1933: Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αναγνωρίζουν επίσημα τη Σοβιετική Ενωση.

1965: Υπερσύγχρονους αμυντικούς πυραύλους, τύπου «Χοκ», αποκτά η Ελλάδα. Η σχετική δαπάνη ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό του ενός δισεκατομμυρίου δραχμών.

1969: Τεράστιες διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, στην Ιαπωνία, με συμμετοχή 500.000 ατόμων. Εκτεταμένες συγκρούσεις αστυνομίας - διαδηλωτών στο Τόκιο.

1972: Αεροπλάνο της «Ολυμπιακής Αεροπορίας», που ερχόταν από την Κέρκυρα, συντρίβεται στη θαλάσσια περιοχή της Βούλας, με αποτέλεσμα το θάνατο 37 ατόμων.

1973: Η «νύχτα της μεγάλης σφαγής» στην Ουάσιγκτον: Ο Νίξον εξαναγκάζει σε παραίτηση τον εντεταλμένο εισαγγελέα της υπόθεσης Γουοτεργκέιτ, Αρτσιμπαλντ Κοξ, τον υπουργό Δικαιοσύνης, Ελιοτ Ρίτσαρσον, και τον υφυπουργό, Γουίλιαμ Ρακελσχάους, εδραιώνοντας την πεποίθηση της κοινής γνώμης ότι επιδιώκει τη συγκάλυψη του σκανδάλου.

1981: Διάσκεψη Βορρά - Νότου με συμμετοχή 22 κρατών πραγματοποιείται στο Κανκούν του Μεξικού. Ο Πρόεδρος Ρίγκαν δηλώνει ότι η επίλυση των προβλημάτων του Τρίτου Κόσμου βρίσκεται «στην ανάπτυξη της ελεύθερης αγοράς και όχι στη βοήθεια εκ μέρους των αναπτυγμένων χωρών».

Αν το χρηματιστήριο είναι πράγματι ένας αξιόπιστος, ευγενικός και αξιοπρεπής δείκτης, ένας «καθρέφτης» για την κατάσταση της οικονομίας, όπως συνηθίζουν να το περιγράφουν οι αστικές πολιτικο-οικονομικές ελίτ,

εάν, δηλαδή, δεν ισχύει αυτό που ισχυρίζονται οι μαρξιστές, ότι δηλαδή το χρηματιστήριο είναι το «μπορντέλο» του καπιταλισμού (και πάλι «καθρέφτης» του συστήματος, δηλαδή...),

τότε απαιτείται μια εξήγηση:

Πώς γίνεται σε συνθήκες ύφεσης, στο μέσον της χειρότερης - όπως περιγράφεται - κρίσης των τελευταίων 80 χρόνων, με όλες σχεδόν τις χώρες της ΕΕ να βρίσκονται εκτεθειμένες στο πέλαγος των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους

(σ.σ.: σε «δείκτες» όπως η ανεργία, η φτώχεια, οι απολύσεις, η μερική απασχόληση δεν αναφερόμαστε, αφού έτσι κι αλλιώς οι κύριοι των Βρυξελλών δεν τους λογαριάζουν),

εντούτοις τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια (και όχι μόνο) να παρουσιάζουν τέτοια άνθηση;

*

Πώς γίνεται (για να έρθουμε στην Ελλάδα),

σε μια χώρα που εκατομμύρια εργαζόμενοι «εκπαιδεύονται» να βλέπουν στο πρόσωπο του Αλμούνια τον αυστηρό καθηγητή, που αν τον ενοχλήσουμε θα μας κάνει «ντα», εδώ όπου κάθε μέρα οι αναφορές στο δημόσιο χρέος και στην «ελλειμματολογία» ισοδυναμούν με «σκηνές προσεχώς» από το θρίλερ της νέας φοροεπιδρομής που σχεδιάζεται,

το χρηματιστήριο Αθηνών να παρουσιάζει μια πολύμηνη «τρελή κούρσα»;

Χτες, το χρηματιστήριο είδε το δείκτη του να φλερτάρει με τις 3.000 μονάδες, παρουσιάζοντας τη μέγιστη τιμή των 12 τελευταίων μηνών! Και τούτο, την ώρα ακριβώς που ο υπουργός Οικονομίας ανακοίνωνε από το «Εκοφίν» ότι το έλλειμμα θα φτάσει τελικά στο 12,5% και ως εκ τούτου επέρχεται «θύελλα» λιτότητας!

*

Τι τρέχει, λοιπόν; Να πρόκειται για ένα «ανεξήγητο φαινόμενο» ή μήπως στην καλύτερη - για τους απολογητές του συστήματος - περίπτωση, η εικόνα αυτή να οφείλεται σε «τεχνοκρατικούς» και όχι σε πολιτικούς ή οικονομικούς παράγοντες;

Το φαινόμενο ούτε ανεξήγητο είναι, ούτε πρωτοφανές. Αρκεί, βέβαια, να χρησιμοποιείς τα αληθινά εργαλεία που απαιτούνται για την ανάλυσή του και όχι εκείνα που αποσκοπούν στη συσκότισή του.

Με άλλα λόγια, το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει κρίση, αλλά ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από την κρίση. Διότι, είναι προφανές: Κάποιοι κερδίζουν! Είναι αυτοί - οι λίγοι - που επέβαλαν και στην Ελλάδα και διεθνώς, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι, κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί, να πολιτεύονται με ένα γνώμονα: Την «κοινωνικοποίηση» των ζημιών και τη διασφάλιση της απρόσκοπτης ιδιοποίησης κερδών για τα μονοπώλια.

*

Η φαινομενική «αντίφαση», ύφεση και κρίση από τη μια, χρηματιστηριακό «ράλι» από την άλλη, δεν είναι παρά η έκφραση της πραγματικής ουσίας και της στόχευσης όλων αυτών των ρυθμίσεων του τελευταίου έτους, στις οποίες πρωτοστάτησαν ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ.

Ρυθμίσεις που σερβιρισμένες με θεωρίες άλλοτε από «ολίγον περισσότερο κράτος» και άλλοτε από «ολίγον λιγότερο κράτος», ήταν - και πλέον δεν κρύβεται - όπως ακριβώς τις προσδιόρισαν εξ αρχής οι κομμουνιστές: Κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις υπέρ του κεφαλαίου, με στόχο το φόρτωμα της κρίσης στις πλάτες των λαών και την ταυτόχρονη ενδυνάμωση του κεφαλαίου μέσω της συγκέντρωσης και της μεγαλύτερης συγκεντροποίησης της ισχύος του.

*

Αλλωστε, μια μόνο ματιά στο ελληνικό χρηματιστήριο πείθει: Το επιδοτούμενο με 28 δισ. χρηματιστικό κεφάλαιο, δηλαδή η σύμφυση του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο, παρουσιάζει αποδόσεις τραπεζικών τίτλων που σε ορισμένες περιπτώσεις κινούνται σε επίπεδα υπερτριπλάσια της... προ κρίσης εποχής!

Ανάλογη είναι η εικόνα που εμφανίζουν σε όλα τα διεθνή χρηματιστήρια οι «δωρολήπτες» των κρατικών πακέτων, σε ΗΠΑ και ΕΕ, που προσφέρθηκαν αφειδώς για να καλυφθεί η ρευστότητά τους.

«Καθρέφτης», λοιπόν, το χρηματιστήριο. Πράγματι. Αλλά με τη μαρξιστική έννοια...

Αλμούνια καπέλο

Τα ΜΜΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση ενημέρωσαν την κοινή γνώμη πως ανάμεσα στην «καταιγίδα αλλαγών από την κυβέρνηση» περιλαμβάνεται και ότι «Τα γκόλντεν μπόις τελειώνουν εδώ!» («Νέα», 19/10/2009).

Αφορμή αποτέλεσε το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της δευτερολογίας του στη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, ο κ. Παπανδρέου έφερε δυο - τρία παραδείγματα σχετικά με τις προκλητικές αμοιβές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ετησίως των διαφόρων προέδρων και διευθυνόντων συμβούλων σε επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ, η ΕΡΤ, ο ΟΠΑΠ, για να αναρωτηθεί απευθυνόμενος στην προηγούμενη κυβέρνηση: «Τι θα πούμε στο νέο επιστήμονα που δουλεύει ανασφάλιστος με stage για 500 ευρώ το μήνα ή στον ιδιωτικό υπάλληλο των 700 ευρώ και των απλήρωτων υπερωριών;»...

*

Βουνό του δίκιο του κυρίου πρωθυπουργού.

Ιδού και μερικές αποδείξεις:

• Πρόεδρος Χρηματιστηρίου: μισθός 17.600 ευρώ μηνιαίως, 246.400 το χρόνο (χωρίς τα μπόνους...). Βλέπετε το να προΐσταται κανείς στις πράξεις της αγυρτίας του παρασιστιμού και της κερδοσκοπίας του καπιταλισμού και με το ξεπουπούλιασμα του κοσμάκη στη Σοφοκλέους είναι πολύ αποδοτικό...
• Διοικητής Εθνικής Τράπεζας: 17.600 ευρώ μηνιαίως, 246.400 το χρόνο (χωρίς τα μπόνους...). Ξέρετε, τι δύσκολη δουλειά είναι να εργάζεσαι για να θησαυρίζουν οι μέτοχοι και να γδέρνεται «τοκογλυφικώς» ο κοσμάκης;...
• Πρόεδρος Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου: 15.300 ευρώ μηνιαίως, 214.200 ευρώ το χρόνο (χωρίς τα μπόνους...). Ξέρετε τι κόπος απαιτείται για να ξεπουληθεί μια υπερκερδοφόρα επιχείρηση στους ιδιώτες;...
• Διευθύνων Σύμβουλος ΕΛΠΕ: 15.260 ευρώ μηνιαίως, 213.640 το χρόνο (χωρίς τα μπόνους...). Το θεωρείτε μικρό πράγμα να χαρίζεις τα πετρέλαια στον Λάτση;...
• Διευθύνων Σύμβουλος ΔΕΗ: 14.670 ευρώ μηνιαίως, 205.380 ευρώ το χρόνο (χωρίς τα μπόνους...) Είδες πόσο προσοδοφόρα είναι η ΔΕΗ, ειδικά όταν της «αλλάζεις τα φώτα»;...

*

Μόνο που πρέπει στα παραπάνω στοιχεία να προσθέσουμε το εξής:

Οι αμοιβές αυτές, που είχαν καθιερώσει οι κύριοι της κυβέρνησης επειδή - όπως είπε την περασμένη Κυριακή ο κ. Παπανδρέου μιλώντας προς τη ΝΔ - θέλατε «να είστε πολύ ευχάριστοι στους εκλεκτούς σας, ημετέρους και φίλους και πολύ δυσάρεστοι στον άνθρωπο του μόχθου και της παραγωγής»,

δεν είναι οι φετινές, ούτε οι περσινές, ούτε οι προπέρσινες αμοιβές.

Είναι οι αμοιβές που ίσχυαν ήδη από το Δεκέμβρη του 2003! Οταν, δηλαδή, κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ. Οταν ο κ. Σημίτης έδινε το «δαχτυλίδι» στον κ. Παπανδρέου.

Από τότε ισχύουν όλα αυτά τα προκλητικά και τα επαίσχυντα. Τα οποία η ΝΔ τα παρέλαβε από το ΠΑΣΟΚ και τα επεξέτεινε. Αλλά, απ' ό,τι φαίνεται, μόλις τώρα τράβηξαν την προσοχή του κ. Παπανδρέου.

***

Δεδομένου, τέλος, ότι εκείνη την περίοδο - την περίοδο του ΠΑΣΟΚ δηλαδή - είχε διενεργηθεί και δημοσιεύτηκε σχετική μελέτη από την «KPMG», σύμφωνα με την οποία

*

α) στην Ελλάδα που το μισό εργατικό δυναμικό αμειβόταν με 11 ευρώ τη μέρα, ο μέσος όρος των συνολικών αποδοχών που καρπώνονταν ετησίως τα διευθυντικά στελέχη μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων ανερχόταν στα 292.000 ευρώ (!),

β) η αύξηση του μέσου μισθού των γενικών διευθυντών στην Ελλάδα κατά το διάστημα που κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ (1994 - 2003) ανήλθε στο 127% (!!!) και από τα 80.000 ευρώ ο μισθός τους έφτασε (χωρίς τα πριμ κ.λπ.) στα 183.000 ευρώ (!!!)

*

και με αφορμή την τακτική του ΠΑΣΟΚ να παριστάνει την «αθώα περιστερά» πότε για το ένα, πότε για το άλλο και τώρα για τα «γκόλντεν μπόις» (σ.σ.: «χρυσά παιδιά»),

το ερώτημα που τίθεται (πέραν εκείνου του δημαγωγικού «τι θα πούμε στον υπάλληλο των 700 ευρώ;» που γυρίζει αυτεπίστροφο στον κ. Παπανδρέου) είναι το εξής:

Αυτή η επικοινωνιακή «χρυσόσκονη» που πασχίζει να λανσάρει το ΠΑΣΟΚ ως προϊόν ...«παρθενογένεσης» θα πάει μακριά;