Διαβάσαμε ότι η κάθε ομιλία του «πράσινου» Αλ Γκορ κοστίζει 250.000-300.000 δολάρια και ότι τα έξοδα της πρόσφατης ομιλίας του στο Μέγαρο Μουσικής, του επίσης «πράσινου» εθνικού μας εκδότη και εκπολιτιστή, καλύφθηκαν από φίλους του στην Ελλάδα. Ανεξάρτητα από τους γαλαντόμους φίλους, τίθεται ένα ηθικό ζήτημα στο οποίο αρέσκεται να αναφέρεται ο τ. αντιπρόεδρος. Οταν, υποτίθεται, προσπαθείς να ευαισθητοποιήσεις τον κόσμο για το περιβάλλον που κινδυνεύει και να τον ενεργοποιήσεις, είναι δυνατό να αμείβεσαι; Εστω και με το άλλοθι ότι τα έσοδα πάνε σε μια ΜΚΟ που την ελέγχεις! Βέβαια, η αμοιβή σχετίζεται με την αγορά, που αποτελεί πυλώνα για τους θιασώτες του καπιταλιστικού συστήματος. Οπότε πάσο...

Μας λύθηκε επιτέλους η απορία, γιατί οι πολλές αγάπες του Αλ Γκορ για την Αθήνα και την Ελλάδα. Ορισμένοι από τους βασικότερους χρηματοδότες του, όταν διεκδίκησε την προεδρία στις ΗΠΑ, ήταν ελληνικής καταγωγής. Να μην πει δυο καλές κουβέντες, λοιπόν;

Αλήθεια, ρώτησαν την Ρεπούση και τον Λιάκο αν επιτρέπεται να πάει στο σχολείο το βιβλίο και το DVD του Γκορ;

Κυκλοφόρησαν σε μια άκρως επιμελημένη και καλαίσθητη έκδοση από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση τα πρακτικά ενός συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε πριν από έναν περίπου χρόνο στη Ρόδο. Ενας πλούτος εισηγήσεων, θεωρητικών και εργαστηρίων που έλαβαν χώρα στο τριήμερο 7, 8 και 9 Απρίλη του 2006 καταγράφονται και αναδεικνύουν αυτά που συμβαίνουν ή αυτά που μπορούν να γίνουν στα σχολεία μας, αν αυτά αφεθούν ελεύθερα από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του κατ' ευφημισμόν υπουργείου Παιδείας (χα-χα) και Θρησκευμάτων (βεβαίως-βεβαίως), που επιμένει στο υπάρχον αραχνιασμένο Αναλυτικό Πρόγραμμα που είναι προσανατολισμένο στην παπαγαλία και στον ευνουχισμό της γνώσης και της κριτικής. Σχολεία όπου τα παιδιά θα ανθίζουν και δε θα μαραίνονται. Που από σιδηρουργεία του πνεύματος θα λειτουργούν ως χώροι ζωής και δημιουργίας. Και το θέατρο με την περιβαλλοντική εκπαίδευση μπορούν να λειτουργήσουν προς μια θετική κατεύθυνση. Φύλακες (εκπαιδευτικοί) γρηγορείτε...

Γρηγοριάδης Κώστας

Κατακαλόκαιρο και ο υδράργυρος να χτυπά στα ύψη, ο πολύς Αλ Γκορ επισκέφτηκε ως φιλοπεριβαλλοντιστής και όχι ως πολιτικός (και) την Ελλάδα. Με υπομάλης το γνωστό (και βραβευμένο με ΟΣΚΑΡ) DVD, «Μια ενοχλητική αλήθεια», έδωσε από μια διάλεξη στο Μέγαρο Μουσικής και στο Ιδρυμα «Καραμανλής» και πρόκανε να κάνει πολλές - πολλές δημόσιες και άκρως επιτυχημένες, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, δημόσιες σχέσεις.

Ο παραλίγο πλανητάρχης, μετά τη σιωπή του (αλήθεια γιατί;), όταν του εκλάπη η προεδρία από τον Μπους υιό, με εκλογικό πραξικόπημα στη Φλόριντα, για να έχει μια ενασχόληση, όπως κάθε συνταξιούχος, αποφάσισε να ...σώσει τον πλανήτη από τις επιπτώσεις του φαινομένου του θερμοκηπίου μια και δεν κατόρθωσε να σώσει την Αμερική από τους κακούς τρομοκράτες και τους αιμοδιψείς άθεους! Στην αρχή έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Μια ενοχλητική αλήθεια», όπου τονίζει τις περιβαλλοντικές (και όχι μόνο) επιπτώσεις από την άνοδο της θερμοκρασίας και τα σενάρια που υπάρχουν για το μέλλον, έπειτα έφτιαξε μια ΜΚΟ που βρίσκεται πίσω από κάθε του δραστηριότητα και πρόσφατα υπέγραψε την παραγωγή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ, που αναφερθήκαμε παραπάνω, και το προωθεί δίκην πλασιέ από χώρα εις χώρα. Σειρά είχε και η Ελλάδα στην οποία διαθέτει, όπως φάνηκε, επιστήθιους φίλους και υποστηρικτές. Κάτι που συμβαίνει και στο ελληνοαμερικανικό λόμπι των ΗΠΑ. Η ενοχλητική (;) αλήθεια (;) του τ. αντιπροέδρου, όμως, ούτε πολύ ενοχλητική είναι, ούτε είναι ολόκληρη... Εντυπωσιακά στοιχεία υπάρχουν, σενάρια για το μέλλον ακούγονται, εικόνες θεαματικές υπάρχουν. Αλλά στο διά ταύτα που μας ενδιαφέρει, πέρα από τη βεβαιότητα (σ.σ. η οποία επιστημονικά από πουθενά δεν προκύπτει), ότι δηλαδή σε δέκα χρόνια μπορούμε να λύσουμε το ζήτημα των κλιματικών αλλαγών, εντός του πλαισίου του υπάρχοντος συστήματος, από την άνοδο της θερμοκρασίας, πολλά είναι αυτά που αποσιωπώνται ή συσκοτίζονται.

Για την ενεργειακή πολιτική λ.χ. μιλά για τις φιλικές μορφές ενέργειας, για τα υβριδικά αυτοκίνητα (αλήθεια πόσοι μπορούν να τα αγοράσουν;) για τον εθελοντικό περιορισμό της χρήσης των αυτοκινήτων κι όχι για την έμφαση στα μέσα μαζικής μεταφοράς, την απαγόρευση των Ι.Χ. υψηλού κυβισμού και την πρόσβασή τους στα κέντρα των πόλεων. Αν η μια πηγή των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα είναι τα αυτοκίνητα, η άλλη είναι η κατανάλωση ενέργειας. Ακούγεται ότι τα νοικοκυριά πρέπει να μειώσουν την ενέργεια που χρησιμοποιούν, αλλά δε λέει πουθενά ότι τα νοικοκυριά είναι μέρος του προβλήματος και ο κύριος συντελεστής είναι η βιομηχανία. Αλλά κι ο στρατός, αν σκεφτεί κανείς ότι η στρατιωτική μηχανή λ.χ. των ΗΠΑ ξοδεύει την ίδια ποσότητα πετρελαίου με τη Νιγηρία που ο πληθυσμός της αγγίζει τα 140 εκατομμύρια! Και μια περί ενέργειας ο λόγος, γιατί η μουγκαμάρα με τα πυρηνικά εργοστάσια; Να βάλουν λουκέτο ή όχι; Ή μήπως είναι της άποψης ότι τα πυρηνικά είναι καθαρά (αυτό ως προς τις εκπομπές μόνο ισχύει, αλλά υπάρχουν τα απόβλητα και τα τυχόν ατυχήματα) άρα με δεδομένο ότι το πετρέλαιο είναι πεπερασμένος πόρος πρέπει να συνεχίσουν τη λειτουργία τους; Παρακαλώ, υπάρχει απάντηση;

Και στο τελευταίο εγχειρίδιο πολιτικής οικολογίας αναφέρεται ότι η μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή είναι ο πόλεμος. Μάλιστα, εκθέσεις ακόμα και από Ινστιτούτα στις ΗΠΑ, λ.χ. World Watch παρέχουν πληθώρα στοιχείων πάνω στο ζήτημα αυτό που δυστυχώς ...διέφυγε από τον «πράσινο» αντιπρόεδρο. Ισως γι' αυτό, και με τη δική του βούλα, έγιναν οι βομβαρδισμοί στην πολύπαθη γειτονική μας Γιουγκοσλαβία με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, που προφανώς τις θεωρούσε ότι θα κάνουν τα εδάφη πιο ...γόνιμα και θα συμβάλουν μερικές δεκάδες χιλιάδες θάνατοι στο δημογραφικό πρόβλημα των Βαλκανίων. Και μια και ο κ. Γκορ απεφάνθη ότι το ζήτημα με την άνοδο της θερμοκρασίας και τις κλιματικές αλλαγές δεν είναι πολιτικό, αλλά ηθικό(sic), πόσο ηθική περικλείουν οι επιδρομές των ΗΠΑ ανά τον πλανήτη, οι οποίες βεβαίως δεν ξεκίνησαν από τη θητεία του υιού Μπους, αλλά είναι μια συνεχής πολιτική του ιμπεριαλισμού, την οποία υπηρέτησε με τόση αυταπάρνηση και ο ίδιος;

Στο τέλος της ομιλίας του κ. Γκορ οι παρευρισκόμενοι χειροκρότησαν με θέρμη τον «πράσινο» τ. αντιπρόεδρο της αυτοκρατορίας. Ποιοι ήταν το κοινό του; Τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές, πολιτικοί του δικομματικού συστήματος, νοικιασμένοι γαλαζοπράσινοι δημοσιογράφοι, «φιλότεχνοι» εισοδηματίες, κοσμικοί πάσης χρήσεως, τηλετενεκέδες της παρακμής, εργολάβοι, κυρίες φιλοζωικών ιδρυμάτων και οι γνωστοί εκπρόσωποι των διάφορων φορέων που πάντα πρέπει να δίνουν «παρών» σε αντίστοιχες γκλαμουράτες εκδηλώσεις. Δεν ξέρουμε τι βγήκε από την εκδήλωση πέρα από το γεγονός ότι κάποιοι είχαν την «ευτυχία» να σφίξουν το χέρι του κ. Γκορ και άντε να ξεφωνίσουν κατά τη διάρκεια της ομιλίας -προβολής κανένα «Oh my god» οι αγγλομαθείς ή «Oh mon dieu» οι γαλλοθρεμμένες (-οι) σουσούδες και σουσούδοι των βορείων προαστίων και της πλατείας Κολωνακίου. Ας τους απαντήσουμε αγγλιστί για να μας κατανοήσουν: lol (laugh out loudly).