1962 Ο Κένεντι στρέφεται ενάντια στην ΕΣΣΔ και την Κούβα, σημειώνοντας ότι θα λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την αντιμετώπιση της σοβιετικής «απειλής» στο δυτικό ημισφαίριο.

1970 Ο σοσιαλιστής υποψήφιος Σαλβαδόρ Αλιέντε συγκεντρώνει το 36% των ψήφων στις προεδρικές εκλογές της Χιλής. Ακολουθεί ο συντηρητικός Γιόργκι Αλεσάντρι με 34,9% και ο κεντρώος Ράντομιρ Τόμιτς με 27,8%. Ο Αλιέντε δεν κατακτά, όμως, την απαιτούμενη από το Σύνταγμα απαραίτητη πλειοψηφία και έτσι τον Πρόεδρο θα ορίσει το Κογκρέσο ανάμεσα στους δύο πρώτους.

1970 Γυάλινη οπτική ίνα, λεπτή σαν τρίχα και ικανή να επιτρέπει τη διέλευση 1.000 διαύλων τηλεόρασης με τη χρήση ακτίνων λέιζερ, ανακοινώνουν ότι κατασκεύασαν Ιάπωνες επιστήμονες.

1981 Συλλήψεις φονταμενταλιστών μουσουλμάνων, μελών της αντιπολίτευσης, δημοσιογράφων και εκπροσώπων της κοπτικής κοινότητας στην Αίγυπτο.

1986 Βίαιες φυλετικές συγκρούσεις ξεσπούν για μια ακόμη φορά στο Σοβέτο, τη μεγαλύτερη τενεκεδούπολη των μαύρων έξω από το Γιοχάνεσμπουργκ, με αφορμή την απαγόρευση από το ρατσιστικό καθεστώς της κηδείας 20 μαύρων που σκοτώθηκαν πριν από μια βδομάδα από την αστυνομία.

Είπε η κυρία Μαρία Καρακλιούμη, η αναπληρώτρια εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ (ρ/σ «Φλας», 17/8/2009):

«Γιατί να σας πω κάτι; Φαντάζεστε να μπορεί καθένας ανά πάσα στιγμή να βγαίνει και να λέει διάφορα; Αν εγώ βγω και σας πω ότι κλέβετε, θα πρέπει να αποδείξω ότι κλέβετε, διαφορετικά σας έχω συκοφαντήσει».

Πολύ σωστά! Οποιος διατυπώνει μια κατηγορία έχει την υποχρέωση να την αποδεικνύει. Αλλιώς είναι ένας κοινός συκοφάντης. Εχει απόλυτο δίκιο η εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ. Μόνο που όσα λέει θα πρέπει να έχουν γενική ισχύ. Οχι να ισχύουν μόνο για το ΠΑΣΟΚ. Διότι τότε υποπίπτουμε στην κατηγορία που λέει «τα σα μα και τα μα μάσατα». Τουτέστιν, όπως όταν κατηγορούν το ΠΑΣΟΚ, αυτοί που το κατηγορούν πρέπει να προσκομίζουν αποδείξεις, ομοίως κι εκείνοι που κατηγορούν το ΚΚΕ, όταν το κατηγορούν οφείλουν τα προσκομίζουν αποδείξεις. Ειδάλλως είπαμε τι είναι (η κυρία Καρακλιούμη το είπε δηλαδή, η οποία ανήκει στο ίδιο κόμμα με τον Πάγκαλο): Είναι συκοφάντες.

«(...) απαλλαγή της οικονομίας μας από τον έλεγχο του ξένου μονοπωλιακού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου» και «της οικονομικής ολιγαρχίας».

Αυτά θα έφερνε το ΠΑΣΟΚ στον τόπο. Ετσι έλεγε, τουλάχιστον, η ιδρυτική του διακήρυξη, η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του 1974.

Χτες, βέβαια, κατά την ομιλία του για την 35η επέτειο από την ίδρυση του κόμματός, ο κ. Παπανδρέου - που από το Θησείο επανέλαβε τα περί «νέας αρχής» - δεν είχε καμία διάθεση να αναπολήσει τέτοιου είδους «υποσχέσεις».

Οχι μόνο γιατί επί των ημερών του ιδίου το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ εξέλεξε βουλευτές από τον κ. Μάνο μέχρι τον κ. Ανδριανόπουλο, αλλά - και κυρίως - γιατί σήμερα, όπου και να κοιτάξεις,

από τα «Ελληνικά Πετρέλαια» που το ΠΑΣΟΚ τα έδωσε στον Λάτση μέχρι το αεροδρόμιο που το έδωσε στους Γερμανούς, κι από το Ρίο - Αντίρριο που το έδωσε στους Γάλλους μέχρι την Αττική οδό που την έδωσε στον Μπόμπολα,

οι πάντες, πια, μπορούν να δουν την πραγματική σχέση μεταξύ του ΠΑΣΟΚ «ξένου μονοπωλιακού», «ντόπιου μεταπρατικού κεφαλάιου» και «οικονομικής ολιγαρχίας».

Βλέποντας και ακούγοντας τα στελέχη της ΝΔ να μιλούν στα ΜΜΕ, μετά την προκήρυξη των εκλογών από τον πρωθυπουργό

(τα ίδια στελέχη που πριν, ακόμα και δημοσίως, τάσσονταν εναντίον μιας τέτοιας εξέλιξης),

παρά τις πραγματικά φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουν να βγάλουν προς τα έξω μια άλλη εικόνα όσον αφορά τι περιμένουν για τον εαυτό τους και το κόμμα τους από την κάλπη,

εκείνο που μας θυμίζουν είναι την περιγραφή για τις μαμάδες της υψηλής κοινωνίας κατά τη βικτοριανή εποχή.

Τότε, που, τη στιγμή που παρέδιδαν τις κόρες τους στους γαμπρούς, και μη έχοντας με τι άλλο να τις παρηγορήσουν, έδιναν στις θυγατέρες τους την εξής συμβουλή για την πρώτη νύχτα του γάμου: «Κλείσε τα μάτια σου και σκέψου την Αγγλία»...

Είναι ίσως από τις λίγες φορές που το παιχνίδι παίζεται με τόσο «ανοιχτά χαρτιά». Δεν αρκεί, βέβαια, να το διαισθάνεσαι. Δεν φτάνει να το υποψιάζεσαι. Ακόμα - ακόμα και να το γνωρίζεις ότι το σκηνικό είναι στημένο, ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη, ότι το αποτέλεσμα είναι σικέ, δεν είναι αρκετό.

Πρέπει να έχεις και πραγματική διάθεση να τους χαλάσεις το παιχνίδι. Να τους ανατρέψεις τα σχέδια. Να κάνεις βήματα κόντρα στο ρεύμα που σε σπρώχνουν.

Αλλά, μια τέτοια απόφαση, απόφαση που σηματοδοτεί ότι παύεις να υπομένεις κι αρχίζεις να απαιτείς. Οτι αντί του «δε βαριέσαι», επιλέγεις το «δεν πάει άλλο». Οτι όταν σε στέλνουν να «απέχεις», εσύ επιλέγεις να είσαι «παρών». Οτι αντί την υποταγή, αποφασίζεις τη σύγκρουση. Ολα αυτά προϋποθέτουν να είσαι ελεύθερος.

Ελεύθερος, όμως, δεν είναι αυτός που υποτάσσεται στο «λιγότερο χειρότερο». Που αφήνεται να αιχμαλωτιστεί στην προπαγάνδα πως «δεν αλλάζει τίποτα». Που βολεύεται να ξορκίζει την προσωπική του ανημπόρια μέσα από την καραμέλα του «όλοι ίδιοι είναι». Ελεύθερος είναι εκείνος που έχει συναίσθηση και γνώση της ανάγκης. Της ανάγκης της δικής του, των παιδιών του, των συνανθρώπων του, της τάξης του.

Δεν είμαστε «όλοι ίδιοι», λοιπόν. Γιατί δεν είναι «ίδιος» ο τραπεζίτης των 28 δισ. με το 80% των «φεσωμένων» Ελλήνων. Δεν είναι «ίδιος» ο εφοπλιστής με τον επιστρατευμένο ναυτεργάτη. Δεν είναι «ίδιος» ο εργάτης με τον εργολάβο - ιδιοκτήτη της Εθνικής οδού. Δεν είναι «ίδιες» οι κυρίες με τα «μπότοξ», που από το δελτίο των «8» καλούν τη γυναίκα να δουλέψει από 5 μέχρι 17 χρόνια (!) παραπάνω.

Κι αφού δεν είμαστε «όλοι ίδιοι», στοιχειώδης αντίληψη της ανάγκης και πρώτο, έστω, βήμα προς την ελευθερία, είναι να μην ψηφίσουμε το ίδιο με εκείνο που θέλει και με διάφορες «παραλλαγές» μας υποδεικνύει ο τραπεζίτης, ο εφοπλιστής, ο εργολάβος και οι τηλεπαραθυράτοι των «8».

«Σε σένα, Μήτρο μου γαμπρέ, Σταθούλα ψυχογιέ μου,

αφήνω τη γυναίκα μου, το δόλιο μου το Γιώργη,

που 'ναι μικρός για φαμελιά κι' άπ' άρματα δεν ξέρει (...)» .

«Ολοι στις κάλτσες»!

(Γ. Παπανδρέου, Θεσ/νίκη, 30/5/2009)