1827 Η Ρωσία, η Αγγλία και η Γαλλία υπογράφουν στο Λονδίνο συμφωνία για την «ειρήνευση στην Ελλάδα». Πρόκειται για τη συμφωνία, η οποία «παρέσυρε» τις μεγάλες δυνάμεις στη ναυμαχία του Ναυαρίνου.

1885 Ο Γάλλος χημικός Λουί Παστέρ θεραπεύει έναν ασθενή με το εμβόλιό του κατά της λύσσας.

1949 Εκτελείται ο Βασίλης Μαρκεζίνης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

1988 Ανατινάζεται η πλατφόρμα πετρελαίου «Πίπερ Αλφα» στο βρετανικό τομέα της Βόρειας Θάλασσας. Σκοτώθηκαν 167 άτομα. Ηταν το σοβαρότερο ανάλογο ατύχημα στον κόσμο.

1998 Η ιταλική Αστυνομία εντοπίζει τους κλέφτες που είχαν «σηκώσει» στις 20 Μάη, από την Εθνική Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης της Ρώμης, τους σπουδαίους πίνακες «Αρλεζιάνα» και «Κηπουρός» του Βαν Γκογκ και «Η καλύβα του Ζουρντάν» του Σεζάν.

«Το χτύπημα της διαφθοράς είναι δημοκρατική και σοσιαλιστική επιταγή (...). Θα βάλω τέλος στα φαινόμενα της διαφθοράς».

(Συνέντευξη στα «Νέα», στις 10/4/2004, του Γιώργου Παπανδρέου, προέδρου του κόμματος με τα «κότερα», τη Σοφοκλέους, τη «ΔΕΚΑ», τους Μαλέσιους, τους Πάχτες και τους νυν γενικούς του διευθυντές).

*

«Εκείνο το οποίο θέλω να γίνει, και θα το κάνουμε, ως κυβέρνηση, είναι κανόνες, τους οποίους κανένας δε θα μπορεί να αξιοποιεί προς ίδιον συμφέρον»...

(Συνέντευξη στον «Αντέννα», στις 6/2/2004, του Κώστα Καραμανλή, προέδρου του κόμματος με τους «κουμπάρους», τους «Πανάγους», με τα ομόλογα και τους γιους των πρώην γενικών του διευθυντών).

*

Ερχονται εκλογές. «Διαλέχτε»...

Οταν πέφτει χιόνι, η Ελλάδα κόβεται στα δυο. Οταν βρέχει, η Αθήνα, η Πάτρα, η Κόρινθος, η Θεσσαλονίκη, ο Εβρος «πνίγονται». Οταν κάνει ζέστη, η ΔΕΗ παθαίνει μπλακάουτ. Οταν μπαίνει ο χειμώνας, η νησιωτική χώρα γίνεται απρόσιτη. Οταν πιάνουν φωτιές, η Πάρνηθα, η Πεντέλη, η Χαλκιδική καίγονται. Οταν ένα νεογέννητο χρειάζεται φροντίδα πεθαίνει, γιατί το ΕΚΑΒ δε διαθέτει ασθενοφόρο.

Ολα αυτά μπορούν να περιγραφούν με τις λέξεις που χρησιμοποιούν όλα αυτά τα χρόνια τα σαΐνια του νεοφιλελευθερισμού που κατοικοεδρεύουν σε Ρηγίλλης και Χαριλάου Τρικούπη: «Λιγότερο κράτος»...

*

Βέβαια, ο καπιταλισμός δεν είναι τόσο ανόητος όσο θέλουν να τον παρουσιάζουν οι εκπρόσωποί του. Ούτε οι εκπρόσωποί του είναι ανόητοι. Απλώς ...«το παίζουν».

Αυτοί ξέρουν: Οταν μιλούν για «λιγότερο κράτος», εννοούν εκείνες τις λειτουργίες του κράτους που αφορούν στο δημόσιο συμφέρον.

Αυτό το κράτος είναι που το θέλουν «λιγότερο», «μικρότερο», ξεπουλημένο και παραδομένο στους ιδιώτες, στους εργολάβους, στους εμπρηστές, στους καταπατητές, στους «επενδυτές».

*

Αντίθετα, εκείνο το σκέλος του κράτους που εξασφαλίζει την εξουσία των ιδιωτών, των εργολάβων, των εμπρηστών, των καταπατητών, των «επενδυτών», και «μεγάλο» είναι, και «στιβαρό», και πανταχού παρόν:

Η Αστυνομία τους, που δέρνει φοιτητές και βασανίζει κρατουμένους, είναι και «μεγάλη» και παρούσα. Η Δικαιοσύνη τους, που καταδικάζει τις απεργίες σαν «παράνομες», που απαγορεύει τις προσλήψεις των συμβασιούχων και που αθωώνει τους υπευθύνους για εγκλήματα που ξεκινούν από το «Σαμίνα» και φτάνουν στη «Ρικομέξ», διαθέτει και «μεγάλο» νομοθετικό οπλοστάσιο, και - κυρίως - παρά το «τυφλό» της μάτι, διαθέτει αλάνθαστο ταξικό ένστικτο.

*

Το κράτος τους, ούτε ουδέτερο είναι, ούτε η λειτουργία του σχετίζεται με το μέγεθος και την «ποσότητά του».

Στο «λιγότερο» κράτος τους είναι που οι «πολλές» και «παχυλές» μίζες πάνε κι έρχονται, στο «λίγο» κράτος τους είναι που οι διοικητές των εκποιημένων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας διπλασιάζουν τους εξωφρενικούς μισθούς τους.

*

Οταν, φυσικά, θέλουν «πολύ» κράτος, και πάλι φροντίζουν να το έχουν: Με τους νόμους που ψηφίζουν, με την ενίσχυση των κατασταλτικών του λειτουργιών, με τον προσανατολισμό που του δίνουν, είτε όταν ληστεύουν τα αποθεματικά των Ταμείων, είτε όταν ληστεύουν τον πλούτο του τόπου, από παραλίες μέχρι καταπατημένους εθνικούς δρυμούς.

*

Οταν, επομένως, μιλούν για «λίγο» ή για «πολύ» κράτος, στην πραγματικότητα πρόκειται για το εκμεταλλευτικό κράτος. Ενα κράτος, που με γαλαζοπράσινη αντιλαϊκή πολιτική, το «μεγαλώνουν» ή το «μικραίνουν» ανάλογα με το τι εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων.

Συμψηφίστε τους

και καταψηφίστε τους!

Τον «ΘΟΥΡΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΡΝΗΘΟΣ» του αείμνηστου Μποστ (εκδόσεις «Ερμείας», Απρίλης 1972) τον «αλίευσε» από το αρχείο του και μας έστειλε από τη Θεσσαλονίκη ο σ. Χρήστος Κόφφας.