1911: Η Ιταλία προσαρτά την Τρίπολη στη Λιβύη.

1914: Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο η Γαλλία κηρύσσει τον πόλεμο στην Τουρκία.

1940: Ο Φράνκλιν Ρούσβελτ εκλέγεται για τρίτη φορά Πρόεδρος των ΗΠΑ.

1956: Η κρίση του Σουέζ σοβεί, Αγγλοι και Γάλλοι αποβιβάζονται στο Πορτ Σάιντ της Αιγύπτου.

1996: Η Μπεναζίρ Μπούτο απομακρύνεται από την πρωθυπουργία του Πακιστάν. Ο Πρόεδρος της χώρας την κατηγορεί για νεποτισμό και διαφθορά.

1996: Ο Μπιλ Κλίντον επανεκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ.

1999: Επιχειρηματικός πόλεμος στις ΗΠΑ, καθώς δικαστική έκθεση χαρακτηρίζει «μονοπωλιακή» την εταιρεία «Microsoft» του Μπιλ Γκέιτς. Αγωγή 19 αμερικανικών Πολιτειών κατά της εταιρείας.

Κι έτσι μαύρα κι

αλλιώς κατάμαυρα

Ενας άσπρος κι ένας μαύρος...

*

«Ελπίζω να εκλεγεί ο Μπάρακ Ομπάμα, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα υπάρχουν σημαντικά περιθώρια για τη διαμόρφωση πολιτικής με βάση τις προτάσεις των σοσιαλδημοκρατών», σημείωσε από την πλευρά του ο κ. Γ. Παπανδρέου. Ως εκ τούτου, το ΠΑΣΟΚ ψήφισε: Ομπάμα.

*

Οσο για την «Αυγή», στο χτεσινό της πρωτοσέλιδο, ισχυρίζεται ότι οι αμερικανικές εκλογές έφεραν «αντιμέτωπους δυο υποψηφίους από εντελώς διαφορετικούς κόσμους με εκ διαμέτρου αντίθετες "κοσμοθεωρίες" για την εξουσία και το ρόλο της Αμερικής στο σημερινό κόσμο»! Για την «Αυγή», η πιθανή εκλογή Ομπάμα σημαίνει «μεγάλη υπέρβαση» και «αλλαγή». Ως εκ τούτου, ο ΣΥΝ ψήφισε: Ομπάμα.

(σ.σ.: Μάλιστα, η «Αυγή» δίνει μεγάλη σημασία στο ότι θα πρόκειται για τον «πρώτο μαύρο Πρόεδρο των ΗΠΑ». Η εφημερίδα μάλλον δε συνυπολογίζει το γεγονός ότι ο Ομπάμα δεν είναι περισσότερο ...μαύρος ούτε από τον Πάουελ, ούτε από την Κοντολίζα Ράις, που το χρώμα της επιδερμίδας τους δεν αποδεικνύεται ότι έπαιξε κάποιον ιδιαίτερο ρόλο ούτε στην εξόντωση γυναικόπαιδων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, ούτε στα βασανιστήρια κρατουμένων σε Αμπού Γκράιμπ και Γκουαντάναμο).

***

Το «έργο», που εν συντομία περιγράψαμε παραπάνω, το έχουμε ξαναδεί. Στην ημετέρα «μπανανία», τη δεκαετία του '70, υπήρχαν εφημερίδες που έντυναν τον τότε υποψήφιο - και κατοπινό Πρόεδρο - των Δημοκρατικών, τον Τζίμι Κάρτερ, με ...φουστανέλα, θέλοντας έτσι να τονίσουν τα «φιλελληνικά» αισθήματα του ανδρός...

Με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, η ίδια παράσταση ξαναδόθηκε με την εκλογή του Κλίντον, το 1992. Ηταν τότε που:

• Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης διέβλεπε στην επικράτηση του Κλίντον την «προώθηση της ειρήνης και της συνεργασίας στον κόσμο».
• Ο Αντρέας Παπανδρέου πανηγύριζε για τη νίκη του Κλίντον, δηλώνοντας, την επομένη των αμερικανικών εκλογών, ότι επρόκειτο για «ειρηνικό επαναστάτη» (!) που «επανέφερε το μήνυμα της αλλαγής και της ελπίδας, όπως εμείς το '81» (!).
• Ο Κώστας Λαλιώτης έβλεπε στο πρόσωπο του Κλίντον να «έχει γεννηθεί ένα οικουμενικό κίνημα ελπίδας και προοπτικής» (!).
• Ο Δημήτρης Ρέππας, ως κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, δήλωνε μερικά χρόνια αργότερα (στις 10/11/1999, και αφού είχε συντελεστεί, ήδη, η σφαγή στη Γιουγκοσλαβία) ότι «ο κ. Κλίντον, υπό την ευρεία έννοια, είναι κεντροαριστερός» (!)
• και η κ. Δαμανάκη, ως πρόεδρος τότε του ΣΥΝ, πανηγύριζε για την «καθαρή νίκη Κλίντον», που σηματοδοτούσε, όπως έλεγε, «μια πολύ σημαντική αλλαγή»...

***

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι εκλογές στις ΗΠΑ - βράδυ Τρίτης - βρίσκονται σε εξέλιξη.

Σήμερα θα έχει, λογικά, εκλεγεί ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ (και λέμε «λογικά», γιατί στην εν λόγω «δημοκρατία» γίνονται και μερικά πραξικοπηματάκια, που καθυστερούν την έκδοση των αποτελεσμάτων, όπως συνέβη το 2000 με τον Μπους).

Στην περίπτωση που προκύψει νικητής ο Μακέιν, τότε «έχει καλώς», με την έννοια ότι κανένας δε φαίνεται να διαφωνεί από τους διακινητές της εγχώριας ελληνικής προπαγάνδας για το τι σηματοδοτεί ο Μακέιν, ως διάδοχος του Μπους.

Δεδομένης, όμως, της ...παμψηφίας που λαμβάνουν από το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο οι κατά καιρούς υποψήφιοι των «Δημοκρατικών», έχει σημασία να σταθούμε στον νέο τους ...ηγέτη, τον Μπάρακ Ομπάμα, πολύ περισσότερο αν είναι αυτός ο σημερινός νικητής.

*

Ο κ. Ομπάμα, λοιπόν, είναι ο εκλεκτός του χρηματιστικού καρτέλ. Εκ των μεγαλύτερων χορηγών του σε αυτή τη μαραθώνια προεκλογική κούρσα είναι όλοι αυτοί που οργάνωσαν και προκάλεσαν την απίθανη χρηματοπιστωτική «φούσκα» της Γουόλ Στριτ και συμμετείχαν στο σκάνδαλο με τα στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ: Goldman Sachs, Lehman Brothers, JP Morgan, Citigroup, UBS, Morgan Stanley κλπ. Πιστός, δε, οπαδός του είναι ο κ. Griffin, ο μεγαλοκαρχαρίας διευθυντής μιας από τις εταιρείες που έστησαν την απάτη με τα «παράγωγα» και τα «τοξικά απόβλητα», μιλάμε για τα «hedge fund» της εταιρείας «Citadel».

*

Ο «ειρηνιστής» Ομπάμα είναι αυτός που έχει ξεκαθαρίσει ότι θα απαντήσει άμεσα στα «κράτη - αλήτες» (!) που θα σταθούν στο δρόμο του: «Θα χτίσω - δηλώνει - έναν στρατό του 21ου αιώνα και τις συμμαχίες του 21ου αιώνα, που θα είναι τόσο δυνατές όσο η αντικομμουνιστική συμμαχία που κέρδισε τον ψυχρό πόλεμο»... Για όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, τα λόγια του κ. Ομπάμα έχουν και συνέχεια: «Για να ανανεώσουμε την αμερικανική κυριαρχία στον κόσμο - προσθέτει - πρέπει αμέσως να αρχίσουμε να δουλεύουμε την αναζωογόνηση του στρατού. Ενας δυνατός στρατός είναι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, απαραίτητος (...). Δε θα διστάσω να χρησιμοποιήσω βία, μονόπλευρα αν χρειαστεί, για να προστατεύσω των αμερικανικό λαό, ή τα ζωτικά μας συμφέροντα (...)».

*

Με τις οικονομικές απόψεις του κ. Ομπάμα, που τόσο τις θαυμάζει η διεθνής σοσιαλδημοκρατία και προσωπικά ο κ. Παπανδρέου, τι γίνεται; Ακόμα κι αν η δήλωσή του «κοιτάξτε, είμαι άνθρωπος της αγοράς (...) λατρεύω την αγορά», διέφυγε από κάποιους, πώς, αλήθεια, τους διέφυγε ότι ο «υπ' αριθμόν ένα» οικονομικός σύμβουλος του κ. Ομπάμα είναι ο κ. Goolsbee, της «διαβόητης "σχολής του Σικάγου" του Μίλτον Φρίντμαν» (Τάκης Φωτόπουλος, «Ελευθεροτυπία»), δηλαδή του θεωρητικού άντρου του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού;

*

Δε γνωρίζουμε αν την ώρα που διαβάζονται αυτές οι γραμμές τελικός νικητής στις εκλογές των ΗΠΑ θα είναι ο Μπάρακ Ομπάμα. Εφόσον, όμως, οι προβλέψεις επιβεβαιωθούν, μέσα στον ορυμαγδό των πανηγυρισμών που μας επιφυλάσσουν εδώ στην Ελλάδα οι προπαγανδιστές της «Ομπαμανίας», αξίζει να θυμόμαστε ότι, από:

• τον Τρούμαν, που έριξε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, που δημιούργησε το μακελειό στην Κορέα, που με το γνωστό «δόγμα» του έσυρε τον πλανήτη στον «ψυχρό πόλεμο» και στις αμερικανικές επεμβάσεις στα εσωτερικά τρίτων χωρών,
• τον Κένεντι, που ξεκίνησε τη σφαγή του βιετναμέζικου λαού το 1961 με την αποστολή 15.000 πεζοναυτών στο Βιετνάμ, και τον Τζόνσον, που τον διαδέχτηκε στο έγκλημα,
• τον Κλίντον, που εισήγαγε την ανθρωπότητα στους «ανθρωπιστικούς πολέμους» τύπου Γιουγκοσλαβίας και την υπουργό των Εξωτερικών του, την Μαντλίν Ολμπράιτ, που όταν τη ρώτησαν το 1996 για το χαμό 500.000 παιδιών λόγω του εμπάργκο κατά του Ιράκ δήλωσε ότι «είναι πολύ σκληρό, αλλά είναι το απαραίτητο τίμημα» (!),

όλοι αυτοί «Δημοκρατικοί» ήταν...