Μέσα από την περιήγηση στην πόλη της Σόφιας, την επίσκεψη σε σημαντικά μνημεία και μουσεία (Αρχαιολογικό μουσείο, Μουσείο Σοσιαλιστικής Τέχνης), τις «αφηγήσεις» συντρόφων και φίλων του ΚΚΕ, που είχαν την ευκαιρία να σπουδάσουν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Βουλγαρίας, αλλά και την επαφή με απογόνους πολιτικών προσφύγων, μαχητών του ΔΣΕ και μέλη του Ιδρύματος «Γκεόργκι Δημητρώφ», τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν την ιστορία της πόλης, να συζητήσουν, να προβληματιστούν.

Στο επίκεντρο της επίσκεψης τέθηκαν η υπεροχή των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής και τα επιτεύγματα της προσπάθειας σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Λαϊκή Δημοκρατία της Βουλγαρίας, η τεράστια συμβολή των κομμουνιστών - των παρτιζάνικων τμημάτων της Βουλγαρίας, του Κόκκινου Στρατού - στην καταπολέμηση του φασισμού. Συζητήθηκαν επίσης τα σύγχρονα συμπεράσματα για την επαναστατική στρατηγική, μέσα και από την πείρα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.

Ξεχωριστή στιγμή ήταν όταν οι φίλοι και τα μέλη του Κόμματος επισκέφθηκαν τον χώρο όπου υπήρχε το Μαυσωλείο του Γ. Δημητρώφ, πριν η «αντικομμουνιστική υστερία» του αστικού κράτους, για να σβήσει κάθε μνήμη, το κατεδαφίσει.

Οι επισκέπτες, όλοι μαζί, τραγούδησαν το «Μαύρα κοράκια» όπου υπάρχει αναφορά στον όνομά του για όταν ξεσκέπασε τους ναζιστές κατηγόρους του.

Ιδιαίτερη ήταν η συγκίνηση το πρωί της Κυριακής, όταν οι συμμετέχοντες επισκέφθηκαν τον τάφο του Γ. Δημητρώφ, το μνημείο των μαχητών του ΔΣΕ, το μνημείο του Σοβιετικού Στρατιώτη, αλλά και το μνημείο του Κόκκινου Στρατού, το οποίο επίσης είναι υπό διαδικασία κατεδάφισης. Ο Υμνος της Διεθνούς, το «Επέσατε θύματα», ο Υμνος του ΔΣΕ, συνόδευσαν τις καταθέσεις λουλουδιών και τις αφηγήσεις.

Το πρόγραμμα της εκδρομής ολοκληρώθηκε με την ομιλία του Μάκη Μακρή, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε:

«Σε λίγες μέρες, την 1η Μάη, συμπληρώνονται 80 χρόνια από την κατάληψη του Ράιχσταγκ από τον Κόκκινο Στρατό. Εκείνη τη μέρα που κάρφωσε την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο στην καρδιά του ναζιστικού τέρατος. Ηταν το γεγονός αυτό που ανάγκασε την 9ηΜάη 1945 τη ναζιστική Γερμανία στην υπογραφή ανακωχής άνευ όρων, επισφραγίζοντας τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.

Η Αντιφασιστική Νίκη συνεχίζει να εμπνέει τους λαούς και να τρομάζει τους αστούς, τα κράτη και τις λυκοσυμμαχίες τους, που σήμερα αναδιατάσσονται για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, καθώς για άλλη μια φορά στην ιστορία του καπιταλισμού διεξάγεται μάχη για το ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.(...)

Η υπεράσπιση της εργατικής - σοσιαλιστικής εξουσίας και των κατακτήσεων που πρόσφερε ο σοσιαλισμός έκανε τον πόλεμο δίκαιο από την πλευρά της ΕΣΣΔ και του σοβιετικού λαού που υπερασπίστηκε τη σοσιαλιστική πατρίδα. Η επίθεση της χιτλερικής Γερμανίας στην ΕΣΣΔ δεν άλλαζε, ωστόσο, τον χαρακτήρα του Β' ΠΠ ως ιμπεριαλιστικού, όπως στην πορεία θεώρησε η ΚΔ χαρακτηρίζοντάς τον ως αντιφασιστικό. (...)

Στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η αστική τάξη της Βουλγαρίας τάχθηκε στο πλευρό της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας, και η φασιστική κυβέρνηση του Μπόγκνταν Φίλοφ υπέγραψε πρωτόκολλο για την ένταξη της Βουλγαρίας στο «Τριμερές Σύμφωνο», το επιθετικό φασιστικό μπλοκ, την 1η Μαρτίου 1941. Την ίδια μέρα, χιτλερικά στρατεύματα εισήλθαν στη Βουλγαρία, κάνοντάς την ορμητήριο για την εισβολή στην Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία.

Τη ίδια στιγμή, ο λαός της ζούσε υπό άθλιες συνθήκες. (...)

Οταν η χιτλερική Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ενωση στις 22 Ιούνη 1941, η ΚΕ του Βουλγαρικού ΚΚ κυκλοφόρησε προκήρυξη προς τον βουλγάρικο λαό «"α μην επιτρέψει σε καμία περίπτωση η χώρα του και ο στρατός του να χρησιμοποιηθούν για τους ληστρικούς σκοπούς του γερμανικού φασισμού".

Δυο μέρες μετά, στις 24 του Ιούνη 1941 αποφασίστηκε η έναρξη του ένοπλου αγώνα. Τα πρώτα αντάρτικα τμήματα δημιουργήθηκαν το 1941 στα βιομηχανικά κέντρα και τις πόλεις.

Στις 17 του Ιούλη 1942, με πρωτοβουλία του Γκεόργκι Δημητρώφ δημιουργείται το Πατριωτικό Μέτωπο, στο οποίο συμμετείχαν το Βουλγάρικο Εργατικό Κόμμα, τμήματα της Αγροτικής Λαϊκής Ενωσης και του Εργατικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος καθώς και η αστική πολιτική ομάδα "Ζβένο".

Η δημιουργία του Πατριωτικού Μετώπου ήρθε ως αποτέλεσμα της συνολικότερης αντίληψης που είχε διαμορφωθεί στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα με την υιοθέτηση της στρατηγικής των αντιφασιστικών Λαϊκών Μετώπων, τα οποία, τόσο πριν, όσο και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διεκδικούσαν κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, την πρώτη περίοδο ως μέσο άμυνας απέναντι στην άνοδο του φασισμού και τη δεύτερη ως μορφή μετάβασης προς την εργατική εξουσία.

Σε αυτήν τη βάση, δημιουργήθηκαν στη Βουλγαρία εκατοντάδες επιτροπές του Πατριωτικού Μετώπου. Τον Μάρτη του 1943 το ΚΚ Βουλγαρίας ίδρυσε τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό, ο οποίος ένα χρόνο μετά αριθμούσε μια μεραρχία και 9 ταξιαρχίες καθώς και 200.000 βοηθούς και συνεργάτες.

Το καλοκαίρι του 1944, η όξυνση των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων στη χώρα εκφράστηκε ακόμα πιο έντονα, με τις δύο αλλεπάλληλες κυβερνητικές μεταβολές, με αλλαγές πρωθυπουργών ένταξη στην κυβέρνηση εκπροσώπων της νόμιμης αντιπολίτευσης. Σε αυτές τις συνθήκες εντάθηκε ο ένοπλος αγώνας του βουλγαρικού λαού.

Η κυβέρνηση αποφάσισε να πραγματοποιήσει επίθεση κατά του επαναστατικού στρατού με ένοπλη δύναμη, που θα ξεπερνά τους 100.000 άνδρες, με στόχο την καταστροφή των ανταρτών μέχρι το τέλος Αυγούστου. Το σχέδιο αυτό αποδείχθηκε ανεπιτυχές και οι Βούλγαροι φασίστες ηγέτες έστειλαν έναν πληρεξούσιο στο Κάιρο (22 Ιουλίου 1944) για να μελετήσει τους όρους για την αποχώρηση της Βουλγαρίας από τον πόλεμο με την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, με σκοπό να εισέλθουν τα στρατεύματά τους στα εδάφη της Βουλγαρίας αντί για εκείνα του Κόκκινου Στρατού και να σώσουν το αστικό καθεστώς και τη βασιλεία.

Αλλά τα πράγματα στράφηκαν προς διαφορετική κατεύθυνση. Στις 23 Αυγούστου ο Κόκκινος Στρατός, καταδιώκοντας τους χιτλερικούς, φτάνει στα βουλγαρικά σύνορα. Στις 26 Αυγούστου, η βουλγαρική κυβέρνηση αποφάσισε να ανακοινώσει ότι η Βουλγαρία θα παραμείνει ουδέτερη, θα ζητήσει από τον Χίτλερ να αποσύρει τα γερμανικά στρατεύματα από τη χώρα και θα σχηματίσει νέα κυβέρνηση με αγγλοαμερικανικό προσανατολισμό.

Η Κεντρική Επιτροπή του BΚΚ προετοιμάζεται πολιτικά και στρατιωτικά με μια πυρετώδη δραστηριότητα που ξεδιπλώνεται σε όλη τη χώρα. Χιλιάδες συνθήματα, πλακάτ, φυλλάδια και οδηγίες αποκαλύπτουν την παρακμή του αστικού - φασιστικού στρατοπέδου και οι εργαζόμενοι καλούνται σε απεργίες και διαδηλώσεις, σε ενεργό αγώνα για την εδραίωση του Πατριωτικού Μετώπου.

Η Σοβιετική Ενωση παρέχει σημαντική βοήθεια στους αντάρτες, με αεροπλάνα να ρίχνουν μεγάλη ποσότητα όπλων και άλλων πυρομαχικών.

Στις 7 Σεπτέμβρη, η βουλγαρική κυβέρνηση κήρυξε τον πόλεμο στη ναζιστική Γερμανία. Η προέλαση του Κόκκινου Στρατού συνεχίστηκε ορμητική και χωρίς αντίσταση, ενώ ο βουλγαρικός λαός τον υποδεχόταν ως ελευθερωτή.

Μεγάλη συμβολή είχαν και τα παρτιζάνικα τμήματα της Βουλγαρίας, τα οποία από τα βουνά έμπαιναν στις πόλεις και ενώνονταν με τους ξεσηκωμένους εργάτες και τον Κόκκινο Στρατό.

Στις 9 του μήνα, σημειώθηκε ένοπλη εξέγερση στη Σόφια, καταλήφθηκαν αποθήκες όπλων, εξοπλίστηκαν οι εργάτες της πόλης, καταλήφθηκαν κυβερνητικά κτίρια και συνελήφθησαν οι φασίστες αντιβασιλείς και η κυβέρνηση.

Την ανατραπείσα κυβέρνηση διαδέχτηκε κυβέρνηση του Πατριωτικού Μετώπου με πρωθυπουργό τον Κίμον Γκεοργκίεφ, έναν από τους ηγέτες του εθνικού συνδέσμου "Ζβενό". Σε αυτήν συμμετείχαν 4 κομμουνιστές, ενώ στη συνέχεια προσχώρησαν στο Μέτωπο και άλλα τμήματα της αστικής τάξης. Τον Σεπτέμβρη 1945 προσχώρησε και το Ριζοσπαστικό Κόμμα. Τον Νοέμβρη αποχώρησαν βασικά αστικά στηρίγματα της κυβέρνησης και στις εκλογές του ίδιου μήνα αναδείχθηκε νικητής το Πατριωτικό Μέτωπο. Στις 15 Σεπτέμβρη 1946 η Βουλγαρία ανακηρύχθηκε σε Λαϊκή Δημοκρατία, ενώ στο 5ο Συνέδριό του το 1948 το κόμμα μετονομάστηκε σε Βουλγάρικο Κομμουνιστικό Κόμμα.

O πόλεμος διαμόρφωσε συνθήκες μεγάλης όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων στο εσωτερικό πολλών χωρών, όμως η αντιφασιστική πάλη οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με την καθοριστική υποστήριξη των λαϊκών κινημάτων από τον Κόκκινο Στρατό, μόνο σε χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, όπως στη Βουλγαρία. Οι πρώτες κυβερνήσεις που διαμορφώθηκαν από τα αντιφασιστικά μέτωπα στις χώρες που απελευθερώθηκαν από τον Κόκκινο Στρατό, δεν ήταν επαναστατικές εργατικές εξουσίες, συμμετείχαν και αστικές δυνάμεις. Γι' αυτό γρήγορα αναπτύχθηκε πάλη για το "ποιος - ποιον" και λύθηκε, στις περισσότερες περιπτώσεις, με κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες, αυτές οι νέες σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής ήταν που οδήγησαν σε μεγάλα επιτεύγματα για τον λαό και μάλιστα αν σκεφτούμε πως η καπιταλιστική Βουλγαρία ήταν μια από τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης.

Ξεχωριστή ήταν η συμβολή της σοσιαλιστικής Βουλγαρίας, εφαρμόζοντας την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού, μέσω της φροντίδας που παρείχε στα εκπατρισμένα Ελληνόπουλα στη διάρκεια της ταξικής σύγκρουσης του ΔΣΕ με το ελληνικό αστικό κράτος και τους διεθνείς συμμάχους του την περίοδο 1946 - 1949. (...)

Η πορεία του Β' ΠΠ και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης μας προσφέρει χρήσιμα και επίκαιρα διδάγματα. Γι' αυτό και τα μελετάμε, γιατί η Ιστορία του ΔΚΚ και του Κόμματός μας μάς εμπνέει για να γίνουμε πιο ικανοί στην πάλη μας σήμερα. Γιατί η νέα κοινωνία, ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός, είναι το μέλλον. Το προσωρινό πισωγύρισμα με τις αντεπαναστατικές ανατροπές του σοσιαλισμού δεν σημαίνει το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας».