Κάπως έτσι δήλωσε ο Πρόεδρος - Πρόεδρος (της ΕΕ και του ΠΑΣΟΚ) την Τρίτη σε άλλη μια κομματική φιέστα, με στόχο να περισώσει ό,τι γίνεται από το υπό διάλυση μαγαζί του. Δημοσκοπήσεις και κυρίως η λαϊκή οργή σηματοδοτούν το τέλος της καθεστωτικής επικυριαρχίας της πιο αντιδημοκρατικής μεταπολιτευτικής κυβέρνησης. Με τη ρομφαία του εκσυγχρονισμού και ιδεολογία το νεοφιλελευθερισμό σάρωσαν στο διάβα τους ό,τι είχε απομείνει από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, που φαντάζουν μπροστά του ριζοσπαστικές. Κι είναι για γέλια και για κλάματα η εικόνα των κρατικοδίαιτων στελεχών του να τον χειροκροτούν δουλικά και να επιδοκιμάζουν τα σαρδάμ και τις αερολογίες του. Ομως ο λαός, όσα τρικ κι αν χρησιμοποιήσουν, θα τους στείλει στις βίλες τους ή τέλος πάντων στα σπίτια τους.
Τα χημικά στο Ιράκ δε βρέθηκαν, γιατί τα είχαν κρύψει καλά -σύμφωνα με τους ιέρακες του αμερικανικού Πενταγώνου. Κι όμως οι δορυφόροι τους τα είχαν εντοπίσει πριν την εισβολή, γι' αυτό δε μας έλεγαν ότι έπρεπε να επιτεθούν;
Ολο και πυκνώνουν τα άρθρα κυρίως σε αγγλόφωνες εφημερίδες που αναφέρουν (κατόπιν εορτής βέβαια) ότι η επίθεση στο Ιράκ δεν έπρεπε να γίνει, αλλά αφού έγινε, οι ΗΠΑ πρέπει να διαχειριστούν τα του Ιράκ. Η εισβολή και η κατοχή ξένης κυρίαρχης χώρας βαφτίζεται με απύθμενο θράσος ως διαχείριση.
Η βοήθεια στο Ιράκ δε φτάνει, γιατί υπάρχουν λέει «οργανωτικά» ζητήματα. Γιατί δεν τους στέλνουμε τον Σημίτη, που του αρέσουν τα ταξίδια, να τους τα λύσει;
18 κείμενα που περιλαμβάνονται σ' ένα συλλογικό τόμο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ατραπός», και αντανακλούν διαφορετικές γνωστικές περιοχές, στην αναζήτηση ενός ενιαίου εκπαιδευτικού περιβάλλοντος με διεπιστημονικό περιεχόμενο. Ενα περιβάλλον που αποσιωπάται στα σχολικά βιβλία σ' ένα πεπαλαιωμένο και αναχρονιστικό αναλυτικό πρόγραμμα. Ενα βιβλίο με κείμενα ανατρεπτικά, που καταργούν μονοσήμαντες οπτικές και αναδεικνύουν αποσιωπημένους θησαυρούς.
Παραστάσεις έγιναν πολλές το τελευταίο διάστημα. Πρεμιέρα με το διήμερο στην Αθήνα, της Συνόδου των πρωθυπουργών της ΕΕ. «Weekend μετά θεάματος», κωμικού ως επί το πλείστον. Εν μέσω καλπάζοντος πληθωρισμού, ανεργίας και αποβιομηχάνισης, οι μπουλουκτσήδες αναφέρονταν σε αναπτυξιακά επιτεύγματα. Οι στημένοι όπως πάντα κλακαδόροι - όπως απαιτεί το σενάριο - χειροκροτούσαν ενθέρμως τους συντελεστές της παράστασης. Σε ρόλο πρωταγωνιστή το σενάριο είχε κάποιον Πρόεδρο που ως άλλος Τειρεσίας έκανε προβλέψεις για το μέλλον και ζητούσε θυσίες (τους εργαζόμενους) για να έχει καλούς οιωνούς στη μεγάλη πορεία του. Ομως υπήρξαν κι άλλες παραστάσεις, αυτή τη φορά στην επαρχία. Με την ίδια συνταγή, αλλά διαφορετικό ρεπερτόριο.
Το νησί των Φαιάκων επέλεξε ένας θεατρώνης. Μια παράσταση με βουκολικό περιεχόμενο. Πρωτοτυπώντας μάλιστα, το τέλος ήταν μακάβριο! Εξαφανίζονταν όλοι οι εξεγερμένοι αγρότες. Αλλά υπήρχε ηθικόν δίδαγμα. Οι ξύπνιοι, οι πονηροί και οι υπάκουοι της εξουσίας, έκαναν την αρπαχτή τους και την ...έκαναν γενικώς. Οσο για τους υπόλοιπους, στον Καιάδα.
Αλλοι δυο θεατράνθρωποι του εκσυγχρονισμού επέλεξαν Πάτρα - Μεσολόγγι και Κυκλάδες αντίστοιχα. Και οι δυο πρωτοτύπησαν. Εκτός του θιάσου τους, κουβαλούσαν τους φιλοξενούμενους συναδέλφους τους, αλλά και τους κριτικούς των παραστάσεων και τους θεατές, σε δρώμενα με παγκόσμια αποκλειστικότητα.
Τέλος, μια θιασαρχίνα μες στην καλή χαρά, ανέβασε μια παράσταση με οικολογικό περιεχόμενο που προφανώς εκτίμησε ότι πουλά, αλλά κανείς από τους θεατές δεν κατάλαβε το έργο. Κι επειδή στο Ελλαδιστάν ο πολιτισμός βρίσκεται πάντα στην κορυφή της πυραμίδας, τα έξοδα των παραστάσεων χρεώθηκαν στους υπηκόους - υποτελείς. Το πόσο κόστισαν, είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Εξάλλου ο πολιτισμός πρέπει να ενισχύεται από όλους μας!