Η γνωστή ατάκα από το μεγάλο κωμικό μας, Θανάση Βέγγο, τώρα δικαιώνεται. Η περιπλανώμενη από κόμμα σε κόμμα κυρά Μαριώ (τώρα τελευταία βρήκε στέγη στο ΠΑΣΟΚ) δηλώνει σύμφωνη (αυτό δα έλειπε, να διαφωνούσε) μαζί με το νέο αφεντικό της, το Μάνο, τον Ανδριανόπουλο, κι όλα τα παλικάρια της συμμετοχικοδημοκρατικής, στην πρόταση για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η Παιδεία ως δημόσιο αγαθό πάει περίπατο. Ετσι, μετά τα ιδιωτικά νηπιαγωγεία, δημοτικά σχολεία, γυμνάσια, λύκεια, ΙΕΚ, ΤΕΕ, οσονούπω θα προκύψουν και ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τα λεφτά, όντως, είναι πολλά και τα κοράκια της αγοράς δε θα άφηναν μια φλέβα χρυσού ανεκμετάλλευτη. Χρόνια πάσχιζαν για κάτι τέτοιο. Ανάλογα με τον τίτλο, θα είναι και η τιμή. Το έχουμε δει το έργο και σε άλλες χώρες. Τα περί ανταγωνιστικότητας και τα λοιπά φληναφήματα που ακούγονται, την ίδια στιγμή που η υποχρηματοδότηση έχει δημιουργήσει εκρηκτικά προβλήματα για τη λειτουργία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων μας, είναι ιστορίες γι' αγρίους. Το φοιτητικό κίνημα και οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι πρέπει σε κοινό μέτωπο με τους εργαζόμενους να αντιδράσουν. Σήμερα. Πριν να είναι πολύ αργά.

Ξανά η υστερία με τη νόσο των πουλερικών, με αφορμή τα κρούσματα στην Τουρκία. Οχι πως δεν είναι σοβαρή η υπόθεση. Οχι πως δεν υπάρχει η περίπτωση εξάπλωσής της στη χώρα μας. Αλλά υπάρχουν ορισμένα δεδομένα, όπως, λ.χ., αν το κοτόπουλο είναι ψημένο σε πάνω από 70 βαθμούς, αν υπάρχει ιός σκοτώνεται. Οπως επίσης ότι προς το παρόν δεν κολλάει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ψυχραιμία, λοιπόν, και περισσότερη τόλμη. Γιατί, αλήθεια, δεν απαγορεύετε το κυνήγι, κ. υπουργέ Γεωργίας; Μια απλή απόφαση είναι. Λέμε τώρα...

Η τηλεοπτική βορβορώδης κατάσταση είναι πλέον εκτός ορίων. Με τα δελτία κουρελούδες και τις ανοησίες που καθημερινά εκστομίζονται πανικοβάλλουν τους πολίτες. Αλήθεια, το Ραδιοτηλεοπτικό, αντί να επιβάλει πρόστιμα σε επαρχιακά κανάλια, επειδή μερολήπτησαν εναντίον του ΠΑΣΟΚ(!!!) δεν μπορεί να μαζέψει τους αγύρτες της τηλεθέασης;

Αλλο ένα βιβλίο για την περιβαλλοντική εκπαίδευση και από αυτήν την άποψη καλοδεχούμενο. Από τις εκδόσεις «Νησίδες» κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό το εν λόγω βιβλίο, που αποτελείται από συλλογή κειμένων διαφορετικών συγγραφέων, Ελλήνων και ξένων. Παρά τις όποιες ενστάσεις που μπορεί να διατυπώσει κάποιος ως προς επιμέρους ζητήματα, πρέπει να επισημάνουμε το γεγονός ότι υπάρχουν άκρως ενδιαφέροντα κριτικά κείμενα, που ξεφεύγουν από την πεπατημένη και χωρίς να ωραιοποιούν καταστάσεις, όπως γίνεται συνήθως, θίγουν ζητήματα για τα οποία επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή. Τα κείμενα, για παράδειγμα, από τη Βραζιλία και τον Καναδά των Marcos Reigota και Lucie Sauve είναι άκρως ενδιαφέροντα και σύντομα θα σχολιάσουμε εκτενέστερα.

Γρηγοριάδης Κώστας

Η εκ νέου αναθεώρηση του Συντάγματος της χώρας που με τόση ευκολία βαφτίστηκε «μεταρρύθμιση», με βάση τα κείμενα που ανακοινώθηκαν, ως προς τα άρθρα που θα τύχουν αναθεώρησης και ως προς τις προθέσεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας, που βρίσκει σε απόλυτη συμφωνία την αξιωματική αντιπολίτευση μόνο ως μεταρρύθμιση δεν μπορούν να εκληφθούν. Ακριβώς το αντίθετο θα λέγαμε. Η παροιμία τώρα κάνει λόγο για την πολύπαθη Μαριωρή που θεωρούσε ότι είχε τα πάντα, ενώ στην ουσία δεν είχε τίποτα, της έλειπε ο φερετζές... Ετσι και η ΝΔ. Την ίδια στιγμή που η ανεργία καλπάζει, τα ελλείμματα αυξάνονται, η παραγωγική βάση εξαφανίζεται, ο γεωργικός τομέας υποχωρεί, οι κοινωνικές παροχές αποτελούν ανέκδοτο, οι εργασιακές σχέσεις μάς φέρνουν στο νου τη μεταπολεμική Ελλάδα, ο πολιτισμός επαφίεται στις ξένες πολυεθνικές και τους εγχώριους αντιπροσώπους τους, τα νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα στο τραπεζικό κεφάλαιο κτλ. οι εταίροι του δικομματισμού μαγειρεύουν νέα αναθεώρηση του Συντάγματος της χώρας. Οσα δε πρόλαβαν να ψηφίσουν διά χειρός Βενιζέλου, θα το πράξουν διά χειρός Παυλόπουλου. Για να επανέλθουμε στις παροιμίες «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο», ή καλύτερα θα λέγαμε σε μια νέα εκδοχή «... και τα δυο το σύστημα». Ισως να υπάρχει και το ενδεχόμενο να υπήρχε μια συμφωνία μεταξύ τους για να μας πείσουν ότι και οι δυο έχουν «όραμα» και οι δυο «φροντίζουν για το καλό μας».

Βέβαια, η έννοια του γενικού καλού, όπως λένε και οι φιλόσοφοι είναι αφηρημένη και σε ορισμένες περιπτώσεις παρεξηγήσιμη, έως και επικίνδυνη. Εξαρτάται ποιος ορίζει κάθε φορά το γενικό καλό. Κάπως έτσι δε διέλυσε ο αλησμόνητος «τ. καταλληλότερος» 1,2 εκατ. νοικοκυριά με το χρηματιστήριο; Το γενικό καλό ήταν - υποτίθεται - η εθνική οικονομία. Λήστεψαν τον κοσμάκη και κάποιες εκατοντάδες επιχειρηματίες (και κολλητοί του συστήματος) βρέθηκαν σε λιγότερο από ένα χρόνο με δισεκατομμύρια. Ισως, η συγκεκριμένη ληστεία, με τη συνεργία όλων των «εξουσιών» (αν και η εξουσία είναι μία, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση) θα πρέπει να διδάσκεται πλέον σε όλα τα οικονομικά εγχειρίδια των ανώτατων ιδρυμάτων, ως το παράδειγμα της λειτουργίας της αγοράς και του τι σημαίνει καπιταλισμός. Στην προηγούμενη αναθεώρηση με το περιβόητο άρθρο 24, με τις «μαγικές» λέξεις «εκτός εάν...» και με έναν ορισμό περί δάσους, που έκανε πολλούς έντιμους δασολόγους να σχίσουν τα πτυχία τους, μπήκε η πρώτη βόμβα για τις δημόσιες δασικές εκτάσεις.

Το εν λόγω άρθρο, αν και φαινομενικά αθώο προετοίμασε το δρόμο για την εκποίηση των δασικών εκτάσεων προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων. «Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του κράτους και δικαίωμα του καθενός. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός εάν προέχει για την εθνική οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση». Σήμερα, προτείνεται στο πλαίσιο της αποτελεσματικότερης προστασίας(sic) και της αναβάθμισης του περιβάλλοντος (πάλι για το καλό μας!) η εκπόνηση χωροταξικών σχεδίων και η σύνδεσή τους με τη χρήση των δασικών εκτάσεων, τα οποία θα λογίζονται ως τέτοια μόνο όσα είναι χαρακτηρισμένα από το 1975 και μετά. Εκλογικοί, μικροπολιτικοί και κυρίως οικονομικοί είναι οι λόγοι που θέλουν να αξιοποιήσουν δασικές εκτάσεις φιλέτα αδιαφορώντας πλήρως για τη φυσική και πολιτιστική μας κληρονομιά. Τα πάντα θυσία στο κέρδος. Το γεγονός ότι το φυσικό περιβάλλον μας αποτελεί στρατηγικό πόρο για τη χώρα, κάτι που έχουμε αναλύσει αρκετές φορές, ουδόλως τους συγκινεί. Εδώ και τώρα οικοπεδοποιήσεις. Εδώ και τώρα μπετόν. Εδώ και τώρα προεξόφληση των προεκλογικών τους δεσμεύσεων. Εδώ και τώρα νομιμοποιήσεις αυθαίρετων. Η αγορά, δηλαδή το κεφάλαιο, καλεί, αυτοί υπακούουν. Τι κι αν υπάρχει νομολογία από το Συμβούλιο Επικρατείας που απαγορεύει τον αποχαρακτηρισμό των δασικών εκτάσεων ανεξαρτήτως χρονικών ορίων; Τι κι αν ακόμα κι ο δασικός νόμος του 2002 (επί «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ) εκκρεμεί (αλήθεια πότε θα αποφανθούν οι δικαστές γι' αυτήν την ιστορία;) η συνταγματικότητά του στην Ολομέλεια του ΣΕ; Αυτοί έχουν το μαχαίρι, αυτοί και το πεπόνι. Ολα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν. Ανάλογα με τις ορέξεις του κεφαλαίου και με το τι ακριβώς θέλουν να παρουσιάσουν στο μενού. Το κίνημα έχει το λόγο.