Αν ζούσε σήμερα ο Τσιτσάνης ίσως να έγραφε μια νέα εκδοχή του περίφημου τραγουδιού του για το «βαπόρι απ' την Περσία», που αυτή τη φορά το εμπόρευμά του θα ήταν τα «μεταλλαγμένα» και το λιμάνι που φόρτωσε, κάπου στην Αμερική. Αυτό που συμβαίνει ανήκει στη σφαίρα του παραλόγου. Πλοία με καθ' όλα νόμιμα εμπορεύματα, ουσιαστικά μεταφέρουν φορτία θανάτου. Μεταλλαγμένα δημητριακά προσπαθούν να περάσουν χωρίς ελέγχους και με δεδομένη την ουσιαστική έλλειψη ελέγχων και ελεγκτικών μηχανισμών, έρχονται και στην Ελλάδα. Μόνο από τύχη εντοπίζονται και κανείς δεν μπορεί να δηλώσει με βεβαιότητα τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα μας. Εκτός από την παραγωγό και εξαγωγό Αμερική την ίδια ευθύνη φέρει η ΕΕ η οποία έδωσε το πράσινο φως της ελεύθερης διακίνησής τους με αστεία όρια ασφαλείας. Το κίνημα ενάντια στα μεταλλαγμένα και η ενημέρωση στους πολίτες κρίνεται αναγκαίο να πυκνώσουν. Γιατί πρόκειται για τη ζωή μας. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Περίεργες καταγγελίες είδαν το φως της δημοσιότητας χωρίς να υπάρξει η παραμικρή συνέχεια! Κοτόπουλα που στις ζωοτροφές τους χορηγούνται αντιβιοτικά, πριν αυτά απορροφηθούν από τον οργανισμό τους, σφάζονται και οδηγούνται στην κατανάλωση. Αυτό σημαίνει ότι ο οργανισμός του ανθρώπου με τον τρόπο αυτό, σε περίπτωση ασθενειών, δεν μπορεί να αναρρώσει με αντιβιοτικά που ήδη υπάρχουν στον οργανισμό του. Φανταστείτε τι έχει να γίνει με τα μεταλλαγμένα!

Μια από τις φροντίδες που πρέπει να έχει το αγροτικό κίνημα στις μέρες που δέχεται πολλαπλή επίθεση από τις πολυεθνικές και την ΕΕ, είναι η διατήρηση με κάθε μέσο και τρόπο των τοπικών ποικιλιών. Το ζήτημα είναι στρατηγικής σημασίας για τη χώρα μας.

Ενα βιβλίο που μυεί τα παιδιά μικρής ηλικίας στο πώς ήταν τα Ολυμπιακά αγωνίσματα στην αρχαία Ελλάδα και ποιες ήταν οι επικρατούσες αξίες, είναι πολύ χρήσιμο τόσο για τα ίδια όσο και για τους γονείς τους. Μάλιστα οι συγκρίσεις με το σήμερα των αθλητών-ρομπότ με το ντόπινγκ και τις χορηγούς πολυεθνικές, είναι μια καλή αφορμή και για συγκρίσεις με την αθλιότητα του σήμερα. Συγγραφέας η Μιμικάννα Αναστασάκη και εικονογράφος η Φούλη Μητσιάλη. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΤΡΑΠΟΣ μαζί με ένα CD με πρωτότυπη μουσική της Σωτηρίας Αδάμ. Ενα εξαίρετο βιβλίο.

Γρηγοριάδης Κώστας

Πριν από δυο περίπου βδομάδες, δημοσιοποιήθηκε η Εκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας στην Ουγγαρία, όπου παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα έρευνας, που περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, και 34 μεγαλουπόλεις της Ευρώπης. Από την Ελλάδα, στο δείγμα είχαν συμπεριληφθεί η Αθήνα (η οποία, ας μην ξεχνιόμαστε, «φιλοξενεί» σ' ένα μήνα τους Ολυμπιακούς Αγώνες) και η Θεσσαλονίκη. Η έκθεση κατατάσσει τις δυο πόλεις μας μαζί μ' εκείνες που εμφανίζουν ατμοσφαιρική ρύπανση σε απαγορευτικά όρια. Οι συγκεντρώσεις σε αιωρούμενα σωματίδια (ΡΜ10) είναι πολύ υψηλότερες, τόσο στα όρια που θέτει ο ΠΟΥ, όσο και η large εκδοχή της ΕΕ. Η διάμετρος στα ΡΜ10, τα οποία κατατάσσονται στους πλέον φονικούς ρύπους, υπολογίζεται στα 10 εκατομμυριοστά του μέτρου. Ρυπαντές συνήθως είναι οι βιομηχανικές μονάδες και τα αυτοκίνητα. Καταλήγουν στους πνεύμονες του ανθρώπου, προξενώντας από φλεγμονές, στην καλύτερη περίπτωση, μέχρι βαριές πνευμονοπάθειες και καρκίνους. Μαζί με τις δυο «Ολυμπιακές» μας πόλεις στον πίνακα με τα υψηλότερα επίπεδα ρύπανσης, φιγουράρουν το Γκρατς, η Βαρσοβία, το Ρότερνταμ, η Φλωρεντία και οι Βρυξέλλες. Οι πόλεις αυτές φιλοδωρούν τους κατοίκους τους με πάνω από 30 μικρογραμμάρια των σωματιδίων αυτών ανά κυβικό μέτρο αέρα. Να σημειώσουμε ότι τα ανώτατα επιτρεπτά επίπεδα, που έχει θεσπίσει ο ΠΟΥ, είναι τα 10 μg/m3, ενώ η ΕΕ, με τη γενναιοδωρία που τη διακρίνει, τα 50 μg/m3 . Ομως, δεν πρέπει να ξεπερνούν τις 35 μέρες τα επίπεδα αυτά. Η Αθήνα του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ (σ.σ. η έρευνα αφορά στην περίοδο 2002-2003) εμφανίζει κατά μέσο όρο 56 μg/m3 όλη την προαναφερόμενη περίοδο. Τη θερινή περίοδο, ο δείκτης αυτός συχνά ξεπερνά τις 70 μονάδες (σύμφωνα με τις επίσημες μετρήσεις και τις σχετικές, όπως συνηθίζεται, εκπτώσεις)! Να σημειώσουμε ότι οι πόλεις της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Βόρειας Ευρώπης εμφανίζουν την καλύτερη κατάσταση.

Και σα να μην έφτανε η ατμοσφαιρική ρύπανση και οι επιπτώσεις της και πάλι η Ελλάδα βρίσκεται στην πρωτοκαθεδρία των χωρών, που στα φυτικά τους προϊόντα βρίσκονται οι διοξίνες και τα φουράνια, δηλαδή δυο από τις πλέον τοξικές ενώσεις, που είναι αποδεδειγμένο ότι όταν ο άνθρωπος εκτίθεται σ' αυτές, είναι υπαίτιες για καρκίνο και τερατογενέσεις. Είναι καταγραμμένη στα ιατρικά χρονικά η ιστορία με το «ατύχημα» στο Σεβέζο της Ιταλίας, πριν από χρόνια, που είχε σαν αποτέλεσμα μετά από χρόνια την εμφάνιση δεκάδων τερατογενέσεων. Ο ΠΟΥ, εξαιτίας της επικινδυνότητας των ενώσεων αυτών, δεν έχει προσδιορίσει «ανεκτά» όρια. Στην Ελλάδα, η μέση συγκέντρωση διοξινών είναι 1 πικογραμμάριο/ γραμμάριο στα τρόφιμα, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση μετά την Ιταλία, τη Γερμανία και το Βέλγιο. Σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία της ίδιας έρευνας, τα αντίστοιχα νούμερα στη Δανία είναι 0,2 και στη Μάλτα 0. Οι Σκανδιναβικές χώρες, η Τουρκία, η Ισπανία και η Πορτογαλία είναι χώρες που βρίσκονται σε πολύ καλύτερα επίπεδα από την Ελλάδα.

Αν στα παραπάνω προστεθεί η επικινδυνότητα της ηλιακής ακτινοβολίας και τα λοιπά προβλήματα που αναφέρθηκαν στην εισαγωγή, αντιλαμβανόμαστε την υπάρχουσα κατάσταση σε μια χώρα, η οποία, θεωρητικά, λόγω κλιματολογικών συνθηκών, θα μπορούσε να αποτελεί τον επίγειο παράδεισο της Ευρώπης. Παρ' όλα αυτά, η ανύπαρκτη περιβαλλοντική πολιτική και η δογματική προσκόλληση στις νεοφιλελεύθερες επιταγές έχουν δημιουργήσει έναν άκρως επικίνδυνο πολιορκητικό κλοιό στους πολίτες με αντίτιμο την ίδια τη ζωή τους. Πρέπει το εργατικό κίνημα να ενσωματώσει μαζί με τα κοινωνικοοικονομικά αιτήματα και τα οικολογικά, γιατί δεν μπορούν να αφεθούν ούτε καν ως διεκδικήσεις στις κρατικοδίαιτες «μη» κυβερνητικές (sic) οργανώσεις (χα-χα) με τις εμφανείς και αφανείς διαπλοκές τους με την εξουσία.