1883 Δημιουργείται στη Ρωσία η πρώτη μαρξιστική ομάδα με την ονομασία «Απελευθέρωση της εργασίας».

1962 Η Αλγερινή Εθνοσυνέλευση, με Πρόεδρο τον Φερχάτ Αμπάς, εκλέγει πρωθυπουργό της χώρας τον Μπεν Μπελά. Το πολίτευμα της Αλγερίας προσδιορίζεται ως «Λαϊκή Δημοκρατία».

1964 Αρχίζει στη Μοζαμβίκη ένοπλη εξέγερση κατά των Πορτογάλων αποικιοκρατών.

1967 Το Συμβούλιο της Ευρώπης καταδικάζει τη χούντα στην Ελλάδα και ζητάει την αποκατάσταση των πολιτικών δικαιωμάτων.

1972 «Οχι» στην ένταξη της χώρας τους στην ΕΟΚ λένε οι Νορβηγοί, με ποσοστό 52,6%, προκαλώντας μεγάλη δυσφορία στις Βρυξέλλες.

1973 Με περιπετειώδη τρόπο, λόγω συνεχών τεχνικών προβλημάτων στο διαστημόπλοιο «Απόλλων», επιστρέφουν στη Γη οι Αλαν Μπιν, Τζακ Λούσμα και Ουόρεν Γκάριοτ, δεύτερο πλήρωμα του αμερικανικού διαστημικού σταθμού «Σκάιλαμπ», ύστερα από 59 μέρες στο Διάστημα.

Αμαρτίες γονέων...

Δεν είναι ότι το ΠΑΣΟΚ ισχυριζόταν ότι παρέδωσε «ισχυρά» οικονομία. Το χειρότερο (κι όμως: μπορούν να κάνουν και χειρότερα!) είναι αυτό που κάνει τώρα. Τώρα, δηλαδή, που από τη μια ομολογεί (χαμηλόφωνα) ότι όλα αυτά τα χρόνια πούλαγε... ισχυρή προπαγάνδα, φύκια για μεταξωτές κορδέλες και λογιστικό λίφτινγκ, αλλά από την άλλη (άκου θράσος!) υποστηρίζει (και διαμαρτύρεται) ότι δεν πρέπει να το λέμε (ότι μας δούλευε κανονικά) διότι θα μας πάρουν χαμπάρι και οι ξένοι της ΕΕ! (με τους οποίους - παρεμπιπτόντως - μαζί μας δούλευαν)...

Τελικώς, το φιλότιμο, δεν είναι κάτι που το βρίσκεις στην αντιπολίτευση. Ειδικώς αν η πραγματική σου θέση είναι στον σκουπιδοτενεκέ...

*

Οσο για τη «φιλαλήθεια» της ΝΔ, αυτό είναι το άλλο μεγάλο κεφάλαιο της υπόθεσης. Πήγαν το έλλειμμα στο 2,9%, μετά το πήγαν στο 3,5% και προχτές το έφτασαν στο 5,2%... Αυτό, τελικά, δεν είναι έλλειμμα». Είναι... ασανσέρ. Οσο γρήγορα «κατέβαινε» επί ΠΑΣΟΚ, τόσο γρήγορα «ανεβαίνει» επί ΝΔ. Ολα, βέβαια, έχουν την εξήγησή τους. Βλέπετε, υπάρχουν δυο τρόποι να ξεζουμίζεις το λαό. Ο ένας είναι να του λες: Σφίξε το ζωνάρι για να μας βάλουνε στην ΟΝΕ. Ο άλλος είναι να τους λες: Σφίξε το ζωνάρι για να μη μας βγάλουνε από την ΟΝΕ.

Ούτε συνεννοημένοι να ήταν...

Η αδυναμία της τεράστιας πολεμικής μηχανής να «αλέσει» τους Ιρακινούς που αντιστέκονται, οδηγεί κάποιους Αμερικανούς αξιωματικούς σε απαισιόδοξα συμπεράσματα.

Ο Al Lorentz είναι ένας από αυτούς. Παρουσιάζεται σε επιστολή του που δημοσιεύεται στο διαδίκτυο (LewRockwell.com) σαν στρατιώτης «από αυτούς που βρίσκονται στο πεδίο της μάχης και όχι σε κάποιο γραφείο». Προσθέτει δε ότι είναι «παλιός αξιωματικός της εθνοφρουράς με πάνω από 20 χρόνια υπηρεσία» και ότι με βάση την εμπειρία του έχει φτάσει στο συμπέρασμα ότι «δεν μπορούμε να νικήσουμε σε αυτόν τον πόλεμο».

***

«Πρώτον (...) για κάθε έναν που σκοτώνουμε υπάρχουν δύο που θα τον αντικαταστήσουν(...)

»Δεύτερον δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για αυτό που αντιμετωπίζουμε, καθώς μας έλεγαν ότι ο κόσμος θα μας περιμένει ως απελευθερωτές(...)

»Τρίτον οι αντάρτες αναπληρώνουν τις απώλειές τους γρηγορότερα απ' ό,τι εμείς τις προκαλούμε. Ομως, για κάθε αντάρτη που σκοτώνεις με μια έξυπνη βόμβα (μια βόμβα 500 λιβρών προκαλεί απώλειες σε μια ακτίνα 400 μέτρων το λιγότερο), σκοτώνεις μαζί και δεκάδες αθώους, γεγονός που δημιουργεί κλίμα μεγάλης υποστήριξης των ανταρτών στην ιρακινή κοινωνία(...)

»Τέταρτον, οι γραμμές εφοδιασμού και επικοινωνιών των ανταρτών είναι περισσότερο πυκνές από τις δικές μας και λιγότερο ευπρόσβλητες. Είμαστε υποχρεωμένοι να εισάγουμε ό,τι χρειαζόμαστε και να το μεταφέρουμε αεροπορικά ή οδικά, προσφέροντας εύκολους στόχους στους αντάρτες(...)

»Πέμπτο, υποτιμήσαμε τον εχθρό και τις δυνατότητές του. Πολλοί διοικητές είχαν προετοιμαστεί για λάθος πόλεμο».

***

Η πολιτική αντιπαράθεση πριν από δύο δεκαετίες διεξαγόταν με πλαστές φωτογραφίες για δήθεν συνεργάτες των Γερμανών... Τη δεκαετία του '90 είχαμε πολιτική αντιπαράθεση επιπέδου κλειδαρότρυπας... Τώρα, απ' ό,τι φαίνεται, ο περίφημος «πολιτικός πολιτισμός» τους κινείται στα όρια μεταξύ του πρωτόγονου πολιτικού αμοραλισμού και του κανιβαλισμού.

*

Το χυδαίο της πολιτικής συμπεριφοράς, που μετατρέπει παιδιά, νέους, σε σάκους του πολιτικού μποξ, δεν αφορά μόνο την κυρία Ράπτη, ούτε τους κυρίους της από κει πλευράς, που εζήλωσαν τη δόξα της κυρίας Ράπτη. Αφορά στο ίδιο το δικομματικό πολιτικό σύστημα, που αναζητά συμψηφισμούς ακόμα και στην παρανομία (θυμηθείτε τις υποκλοπές). Ακόμα και στις τραγωδίες (θυμηθείτε τα περί των «δικών μας» και των «δικών σας» ...ατυχημάτων με αφορμή το «Σινούκ»). Τώρα ο δικομματισμός αναζητά τους συμψηφισμούς ακόμα και στον κανιβαλισμό!

*

Από το παιδί του Τσιτουρίδη στο παιδί του Βούγια. Αλλά το ρουσφέτι ρουσφέτι. Το «έχεις μέσο;» νόμος. Οι «αλληλοεξυπηρετήσεις» καθεστώς. Και αλίμονο, τελικά, στα παιδιά του κόσμου, που γίνονται μπαλάκι της ψηφοθηρίας και του φτηνού πολιτικού εντυπωσιασμού. Αλίμονο στα παιδιά του κόσμου, που κάνουν μάθημα σε ...κοντέινερς, που στα σχολειά τους τα κενά σε δασκάλους μετριούνται σε χιλιάδες, που οδηγούνται στα πτυχία της αμάθειας, του ημιαναλφαβητισμού και της ανεργίας.

*

Οσο για τα τηλεοπτικά κρεοπωλεία, που τα τσιγκέλια τους «κρεμάνε» ανθρώπους σε καθημερινή βάση, γι' αυτά τα τηλεπαράθυρα της συμφοράς, εκείνοι που τα στήνουν και που τα μετατρέπουν σε σφαγείο του μέτρου και του ήθους, σε αλεστικές μηχανές ακόμα και των στοιχειωδέστερων συμπεφωνημένων κανόνων κοινωνικής συμβίωσης, να ανέβουν στο ψηλότερο τηλεοπτικό τους παράθυρο και να πηδήξουν!

*

Είναι η μοναδική και τελευταία προσφορά που έχουν να παράσχουν προς το κοινωνικό σύνολο.

Το προφητικό φύλλο του «Ρ» στις 18 Οκτώβρη 1947. Η τελευταία νόμιμη έκδοση της εφημερίδας του ΚΚΕ, όπως το προανήγγειλε το ίδιο το πρωτοσέλιδο του «Ρ» εκείνο το πρωί του Σαββάτου.

Οι Αμερικάνοι και τα ανδρείκελά τους, η κυβέρνηση του κεντρώου Σοφούλη, βγάζουν εκείνη τη μέρα το «Ρ» στην παρανομία. Λίγους μήνες αργότερα, ακολουθεί ο περιβόητος 509, με τον οποίο τίθεται «εκτός νόμου» το ΚΚΕ. Μια «νύχτα», που κράτησε 27 ολόκληρα χρόνια, μέχρι τις 25 Σεπτέμβρη του 1974, όταν ο «Ρ» επανεκδίδεται νόμιμα.

Σήμερα συμπληρώνονται 30 χρόνια από εκείνη τη νόμιμη επανέκδοση. Μέρα μνήμης, τιμής και συνέπειας, όπως ακριβώς καταγραφόταν στο τελευταίο νόμιμο φύλο της 18ης Οκτώβρη 1947: «Ο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ" ΑΚΛΟΝΗΤΟΣ» στις επάλξεις.