1429 Οι Αγγλοι αναγκάζονται να λύσουν την πολιορκία της Ορλεάνης, ενώ ηττώνται από τις γαλλικές δυνάμεις της Ζαν ντ' Αρκ και στη μάχη του Πατέ.

1815 Στο πεδίο της μάχης, 25.000 Γάλλοι κείτονται νεκροί. Ο Ναπολέων Βοναπάρτης έχει παίξει την κυριαρχία του σε μια ζαριά στο Βατερλό και έχασε. Νικήθηκε από τη συμμαχική δύναμη Βρετανίας, Γερμανίας και Δανίας, που διοικούσαν ο δούκας του Ουέλινγκτον και ο στρατηγός Γκέμπχαρτ Φον Μπλουέτσερ. Ο Ναπολέων παραιτήθηκε στις 22 του Ιούνη.

1940 Ο στρατηγός Κάρολος ντε Γκολ καλεί τους Γάλλους σε αντίσταση κατά των Γερμανών, που έχουν ήδη σαρώσει τις χώρες των δυτικών ακτών της Ευρώπης.

1953 Η Αίγυπτος ανακηρύσσεται Δημοκρατία, με πρώτο της Πρόεδρο τον στρατηγό Ναγκίμπ.

1963 Μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Καραμανλή, ο βασιλιάς Παύλος αναθέτει την πρωθυπουργία στον έμπιστό του Παναγιώτη Πιπινέλη.

Γιατί όχι τον Σολάνα για πρόεδρο;

Δεν έχει δολοφονήσει και λίγους...

Sportidea

*

Υπερβολές, προφανώς. Αλλά βρείτε ένα κάποιο «τόσο ασήμαντο» γεγονός - όσο ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι - που να έγινε η αφορμή για μια πολεμική σύρραξη, όπως εκείνη μεταξύ Ονδούρας - Σαλβαδόρ... Πόσες ακόμα «γλώσσες» στον κόσμο θεωρούνται «οικουμενικές», όπως η «γλώσσα» της μπάλας; Ποιο άλλο παιχνίδι λειτουργεί σαν έμβλημα κοινωνικών τάξεων ή και κομμάτων, από τις φτωχογειτονιές του Μάντσεστερ μέχρι την Κύπρο; Και πόσο «αθώο» πρέπει να είναι, τελικά, ένα παιχνίδι για να μπορεί να βγαίνει αλώβητο, ακόμα και από «συναναστροφές» με τον κάθε Κοσκωτά ή με τον κάθε Ταπί;

*

Ναι! Το ποδόσφαιρο είναι «αθώο»! Κάντε το πείραμα: Πάρτε μια μπάλα. Πετάξτε τη στον οποιονδήποτε πιτσιρικά, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Και μετά κοιτάξτε το παιδί στο πρόσωπό του, που λάμπει. Τόσο αθώο είναι το ποδόσφαιρο! Και τόσο δημοκρατικό. Το δημοκρατικότερο των αθλημάτων!

Η μπάλα επιτρέπει να μιλούν γι' αυτήν οι πάντες. Επιτρέπει να την ...κλοτσάνε οι πάντες: Κοντοί και ψηλοί, χοντροί και λιγνοί, κουτοί και έξυπνοι. Στο γήπεδο χωράνε όλοι: Μορφωμένοι και αμόρφωτοι. Ευγενείς και αγροίκοι. Αριστεροί και δεξιοί. Οι φίλοι και τα ...φίδια τα κολοβά.

*

Το ποδόσφαιρο, λοιπόν, ως κοινωνικό φαινόμενο, είναι, τελικά, μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Το ξέρουν πρώτες οι πολυεθνικές. Ειδάλλως, δε θα είχαν ρίξει τα νύχια τους επάνω του. Το ξέρουν και οι τζογαδόροι. Μόνο στη Βρετανία, ο τζίρος τους κατά την περίοδο του Μουντιάλ του 2002 ξεπέρασε τα 150 δισ. δραχμές.

*

Αλλά αυτή είναι και η «κατάρα» του ποδοσφαίρου. Η μαγεία του. Το ποδόσφαιρο «ανακαλύφθηκε» με τις καλύτερες προθέσεις. Αλλά κι «ο δρόμος προς την κόλαση - έλεγε ο Δάντης - στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις είναι»...

Η διαπλοκή του ποδοσφαίρου με τους οικονομικούς άρχοντες, και, μερικές φορές, με τον υπόκοσμο, έχει πάρει απίθανες διαστάσεις. Ετσι λειτουργεί η «ελεύθερη αγορά».

Η συνέπεια είναι το μένος που επιδεικνύεται από όσους δεν μπορούν να διαχωρίσουν το παιχνίδι από τους αφεντάδες του.

*

Ομως, το ποδόσφαιρο είναι ένα κομμάτι της ζωής. Μόνο αν το δούμε έτσι, θα καταλάβουμε γιατί είναι «φαινόμενο». Οπως κανείς δεν έρχεται στη ζωή για να πεθάνει, έτσι και κανείς δεν κατεβαίνει στο γήπεδο για να χάσει. Το ποδόσφαιρο, όπως και η ζωή, είναι υποθέσεις που αφορούν σύνολα. Και ή όλοι μαζί θα κερδίσουν ή όλοι μαζί θα χάσουν. Ακόμα κι αν κάποιος από τους χαμένους «διακριθεί», το αποτέλεσμα που θα τον σφραγίσει, τελικά, θα είναι η ήττα. Η ήττα της ομάδας. Ολοι μιλούν για τις μαγικές ενέργειες του Μαραντόνα στο Μουντιάλ του 1986. Ολοι τις θυμούνται. Γιατί; Μα, γιατί τότε η Αργεντινή πήρε τον τίτλο. Ο Μαραντόνα έκανε μαγικές ενέργειες και στο Μουντιάλ του 1990. Αλλά λίγοι τις θυμούνται. Γιατί τότε η Αργεντινή το έχασε το κύπελλο...

*

Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, ο ατομισμός πληρώνεται. Ακριβά! Το άτομο γίνεται χρήσιμο, μόνο αν υποτάξει το «εγώ» του στο «εμείς». Αντίθετα, είτε γελοιοποιείται είτε χαντακώνει την ομάδα. Κι όμως, όσο ισχύει το προηγούμενο, άλλο τόσο αλήθεια είναι - σε μια εκπληκτική εκδήλωση του νόμου της «ενότητας και της πάλης των αντιθέτων» - ότι στο ποδόσφαιρο το στοιχείο της προσωπικότητας παίζει καθοριστικό ρόλο. Είτε ανήκεις στις ποδοσφαιρικές «ιδιοφυίες», είτε ανήκεις στους «μοιραίους» παίκτες. Μόνο που αυτή η προσωπικότητα δεν μπορεί ποτέ να ολοκληρωθεί πέρα και έξω από την ομάδα. Οπως συμβαίνει και στη ζωή.

*

Εν ολίγοις, το ποδόσφαιρο είναι τόσο δημοφιλές, επειδή μοιάζει τόσο πολύ με τη ζωή. Και μια τόσο δημοφιλής υπόθεση δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από εκείνους που θέλουν να καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Εταιρίες, κυβερνήσεις, κοινωνικοί σχηματισμοί προσπαθούν, αξιοποιώντας το μηχανισμό της ταύτισης με την α` ή β` ποδοσφαιρική ομάδα, να κερδίσουν, προσεταιριζόμενοι την «πελατεία» του αθλήματος.

Από δω και πέρα, είναι που αρχίζει το παιχνίδι να γίνεται «σικέ». Και όπως και στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, όσο πιο τερατώδης γίνεται η δύναμη των ισχυρών, τόσο πιο εξόφθαλμο γίνεται το «στήσιμο».

*

Μα, δεν τους ενδιαφέρει ότι με τους απροσχημάτιστου τρόπους που ασελγούν στο παιχνίδι όλοι αυτοί οι απίθανοι πρόεδροι των ΠΑΕ, με τους «ιδιωτικούς στρατούς» και τα «κουμπούρια» στην κωλότσεπη, με τις «παράγκες» και με τη μετατροπή της μπάλας σε πολιορκητικό κριό για τα επιχειρηματικά τους σχέδια, διώχνουν κόσμο από το ποδόσφαιρο και ότι το απαξιώνουν; Οχι, δεν τους ενδιαφέρει. Γιατί εκμεταλλεύονται ότι στο τέλος, ό,τι και να γίνει, το ποδόσφαιρο, όπως και η ζωή, θα παραμείνουν δημοφιλή.

Αλλά εδώ βρίσκεται και η δύναμη. Και στο ποδόσφαιρο και στη ζωή: Ο,τι και να κάνουν η «Adidas», η «Nike», η ΦΙΦΑ, ο Μπλάτερ ή οι «Ψωμιάδηδες» στο ποδόσφαιρο, ό,τι και να κάνουν το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, ο Μπερλουσκόνι ή ο Μπους στη ζωή, το βασικό στοιχείο του παιχνιδιού παραμένει:

Πρωταγωνιστές είναι αυτοί που παίζουν μέσα στο γήπεδο. Είναι αυτοί, που τελικά πάντα θα έχουν τη δύναμη - αν ποτέ αποφασίσουν - να πετάξουν έξω από το γήπεδο και τους πουλημένους διαιτητές και τα αφεντικά τους. Γιατί, πολύ απλά, χωρίς αυτούς, τους παίκτες στο ποδόσφαιρο (και τους λαούς στη ζωή) παιχνίδι δεν υπάρχει.