Η μεγάλη αγωνία του ΠΑΣΟΚ για την επάνοδό του στην εξουσία διατυπώθηκε πριν από λίγο διάστημα με τις προγραμματικές του θέσεις. Ο διαπλεκόμενος, έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος, που κάνει ό,τι μπορεί για να ξαναδεί τα δικά του παιδιά στους κυβερνητικούς θώκους, αφιέρωσε σελίδες επί σελίδων και τεράστιο τηλεοπτικό χρόνο για να παρουσιάσει όχι απλώς αερολογίες και χιλιοειπωμένες κοινοτοπίες, αλλά ουσιαστικά το απόλυτο τίποτα. Τουλάχιστον τίποτα περισσότερο από αυτά που ξέραμε και γνωρίσαμε (πολλές φορές με οδυνηρό τρόπο) την τελευταία οχταετία του τ. καταλληλότερου ή σήμερα επί ημερών των «μεταρρυθμιστών». Αλήθεια, ένα πρόγραμμα για το οποίο εργάστηκαν τόσοι και τόσοι «σοσιαλιστές» τι θα εμπόδιζε να το εμφανίσει ως δικό της η ΝΔ; Ιδια γεύση από τους δύο πυλώνες του συστήματος. Μόνη τους διαφορά ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις. Πέραν αυτού ουδέν.

Σύμφωνα με την πάγια προτροπή των εγχώριων και κυρίως αλλοδαπών επικοινωνιολόγων που έχει μισθώσει το «κίνημα», το πράσινο πουλά σε μια κατηγορία ψηφοφόρων, άρα έπρεπε να κατατεθούν και οι οικο-προτάσεις του επίσης πράσινου ΠΑΣΟΚ. Στις τρεις σελίδες που επιγράφονται «πράσινη οικονομία και πράσινη συνείδηση», αυτός που θα έχει το κουράγιο να τις διαβάσει, αν είναι γνώστης των ζητημάτων, θα τις βρει από διασκεδαστικές έως υποκριτικές, ενώ κάποιος ανυποψίαστος ίσως να θεωρήσει ότι αφορούν άλλη χώρα και άλλο κόμμα. Κάθε αράδα, κάθε παράγραφος, κάθε ενότητα είναι ένα μνημείο ανυποληψίας και βαθύτατης κοροϊδίας για τον Ελληνα πολίτη. Διαβάζουμε στην πρώτη πρόταση «Το περιβάλλον είναι προϋπόθεση για τη ζωή μας και την ανάπτυξη της χώρας - είναι κρίκος αλληλεγγύης ανάμεσα στις γενιές». Εμάς στο νου μας έρχονται οι {ράσινες γενιές των αυθαιρέτων, οι οποίες αλλοίωσαν και αλλοιώνουν το φυσικό περιβάλλον της χώρας, νομιμοποιώντας ταυτόχρονα καταπατήσεις δημόσιας γης, καταστρέφοντας δάση, πληγώνοντας οικοσυστήματα και παραμορφώνοντας παραλίες. Ερχεται στο μυαλό μας ο Σχοινιάς, που θυσιάστηκε χάριν της Ολυμπιάδας και αφέθηκε στην τύχη του. Ξυπνά στη μνήμη μας το Πάρκο Ελευθερίας που εκχωρήθηκε στις ορέξεις του γνωστού μεγαλοεκδότη που εξακολουθεί να χρηματοδοτείται από τον κρατικό κορβανά για να μας εκπολιτίσει! Αλλά και η παραλία Φαλήρου που είναι απαγορευτική για τους κατοίκους της πόλης και ο Ιππόδρομο, όπως και το Ελληνικό που ετοιμάζονται να προσφέρουν στο ιδιωτικό κεφάλαιο οι γαλαζοπράσινοι εταίροι.

«Το περιβάλλον είναι για μας δημόσιο αγαθό», συνεχίζει το «πρόγραμμα» των αμεσοδημοκρατικών πασόκων (αλήθεια, γιατί ξέχασαν αυτήν την ταμπέλα που στις αρχές πιπιλούσαν ως καραμέλα;). Δημόσιο αγαθό σύμφωνα με την ελληνική γλώσσα ουσιαστικά σημαίνει ότι κάτι ανήκει σε όλον το λαό και η κυβέρνηση αναλαμβάνει να το διαφυλάσσει και να το υπερασπίζεται. Ο βίος και η πολιτεία του εν λόγω κόμματος στην εξουσία άλλα έδειξε. Ο αποχαρακτηρισμός δημοσίων (και ιδιωτικών) δασικών εκτάσεων λ.χ. και μάλιστα μέσω Συνταγματικών αναθεωρήσεων, χάριν συγκεκριμένων συμφερόντων (και όχι μόνο) απαντά στη φιλαλήθεια της διακήρυξης. Στην ίδια όμως δεύτερη παράγραφο, οι συγγραφείς του κειμένου διασαφηνίζουν πλήρως τις προθέσεις τους και μας απαλλάσσουν από τη βάσανο επιχειρημάτων και παραδειγμάτων «θέλουμε το περιβάλλον ...αλλά και για την ανάπτυξη και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας». Μάλιστα, καταλάβαμε. Η σύνδεση περιβάλλοντος και οικονομίας ένα αποτέλεσμα θα επιφέρει χωρίς την παραμικρή απόκλιση. Την περιβαλλοντική καταστροφή. Οσοι κανόνες κι αν τεθούν, όσα μέτρα και αν ληφθούν (που δε θα ληφθούν) στο πλαίσιο μιας ελεύθερης οικονομίας, που στοχεύει στην άντληση ολοένα και περισσότερων κερδών, ο ζημιωμένος της υπόθεσης θα είναι ο περιβαλλοντικός πλούτος της χώρας. Τα παραδείγματα πάμπολλα τόσο από το εσωτερικό, όσο κι από το εξωτερικό. Η βιβλιογραφία πλουσιότατη για τους ενδιαφερομένους.

Ως δέσμευση και αναγκαιότητα παρουσιάστηκε η πρόταση «...δημιουργίας αυτοτελούς Υπουργείου Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Οικισμού (ΥΠΕΧΩ)», το οποίο, υποτίθεται, θα έχει ως αντικείμενο την προστασία και τη διαχείριση του φυσικού - δομημένου περιβάλλοντος και την προστασία δασών και αιγιαλού. Ερώτημα πρώτον και αναπάντητον από τους «σοφούς» του προγράμματος. Είκοσι χρόνια εξουσίας του ΠΑΣΟΚ τι εμπόδισε στη σύσταση και λειτουργία του. Με δεδομένο μάλιστα το γεγονός ότι τα γραμμάτια δεν εξοφλήθηκαν στο σύνολό τους εις τους παντοειδείς «χορηγούς» του, εκτός από την επιπλέον επιμισθία ενός υπουργού και δυο τουλάχιστον υφυπουργών τι θα ωφελήσει; Και εάν υποτιθέσθω αναλάβει ένα μεγάλο δημόσιο έργο εις εκ των αδελφοποιτών εργολάβων - εκδοτών από το υπουργείο Δημοσίων Εργων θα έρχεται το ΥΠΕΧΩ και θα θέτει περιβαλλοντικούς όρους και προδιαγραφές; Μα για καπιταλιστική οικονομία μιλάμε και κόμματα εξουσίας με δεσμούς αίματος με τους κατασκευαστές. Το ζήτημα δεν είναι η ύπαρξη ενός ακόμα υπουργείου, που σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν κάτι παραπάνω από επωφελής η ύπαρξή του, αλλά το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο της ασυδοσίας και μάλιστα υπό την ομπρέλα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία στο όνομα του κέρδους απαιτεί κατηγορηματικά να μην τίθενται εμπόδια στην επιχειρηματική δράση. Κλασικό παράδειγμα το αεροδρόμιο των Σπάτων, που στέρησε τον τελευταίο αεραγωγό της Αθήνας, χωρίς να προσφέρει το παραμικρό στην οικονομία της χώρας.

Η παράγραφος για τα απορρίμματα είναι η αποθέωση της μπαρούφας. Διαβάζουμε «...για τη διαχείριση των απορριμμάτων θα δοθούν κίνητρα για τη μείωση του όγκου των συσκευασιών, για την ανακύκλωση των υλικών και την ανάκτηση ενέργειας, για τη μεταβίβαση από τους ΧΥΤΑ σε χώρους Υγειονομικής Ταφής υπολειμμάτων σε ορίζοντα πενταετίας». Καλά αφού είχαν το φάρμακο, γιατί δεν το εφάρμοζαν τόσα χρόνια, με δεδομένο ότι είχαν υπό τον πλήρη έλεγχό τους ΚΕΔΚΕ, ΤΕΔΚΝΑ, ΕΝΑΕ; Το ζήτημα των απορριμμάτων είναι από εκείνα που μπορούν να επιλυθούν. Αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση. Δέσμιοι με δουλείες ετών, οι οποίες μεταφράζονται με οικονομικά συμφέροντα και κυρίως ψήφους (όπως και οι νυν κυβερνώντες) αρκούνται και εξαντλούνται σε μια υποσχεσιολογία, η οποία δεν μπορεί να καταλήξει πουθενά πέρα από την παλιά καλή συνταγή των παράνομων χωματερών. Εδώ έφτιαξαν στην Ψυττάλεια το βιολογικό καθαρισμό και δεν είχαν φροντίσει τι θα γίνει με τη λυματολάσπη! Με το δικό τους πράσινο δήμαρχο στα Λιόσια έφεραν το ζήτημα σε αδιέξοδο (για να μην ξεχνιόμαστε, δηλαδή). Καλά κι άγια τα περί ανακύκλωσης και μείωσης των συσκευασιών, αλλά υπάρχει τεράστιο έλλειμμα παιδείας και προς αυτήν την κατεύθυνση τα βήματα είναι κάτι παραπάνω από αργά. Ομως γενικότερα το αδιέξοδο με τα απορρίμματα συνολικά δεν μπορεί να προσεγγιστεί χωρίς την αλλαγή του καταναλωτικού προτύπου. Ολα τα υπόλοιπα είναι μικρές τονωτικές ενέσεις. Χρήσιμες μεν, ανεπαρκείς δε.

(Συνεχίζεται)