1913. Στο Λονδίνο υπογράφεται η συνθήκη ειρήνης μεταξύ της Τουρκίας, της Ελλάδας, της Σερβίας, της Βουλγαρίας και του Μαυροβουνίου.

1935. Στη Γαλλία, στο Λαϊκό Μέτωπο προσχωρούν όλα τα κόμματα της Αριστεράς.

1947. Δεύτερη επίθεση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στη Φλώρινα.

1948. Δημοσιεύεται δήλωση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, στην οποία τονίζεται ότι είναι έτοιμη να δεχτεί και ενθαρρύνει οποιαδήποτε πρωτοβουλία για την ειρηνική εξομάλυνση της κατάστασης και την αποκατάσταση της δημοκρατικής ζωής στην Ελλάδα.

1968. Ο στρατηγός Ντε Γκολ διαλύει την Εθνοσυνέλευση και προκηρύσσει εκλογές για τις 23 Ιούνη, ενώ σε τηλεοπτικό του μήνυμα προς το γαλλικό λαό ισχυρίζεται ότι υπάρχει «κίνδυνος κομμουνιστικής δικτατορίας» και απειλεί εμμέσως με δικό του συνταγματικό πραξικόπημα και εμφύλια σύρραξη.

1980. Θύμα δολοφονικής απόπειρας πέφτει ο υπέρμαχος των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων Βέρνον Τζόρνταν, ο οποίος τραυματίζεται σοβαρά από τα πυρά επαγγελματία δολοφόνου που τον χτύπησε πισώπλατα, στο Φορτ Γουέιν της Ιντιάνα.

Το ΚΚΕ, από την εποχή με «τα κότερα του Φλωράκη» έως τα «ρούβλια από την KGB» και από την εποχή που είχε δήθεν «μετοχές στην Ιντρακόμ» μέχρι τα σημερινά περί «Γερμανού», έχει αποκτήσει πια μεγάλη εμπειρία από τις μεθόδους που μετέρχονται εναντίον του οι αντίπαλοί του.

H λάσπη σε βάρος του ΚΚΕ, oι προβοκάτσιες, οι συκοφαντίες, τα ψεύδη είναι μια παλιά και «δουλεμένη» τακτική από τους γκαιμπελίσκους και τα παπαγαλάκια της «ψιθυρολογίας».

Μάλιστα, κατά την περίοδο της μεγάλης κρίσης και της διάσπασης του Κόμματος, το 1991, το ΚΚΕ βρέθηκε μπροστά σε μια σφοδρή, ενορχηστρωμένη και άνευ προηγουμένου από άποψη ρυπαρότητας αντικομμουνιστική επίθεση.

Ηταν τότε που, ξεπερνώντας κάθε όριο αθλιότητας, μερίδα των συγκροτημάτων του Τύπου έφτασε στο σημείο να «βαφτίζει» τους Ελληνες κομμουνιστές σαν «πράκτορες», «εμπόρους όπλων», «λαθρέμπορους» και βιομήχανους και να παρουσιάζει το ΚΚΕ σαν ένα κόμμα «εφοπλιστών» που είχε στήσει εταιρείες για το «ξέπλυμα μαύρου χρήματος»...

Το πλήθος των συκοφαντικών και υβριστικών μυθευμάτων ήταν αυτονόητο ότι θα κατέρρεε, όπως και συνέβη. Οι εμπνευστές της αντιΚΚΕ εκστρατείας, ωστόσο, ακολούθησαν μέχρι τέλους τη γνωστή συνταγή τού «πες - πες κάτι θα μείνει». Περιττό να σημειωθεί ότι επρόκειτο για ένα «τσουνάμι» λασπολογίας που ουδέποτε αποδοκιμάστηκε από τις τότε ηγεσίες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ.

Μια βδομάδα πριν τις εκλογές και αφού η πολιτική εξαχρείωση των διακινητών του «γκαιμπελισμού» αναδεικνύεται σε βασικό προεκλογικό «μότο» του αντικομμουνισμού, ας θυμηθούμε τι έλεγαν τότε. Φαίνεται από την ανασκόπηση των δημοσιευμάτων της εποχής, οι «γκαιμπελίσκοι», που σήμερα ανακυκλώνουν τις ατιμίες για τα «οικονομικά» του ΚΚΕ ή τις δήθεν σχέσεις του ΚΚΕ με την εταιρεία «Γερμανός», έτσι και τότε έλεγαν ότι τα κατασκευασμένα ψεύδη τους στηρίζονταν, τάχα, σε «αξιόπιστες πηγές και έγκυρες πληροφορίες»...

Ντιπ για ντιμπ...

Το δημοσίευμα της «Ελευθεροτυπίας» στις 9 Απρίλη του 1991 συμπύκνωνε όλες τις αθλιότητες που είχαν εκτοξευτεί μέχρι εκείνη τη στιγμή κατά του ΚΚΕ. Τότε, λοιπόν, το Κόμμα αποφάσισε και έσυρε τους συκοφάντες στα δικαστήρια.

Στις 12 Νοέμβρη 1991, ο λιβελογράφος που είχε υπογράψει το εν λόγω ρυπαρογράφημα κλήθηκε ενώπιον του Α' Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθήνας να αποδείξει τους ισχυρισμούς του. Τι έπραξε, όμως, ο συκοφάντης; Τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από το ότι ομολόγησε αυτό ακριβώς. Οτι δηλαδή ήταν ένας συκοφάντης! Ενας κοινός και ποταπός ψεύτης!

Απολαύστε:

«Το επίμαχο δημοσίευμα όπως μεταφέρθηκε στο ακροατήριο - ομολόγησε τότε ο λιβελογράφος εκλιπαρώντας για την επιείκεια του δικαστηρίου - δε βασίζεται σε προσωπική μου αντίληψη και γνώση των όσων αναφέρω σ' αυτό, αλλά είναι στηριγμένο σε προγενέστερα δημοσιεύματα του Τύπου και στις πληροφορίες και φημολογίες που αυτά εμπεριείχαν, τη βασιμότητα των οποίων δεν έλεγξα»...

Αυτά ομολογούσαν τότε οι θρασύδειλοι του αντικομμουνισμού όταν το ΚΚΕ τους έκατσε στο σκαμνί. Παραδέχονταν ότι διακινούσαν τον αντιΚΚΕ οχετό τους επί τη βάση «φημολογιών» που ...δεν τις είχαν ελέγξει. Ομολογούσαν, δηλαδή, μην μπορώντας να στηρίξουν τίποτα από τις συκοφαντίες τους, ότι ενεργούσαν σαν κοινά «βαποράκια» της προβοκάτσιας. Ως ενεργούμενα στο πλαίσιο της αποστολής που τους είχαν αναθέσει τα «χαλκεία» της αντικουκουεδίλας.

Τα «χαλκεία», είναι προφανές, έχουν πιάσει και πάλι «δουλειά»...