Η δραματουργία του Σαμ Σέπαρντ πατά γερά στις καλύτερες «ρίζες» του προοδευτικού αμερικάνικου θεάτρου που ξεκίνησε στη δεύτερη και τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα, και στη συνέχεια, προπολεμικά και μεταπολεμικά ανέδειξε σπουδαίους δραματουργούς (λ.χ. Ο' Νιλ, Μίλερ, Ουίλιαμς κ.ά.). Ο Σέπαρντ στα έργα του δε διστάζει να αποκαλύψει το κίβδηλο «αμερικάνικο όνειρο» περί ισονομίας, ισοτιμίας, ίσων ευκαιριών εργασίας και ευημερίας όλων των πολιτών στις ΗΠΑ, και την αλυσιδωτή, γενικευμένη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Του ανίσχυρου από τον ισχυρότερο μέσα στην οικογένεια, στην τοπική και ευρύτερη κοινωνία, στο κράτος.

Αυτά τα συστατικά είναι ο πυρήνας του μύθου και του κάθε ατομικού δράματος στο εξαίρετο έργο του «Η κατάρα των πεινασμένων», που ανέβασε το «Θέατρο επί Κολωνώ». Με ένα οικογενειακό δράμα, ο συγγραφέας συμπυκνώνει συνήθη δράματα του ανώνυμου, αδύναμου, φτωχού, απροστάτευτου από την πολιτεία ανθρώπου στην αμερικάνικη ύπαιθρο. Την ανέχεια, ακόμα και την πείνα, που δηλητηριάζουν και διαλύουν τη σχέση γονιών και παιδιών. Το ξερίζωμα της φτωχής αγροτιάς από τη λιγοστή γη της, την οποία αρπάζουν ντόπιοι μαφιόζοι τοκογλύφοι ή μαφιόζες εταιρίες. Η διάσωση της γης τους θα ήταν η μόνη «ρίζα» τροφοδότησης των δεσμών αίματος, μεταξύ γονιών και παιδιών. Η μόνη τους διέξοδος. Διέξοδο, όμως, σε τέτοια κοινωνία μόνο οι ισχυρότεροι έχουν.

Οι φίλοι του καλού θεάτρου, αξίζει να προλάβουν να δουν αυτό το βαθιά προοδευτικό και καλογραμμένο έργο, στην πολύ καλή παράσταση του «Θεάτρου επί Κολωνώ», σε λεπτοδουλεμένα ρεαλιστική σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, ρέουσα μετάφραση του Γιώργου Παλουμπή, ρεαλιστικό σκηνικό του Γιώργου Χατζηνικολάου, και πολύ καλές ερμηνείες, με αξιολογότερες εκείνες των Βικτώρια Χαραλαμπίδου, Αριέττας Μουτούση, Ζαχαρία Κεφαλογιάννη και Μελέτη Γεωργιάδη.

Η γη χωρίς τη βροχή ξεραίνεται, δεν καρπίζει. Η γυναίκα χωρίς άντρα, μαραζώνει, δε γεννά. Ο φτωχός άνθρωπος χωρίς την ελπίδα, συντρίβεται. Η υπομονή, η αλληλεγγύη, η ελπίδα, το όνειρο και η αγάπη τού δίνουν δύναμη να ζει. Αυτό το τόσο απλό, αλλά τόσο σπουδαίο, παντοτινό και πανανθρώπινο μήνυμα αναδύεται από το μαστορικά γραμμένο (1954), ανθεκτικό στο χρόνο έργο του Ρίτσαρντ Νας «Ο βροχοποιός». Μια κωμωδία, με καλοζυγισμένες δόσεις δραματικού και ερωτικού στοιχείου, που ηθογραφεί το μικρόκοσμο της φτωχής αμερικάνικης αγροτιάς, του καθημερινού βιοποριστικού αγώνα της και της αγωνίας της όταν έχει ενάντιά της και τα καιρικά φαινόμενα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μια μακρόχρονη ανομβρία. Στην εποχή του Νας, οι δεσμοί της οικογένειας δεν είχαν υποστεί τη διάλυση που παρουσιάζουν στο έργο του Σέπαρντ. Ο χήρος αγρότης πατέρας στο «Βροχοποιό», είναι μια στοργική αγκαλιά για τους δυο γιους και κυρίως για τη συνεσταλμένη κόρη του, που κινδυνεύει να μείνει γεροντοκόρη. Αντιπαλεύει την απελπισία της οικογένειας εξαιτίας της ανομβρίας με την υπομονή και την ελπίδα. Και η ελπίδα έρχεται μαζί με έναν κυνηγημένο από την αστυνομία «παραμυθά», τον Μπιλ, που βιοπορίζεται τριγυρνώντας και παριστάνοντας στη διψασμένη ύπαιθρο το «θαυματοποιό», το βροχοποιό. Ο «παραμυθάς» Μπιλ δε φέρνει, βέβαια, τη βροχή. Προσφέρει, όμως, την πρώτη δροσιστική «γεύση» του έρωτα στη «διψασμένη» κόρη και γίνεται αφορμή για να εκφράσει το ερωτικό του ενδιαφέρον στην κοπέλα ο αστυνόμος που τον κυνηγά. Η «δροσιά» του έρωτα θα φέρει και τη δροσιστική βροχή στη διψασμένη γη.

Η γλυκύτητα και η ανθρωπιά του έργου υπηρετήθηκαν με την όμορφη μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ, με την αισθαντική σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, το ρεαλιστικό σκηνικό και τα κοστούμια της Δέσποινας Βολίδη και το συνολικά καλό υποκριτικό επίπεδο, στο οποίο ξεχωρίζει ο στιβαρός αλλά και τρυφερός πατέρας που πλάθει ο Βασίλης Κολοβός και η ερμηνευτική απλότητα και φυσικότητα της Δώρας Χρυσικού. Αρμόζουσες στους ρόλους τους ήταν και οι ερμηνείες των Νίκου Ιωαννίδη, Αγη Εμμανουήλ, Γρηγόρη Σταμούλη, Ανδρέα Βαρούχα και Γιώργου Χριστοδούλου (προς τι όμως η ενδυματολογική ινδιανοποίηση του ρόλου του;).

Η χρησιμοποίηση και εξάρτηση της τέχνης και του καλλιτέχνη από την εξουσία, ιδίως από μια φασιστική εξουσία, η ενοχοποίηση της τέχνης από την εξουσία και η απενοχοποίηση της εξουσίας μέσω της τέχνης, είναι το θέμα-ερώτημα που θέτει το έργο του Ρόναλντ Χάργουντ «Προσωπική συμφωνία». Το θέμα βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Στην ανάκριση, από τον Αμερικανό ταγματάρχη Στίβεν Αρνολντ, του κορυφαίου Γερμανού μαέστρου της Φιλαρμονικής Ορχήστρας Βερολίνου στα χρόνια του ναζισμού, Βίλχελμ Φούρτβένγκλερ, με την αναπόδεικτη κατηγορία ότι συνεργάστηκε με τους ναζί και για την εξόντωση Εβραίων καλλιτεχνών. Ο συγκεκριμένος μαέστρος, αντίθετα από πολλούς άλλους συμπατριώτες του καλλιτέχνες, θεωρώντας ως ύψιστο καθήκον του την τέχνη του, θεώρησε ότι μόνο παραμένοντας στη χώρα του και στα χρόνια του φασισμού, μπορεί να συνεχίσει τη μεγάλη μουσική της παράδοση. Προβάλλοντας την τέχνη του, ως ύψιστη και αναμάρτητη αξία, υπερασπίζεται τον εαυτό του και στην ανάκριση. Προβάλλοντας την ανθρώπινη ζωή ως ύψιστη αξία, κατηγορεί ο ανίδεος μουσικά ανακριτής, τα εγκλήματα των ναζί και το μαέστρο. «Μάρτυρες» υπεράσπισης της τέχνης και του μαέστρου θα γίνουν δυο γνώστες και λάτρεις της μουσικής του. Η Γερμανο-εβραία γραμματέας και ο Αμερικανός αξιωματικός - βοηθός του ανακριτή.

Το ενδιαφέρον θεματολογικά έργο, μεταφρασμένο και σκηνοθετημένο με μέτρο, ευαισθησία και ρεαλιστική αλήθεια από τη νέα, ταλαντούχα ηθοποιό-σκηνοθέτιδα Αθανασία Καραγιαννοπούλου, προσφέρει μια στοχαστική θεατρική απόλαυση. Δημιουργικοί συντελεστές της είναι ο Απόστολος Βέττας (σκηνικό), η Ολυμπία Σιδερίδου (κοστούμια), ο Φίλιππος Τσαλαχούρης (μουσική επιλογή) και ιδιαιτέρως τρεις εξαιρετικές ερμηνείες: Του Γιάννη Φέρτη που μορφοποιεί την απολυτότητα, την ορμητικότητα, την αυταρχική, σερίφικη έπαρση του Αμερικάνου «απελευθερωτή» της Γερμανίας από το ναζισμό. Του Αγγελου Αντωνόπουλου που αισθαντικά και δυναμικά υποδύεται το μαέστρο. Του εκφραστικότατου, υπεραισθαντικού, εσωτερικής αλήθειας Μανώλη Μαυροματάκη. Αξιόλογες είναι και οι υποκριτικές παρουσίες των νέων ηθοποιών, Λουκίας Μιχαλοπούλου, Νίκου Νίκα, Τάνιας Μπατζόγλου.