1820 Ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας, Αλέξανδρος Υψηλάντης, εγκρίνει το «Σχέδιον Γενικόν» για την Ελληνική Επανάσταση. Βασικός συντελεστής του σχεδίου ήταν ο Παπαφλέσας, με την επιμονή του οποίου ορίζεται ότι η Επανάσταση θα ξεκινήσει το Μάρτη του 1821 από το Μοριά.

1849 Πεθαίνει σε ηλικία 40 χρόνων ο Εντγκαρ Αλαν Πόε.

1862 Ξεσπάει εξέγερση κατά του βασιλιά Οθωνα. Σε πέντε μέρες ο Οθωνας θα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την Ελλάδα.

1908 Η Κρήτη επαναστατεί και κηρύσσει την ένωσή της με την Ελλάδα. Τελικά, η ένωση επήλθε το 1912.

1940 Οι Γερμανοί κυριεύουν τη Ρουμανία «για να τη σώσουν από τους Αγγλους ιμπεριαλιστές», όπως αναφέρει το επίσημο ανακοινωθέν.

1949 Ανακηρύσσεται η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας.

1973 Αποτυγχάνει και νέα απόπειρα δολοφονίας (η δεύτερη μέσα στην ίδια χρονιά) κατά του Προέδρου της Κύπρου, Μακάριου. Και αυτή οργανώθηκε από τη χούντα της Αθήνας.

1981 Μετά τη δολοφονία του Ανουάρ Σαντάτ την προηγούμενη μέρα, γίνεται Πρόεδρος της Αιγύπτου ο Χόσνι Μουμπάρακ.

Ανηφόροι - Κατηφόροι

Του Πάνου (από το «Ποντίκι»)

*

Για να πάρουμε μια γεύση από το ...«Αγιο Πνεύμα» που διαπνέει κάποιους από τους «Αγιους Πατέρες», είναι χρήσιμο να σταθούμε σε ορισμένα... προπαγανδιστικά κείμενα που βλέπουν εσχάτως το φως της δημοσιότητας από πλευράς ορισμένων συνηγόρων της Εκκλησίας (και όχι του Διαβόλου). Διαβάζουμε σχετικά στο Ιντερνετ:

«Το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, η Ακαδημία Αθηνών, η Ριζάρειος Σχολή, το Παλαιό Πτωχοκομείο, η Μαράσλειος Ακαδημία, το Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή, η Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή, το Αρεταίειο Νοσοκομείο, το Αιγινήτειο Νοσοκομείο, η Γερμάνειος Εκκλησιαστική Σχολή (το κτίριο και η έκταση της σημερινής Σχολής Χωροφυλακής), το Νοσοκομείο Παίδων, το Σκοπευτήριο, η Ρωσική Αρχαιολογική Σχολή, τα Ιατρικά Εργαστήρια Πανεπιστημίου, η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, το Νοσοκομείο Συγγρού, το Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης, η Πυριτιδαποθήκη, τα Παραπήγματα και οι Λουτρώνες Στρατού (η σημερινή έκταση του αγάλματος Βενιζέλου, το οικόπεδο του σημερινού Μεγάρου Μουσικής, η σημερινή αμερικανική πρεσβεία), ολόκληρο το μεγάλο κτήμα της Μονής Πετράκη στο Γουδί για την ίδρυση στρατιωτικής πόλεως, το Νοσοκομείο Αγίας Ελένης, οι Παιδικές Εξοχές στη Βούλα, το Γυμναστήριο Αμαρουσίου, το Νοσοκομείο Σωτηρία, το Σανατόριο Πάρνηθας, το Ασκληπιείο Βούλας και τόσα άλλα κτίστηκαν σε οικόπεδα της Εκκλησίας που δωρήθηκαν από αυτήν ή αρπάχτηκαν βιαίως ή ληστρικώ τω τρόπω».

Και παρακάτω:

«Ο Λυκαβηττός, το Κεφαλάρι Κηφισιάς, το άλσος Συγγρού, το άλσος Παγκρατίου, η πλατεία προ του Ευαγγελισμού, η πλατεία Μαβίλη, οι πλατείες του Αγίου Θωμά, του Αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων, του Αγίου Ανδρέα Ιπποκρατείου, η πλατεία προ του Νοσοκομείου Παίδων και δεκάδες άλλες περιπτώσεις που εξυπηρέτησαν άλλες ανθρώπινες και εθνικές ανάγκες είναι εκκλησιαστική περιουσία»...

Στα προηγούμενα προσθέστε και τις «συμπαγείς εκτάσεις είτε στην Αττική, όπως είναι ο Γέρακας, η Βραώνα, ο Βουρβάς, τα Λεγραινά, το Πάτημα, ο Σκαραμαγκάς, είτε σε άλλα μέρη της πατρίδας μας», οι οποίες θεωρούνται «εκτάσεις μεγάλων μοναστηριών (που) διανεμήθηκαν» σε βάρος της Εκκλησίας...

*

Σημειωτέον ότι τα παραπάνω περί «βίαιης» ή «ληστρικής αρπαγής» δε διακονούνται μόνο από κάποιους που κινούνται στο περιθώριο της Εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Είναι ενδιαφέρον ότι δε λείπουν και περιπτώσεις που οι εν λόγω αναφορές γίνονται από παράγοντες της Εκκλησίας χωρίς περιττές περιστροφές και μάλιστα επισήμως:

«Ολόκληρη η Βουλιαγμένη ανήκε κάποτε στην Εκκλησία. Ο,τι έχει πολεοδομηθεί έγινε με παραχώρηση δικών μας εκκλησιαστικών περιουσιακών στοιχείων. Δρόμοι, πλατείες, παιδικές χαρές και δεν είναι μόνο αυτά. Το Πανεπιστήμιο, η Ακαδημία, η Βιβλιοθήκη, το Οφθαλμιατρείο, ο Ευαγγελισμός, το Νίμιτς είναι μερικά από τα δημόσια κτίρια που παραχωρήθηκαν από την Εκκλησία. Ολόκληρες περιοχές, όπως το Γουδί, το Πέραμα, η Καισαριανή, ήταν της Εκκλησίας, το μισό Κολωνάκι που καταπατήθηκε, ο Καρέας που είναι δάσος και δεν μπορούμε να βάλουμε ούτε ένα παγκάκι»,

υποστήριζε ο μέχρι πριν λίγο διάστημα υπεύθυνος περί τα οικονομικά της Εκκλησίας κ. Πυλαρινός (20/2/2005, «Βήμα»).

*

Κοντά σε αυτά, πρέπει να συνυπολογιστούν εκκλησιαστικές αναφορές, σύμφωνα με τις οποίες, η Εκκλησία από συστάσεως ελληνικού κράτους έχει «απολέσει» - λέει - το 96% της περιουσίας «της». Επισήμως, δε, της έχει απομείνει το 4%.

Το στοιχείο είναι ενδιαφέρον: Σύμφωνα με μελέτη που εκδόθηκε επισήμως από την Αγροτική Τράπεζα πριν μερικά χρόνια, από το σύνολο της αγροτικής γης της Ελλάδας, στην Εκκλησία ανήκουν 1.282.300 στρέμματα εκ των οποίων τα 367.000 είναι δασικές εκτάσεις, τα 745.400 βοσκότοποι και τα 169.900 γεωργική καλλιεργήσιμη γη.

Αν, λοιπόν, αυτά αποτελούν το 4% της εμφανιζόμενης ως περιουσίας της Εκκλησίας, και εφόσον προστεθεί και το υπόλοιπο 96% που υποτίθεται ότι της «κλάπηκε», τότε το συμπέρασμα που προκύπτει για τους «Αγιους Πατέρες» είναι ότι εν δυνάμει τους ανήκει ...όλη η Ελλάδα!

*

Επειδή, λοιπόν, το θέμα είναι πολύ σοβαρότερο από τα πεπραγμένα του Εφραίμ και μιας και η υπόθεση Βατοπέδι είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, χρειάζεται να απαντηθεί ιστορικά τι είναι αυτό που τελικά η Εκκλησία και τα μοναστήρια εμφανίζουν ή διεκδικούν σαν περιουσία «τους».

Επαρκέστατη ως προς τα παραπάνω είναι η απάντηση που νομικά έχει δοθεί ήδη από το 1981 από τον καθηγητή Γιώργο Κουμάντο:

«Ενα μεγάλο μέρος αυτής της περιουσίας, ίσως το μέγιστο - σημείωνε σε άρθρο του στο "Βήμα" στις 4/5/1981 - προέρχεται από δωρεές που έγιναν προς την Εκκλησία κατά την Τουρκοκρατία, για να μην πάρουν τα κτήματα οι κατακτητές. Οι Τούρκοι δε σέβονταν την περιουσία των Ελλήνων αλλά σέβονταν την περιουσία της Εκκλησίας. Ετσι η Εκκλησία εμφανίζεται ως θεματοφύλακας περιουσιών που της δόθηκαν από κατατρεγμένους Ελληνες για να τις φυλάξει και να τις διασώσει. Ετσι όμως, η ιδιοκτησία που υπάρχει κατά τους νομικούς κανόνες, βρίσκεται ηθικά υπονομευμένη: τα κτήματα αυτά ανήκουν ουσιαστικά στο εθνικό σύνολο. Θεμελιώνεται, λοιπόν, ηθικά το δικαίωμα της Πολιτείας να αξιώσει την απόδοση αυτών των περιουσιακών στοιχείων που τυπικά είναι "γραμμένα" στο όνομα της Εκκλησίας και των άλλων εκκλησιαστικών νομικών προσώπων. Είναι συνεπώς απαράδεχτο αυτά τα ακίνητα να τα διαχειρίζονται, σχεδόν σαν ατομική τους περιουσία, όσοι καταφέρνουν να ανεβούν σε κάποιο υψηλό αξίωμα, εκκλησιαστικό ή μοναστηριακό. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις φτάνει να αναρωτιέται κανείς μήπως υπάρχουν ασεβείς, που παρακινούνται στην επιλογή της εκκλησιαστικής σταδιοδρομίας από την ελπίδα να φτάσουν κάποτε σε βαθμίδες αρκετά υψηλές, ώστε να δίνουν τη δυνατότητα διαχείρισης μεγάλων περιουσιών με ελάχιστο έλεγχο. Ετσι όμως διαφθείρεται η ιεροσύνη που, αντί να είναι αποτέλεσμα προσωπικής κλίσης ή κλήσης από το Θεό, είναι πειρασμός του Μαμμωνά».

*

Το «ηθικό δικαίωμα», εντούτοις, της πολιτείας να αποδοθούν αυτά τα κτήματα στο κοινωνικό σύνολο, ουδέποτε μετουσιώθηκε σε πολιτική πράξη.

Αντίθετα, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, διατηρούν αλώβητη την αιμομεικτική σχέση Κράτους - Εκκλησίας, επενδύοντας στο γεγονός ότι η ιεραρχία έχει διδαχτεί για αιώνες να λειτουργεί σαν «η Δεξιά του Κυρίου», δηλαδή της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Το ζήτημα, συνεπώς, δεν είναι ούτε τα χρυσόβουλα των βυζαντινών αυτοκρατόρων, ούτε τα χοτζέτια των πασάδων, τα οποία επικαλούνται κατά καιρούς οι ιεράρχες και οι ηγούμενοι των μοναστηριών. Το θέμα είναι πότε ακριβώς σε αυτή τη χώρα θα εφαρμοστεί η ρήση του Καποδίστρια, ότι δηλαδή αυτό το κράτος, το ελληνικό κράτος, δημιουργήθηκε «επαναστατικώς και δημευτικώς» και ως εκ τούτου ο λαός του δε χρωστάει τίποτα σε «κοτσαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιους δεσποτάδες».