεις, την πρώτη 20ετία της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ εξαφανίστηκαν από το «χάρτη» 185 χιλιάδες αγροτικά νοικοκυριά στην Ελλάδα. Σταθερά, δε, κατά την τρέχουσα δεκαετία υπολογίζεται ότι στην Ελλάδα ξεκληρίζονται ετησίως περί τα 20.000 αγροτικά νοικοκυριά.

Την ίδια περίοδο, οι αγρότες με γη κάτω των 50 στρεμμάτων λιγόστεψαν κατά 21%, αντίθετα οι εκμεταλλεύσεις από 200 έως 500 στρέμματα αυξήθηκαν κατά 93% και οι εκμεταλλεύσεις από 1.000 έως 1.400 στρέμματα αυξήθηκαν κατά 135%. Οι νεοτσιφλικάδες που λέγαμε...

*

Επιπλέον, και όπως προκύπτει από τα ίδια τα στοιχεία της Κομισιόν, το 80% από τα 55 δισ. ευρώ των επιδοτήσεων που διατίθενται κάθε χρόνο συνολικά στα κράτη - μέλη της ΕΕ, στο πλαίσιο της περιβόητης Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), εισπράττεται από τους μεγαλογαιοκτήμονες, δηλαδή από το μεγάλο κεφάλαιο.

Το θέμα, μάλιστα, απασχόλησε την επικαιρότητα το 2007 στην Αγγλία, καθώς αποκαλύφθηκε ότι τις μεγαλύτερες αγροτικές επιδοτήσεις τις μοιράζονται η ...βασιλική οικογένεια και διάφοροι άλλοι πάμπλουτοι «ευγενείς»! Οπως προέκυψε, η βασίλισσα Ελισάβετ εισπράττει από (...αγροτικές) επιδοτήσεις 544.000 στερλίνες ετησίως, ο διάδοχος Κάρολος 225.000 στερλίνες, ο δούκας του Μάρλμπορο 370.000 στερλίνες, ο δούκας του Ουεστμίνστερ 325.000, ο δούκας του Μπρέντφορντ 380.000, ο κόμης του Λέστερ 250.000 στερλίνες...

*

Οσο για το «νέο μεγάλο φαγοπότι» που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ελλάδα, πρόκειται για το Δ' ΚΠΣ ή «Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς» (ΕΣΠΑ), είναι και πάλι μια υπόθεση που κατά κύριο λόγο αφορά σε μια χούφτα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, όπως θα δούμε στο αυριανό σημείωμα.

Μάθαμε ότι ο κ. Παπανδρέου επισκέπτεται την Κίνα. Εκεί, λοιπόν, έχουν μια πολύ ωραία παροιμία:

«Το τιποτένιο πράμα κάνει σαματά,

δειλά ηχεί το μάλαμα, ο τενεκές βροντά».

Με την έφεση που έχει στις ξένες γλώσσες, ας ζητήσει ο κ. Παπανδρέου να του τη μάθουν οι συνομιλητές του και στα κινέζικα. Μπορεί να του χρειαστεί για την επόμενη φορά που οι προβοκάτορες της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ θα βάλουν μπροστά τον συκοφάντη Πάγκαλο για να εκτοξεύσουν τις αθλιότητές τους κατά του ΚΚΕ.

Και φυσικά (αν κανείς προσπεράσει την αυταπάτη ότι θα μπορούσε τάχα να υπάρξει ένα «αντινεοφιλελεύθερο» και «καλό» Μάαστριχτ), οι διαπιστώσεις της «Αυγής» σε ό,τι έχει να κάνει με τους εταίρους του δικομματισμού είναι σωστές. Αλλά γιατί τόσο επιλεκτική μνήμη, όσον αφορά τους στυλοβάτες, τους υπέρμαχους και τους θιασώτες του Μάαστριχτ;

*

Το 1992, όταν ψηφίστηκε στη Βουλή η Συνθήκη του Μάαστριχτ, εκτός από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που είπαν «ναι», εκτός από το ΚΚΕ που είπε «όχι», υπήρχε και ένα ακόμα κόμμα στο Κοινοβούλιο, ο ΣΥΝ.

Ας θυμηθούμε τι ψήφισε:

*

«Επειδή όμως ακούστηκε και από την παλαιοημερολογίτικη πλευρά του αριστερού κινήματος, που είναι αμετακίνητα προσδεδεμένη στο χτες, μία πρόκληση προς τις ζωντανές δυνάμεις του Κοινοβουλίου και τις ζωντανές δυνάμεις της Αριστεράς, να τροποποιήσουν τη στάση τους και να συνταχθούν "κατά", θα ήθελα να πω ότι εγώ σαν αριστερός πολίτης θα ψηφίσω το Μάαστριχτ».

(Δήλωση του εκπροσώπου του ΣΥΝ, το 1992, του Λεωνίδα Κύρκου, με την οποία επεξηγούσε γιατί το κόμμα του, ο Συνασπισμός, υπερψήφιζε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, επιτιθέμενος ταυτόχρονα στο ΚΚΕ, επειδή «αμετακίνητα προσδεδεμένο στο χτες» επέδειξε «παλαιοημερολογίτικη» συμπεριφορά και - σε αντίθεση με την «σύγχρονη Αριστερά» του ΣΥΝ - το ΚΚΕ ψήφισε κατά του Μάαστριχτ).

*

Μήπως, όμως, οι αναφορές της «Αυγής» στο Μάαστριχτ συνιστούν κάποιου είδους - έστω και ετεροχρονισμένη - αυτοκριτική και αλλαγή στάσης του ΣΥΝ έναντι της Συνθήκης και της πολιτικής του Μάαστριχτ;

Επ' αυτού έχει τοποθετηθεί ο νυν πρόεδρος του ΣΥΝ, ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Γιατί ψηφίσατε το Μάαστριχτ και τι λέτε σήμερα, ρωτήθηκε λίαν προσφάτως (7/1/2008) και απάντησε:

«Το ζήτημα για εμάς τότε ήταν αν θα ήμασταν αρνητικοί ή αν θα ήμασταν"ανεκτικοί" στην ολοκλήρωση της Ευρώπης (...). Επιλέξαμε τον δεύτερο δρόμο».

*

Είναι προφανές, όχι μόνο από την απάντηση του κ. Τσίπρα, αλλά από το σύνολο της πολιτικής του ΣΥΝ ότι η «αριστερή» ...ανεκτικότητα του ΣΥΝ απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο και στον ιμπεριαλισμό της ΕΕ, ούτε κατά κεραία έχει μεταβληθεί από την εποχή που ψήφιζε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Επομένως, οι αναφορές εκ μέρους της «Αυγής» στο Μάαστριχτ, με δεδομένη πλέον την εμπειρία του ελληνικού λαού για τα δεινά που έχει επισωρεύσει αυτή η πολιτική, δεν είναι παρά λόγια της προεκλογικής πασαρέλας.

Τυπικό, δηλαδή, δείγμα καιροσκοπισμού, διπροσωπίας και διγλωσσίας, στο πλαίσιο μιας τακτικής τόσο «αριστερής», ώστε να δίνει «και στο ληστή ψωμί και στο χωροφύλακα χαμπέρι».

Ζήμενς και ζέχνει!