1831 Δολοφονείται έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, στο Ναύπλιο, ο κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας. Δράστες της στυγνής δολοφονίας, ο Κωνσταντίνος και ο Γιώργης Μαυρομιχάλης. Ο λαός εξεγείρεται για το νέο έγκλημα των κοτζαμπάσηδων. Καταδιώκει και πιάνει τελικά τον ένα από τους δύο δράστες, τον Κ. Μαυρομιχάλη, που δεν απέφυγε το λιντσάρισμα. Ο άλλος εκτελέστηκε λίγες μέρες αργότερα. Με τη δολοφονία του Καποδίστρια κλείνει οριστικά η αυλαία του '21. Σε λίγο, θα άρχιζε μια νέα εποχή στυγνής ξενοκρατίας με τον ερχομό του Οθωνα.

1941 Ιδρύεται το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ενώθηκαν και πάλεψαν πλάι - πλάι, κάτω από τις δοξασμένες σημαίες μιας ενιαίας πατριωτικής απελευθερωτικής οργάνωσης, τόσο τεράστια πλήθη. Το ΕΑΜ και ο στρατός του, ο δοξασμένος ΕΛΑΣ, με ψυχή και καρδιά το ΚΚΕ, έγραψαν ένα «νέο '21», πολέμησαν το φασίστα Γερμανο-Ιταλό κατακτητή, χτυπήθηκαν από τον αγγλο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τίμησαν μέχρι τέλους τον όρκο για «Λεύτερη Ελλάδα».

Σε λιγότερο από τρεις βδομάδες ο ελληνικός λαός θα βρεθεί ενώπιον της κάλπης. Να ασκήσει, όπως λένε οι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, το «ύψιστο δημοκρατικό του δικαίωμα». Αλλά με τι κριτήρια σπρώχνει η «δημοκρατία» τους το λαό να πάει να ψηφίσει; Σύμφωνα με τον τρόπο που διεξάγεται ο προεκλογικός διάλογος (;) τι θα πρέπει να λάβει υπόψη του ο ψηφοφόρος; Αν έχουν δίκιο τα ΜΜΕ των εργολάβων, τότε τα βασικά κριτήρια ψήφου είναι τα λογύδρια του Ψωμιάδη για τα ...στρινγκ, το ταμπεραμέντο του Κακλαμάνη, το ύψος του Φασούλα, το χαμόγελο της Φώφης και οι ...αγελάδες των προεκλογικών φυλλαδίων της Πιπιλή.

*

Δε θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι σε αυτές τις εκλογές η πολιτική έχει εξοστρακιστεί παντελώς από το προσκήνιο. Τυχαίο; Φταίει μόνο ο κατακλυσμός της επικαιρότητας από τους «κουμπάρους», τα γιαούρτια και την υπαγωγή της υπόθεσης των σκανδάλων σε ...«γαλακτοκωμική» παράσταση μεταξύ τηλεπαραθυρόβιων «αναλυτών»;

Οχι. Οι υποψήφιοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν επιθυμούν την πολιτική συζήτηση, δεν επιθυμούν την πολιτική αντιπαράθεση, θέλουν να φτάσουν στις εκλογές με εφόδιο την εικόνα με το προεκλογικό τους χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πέτο, αλλά χωρίς να ανοίξουν το στόμα τους. Γιατί σε αυτή την περίπτωση, αν μιλήσουν, κάτι θα πρέπει να πουν. Αλλά τι να πουν;

*

Στο παιχνίδι της πολιτικής «βουβαμάρας» άμεσος είναι ο ρόλος της τηλεόρασης. Η πιάτσα βοά: Η Γεννηματά, λέγεται, δε θέλει να βγει στην τηλεόραση με τους αντίπαλους υποψηφίους διότι εκτιμά ότι δεν τη συμφέρει. Ο Φασούλας στον Πειραιά το ίδιο. Ο Κακλαμάνης, ο Παπαγεωργόπουλος, ο Ψωμιάδης, το ίδιο. Ετσι, τουλάχιστον, υποστηρίζουν οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ, στις καταγγελίες των υποψηφίων που στηρίζονται από το ΚΚΕ ότι δεν οργανώνουν συζητήσεις μεταξύ των αντίπαλων συνδυασμών. Είτε οι διοικούντες τα ΜΜΕ λένε ψέματα, είτε όχι, η ουσία είναι μία: Στις 15 του Οκτώβρη ο λαός ψηφίζει, αλλά αυτοί που διεκδικούν την ψήφο του για να ζωγραφίσουν «γαλαζοπράσινο» το χάρτη της χώρας το βράδυ των εκλογών, πρωταγωνιστούν σε μια προεκλογική αφασία. Προφανώς φοβούνται πως χωρίς την αφασία τους παίρνουν χαμπάρι και δεν εξασφαλίζουν ψήφους...

Σαν σήμερα, πριν 6 χρόνια, η Ελλάδα ζούσε το δράμα του «Σαμίνα». Από τότε δεν έχει αλλάξει τίποτα. Μόνο η κυβέρνηση έχει αλλάξει. Τότε κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ. Την επομένη του ναυαγίου, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ είχε εκδώσει απαλλακτικό πόρισμα για την εφοπλιστική αυθαιρεσία: «Το καράβι δε συγκρούστηκε με τη βραχονησίδα επειδή δεν ήταν αξιόπλοο», είχε δηλώσει ο κ. Ρέππας. Λίγες μέρες αργότερα ακούστηκε και η απίστευτη ύβρις προς τους 80 νεκρούς από το στόμα του Σημίτη: «Αυτή είναι η Ελλάδα»(!), είχε πει...

*

Τώρα κυβέρνηση είναι η ΝΔ. Ηρθαν κι αυτοί κραδαίνοντας το... «μαχαίρι (που) θα μπει βαθιά στο κόκαλο». Το μόνο που μπήκε, ήταν μερικές ακόμα κυβερνητικές υπογραφές υπέρ της εφοπλιστικής ασυδοσίας. Οπως εκείνη του υπουργού Ναυτιλίας, με την οποία οι εφοπλιστές απαλλάχτηκαν από την υποχρέωση να αντικαταστήσουν τα υπέργηρα «σαπάκια» τους, με τα οποία συνεχίζουν να θησαυρίζουν στο Αιγαίο...

Κύριε... ΔΕΗθώμεν

Του Τάσου Αναστασίου (από τα «Νέα»)

Το σχολειό είναι μια υπόθεση που όλο και περισσότερο αφορά στα πολυκαταστήματα για να πωλούν «φτηνά σχολικά» και τους διαφημιστές για να φτιάχνουν γελοίες διαφημίσεις - κράχτες των εν λόγω πολυκαταστημάτων. Το σχολείο είναι μια υπόθεση που όλο και λιγότερο εντάσσει το παιδί στη διαδικασία της σκέψης, της μάθησης, της άμιλλας, της κοινωνικοποίησης.

Ολο και περισσότεροι είναι οι μαθητές που αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τα σχολειά πριν καν ολοκληρώσουν την υποχρεωτική εκπαίδευση.

Απόφοιτοι των Λυκείων, χωρίς καμία ουσιαστική μόρφωση, εξουθενωμένοι από ένα σύστημα εξετάσεων όχι της γνώσης που απέκτησαν, αλλά από ένα σύστημα «εξέτασης» των ανθρώπινων αντοχών και της παπαγαλίας, είτε γεμίζουν κάθε χρόνο τα ταμεία των εμπόρων της γνώσης, είτε προστίθενται στις ουρές της ανεργίας και της ημιαπασχόλησης.

Χιλιάδες πτυχιούχοι των ΑΕΙ και ΤΕΙ ψάχνουν το μεροκάματο σε «δουλιές του ποδαριού», μακριά από την επιστήμη και τις σπουδές τους, μοιάζουν όλο και πιο πολύ με τον ήρωα της ταινίας που αναρωτιόταν πού πήγαν τόσα χρόνια στα θρανία.

*

Αυτή είναι η πραγματικότητα στο χώρο της Παιδείας. Αυτά είναι που φέρνουν σε απόγνωση τους γονείς, τους μαθητές, τα λαϊκά στρώματα. Και σίγουρα δεν είναι η απεργία των δασκάλων που φέρνει σε «απόγνωση» τους γονιούς, όπως διατυμπάνιζαν χτες - ενόψει του σημερινού πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου - τα «παπαγαλάκια» της κυβέρνησης.

Του Γιάννη Ιωάννου (από το «Εθνος»)