1814 Αρχίζει το Συνέδριο της «Ιεράς Συμμαχίας» στη Βιέννη.

1918 Ιδρύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστρίας.

1918 Αρχίζει η εξέγερση των ναυτών και των εργατών στο Κίελο και σ' άλλες γερμανικές πόλεις.

1957 Εκτοξεύεται στο Διάστημα ο «Σπούτνικ 2», με επιβάτη τη σκυλίτσα Λάικα, που γύρισε νεκρή στη Γη.

1964 Η Γαλλία ζητεί την πολιτική ένωση της ΕΟΚ και τη χάραξη κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», ο στρατηγός Ντε Γκολ εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο αποχώρησης από το ΝΑΤΟ.

1964 Η νέα βρετανική κυβέρνηση εξαγγέλλει την εθνικοποίηση των βιομηχανιών σιδήρου και χάλυβα.

1968 Σε συλλαλητήριο κατά της χούντας εξελίσσεται η κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου.

1970 Ορκίζεται Πρόεδρος της Χιλής ο Σαλβαδόρ Αλιέντε.

1981 Μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι στις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου υποφέρουν από πείνα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Τροφίμων, παρότι την τελευταία 30ετία η παραγωγή τροφίμων στον κόσμο διπλασιάστηκε.

1992 Εκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ ο Μπιλ Κλίντον, νικώντας τον Τζορτζ Μπους.

2004 Ο Τζορτζ Μπους (υιός) μετά την απόφαση των δικαστηρίων που τον ανακήρυξαν το 2000 Πρόεδρο έναντι του Γκορ, αυτή τη φορά εκλέγεται καθαρά για δεύτερη θητεία στο Λευκό Οίκο με αντίπαλο τον Τ. Κέρι.

Κι από δήμαρχος,

κλητήρας...

«Οποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας»; Πολύ φοβόμαστε ότι με αφορμή την πρόταση για τη διοργάνωση «συλλαλητηρίου κατά της τρομοκρατίας», ορισμένοι από τους οπαδούς της παραπάνω «δράσης» θα επιδιώξουν, κάνοντας εμμέσως εφαρμογή της σχετικής συνταγής του Μπους, να κατατάξουν στους «εχθρούς» (τίνος πράγματος, άραγε; Μήπως της ...δημοκρατίας;) όσους δε συμφωνούν με την άποψή τους και με το σχεδιασμό τους περί «συλλαλητηρίου». Ηδη ξεκίνησαν (υποδορίως και ...ανεπαισθήτως) οι σχετικές νύξεις...

Επί του παρόντος, μιας και ακόμα βρισκόμαστε στις προπαρασκευαστικές «ψυχολογικές επιχειρήσεις», θα περιοριστούμε σε δύο επισημάνσεις:

Πρώτον, στις διαδηλώσεις και στα συλλαλητήρια, το «πόσο» (αποτελεσματικά) και το «πώς» (επί της ουσίας) στρέφεσαι εναντίον εκείνου κατά του οποίου (λες ή νομίζεις ότι) διαδηλώνεις, σχετίζεται άμεσα με το ποιον επιλέγεις να έχεις μαζί σου, όταν διαδηλώνεις...

Δεύτερον, το πότε και το γιατί διαδηλώνεις, είναι μια απόφαση που παίρνεται λαμβάνοντας πάντα υπόψη να μη «δικαιώνεις» αυτόν που - εξ αποτελέσματος - βολεύεται με την ύπαρξη του «άλλου», εκείνου δηλαδή κατά του οποίου (λες ή νομίζεις ότι) διαδηλώνεις. Ιδίως όταν ο τελευταίος έχει - πολλές φορές - αποδειχτεί ότι υπάρχει και αξιοποιείται ως το «συγκοινωνούν δοχείο» του προηγούμενου...

*

Και κάτι ακόμα:

Οσοι μιλούν για «συλλαλητήριο» (και μάλιστα υπό την αρωγή του «αντι-τρομοκρατικού» κράτους) που θα δηλώνει την «κοινωνική καταδίκη» και την «ιδεολογική απομόνωση» της τρομοκρατίας, τι εννοούν; Οτι μπορεί να υπάρχει «κοινωνική αποδοχή» και «ιδεολογική σύμπλευση» με την ατομική τρομοκρατία; Και αν, ναι, πού και πότε την είδαν; Εφόσον, δε, το διοργανώσουν το «συλλαλητήριο», τα εκατομμύρια πολιτών που εξ αντικειμένου δε θα πάρουν μέρος, ως τι θα καταγραφούν, τι θα σημαίνουν; Οτι η ελληνική κοινωνία χωρίζεται σε αυτούς που καταδικάζουν και «διαδηλώνουν» και στους άλλους που «δε διαδηλώνουν» και που «παρέχουν ψυχική συνδρομή» (!) στην τρομοκρατία;

Θα πρόκειται εμφανώς για φαιδρό ισχυρισμό. Αλλά μην ξεχνάμε ότι, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, όποιος θέλει να δημιουργεί επίπλαστες «πραγματικότητες», σε τέτοιους ή και ακόμα πιο φαιδρούς ισχυρισμούς θα καταφύγει...

Για να αυξήσουν τους φόρους στα καύσιμα, στα ποτά και στα τσιγάρα και για να εκτινάξουν τα τέλη κυκλοφορίας στα αυτοκίνητα, για να ακολουθήσουν, δηλαδή, τη γνωστή και πεπατημένη (μέχρι αηδίας...) συνταγή της αύξησης των έμμεσων φόρων (που υποτίθεται ότι δε θα τους αύξαιναν...), τους χρειαζόταν ο... νομπελίστας Στίγκλιτς;

«Πάντα η CΙΑ έβαζε ανθρώπους της στις τρομοκρατικές οργανώσεις για να τις χρησιμοποιήσει σε όφελος των εθνικών συμφερόντων των ΗΠΑ»!

*

Χέλμουτ Κολ: Πρωτεργάτης της Συνθήκης του Μάαστριχτ και πρόσωπο συνώνυμο των «μαύρων ταμείων» της διαπλοκής μεταξύ του πολιτικού κατεστημένου της Γερμανίας και των πολυεθνικών «αφανών» χρηματοδοτών του.

*

Μιχαήλ Γκορμπατσόφ: Το πλέον προβεβλημένο μοντέλο στη διαφημιστική ιστορία της πίτσας «Χατ», ο άνθρωπος που έχει ομολογήσει (εφημερίδα «Πράβντα Ποσί», 26/7/2000), ότι:

«Ο στόχος ολόκληρης της ζωής μου ήταν η εξολόθρευση του κομμουνισμού... Ακριβώς για να πετύχω αυτό το σκοπό, χρησιμοποίησα τη θέση μου στο κόμμα και στη χώρα»!

***

Αυτοί οι τρεις συναντήθηκαν προχτές στο Βερολίνο για να γιορτάσουν την επέτειό τους: Τη συμπλήρωση των 20 χρόνων από την «Πτώση του Τείχους».

Ηταν τότε που όλες οι αποχρώσεις που συνθέτουν το «ουράνιο τόξο» του καπιταλιστικού «παράδεισου», από τις πιο «μαύρες» μέχρι τις «τιρκουάζ» και τις «ροζέ», πανηγύριζαν και διαβάζοντας τα μελλούμενα υπόσχονταν έναν πλανήτη της «παγκόσμιας ειρήνης», της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας», απαλλαγμένο από την «Αυτοκρατορία του Κακού», που στη θέση της θα οικοδομούνταν η «Αυτοκρατορία του Καλού», της αρετής, της ευτυχίας και της της αγάπης...

*

Πέρασαν, πράγματι, 20 χρόνια.

Στη διαδρομή αυτή, δεκάδες ήταν οι άδικοι και λυσσαλέοι πόλεμοι που ξέσπασαν στις τέσσερις γωνιές του κόσμου.

Εκατοντάδες χιλιάδες οι πεζοναύτες που ακροβολίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα της «νέας τάξης».

Διαλύσεις κρατών, βομβαρδισμοί αμάχων, δρόμοι του πετρελαίου βαμμένοι στο αίμα, προληπτική τρομοκρατία, καταρράκωση της έννοιας του Διεθνούς Δικαίου, αναβίωση των Αουσβιτς στα κάτεργα του Γκουαντανάμο και του Αμπού Γκράιμπ, νομοθετική κατοχύρωση των βασανιστηρίων, φτώχεια, πείνα, ανεργία, θυελλώδης οικονομική κρίση, αναβίωση του φασισμού, εθνικισμοί, γενοκτονίες.

*

Ο κόσμος τους,

που ειδικά στην Ευρώπη είχε ως συνέπεια να ηχήσουν τα βομβαρδιστικά και να ανατραπούν τα σύνορα για πρώτη φορά με τα όπλα μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο,

όπου τα εργασιακά δικαιώματα εγγράφονται ως «βαρίδι» στους ισολογισμούς των μονοπωλίων και οι κοινωνικές ελευθερίες ως «ποινικό αδίκημα» που καταχωρείται στις τράπεζες καταγραφής του DNA και του ηλεκτρονικού φακελώματος,

που στη χώρα του ενός, στις ΗΠΑ, οι ανασφάλιστοι αριθμούν τα 80 εκατομμύρια και οι αναλφάβητοι τα 50 εκατομμύρια πολίτες,

που στη χώρα του άλλου, στη Γερμανία, πάνω από 4 εκατομμύρια είναι οι άνεργοι και το 15% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας

και που στη χώρα του τρίτου, στη Ρωσία (όπως την κατάντησαν αυτός και οι όμοιοί του) κάθε χρόνο οι υπηρεσίες του δήμου μαζεύουν νεκρούς άστεγους θαμμένους κάτω από τα χιόνια στα πάρκα,

είναι ακριβώς ο κόσμος του καπιταλισμού που δημιουργήθηκε μετά το 1989, ένα άλμα προς τα πίσω για την Ιστορία της ανθρωπότητας, και έχει για «τιμώμενα» πρόσωπα αυτούς ακριβώς τους «ηγέτες» που του αξίζουν: Τον Μπους, τον Κολ και τον Γκορμπατσόφ...