1809 Γεννιέται ο Εντγκαρ Αλαν Πόε, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς των ΗΠΑ και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

1965 Τη διάλυση της Νεολαίας Λαμπράκη διά της δικαστικής οδού «εφόσον αποδειχθεί η εξάρτησίς της από το ΚΚΕ» εξαγγέλλει ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου.

1965 Απεργιακό κύμα πλήττει την Ελλάδα, καθώς γιατροί κάθε βαθμίδας, ναυτικοί και σιδηροδρομικοί απεργούν, διεκδικώντας την αύξηση των αποδοχών τους.

1967 Ανακοινώνεται ότι 8.000 Ελληνες εργάτες της Δ. Γερμανίας έχουν ήδη απολυθεί λόγω της οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα, ενώ η Βόννη παραδέχεται πως κινδυνεύουν με απόλυση άλλοι 70.000 από τους 194.000 που εργάζονται στα δυτικογερμανικά εργοστάσια.

1971 Προς 20 δολάρια ο ένας πωλούνται οι άνεργοι εργάτες γης, κυριολεκτικά ως δούλοι, στη Βραζιλία. Οι εργάτες διαλέγονται από τις βόρειες επαρχίες, που υποφέρουν από ξηρασία, και πωλούνται σε πλειστηριασμούς.

1972 Ανακοινώνεται ότι το νέο αεροδρόμιο των Αθηνών στα Σπάτα, το οποίο βρίσκεται στο στάδιο της προμελέτης, θα αρχίσει να λειτουργεί στο τέλος του 1979 και ότι το αεροδρόμιο του Ελληνικού θα γίνει πάρκο...

Το στιγμιότυπο δεν είναι από το ημίχρονο του «παιχνιδιού» που «παίζει» η κυβέρνηση, η οποία - κατά δήλωση Πάγκαλου - είναι επιπέδου... NBA.

Αλίμονο τώρα αν στα διαλείμματα των (ζωντανής μετάδοσης) υπουργικών συμβουλίων έβγαιναν και μαζορέτες.

Αν και βέβαια κάτι τέτοια χαριτωμένα, όπως αυτό της φωτογραφίας, στο NBA τα συνηθίζουν...

«Δεν επιθυμούμε την εξουσία αυτή καθ' αυτή», απεφάνθη ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Πράγμα πασιφανές. Αρκεί μια ματιά να ρίξει κανείς στο στιλ του αρμοδίου υφυπουργού επί αγροτικών θεμάτων κ. Καρχιμάκη, ειδικά όταν κάνει δηλώσεις περί της κατανόησης της κυβέρνησης στα αιτήματα των αγροτών, και θα το αντιληφθεί...

Ηταν σαν σήμερα, στις 19 του Γενάρη του 1928, όταν η Ελλάδα υποχρεώθηκε, βάσει της σχετικής συμφωνίας με την «σύμμαχο» Αμερική, να αναγνωρίσει ότι όφειλε στις ΗΠΑ το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 18.127.000 δολαρίων.

Τόσο είχαν αποτιμήσει οι ΗΠΑ το χρέος της Ελλάδας απέναντί τους, λόγω των πιστώσεων και κυρίως των τόκων που μας είχαν επιβάλει ως συνέπεια της σύναψης δανείων της Αθήνας από την Ουάσιγκτον.

Επρόκειτο για κάτι παραπάνω από λεόντειο, επρόκειτο για μια ληστρική συμφωνία, που έδενε χειροπόδαρα τη χώρα και την παρέδιδε στους πιστωτές της.

Το μέγεθος της ληστείας αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι το δάνειο που είχε πάρει από τις ΗΠΑ η Ελλάδα ήταν 5,5 εκατομμυρίων δολαρίων και το τελικό ποσό που θα πλήρωνε ήταν κατά 4 σχεδόν φορές μεγαλύτερο!

*

Εκείνο το δάνειο και η αποδοχή από την Ελλάδα ενός τόσο εξοντωτικού ύψους «χρέους» αποτέλεσε την πρώτη μεγάλης κλίμακας έφοδο του αμερικανικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, αφού μέχρι τότε κυριαρχούσαν το αγγλικό και το γαλλικό κεφάλαιο.

Ολα αυτά ήταν συνέπειες του καθεστώτος του «Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου» που είχε επιβληθεί στην Ελλάδα ήδη από το 1898, με το οποίο δινόταν η δυνατότητα στους μεγάλους πιστωτές της (Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ) να ελέγχουν τα έσοδα και τα έξοδα του κράτους, όπως και να καθορίζουν τον τρόπο πληρωμής των χρεών και των δανείων της.

Την ίδια περίοδο, το 1928, η ελληνική κυβέρνηση για να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό και να σταθεροποιήσει τη δραχμή, κατέφυγε σε νέα εξωτερικά δάνεια (όπως το τριμερές, ύψους 206 εκατομμυρίων φράγκων), που έδεσαν ακόμα πιο σφιχτά τη χώρα στο άρμα του ξένου κεφαλαίου.

*

Οι κυβερνήσεις του αστικού συνασπισμού έριξαν - φυσικά - καινούριους φόρους στις πλάτες του εργαζόμενου λαού.

Μιλούσαν - και τότε - για «οικονομική σταθεροποίηση», την οποία εννοούσαν σαν καθήλωση των ημερομισθίων και μισθών, σαν απόρριψη κάθε αιτήματος των εργατών και αγροτών για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους.

Τα κηρύγματα «συναίνεσης» της εποχής δε βρήκαν, πάντως, τη δέουσα ανταπόκριση στις τάξεις των εργατών, των υπαλλήλων, των αγροτών, των βιοτεχνών και γενικά των στρωμάτων που υφίσταντο την εκμετάλλευση.

Χαρακτηριστικό επ' αυτού είναι ότι οι κρατούντες διέβλεπαν απόκλιση από την «κοινωνική σταθερότητα» που επιδίωκαν, αφού την περίοδο του 1928, πέραν της μεγάλης κλίμακας λαϊκών κινητοποιήσεων που ξέσπασαν, τοποθετείται και η έναρξη των διεργασιών και των ζυμώσεων για μια ταξικά προσανατολισμένη Συνομοσπονδία εργατών, με προοπτική την υπό σύσταση Ενωτική ΓΣΕΕ, μακριά από την επιρροή του κρατικά ενσωματωμένου συνδικαλισμού.

*

Και κάτι ακόμα:

Κατά σύμπτωση, στις 19 του Γενάρη 1928, τη μέρα που υπογράφτηκε η ληστρική συμφωνία με τους Αμερικανούς, στο χωριό Μοίρες του Ηρακλείου Κρήτης πάνω από 700 αγρότες κύκλωσαν τα γραφεία της Εφορίας και έκαψαν τα αρχεία της, ενώ στην πόλη οργανώθηκε παλλαϊκό συλλαλητήριο, στο οποίο 5 περίπου χιλιάδες αγρότες και εργαζόμενοι απαίτησαν μαχητικά την κατάργηση της βαριάς φορολογίας.

*

Κάτι δε θυμίζουν όλα αυτά;...

Ρηξικέλευθη η πρόταση του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, του κ. Ανθιμου, ο οποίος και κάλεσε τα 4 εκατομμύρια των ελληνικών οικογενειών να καταβάλουν από 1.000 ευρώ έκαστη στα δημόσια ταμεία, ώστε να καλυφθεί το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα και να σωθεί η χώρα.

*

Δεδομένης πάντως της γνωστής ρήσης περί των «δύο χιτώνων κλπ.»,

σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Εκκλησία της Ελλάδας, πέραν όλων των υπολοίπων, κατέχει (όχι μόνο δύο, αλλά) περίπου 12.000.000 μετοχές της ανθηρότατης και προκλητικά κερδοφορούσας Εθνικής Τραπέζης,

μήπως ο Παναγιώτατος (τις ευλογίες σας δέσποτα),

μαζί με το δικό του μερτικό, να καταθέσει και το ποσό που - κατά τη γνώμη του - χρωστάει η στήλη,

και, εν καιρώ, τα βρίσκουμε... Ε;

Το τι «κλάμα» και «κοπετός»

(τουτέστιν: θρήνος μετά δαρμών του στήθους)

έχει να πέσει τις επόμενες μέρες για τις κινητοποιήσεις των αγροτών δεν περιγράφεται.

Ηδη, εκλεκτές φιγούρες της δημόσιας ζωής

(που όπως βεβαιώνουν τρέφουν πλούτο συναισθημάτων για την αγροτιά καθότι και εκείνων οι παππούδες ήταν αγρότες...)

έχουν ανοίξει το μπαούλο με τις σκονισμένες ατάκες της αειθαλούς υποκρισίας και υποδύονται τον συνήθη εαυτό τους, αναμηρυκάζοντας τη γνωστή κασέτα:

*

«Ναι, φυσικά, έχουν δίκιο οι αγρότες, και πόσο πολύ τους σκεφτόμαστε, και τους συμπαριστάμεθα ολοψύχως, και ποίος (ποίος λέγω!) αμφιβάλλει ότι η συμπαθής αυτή τάξις αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του έθνους, και τι καλοί άνθρωποι που είναι, αλλά... τι θέλουν οι έρμοι και κλείνουν τους δρόμους;».

*

Τώρα πώς γίνεται, όλοι αυτοί οι ευαίσθητοι και ψυχοπονιάρηδες,

από τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη μέχρι τον κ. Μιχάλη Καρχιμάκη και τους τηλεπαραθυράτους κύριους MEGA-τάδε και Τραγκα-δείνα,

να λένε ότι η έγνοια τους για τους αγρότες είναι μόνιμη,

αλλά να έχουν γραμμένους τους αγρότες στα κατάστιχα της πλήρους ανυπαρξίας και να ασχολούνται μαζί τους μόνο όταν η θηλιά στο λαιμό (των αγροτών) βγάζει τους ξωμάχους στους δρόμους,

είναι απορίας άξιον...

*

Κατά τα λοιπά,

στη χώρα που τα Τέμπη - ελέω εργολάβων και κυβερνώντων - θα μείνουν κλειστά κάνα χρόνο,

και ενώ τα μαχαίρια του «κοινωνικού αυτοματισμού» θα ακονίζονται κατά των αγροτών που «διασύρουν τη χώρα», «εμποδίζουν την ελευθερία των διελεύσεων» και «δεν συναισθάνονται τας κρισίμους διά τον τόπον στιγμάς»,

οι κάτοικοι στο άστυ να θυμούνται:

*

Ο αγρότης

πουλάει το κιλό το στάρι από 0,10 έως 0,14 ευρώ

και ο κάτοικος της πόλης

αγοράζει τα 750 γραμμάρια ψωμί από 1,6 έως 1,8 ευρώ.

Δηλαδή μέχρι και 24 φορές (!) ακριβότερο!

Και γδαρμένοι και

...«λυτρωμένοι»!