1738 Γεννιέται ο Γάλλος φυσικός Ιωσήφ Ιγνάτιος Γκιγιοτέν, εισηγητής της θανατικής εκτέλεσης στη λαιμητόμο (γκιλοτίνα) αντί του αποκεφαλισμού με τσεκούρι.

1871 Η «Κομμούνα των Παρισίων» πνίγεται στο αίμα από τις δυνάμεις καταστολής της καθεστηκυΐας τάξης.

1937 Ο Νέβιλ Τσάμπερλεν αναλαμβάνει πρωθυπουργός στη Βρετανία, επικεφαλής κυβέρνησης συνασπισμού, και εφαρμόζει την πολιτική κατευνασμού, που τελικά θα αποθρασύνει τον Χίτλερ. Ο ίδιος θα παραιτηθεί υπέρ του Ουίνστον Τσόρτσιλ στις 10 του Μάη του 1940, μέρα που οι ναζί εισβάλλουν στη Δύση.

1940 Ο βασιλιάς Λεοπόλδος υπογράφει την παράδοση του Βελγίου στους Γερμανούς, ενώ από τη Δουνκέρκη αρχίζει η επιχείρηση διαφυγής 340.000 Βρετανών, Γάλλων και Βέλγων στρατιωτών.

1941 Οι τελευταίοι Αγγλοι εγκαταλείπουν την Κρήτη. Το νησί κυριεύεται από τους Γερμανούς.

1987 Ο Ιωάννης Παύλος Β΄ γίνεται ο πρώτος πάπας που επισκέπτεται τη Βρετανία μετά το σχίσμα του 1531, το οποίο οδήγησε στην ίδρυση της Αγγλικανικής Εκκλησίας.

1997 Η προβοκατόρικη οργάνωση «17 Νοέμβρη» εκτελεί στον Πειραιά τον εφοπλιστή Κωνσταντίνο Περατικό.

«Σχετικά με τα πανεπιστήμια και την ανώτατη εκπαίδευση στο χώρο της γνώσης». Φέρει ως ημερομηνία την 24/5/2002.

Διαβάζουμε στην έκθεση: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

• «ζητεί από τα κράτη - μέλη και τα πανεπιστήμια να λάβουν μέτρα, προκειμένου να ξεπεραστούν τα νομικά και διοικητικά εμπόδια που δυσκολεύουν την κινητικότητα (...) για τη διαδικασία αναγνώρισης των διπλωμάτων, σπουδών και τίτλων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν υπάρχουν στη συγκεκριμένη χώρα (...)» (σελίδα 8 της έκθεσης)
• «πιστεύει ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ή ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα αποτελούν μέρος του ευρωπαϊκού εκπαιδευτικού συστήματος και συμβάλλουν στην ανάπτυξή του» (σελίδα 10 της έκθεσης)
• «προτείνει να υποστηριχτεί με σθένος η διαδικασία της Μπολόνια (...). Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να γίνει σαφής η ανάγκη συνύπαρξης δημόσιων και ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τα πανεπιστήμια αυτά (...) μπορούν να θεωρηθούν αλληλοσυμπληρούμενα, δεδομένου ότι η ιδιωτική εκπαίδευση μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους και να προσεγγίσει τομείς που δεν είναι πάντοτε προσπελάσιμοι στα δημόσια πανεπιστήμια (...)» (σελίδα 16 της έκθεσης).

Οποιος επιθυμεί να διαβάσει ολόκληρη την έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου (η οποία στις 2 Σεπτέμβρη 2002 εγκρίθηκε από την Ολομέλεια και πήρε τη μορφή της απόφασης) μπορεί να ανατρέξει στην ηλεκτρονική διεύθυνση της «Επίσημης Εφημερίδας της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Εκεί, μεταξύ άλλων, θα βρει και την ανακοίνωση για το χρονικό της διαδικασίας έγκρισης της έκθεσης. Οπως σημειώνεται στην τελευταία συνεδρίαση της αρμόδιας επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που εξέτασε την έκθεση, στις 23 Μάη 2002, τα μέλη της συγκεκριμένης επιτροπής (Πολιτισμού, Νεότητας, Παιδείας, Μέσων Ενημέρωσης και Αθλητισμού) «ενέκριναν το σχέδιο του νομοθετικού ψηφίσματος ομόφωνα».

Εκεί, επίσης (σελίδα 4 της έκθεσης), θα βρει ότι μέλος της συγκεκριμένης επιτροπής, που ενέκρινε την αναγνώριση των διπλωμάτων των ΚΕΣ, καθώς και την ανάγκη συνύπαρξης των δημοσίων με τα ιδιωτικά «πανεπιστήμια» ήταν ο ευρωβουλευτής (τότε) Αλέκος Αλαβάνος...

*

ΥΓ: Στη συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου, στις 5/9/2002, όταν η έκθεση εγκρίθηκε και πήρε τη μορφή ψηφίσματος, στη θέση του κ. Αλαβάνου ήταν άλλος ευρωβουλευτής του ΣΥΝ, ο κ. Παπαγιαννάκης. Κι αυτός «υπέρ» ψήφισε, φυσικά...

Ο κ. Βγενόπουλος δρα σε ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό περιβάλλον. Αυτό το περιβάλλον είναι που του επιτρέπει να συμπεριφέρεται ως ενάγων της πολιτικής ζωής ή ως παραδίδων «πολιτικά μαθήματα» (!) στους «ελεγκτές» του, βουλευτές του δικομματισμού, όπως συνέβη χτες στη Βουλή. Οσο κι αν μοιάζει αντιφατικό, το «δικαίωμα» να κάνει αγωγές ή να κάνει μαθήματα αγωγής, το έχουν αναγνωρίσει στον κ. Βγενόπουλο οι ίδιοι που σήμερα εμφανίζονται θιγμένοι από την τακτική του.

Ας δούμε λίγο ποιο είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ενεργεί ο κ. Βγενόπουλος:

*

Πρώτον, πρόκειται για το πολιτικό περιβάλλον μιας χώρας που έχει αναγάγει τα δικαστήρια των Βρυξελλών ως αρμόδια να εγκρίνουν ή όχι πολιτικές αποφάσεις που αφορούν τον τόπο. Που επιτρέπει στους «νταβατζήδες» να οδηγούν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια την Ελλάδα, να καθιστούν ανενεργείς διατάξεις του Συντάγματος που δεν αρέσουν στους «Βγενόπουλους» και τελικά να διαμορφώνουν τη νομοθεσία κατά τις επιθυμίες τους, όπως συνέβη στην υπόθεση με τον «βασικό μέτοχο» στα ΜΜΕ.

Πρόκειται για το ίδιο πολιτικό σύστημα που αξιοποιεί σαν άλλοθι για τις επιλογές του, αναγορεύοντας σε υπέρτατο κριτή της πολιτικής που ακολουθείται στο χώρο της Παιδείας, τις δικαστικές αίθουσες της Κομισιόν (χαρακτηριστική περίπτωση η υπόθεση με τα ΚΕΣ).

*

Δεύτερον, η ποινικοποίηση της πολιτικής πράξης και του πολιτικού λόγου δεν είναι εύρημα του κ. Βγενόπουλου. Οταν οι απεργοί της ΔΕΗ σέρνονται στα δικαστήρια, όταν οι μαθητές σέρνονται στα «μαθητοδικεία» με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, όταν ο ΟΣΕ (δηλαδή οι κυβερνήσεις) ζητά με αγωγή που τρέχει από το 1997 (επί ΠΑΣΟΚ) μέχρι σήμερα (επί ΝΔ) τη συντηρητική κατάσχεση μέχρι του ποσού των 12 δισ. δραχμών (!) της περιουσίας των μελών (μεταξύ αυτών και του βουλευτή τότε Βαγγέλη Μπούτα) της Πανθεσσαλικής Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα των αγροτών, όταν η κ. Μαργαρίτα Παπανδρέου σέρνει στα δικαστήρια τη βουλευτίνα Κανέλλη για την πολιτική της κριτική (και υπάρχουν τόσα άλλα παραδείγματα), ο δρόμος είναι ήδη στρωμένος.

*

Τρίτον, ο κ. Βγενόπουλος «πολιτεύεται» σε ένα περιβάλλον όπου έχουμε «επίθεση του ΣΕΒ κατά πάντων» («Εθνος», 14/5/2008), όπου ο Πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δασκαλόπουλος συγχαίρει τον κ. Παπανδρέου για τις απόψεις του προσθέτοντας ότι μοιάζουν τόσο με τις απόψεις των βιομηχάνων που μπορεί να «κατηγορηθείτε ότι πήρατε γραμμή από τον ΣΕΒ», και όπου η ΝΔ ξεπουλάει τα πάντα.

Εντός αυτού του πλαισίου, της απόλυτης δικομματικής «νομιμότητας», είναι που «αγοράζει» και «πουλάει» ο κ. Βγενόπουλος. Τη «νομιμότητα» του ξεπουλήματος είναι που αντιστρέφει σήμερα στους επικριτές του ο κ. Βγενόπουλος.

*

Κι αυτή είναι, τελικά, η ουσία. Η ουσία δεν είναι να μένει κανείς στο ύφος του κ. Βγενόπουλου. Το πρώτο και βασικό δεν είναι η «κομψότητα» με την οποία ποινικοποιείται η πολιτική ζωή.

Είναι ότι σε ένα σύστημα όπου οι καπιταλιστές Βγενόπουλοι έχουν το ελεύθερο να «αγοράζουν και να πουλάνε» τα πάντα, τότε μαζί με το δημόσιο πλούτο αποκτούν και ένα ακόμα «δικαίωμα»: Να εμφανίζονται στο προσκήνιο όχι μόνο με αγωγές, αλλά και με το στιλ που λέει προς τους υποτιθέμενους «ελεγκτές» τους: «Σας αγοράζουμε και σας πουλάμε»!

MIGομματισμός