Πριν από ένα χρόνο, το νεοφιλελεύθερο μπλοκ (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τις επιπτώσεις των οποίων βιώνουν στο πετσί τους σήμερα (και άγνωστο για πόσο ακόμα) οι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου (και όχι μόνο), προσπαθούσε να μας πείσει για το πόσο όμορφη πόλη είναι η πρωτεύουσα, πόσο λειτουργική και φιλική στο περιβάλλον και πλήθος ακόμα κουταμάρες, που δεν άντεχαν την παραμικρή σοβαρή κριτική. Οπως φαίνεται όμως, τα τέσσερα εκατομμύρια των κατοίκων της έχουν εντελώς διαφορετική άποψη από αυτήν της πολιτικής ηγεσίας και των διαφημιστών της... Σε πρόσφατη έρευνα του Ευρωβαρόμετρου που είδε το φως της δημοσιότητας την προηγούμενη βδομάδα, η Αθήνα, μεταξύ 31 πόλεων, βρίσκεται στην τελευταία θέση σύμφωνα με το βαθμό ικανοποίησης των κατοίκων της! Τα περιβαλλοντικά προβλήματα στην πρώτη θέση. Ελλειψη πρασίνου, θόρυβος, τσιμεντοποίηση, ρύπανση, απορρίμματα και κυκλοφοριακό είναι ορισμένες από τις πτυχές που της δίνουν την πρώτη θέση σε αρνητικές κρίσεις και τελευταία σε θετικές. Αλλη μια επιτυχία του δικομματισμού...

Καυγάς (λέμε τώρα!) μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για το πέταλο του Μαλιακού. Οχι, δε συγκινήθηκαν από τα θύματα της ασφάλτου, που προσμετρώνται καθημερινά στην περιοχή. Σιγά μη νοιάστηκαν. Για τους εργολάβους τους οι διαξιφισμοί, όπως και η εγκληματική καθυστέρηση τόσων ετών...

Αυτό δεν είναι ένα από τα καινούρια σλόγκαν του διευθυντηρίου των Βρυξελλών, που με τόση ευκολία μηρυκάζουν τα εγχώρια παπαγαλάκια τους; Κι όμως. Εξακολουθούν να αρνούνται την παροχή στοιχείων και πληροφοριών στους πολίτες για τα περιβαλλοντικά ζητήματα που απασχολούν τις περιοχές τους. Γιατί η έννοια πολίτης γι' αυτούς είναι ταυτισμένη με την έννοια υπήκοος και η κοινωνία με την αγέλη...

Κυκλοφόρησε το τεύχος Ιουνίου της Περιβαλλοντικής Πρωτοβουλίας Μαγνησίας, με κύριο θέμα την Τοπική Αυτοδιοίκηση και το Περιβάλλον. Στο παρόν τεύχος υπάρχουν κείμενα για το περιβάλλον και το αυτοκίνητο, τις επιπτώσεις της ρύπανσης στην Ευρώπη, τις κλιματικές αλλαγές, την κατάσταση στα Βαλκάνια, για το νησάκι του Αλατά, τα εναλλακτικά καύσιμα και τα φυτοφάρμακα και τον καρκίνο. Κι όπως πάντα, πολλές ενδιαφέρουσες ειδήσεις από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που σίγουρα δε θα διαβάσετε στα ταμπλόιντ και, φυσικά, δε θα δείτε στα τηλεοπτικά δελτία.

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο ρόλος, ο χαρακτήρας και οι βασικές στοχεύσεις της ΕΕ είναι γνωστές και αναλύονται καθημερινά από τις στήλες της εφημερίδας. Ισως της μόνης εφημερίδας, η οποία από την αρχή της εισόδου της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ δεν εξαντλείται σε μιαν εύκολη απόρριψη των, ούτως ή άλλως, διάφορων επιζήμιων πολιτικών της για τα εθνικά μας συμφέροντα, αλλά προσπαθεί καθημερινά να αναδείξει το ρόλο των Βρυξελλών, ως ενός ισχυρού ιμπεριαλιστικού πόλου, που εξυπηρετεί αποκλειστικά τα καπιταλιστικά συμφέροντα, παρέχοντας ορισμένα ψίχουλα στους εργαζόμενους, σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού τους και μείωσης των αντιστάσεών τους. Προβλήματα, όμως, όπως η ανεργία, η φτώχεια, η αποβιομηχάνιση, η αποδιάρθρωση του αγροτικού τομέα και ο περιορισμός των ατομικών δικαιωμάτων είναι δύσκολο να αποκρυβούν ή έστω να ωραιοποιηθούν. Ετσι, επιλέγονται και αναδεικνύονται ως «προοδευτικές» κάποιες πολιτικές, για να πείσουν τους κριτικά σκεπτόμενους πολίτες ότι η ΕΕ είναι δήθεν το αντίπαλο δέος των ΗΠΑ, ότι είναι μονόδρομος και η δημοκρατική εναλλακτική λύση, ώστε να μην μπούμε κάτω από το άρμα της ...αυτοκρατορίας. Το πόσο αντίπαλο δέος είναι, το είδαμε στην πλήρη ταύτισή της και την ενεργό συμμετοχή της στους κατακτητικούς πολέμους στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ ή στη στάση της στο Κυπριακό, στο Κουρδικό και τόσα άλλα ζητήματα. Το είδαμε και με το εκτρωματικό κείμενο, που τιτλοφορείται ως «ευρωσύνταγμα» ή με τα κείμενα του Μάαστριχτ και της Νίκαιας...

Είναι αλήθεια ότι τα οξυμένα περιβαλλοντικά ζητήματα στις βιομηχανικές χώρες (και όχι μόνον) έχουν ευαισθητοποιήσει μεγάλο τμήμα του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Με αφορμή το γεγονός αυτό, οι Βρυξέλλες σπεκουλάρουν μια δήθεν ευαισθησία και περισσή έγνοια για το περιβάλλον, σε αντίθεση με την κυνικότητα της Αμερικής και άλλων χωρών. Πόσο αληθινή, όμως, είναι αυτή η άποψη; Οι εγχώριοι ευρωλάγνοι, συχνά πυκνά, αναφέρουν τη στάση της ΕΕ για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και τη Συνθήκη του Κιότο, όπου η «καλή» ΕΕ υιοθέτησε τη συνθήκη, ενώ η «κακή» Αμερική την απέρριψε. Οσο αλήθεια είναι, όμως, ότι η κυνικότητα και η αλαζονεία των ΗΠΑ εξοργίζουν την παγκόσμια κοινότητα, άλλο τόσο αλήθεια είναι το γεγονός ότι η εφαρμογή της Συμφωνίας στο Κιότο απέχει παρασάγγας από την επίλυση του θερμοκηπίου, όπως λένε διεθνείς οργανισμοί και έγκυρα ινστιτούτα. Οπως έχουμε αναφέρει συχνά, το ζήτημα του περιβάλλοντος και της οικολογικής κρίσης δεν μπορεί να θεραπευτεί με την εφαρμογή της «πράσινης τεχνολογίας», δηλαδή με την υιοθέτηση ενός μοντέλου «πράσινου καπιταλισμού», γιατί το πρότυπο ανάπτυξης που έχει επιλεγεί είναι η γενεσιουργός αιτία των προβλημάτων. Το να εξευρεθούν, λ.χ., χώροι για την υγειονομική ταφή των απορριμμάτων, παρά τις όποιες δυσκολίες, μεσοπρόθεσμα είναι εφικτό. Μακροπρόθεσμα, όμως, όπως έχει συμβεί σε πολλές περιοχές και των ΗΠΑ, υπάρχει αδιέξοδο, γιατί η φέρουσα ικανότητα του εδάφους, όπως και να το κάνουμε, είναι συγκεκριμένη. Για να το πούμε πιο απλά, υπάρχουν όρια... Αν δεν αλλάξει άμεσα το καταναλωτικό μοντέλο, το αδιέξοδο με τα απορρίμματα θα εντείνεται.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις αποτέλεσε η είδηση ότι η Ελλάδα θα κληθεί εκ νέου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για μια σειρά υποθέσεις, επειδή «δε συμμορφώνεται» στο ευρωπαϊκό Δίκαιο. Εγκαλών, ο ευρωεπίτροπος (νεοδημοκράτης) Στ. Δήμας και εγκαλούμενος ο καθ' ύλην αρμόδιος υπουργός της ΝΔ, κ. Σουφλιάς! Οι υποθέσεις, βέβαια, είναι παλιές και οι ρίζες τους ξεκινούν από τη Σημιτική οχταετία, χωρίς αυτό να σημαίνει, όμως, ότι αν ήταν τότε στη διακυβέρνηση της χώρας η ΝΔ θα έπραττε κάτι το διαφορετικό, αφού οι πολιτικές των δύο κομμάτων είναι ταυτόσημες (και στην περιβαλλοντική πολιτική). Οι «αταξίες» της χώρας μας αφορούν τις ουσίες που καταστρέφουν τη στιβάδα του όζοντος, τη μη επεξεργασία των λυμάτων σε πόλεις άνω των 15.000 κατοίκων, τις εκπομπές οξειδίων του αζώτου, των μικροσωματιδίων, το θόρυβο, την περιβαλλοντική αποτίμηση, την πρόσβαση του κοινού σε περιβαλλοντικές πληροφορίες και τα απόβλητα ηλεκτρικού και ηλεκτρονικού υλικού. Πώς όλα αυτά θα μπουν τώρα σε τάξη, με την παράλληλη ασυδοσία (έννοια σύμφυτη) της αγοράς, είναι κάτι που μπορεί να μας εξηγήσει μόνον ο κ. Δήμας, άντε κι ο κ. Ανδριανόπουλος. Οσο για το ανέκδοτο με τη βιώσιμη ανάπτυξη, το αφήνουμε για τον πολυπράγμονα κ. Βενιζέλο και τους οικολόγους, που μαγεύτηκαν από το άστρο του Σημίτη και εναγκαλίστηκαν με το «κίνημα», συγχέοντας (δεν είναι δα και η μόνη τους σύγχυση) το πράσινο χρώμα της οικολογίας μ' εκείνο του ΠΑΣΟΚ...