Τη φρίκη στην ισοπεδωμένη Γιουγκοσλαβία, από τα ΝΑΤΟικά βομβαρδιστικά με βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου που σκόρπισαν το θάνατο σε ανθρώπους και κατέστρεψαν το περιβάλλον, ήρθαν να μας ξαναθυμίσουν δυο γεγονότα. Η δίκη -παρωδία σε βάρος του Μιλόσεβιτς από δικαστές - μαριονέτες, που δε θα εμπιστευόταν ο μέσος πολίτης να δικάσουν ούτε για μια απλή αστική διαφορά, και οι διώξεις που ασκήθηκαν σε στελέχη του ΚΚΕ για την αντιπολεμική τους δράση στη Βόρεια Ελλάδα. Τη βαρβαρότητα της «Δημοκρατικής» Δύσης σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας (είχε προηγηθεί η Βοσνία) είχαμε παρακολουθήσει στο πολύπαθο Ιράκ και ακολούθησε το Αφγανιστάν. Οι ιέρακες ετοιμάζονται τώρα για ένα νέο γύρο αιματοκυλίσματος. Στόχος αυτή τη φορά το Ιράν, το Ιράκ, η Βόρεια Κορέα ή όποιος άλλος «κακός» βολεύει τα επιχειρησιακά τους σχέδια. Οι όποιες ενστάσεις ακούγονται στα νέα σχέδια των επικυρίαρχων Αμερικάνων από τις Ευρωπαίες σοσιαλφιλελεύθερες και νεοφιλελεύθερες ορντινάτζες τους, είναι καθαρά για λόγους εντυπωσιασμού μια και είναι γνωστό, ότι και με το απλό φτέρνισμα του Μπο(υ)ς σπεύδουν να του προμηθεύσουν αντιβιοτικά!

Δυστυχώς στο υπάρχον καθεστωτικό μπλοκ έχει συστοιχηθεί την τελευταία δεκαετία και η πλειοψηφία των Πράσινων Κομμάτων με αντάλλαγμα τη συμμετοχή τους σε κυβερνητικές συμμαχίες με τους σοσιαλφιλελεύθερους και έχουν αποβάλλει το σύνολο των μελών τους που εμφορούνταν με ριζοσπαστικές απόψεις. Οι οικονομικές ελίτ βρήκαν ένας πρώτης τάξεως σύμμαχο στα σχέδιά τους για την επιβολή της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αποτέλεσμα να χάσουν και το ελάχιστο ίχνος αξιοπιστίας που είχαν στην κοινωνία αρκούμενες σε επιμέρους παρεμβάσεις βελτιωτικές για το σύστημα!

Η οικολογία ως γνωστόν εξετάζει τη δυναμική ισορροπία της φύσης και την αλληλεξάρτηση των ζώντων και μη ζώντων οργανισμών, άρα και τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, δηλαδή το περιβάλλον. Κι επειδή ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, αν δεν επιθυμούμε να επαναλάβουμε τα διάφορα οικονομικά μοντέλα που θέλουν να μας πείσουν για το «θαύμα» της αγοράς και της ελεύθερης οικονομίας, που ξεκινούν με την υπόθεση ότι «η οικονομία αποτελείται από δυο άτομα», ή άλλα που βάζουν τόσους περιορισμούς οι οποίοι ακυρώνουν την οποιαδήποτε χρησιμότητά τους στην πράξη, πρέπει να επισημάνουμε ότι είναι απαραίτητο να μιλήσουμε για τη σχέση κοινωνίας-περιβάλλοντος. Αρα είναι αδύνατο να αποψιλώσουμε το σχήμα αυτό από το κοινωνικό σύστημα. Μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευτεί η οικολογική κρίση αν δε θέλουμε να καταλήξουμε σε φωτοβολίδες, τύπουβιώσιμης ανάπτυξης και πρασινίσματος του καπιταλισμού που το μόνο που επιτυγχάνουν - εκτός της σύγχυσης που προκαλούν - είναι το περιτύλιγμα με αστραφτερό αμπαλάζ μιας κρίσης που θα εξακολουθεί εντεινόμενη με προδιαγεγραμμένες επιπτώσεις. Ομως η εξέταση του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου με την οικολογική κρίση, θέτει αυτόματα το θέμα της ανατροπής του, μια και είναι η γενεσιουργός αιτία, όπως έχουν αναλύσει σοβαροί διανοητές μεταξύ των οποίων ο Μάρεϊ Μπούκτσιν, ο Τάκης Φωτόπουλος κ.ά. (σ.σ. με διαφορετική οπτική βέβαια, αλλά την ίδια στόχευση, μια και ο πρώτος είναι ο εκπρόσωπος της κοινωνικής οικολογίας και ο δεύτερος της περιεκτικής δημοκρατίας, έτσι προέκυψαν, όπως συμβαίνει πάντα, τα δεκανίκια του συστήματος. Οι ρεαλιστές οικολόγοι (περιβαλλοντιστές) προέρχονται από τη ρεφορμιστική πτέρυγα του πάλαι πότε οικολογικού κινήματος.

Αδυνατώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα οι νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλφιλελεύθεροι διαχειριστές του συστήματος, δεδομένου του μεγέθους της οικολογικής κρίσης, υιοθέτησαν στον έναν ή άλλο βαθμό τις απόψεις των περιβαλλοντιστών σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης(;) του προβλήματος. Οι προσεγγίσεις τους, χωρίς να αμφισβητούν στο ελάχιστο την οικονομία της αγοράς, καταλήγουν (με μικροπαραλλαγές), ότι η κατάλληλη {οικονομική - πολιτική} και οι πράσινες τεχνολογίες είναι ικανά στοιχεία που θα δώσουν λύσεις. Η αφετηρία των απόψεών τους ξεκινά με δυο υποθέσεις που αμφότερες είναι αίολες. Η πρώτη υποστηρίζει ότι η βιομηχανική επανάσταση που ξεκίνησε πριν από δυο αιώνες περίπου, είναι η βασική αιτία της υπάρχουσας κρίσης. Ομως κλείνουν τα μάτια στο γεγονός ότι η μηχανική παραγωγή πήρε σάρκα και οστά υπό ατομική ιδιοκτησία και χωρίς τον παραμικρό κοινωνικό έλεγχο με μοναδικές επιδιώξεις το κέρδος και την ανάπτυξη χωρίς όρους και όρια που οδήγησαν στην οικονομία της αγοράς. Η δεύτερη υπόθεση αφορά την «ουδετερότητα» της τεχνολογίας, αγνοώντας ότι η τεχνολογία έχει άμεση σχέση με την κοινωνική και τηνπαραγωγική οργάνωση που έχουν συγκεκριμένες στοχεύσεις. Την ίδια στιγμή αποδέχονται πλήρως τη Νέα Τάξη, την Παγκοσμιοποιημένη Οικονομία και το ρόλο του πλανητικού χωροφύλακα από το ΝΑΤΟ. Ετσι δεν είναι περίεργο ότι μια σειρά από τα μεταλλαγμένα Πράσινα Κόμματα συμμετέχουν σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και μια σειρά από διεθνείς οργανώσεις είναι κρατικοδίαιτες και τα στελέχη τους παχυλώς αμειβόμενα από σπόνσορες που ξεκινούν από υπουργεία Περιβάλλοντος και φτάνουν σε πολυεθνικές εταιρίες! Οπως εύστοχα επισημαίνει ο Τ.Φωτόπουλος «πρόκειται για μια προσπάθεια σύνθεσης της ορθόδοξης οικονομικής θεωρίας με την οικολογία, όπου οι αιτίες των οικολογικών προβλημάτων αποδίδονται σε διάφορες εξωτερικότητες, στο γεγονός δηλαδή ότι οι τιμές του μηχανισμού της αγοράς δεν εκφράζουν το πραγματικό περιβαλλοντικό κόστος της παραγωγής, πράγμα που συνεπάγεται ότι με τις κατάλληλες, τα περισσότερα αν όχι όλα θα μπορούσαν να λυθούν».

Ομως οι προτεινόμενες λύσεις θυμίζουν το νερό του Καματερού που πριν δεκαετίες υποσχόταν τη θεραπεία του καρκίνου. Σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι εφαρμόσιμες κάτι που έδειξε και η οικο-καρνάβαλος του Ρίο πριν μερικά χρόνια. Είναι αδύνατο να υιοθετηθούν λύσεις εντός του υπάρχοντος συστήματος που έρχονται σε αντίθεση με τα υπάρχοντα συμφέροντα και επ' αυτού νομίζουμε δε χρειάζεται ιδιαίτερη συζήτηση. Από την άλλη και να υλοποιηθούν οι προτάσεις των περιβαλλοντιστών το μόνο που μπορεί να επιτευχθεί είναι ορισμένες λύσεις σε θέματα όπως λ.χ. η μόλυνση από τα αυτοκίνητα. Αν και εδώ θα υπάρξουν ταξικές επιλογές. Ο φόρος στην ενέργεια είναι σήμερα στην ημερήσια διάταξη των χωρών της ΕΕ. Νέα αυτοκίνητα σχεδιάζονται υποσχόμενα καθαρότερο περιβάλλον και οι εταιρίες πετρελαιοειδών διαφημίζουν «καθαρές» - στην καύση - βενζίνες. Αλλά τα νέα και ακριβότερα αυτοκίνητα θα μπορεί να αγοράσει και να χρησιμοποιήσει μόνο ένα μέρος του πληθυσμού και ίσως θα έχουμε ένα comeback στην εποχή που το αυτοκίνητο ήταν είδος πολυτελείας και για λίγους. Αυτό σε συνδυασμό με το τίμημα υψηλού κόστους χώρων στάθμευσης και την πληρωμή χρήσης των δρόμων ακόμα και εντός των πόλεων. Να σημειώσουμε επίσης ότι την ίδια τιμή για τη βενζίνη θα πληρώνει ο κάτοχος ενός δικύκλου κι ο ιδιοκτήτης αυτοκινήτων υψηλού κυβισμού! Ομως ζητήματα όπως το φαινόμενο τουθερμοκηπίου, η μείωση της βιοποικιλότητας και η αποψίλωση των δασών, απαιτούν λύσεις που οδηγούν στην ανατροπή του συγκεκριμένου καταστροφικού μοντέλου, άρα και του καπιταλιστικού συστήματος και περί αυτού οι περιβαλλοντιστές ποιούν την νήσσαν.