Γάμος, ερωτική αμοιβαιότητα και σεξουαλικός καταναγκασμός. Επαγγελματική καταξίωση και οικογενειακή ευτυχία. Συζυγικά καθήκοντα και ανθρώπινα δικαιώματα εντός της οικογένειας. Ψυχολογικές αλήθειες και κοινωνικά ψεύδη. Σχέσεις γονιών - παιδιών. Αυτά τα σημαντικά, κοινωνικού χαρακτήρα θέματα συνθέτουν το «υπέδαφος» του ψυχολογικού - στο πρώτο επίπεδο ανάγνωσης - (πρωτοπαιγμένου από το «Θέατρο των Εξαρχείων») έργου του Γιώργου Σκούρτη «Το θρίλερ του έρωτα», που ανέβασε το «Νέο ελληνικό θέατρο», του Γιώργου Αρμένη, σε σκηνοθεσία του άξιου ηθοποιού Περικλή Καρακωνσταντόγλου. Ο Σκούρτης, πλάθοντας δύο απολύτως αναγνωρίσιμα πρόσωπα, ένα ανδρόγυνο, καθρέφτισε τη μεσοαστική και αστική τάξη, μέσα από διόλου σπάνια ενδοοικογενειακά νοσηρά φαινόμενα και ήθη. Ο σύζυγος, είναι ένας επιτυχημένος δικηγόρος, διατεθειμένος να υπερασπιστεί και βρωμοδουλιές ώστε να αποκτήσει πολυτελή βίλα. Η όμορφη, άεργη, «νοικοκυρά» γυναίκα του, φροντίζει την έφηβη κόρη τους και το σύζυγό της, αλλά, επί χρόνια, τον απωθεί ερωτικά, χωρίς να συνειδητοποιεί την αιτία της απώθησής της και των ανησυχαστικών ονείρων της. Θέλοντας να γεμίσει το κενό της απραξίας της με κάτι ενδιαφέρον, προσπαθεί να γράψει ένα μυθιστόρημα, παρακινημένη από τους εφιάλτες και τις φαντασιώσεις της ότι την «κυνηγά» ένας άντρας. Η συγγραφική προσπάθεια και η ενδοσκόπησή της, η απαρέσκειά της για το ότι ο άντρας της σκέφτεται να αναλάβει μια βρώμικη υπόθεση και θέλει να ελέγχει ως πατέρας - αφέντης την κόρη τους, οδηγούν στην αποκάλυψη της αλήθειας - στην εξομολόγηση του συζύγου. Χρόνια πριν, γυρίζοντας μετά από μεγάλη οινοποσία, ο σύζυγος όντας μεθυσμένος, «βίασε» σεξουαλικά την κοιμισμένη γυναίκα του. Αυτός ο σεξουαλικός καταναγκασμός, που γέννησε και το παιδί τους, ήταν η αιτία του τρόμου, της ερωτικής απέχθειας της συζύγου. Μόνο η αποκάλυψη, η μεταμέλεια, η συγχώρεση, ο αλληλοσεβασμός και η αγάπη μπορεί να θεραπεύσει τον τραυματικό ψυχισμό της συζύγου και να σώσει το γάμο τους. Ο Π. Καρακωνσταντόγλου, με το λιτό ρεαλιστικό σκηνικό και τα καλαίσθητα σύγχρονα κοστούμια του Δαμιανού Ζαρίφη, την ατμοσφαιρική μουσική του Διονύση Τσακνή, «είδε» στα πρόσωπα του έργου, αμέτρητους, γνώριμους ανθρώπους της κοινωνίας και της καθημερινότητάς μας, που κουβαλούν συμβιβασμούς, ενοχές και ψυχικά τραύματα. Τα «είδε» με κριτική ματιά, αλλά και με κατανόηση και συμπάθεια, στηριζόμενος στην ερμηνευτική αμεσότητα, την απλότητα, τη «θερμότητα» του Γιώργου Αρμένη και της Λίλας Καφαντάρη.

Εφτά μονόλογοι, παράλληλοι, εξομολογητικοί, αποκαλυπτικοί. Μονόλογοι συναισθηματικής πλημμυρίδας και ψυχολογικής ερημίας. Εφτά ζωές, άμεσα ή έμμεσα αλληλένδετες. Ενα ηλικιωμένο ζευγάρι, η κόρη του, ο γαμπρός του, ο τριαντάχρονος πρώην ναρκομανής γιος του, μια ηλικιωμένη χήρα που έχασε την κόρη της από ναρκωτικά, κι ένας άγνωστος νεαρός. Ανθρωποι με πικρές μνήμες, ανικανοποίητα όνειρα και χαμένους έρωτες της νιότης. Εξι κουρασμένες ψυχές -κομμάτια και θρύψαλα - από μικρά ή μεγάλα βάσανα, κι ένας άγνωστος νεαρός, «αυτόπτης μάρτυρας» της κορύφωσης του δράματος των άλλων έξι προσώπων - της αυτοκτονίας του πρώην ναρκομανή του οποίου η κοπέλα χάθηκε από τα ναρκωτικά. Ενας νεαρός, που φρίττει και θέλει να ξεφύγει από αυτή την κοινωνική πραγματικότητα. Εφτά μονόλογοι - «καθρέφτες» της μοναχικής, χωρίς επικοινωνία, μίζερης, χαμένης και απελπισμένης μέσα στα αδιέξοδα της σύγχρονης κοινωνίας, ζωής του απλού, αδύνατου, ανώνυμου λαϊκού ανθρώπου. Μονόλογοι κοινωνιολογικού στοχασμού, ανθρωπιστικής ευαισθησίας, ρεαλιστικής ψυχογραφικής δύναμης, με γλώσσα άμεση, οικεία, δραστική. Μ' αυτούς συγκροτείται το βραβευμένο έργο του νέου (και ηλικιακά), ελπιδοφόρου δραματουργού Λεωνίδα Προυσαλίδη, που παρουσιάζει το «Απλό», σε μια καθ' όλα εξαιρετικής καλλιτεχνικής δημιουργίας παράσταση, με τη ρεαλιστικής απλότητας και σοφού δραματικού μέτρου σκηνοθεσία του Αντώνη Αντύπα. Καθοριστικό για όλη την παράσταση και «θαύμα» αισθητικής, αποτελούν το σκηνικό του Γιώργου Πάτσα (ένας «τοίχος» από καθρέφτες, με μοναδικά αντικείμενα μερικές συσκευές τηλεόρασης, τρεις καρέκλες και μερικές βαλίτσες, δικά του είναι και τα σύγχρονα απλά κοστούμια) και οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου. Σκηνικό και φωτισμοί μετατρέπουν την παράσταση σε «αντικατοπτρισμό» της σημερινής κοινωνίας, που συνθλίβει τον ανίσχυρο άνθρωπο, σύνθλιψη, που υπογραμμίζουν η μελαγχολική μουσική της Ελένης Καραΐνδρου και οι συνολικά πολύ καλές, αρμόζουσες στον κάθε ρόλο, ερμηνείες και των επτά ταλαντούχων ηθοποιών: Ταμίλα Κουλίεβα, Γιάννη Τσορτέκη, Αρη Λεμπεσόπουλου, Εύας Κοταμανίδου, Ράνιας Οικονομίδου, Γιώργου Μωρόγιαννη, Κώστα Βασαρδάνη.

Το θέατρο «Εμπρός», όπου ο πρόωρα αδικοχαμένος Τάσος Μπαντής, με την ομάδα «Μορφές» και μετά μόνος, με το υψηλών απαιτήσεων ρεπερτοριακό και ιδεολογο-αισθητικό του όραμα υπήρξε ένας σημαντικότατος, αναζωογονητικός για το θέατρά μας δημιουργός, έμελλε να κλείσει με την πολύ ενδιαφέρουσα, μελαγχολικού «ποιητικού» κλίματος παράσταση της Ρούλας Πατεράκη. «Ρέκτρια» κειμένων ξεχωριστής πνευματικής, γλωσσικής και θεματολογικής αξίας, η Πατεράκη έδωσε σκηνική «φωνή» στο σπουδαίο για τη σύγχρονη γραμματεία μας, εκπληκτικής διάνοιας, γλώσσας, ευαισθησίας έργο του Μισέλ Φάις «Ελληνική αϋπνία». Εργο πρωτότυπης σύνθετης μορφής: μια μυθιστορηματικής δομής, έξοχης οικονομίας, ντοκουμενταρισμένη βιογραφία του βασανισμένου θρακιώτη Γεωργίου Βιζυηνού και του τραγικού τέλους του στο «Δρομοκαΐτειο» και ταυτόχρονα συγκριτολογικό δοκίμιο για το έργο του Βιζυηνού και άλλων συγκαιρινών του δημιουργών (λ.χ. Παπαδιαμάντης και Ροΐδης) και τις «διαφορές» τους, υπό το πρίσμα των κοινωνικών προβλημάτων και φαινομένων της εποχής τους. Και όλα αυτά «φιλτραρισμένα» μέσα από τη μελετητική γνώση, την κριτική αντίληψη, το θαυμασμό για το έργο του αλλά και τη θλίψη για τα άλγη του Βιζυηνού, του επίσης θρακιώτη Μ. Φάις. Η Ρούλα Πατεράκη, με τη διασκευή και σκηνοθεσία της, συμπύκνωσε τον πολύπλευρο χαρακτήρα του έργου του Φάις, μοιράζοντας σε τρεις ερμηνευτικές «φωνές» (δύο γυναικείες και μια ανδρική) τα βασικά στοιχεία του. Η πρώτη γυναικεία «φωνή» - (εκφράζει την «ψυχρή» έρευνα του Φάις, με αποδελτίωση βιογραφικών στοιχείων, αλλά και τη θλίψη του για τον πάσχοντα άνθρωπο - δημιουργό Βιζυηνό). Η δεύτερη γυναικεία «φωνή» (επίσης εμπεριέχει τον ερευνητή Φάις), μέσω επιστολών ανασκοπεί όλο το βίο και την εποχή του Βιζυηνού, λογοτεχνικά, κοινωνικά και ψυχιατρικά. Η ανδρική «φωνή» προσωποποιεί τον Βιζυηνό, με μερικούς «σταθμούς» του βίου και κυρίως στο ψυχιατρείο. Με λιτό σκηνικό και κοστούμια του Κένι Μακ Λέλαντ (σύγχρονα των γυναικών και εποχής του Βιζυηνού), αισθαντική μουσική του Νίκου Ξυδάκη και εκφραστική κίνηση της Ασπασίας Παπαδαμάκη, η υποκριτική καθοδήγηση των ηθοποιών από τη Ρούλα Πατεράκη απέσπασε από την Αγλαΐα Παππά και την Τασία Σοφιανίδου ερμηνείες με διάνοια και μέτρο. Αξιόλογη, αλλά με υπερβολές, με υπερπαίξιμο, ήταν η ερμηνεία του Κωνσταντίνου Αβαρικιώτη.