Τα μεγάλα δημιουργήματα είναι πεδία πανανθρώπινων, διαχρονικών και ανοιχτών ερμηνευτικών οριζόντων, «καθρέφτης» κάθε εποχής, τόπου, κοινωνίας και ανθρώπου. Τα μεγάλα δημιουργήματα δεν έχουν ερμηνευτικό τέλος, υπερβαίνουν και την πιο σπουδαία, την πιο τελειοθηρική ερμηνεία, ακόμα και την ερμηνευτική άποψη που έχει ο δημιουργός τους γι' αυτά. Χαρακτηριστική περίπτωση η διαφωνία του Τσέχοφ για το γεγονός ότι ο Στανισλάφσκι - ο σκηνοθέτης που ανέδειξε και απέδειξε την αξία της τσεχοφικής δραματουργίας - διάβαζε τα έργα του ως δράματα, ενώ ο ίδιος τα χαρακτήριζε «κωμωδίες». Πώς να επικρίνει κανείς την ερμηνευτική άποψη του ιδιοφυούς και καινοτόμου ιδεολογοαισθητικά Στανισλάφσκι, ο οποίος έβλεπε τα μεγάλα έργα του Τσέχοφ ως «καθρέφτη» του δραματικού αδιεξόδου της παρακμιακής, και κοινωνικά και οικονομικά φθίνουσας, αργόσχολης τάξης των παλιών αριστοκρατών-γαιοκτημόνων στην τσαρική Ρωσία; Ο Τσέχοφ, αντίθετα, θεωρούσε τα έργα του σαρκαστικό «καθρέφτη» μιας τάξης και κοινωνίας που δε συνειδητοποιεί ή δε θέλει να συνειδητοποιήσει την κατάστασή της. Οι δυο ερμηνευτικές «αναγνώσεις», ουσιαστικά, το ίδιο πρόβλημα αναδεικνύουν. Η διαφορά τους βρίσκεται στον τρόπο ανάδειξης της ουσίας. Εξάλλου, δράμα και κωμωδία δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Από την εποχή του Στανισλάφσκι, έχουν υπάρξει πολλές, ποικίλες και «κωμικών» αποχρώσεων, ακόμα και «μπρεχτικές» σκηνοθετικές αποδόσεις των μεγάλων τσεχοφικών έργων και μάλιστα από σύγχρονους Ρώσους σκηνοθέτες (ακόμα και με έμμεσα σχολιαστική αναδιάταξη των σκηνών των έργων, λ.χ., των «Τριών αδελφών»). «Κωμικές» αποχρώσεις, λ.χ., είχαν οι τσεχοφικές παραστάσεις που είχαν ανεβάσει ο Εφραίμοφ, με το θίασο Καρέζη-Καζάκου, και ο Λιουμπίμοφ με το θίασο Κ. Δανδουλάκη. Φέτος, η Κ. Δανδουλάκη συνέπτυξε ένα θίασο ταλαντούχων και έμπειρων ηθοποιών και κάλεσε τον γνωστό και από άλλες σημαντικές παραστάσεις του στην Ελλάδα Σέρβο σκηνοθέτη Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς να ανεβάσει τις «Τρεις αδελφές» (1900), στην εξαιρετική μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη. Ο Γιώργος Γαβαλάς σχεδίασε ένα υπέροχο, μοντέρνας αντίληψης, λιτό, λειτουργικά μεταμορφωνόμενο σκηνικό, το οποίο, με την εικαστική συνεργία των φωτισμών του Λευτέρη Παυλόπουλου, υποδηλώνει την αλλοτινή αίγλη του παλιού, πτωχευμένου και υποθηκευμένου πλέον αρχοντόσπιτου των τριών αδελφών. Η Κλαιρ Μπρέησγουελ σχεδίασε καλαίσθητα κοστούμια που «γεφυρώνουν» την εποχή συγγραφής του έργου με τη σημερινή, όπως και η μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού. Η κινησιολογία της Μαριέλας Νέστορα δίδαξε στους ηθοποιούς μια σύγχρονη κινησιολογική έκφραση και συμπεριφορά. Αυτές οι εκσυγχρονιστικές «γεφυρώσεις» ήταν μια σαφής, αλλά πολύ διακριτική, έμμεση, χωρίς υπερβολές ερμηνευτική επιλογή της σκηνοθεσίας. Ο Μιλιβόγιεβιτς, αναδείχνοντας τη σαρκαστική, αλλά κατά βάθος μελαγχολική ειρωνεία, αλλά και το δραματικό υπόστρωμα των χαρακτήρων και της πλοκής, κατάφερε, χωρίς να ασεβήσει στην εποχή του έργου, να το κάνει οικείο και πολύ κοντινό μας, όπου «καθρεφτίζονται» οι χαμένες προσδοκίες, τα πάθη, τα ελαττώματα, ο παραλογισμός, οι προβληματικές σχέσεις, η ανέφικτη ευτυχία, τα εργασιακά και κοινωνικά αδιέξοδα του ανθρώπου στη σύγχρονη κοινωνία. Παρά τα εμπόδια που πάντα έχει ένας αλλόγλωσσος σκηνοθέτης όσον αφορά σε μια ενιαία και λεπτομερειακή επεξεργασία, ερμηνευτική καθοδήγηση του λόγου των ηθοποιών, τα εμπόδια αυτά μειώθηκαν σημαντικά, χάρη στο ταλέντο και στην εμπειρία των ηθοποιών του θιάσου. Αν, βεβαίως, ο σκηνοθέτης κατείχε τη γλώσσα μας και γνώριζε την υποκριτική δυνατότητα, την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία των ηθοποιών του θιάσου αλλά και τον κίνδυνο κάποιοι να «γλιστρήσουν» σε ευκολίες και μανιέρες και γνωρίζοντας αυτά τα δύο μπορούσε να αντιπαλέψει αυτό τον κίνδυνο, το πολύ αξιόλογο ερμηνευτικό αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο. Η Μαρίνα Μάνη ερμηνεύει αισθαντικά, άμεσα και αληθινά την Ιρίνα. Η Μάνια Παπαδημητρίου σαρκαστικά πλάθει την υποκρισία, τον κυνισμό, τη μικροαστική αρπακτικότητα της Νατάλια. Από την ερμηνεία της Κάτιας Δανδουλάκη αναδύεται η τσεχοφική ειρωνεία αλλά και η απελπισία και παθητική υποταγή της Μάσα στη μίζερη και αδιέξοδη ζωή της, με τον γελοίο, δύστυχο και ανεχόμενο την περιφρόνησή της Κουλίγκιν, τον οποίο σχεδιάζει εξαιρετικά ο Μάνος Βακούσης. Ο Στέλιος Μάινας εξελίσσει ουσιαστικά το ρόλο του συνεσταλμένου και γεμάτου όνειρα στη νιότη του Πραζόνοφ, αλλά και την ηθική και συναισθηματική κατάπτωση και υποταγή του στη Νατάλια. Λιτά και ευαίσθητα ερμηνεύει την Ολγα η Θέμις Μπαζάκα. Πολύ καλή, αισθαντική και με πικρό χιούμορ είναι η ερμηνεία του Αρη Λεμπεσόπουλου. Απέριττα φυσική και αληθινή είναι η ερμηνεία του Γιώργου Βελέντζα. Στις ερμηνείες των άξιων Αγγελου Αντωνόπουλου και Γιάννη Φέρτη βαραίνουν οι ευκολίες και μανιέρες τους. Γόνιμες είναι οι ερμηνευτικές παρουσίες των Γιάννη Χαρίση, Αγαπητού Μανδαλιού, Σούλας Διακάτου, Στέλιου Ψαρουδάκη, Ανέστη Κατουντή.