Η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ) καλεί το λαό του λεκανοπεδίου Αττικής να πάρει μέρος στην εκδήλωση αλληλεγγύης και συμπαράστασης προς τον παλαιστινιακό λαό, που διοργανώνει την Πέμπτη 25 Σεπτέμβρη, στις 7 μ.μ., στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην εκδήλωση - που αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία μετά την απόφαση της κυβέρνησης Σαρόν να απελάσει τον Γιάσερ Αραφάτ κατά την κρίση της, σε χρόνο που θα επιλέξει η ίδια - θα χαιρετίσουν ο πρέσβης της Παλαιστινιακής Αρχής στην Ελλάδα Αμπντάλα Αμπντάλα και ο Αγάπιος Παπανεοφύτου, μέλος της Γραμματείας της ΕΕΔΥΕ.

Σε ανακοίνωση - κάλεσμά του, το Γραφείο Τύπου της ΕΕΔΥΕ επισημαίνει: «Σχεδόν 3 χρόνια από τη Νέα Ιντιφάντα του παλαιστινιακού λαού, οι εγκληματικές επιθέσεις του Ισραήλ κατά αθώων Παλαιστινίων και η καταστροφή ολόκληρων παλαιστινιακών οικισμών συνεχίζεται. Οι δραματικές αυτές εξελίξεις στο Ιράκ και στα παλαιστινιακά εδάφη επιβεβαιώνουν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ότι ειρήνη με καθεστώς κατοχής δεν μπορεί να υπάρξει».

Ο ισραηλινός στρατός, τονίζεται αμέσως μετά στην ανακοίνωση, «δρα υπό καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας, με την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ». Η ελληνική κυβέρνηση «τηρεί απόλυτη σιγή για τις τραγικές εξελίξεις, αποδεχόμενη τη συνενοχή της και την πλήρη υποταγή της στα κελεύσματα των Αμερικανών και των Ευρωπαίων εταίρων».

Ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά, κάθε συνοικίας, μετά και μπροστά από αυτές τις επικίνδυνες εξελίξεις, οφείλει μαζικά να συμμετάσχει στην εκδήλωση αλληλεγγύης και συμπαράστασης προς τον παλαιστινιακό λαό, τονίζουν οι διοργανωτές.

• Η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας καλεί τις γυναίκες σε καθιστική διαμαρτυρία τη Δευτέρα 22 Σεπτέμβρη στις 18:00 έξω από την ισραηλινή πρεσβεία.

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από τη δεύτερη εξέγερση των Παλαιστινίων. Τη δεύτερη Ιντιφάντα. Τρία χρόνια αγώνα του παλαιστινιακού λαού για την ανεξαρτησία, την κυριαρχία, την αξιοπρέπεια, το στοιχειώδη τρόπο επιβίωσης. Τρία χρόνια, που είδηση αποτελούσε μόνο αν περνούσε μέρα που να μην έχει δολοφονηθεί κάποιος Παλαιστίνιος μαχητής, ή κάποιο μικρό παιδί από τα ισραηλινά στρατεύματα. Είδηση ήταν, να μην έχουν τα στρατεύματα κατοχής ξεσπιτώσει οικογένειες και να μην έχουν σπείρει την τρομοκρατία με μαζικές συλλήψεις. Αληθινοί εμπνευστές του εγκλήματος ενάντια στο λαό της Παλαιστίνης ήταν πάντα οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ. Είναι αυτοί οι ίδιοι που μόλις πρόσφατα πρόβαλαν βέτο για άλλη μια φορά ενάντια σε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που θα καταδίκαζε τα σχέδια «απαλλαγής» του Γ. Αραφάτ. Δηλαδή σε πιο απλά ελληνικά είναι αυτοί, που πάλι με τον πιο άμεσο απροκάλυπτο τρόπο ενθαρρύνουν το Ισραήλ να συνεχίσει το έγκλημα. Γι' αυτό ο αγώνας των Παλαιστινίων δεν είναι μόνο δικός τους αγώνας. Αντικειμενικά στρέφεται ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια για την περιοχή και αυτόματα μετατρέπεται σε αγώνα όλων των λαών, που παλεύουν ενάντια στον κύριο εχθρό τους, τον ιμπεριαλισμό. Ο «Ριζοσπάστης» αρχίζει από σήμερα ένα σύντομο αφιέρωμα σ' αυτή τη δεύτερη Ιντιφάντα και στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού.

Associated Press

Με δολοφονίες, κατεδαφίσεις, βομβαρδισμούς και αποκλεισμούς προωθούνταν ο «Οδικός Χάρτης» από τον στρατό του Ισραήλ

Η κατάρρευσή του, όμως, ήταν δεδομένη εξαρχής. Ηταν, απλώς, θέμα χρόνου το πότε αυτό θα συμβεί με συνέπειες πολύ χειρότερες πιθανώς από όσες έχουμε, μέχρι σήμερα, δει. Η καταστροφική αυτή πορεία «προδιαγραφόταν» τόσο από τις συνθήκες παρουσίασης και επιβολής, ουσιαστικά, του σχεδίου όσο και από το ίδιο του το περιεχόμενο. Ο τερματισμός της κατάπαυσης του πυρός, στις 23 Αυγούστου, στην οποία είχαν συναινέσει αρκετές ένοπλες παλαιστινιακές οργανώσεις από τις 29 Ιούνη, ήταν μόνο η τελευταία πράξη ενός γνωστού έργου. Και όσοι εκτιμούν ότι τον «οδικό χάρτη» τίναξε στον αέρα η πολύνεκρη επίθεση αυτοκτονίας στην Ιερουσαλήμ, στις 21 Αυγούστου, απλώς επιμένουν να εθελοτυφλούν αρνούμενοι να δουν την αιτία πίσω από το αποτέλεσμα ή την αφορμή.

Associated Press

Πολλοί είχαν την αυταπάτη ότι ο «οδικός χάρτης», εφόσον τυπικά προωθείται και από την ΕΕ, τη Ρωσία και τον ΟΗΕ, θα εμπεριείχε έστω κάποιες νύξεις για τα καταπατημένα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι παρουσιάζοντας γραπτώς τον «οδικό χάρτη» στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ο ΓΓ Κόφι Ανάν, δεν τόλμησε να αρθρώσει ούτε μια λέξη για όλα όσα ο Οργανισμός, του οποίου προΐσταται, υποτίθεται ότι πρεσβεύει αλλά και έχει αποφασίσει.

Associated Press

Ισραηλινοί στρατιώτες έξω από το Ναό του Αλ Ακσά

Ο «οδικός χάρτης», του οποίου το ακριβές περιεχόμενο δε δόθηκε ποτέ ολοκληρωμένο στη δημοσιότητα, φάνηκε εξαρχής ότι θέτει μία μοναδική προτεραιότητα: Την πάταξη κάθε μορφής παλαιστινιακής βίας. Ολα τα υπόλοιπα, δηλαδή όλα όσα γεννούν τη βία όπως η στρατιωτική κατοχή, η προσάρτηση παλαιστινιακής γης, οι εποικισμοί κλπ., παραπέμφθηκαν σε «μελλοντικές συζητήσεις» χωρίς συγκεκριμένους στόχους, χωρίς συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Η καθημερινότητα των Παλαιστινίων ελάχιστα βελτιώθηκε, μόνο σε ορισμένες περιοχές. Αντίθετα, στην πλειοψηφία των παλαιστινιακών εδαφών η κατάσταση παρέμεινε τραγική και, παρά την παλαιστινιακή κατάπαυση του πυρός, ο ισραηλινός στρατός συνέχισε τις επιχειρήσεις του χωρίς διακοπή. Ο ίδιος ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ στην περιοχή, ο Τερζ Ρόεντ Λάρσεν, (του οποίου οι επικρίσεις για τη δράση του ισραηλινού στρατού πέρυσι στην Τζενίν τον είχαν καταστήσει persona non grata στο Ισραήλ), παραδεχόταν, εξαρχής, ότι «ο οδικός χάρτης δεν είναι ό,τι καλύτερο».

Ο προσφάτως παραιτηθείς Παλαιστίνιος πρωθυπουργός, Μαχμούντ Αμπάς, του οποίου την ανάδειξη υπέδειξαν, εμμέσως πλην σαφώς, ΗΠΑ και Ισραήλ, είχε, εξαρχής, ελάχιστα περιθώρια κινήσεων. Η δέσμευσή του, στον όρο της «καταστολής της τρομοκρατικής δράσης», δεν μπορούσε παρά να υλοποιηθεί διά μέσου διαλόγου με τις παλαιστινιακές οργανώσεις. Και αυτό γιατί η Π. Αρχή δε διαθέτει πλέον καμία δομή ασφαλείας, εξαιτίας των ισραηλινών επιδρομών. Ακόμη, όμως, και αν διέθετε αξιόμαχες δυνάμεις ασφαλείας, μια τέτοια εσωτερική αντιπαράθεση δε θα κατέληγε παρά σε εμφύλια σύρραξη, προοπτική που φυσικά θα εξυπηρετούσε τα ισραηλινά σχέδια αλλά θα αποτελούσε το κύκνειο άσμα της ίδιας της ύπαρξης του παλαιστινιακού λαού. Μπροστά στο ίδιο ακριβώς αδιέξοδο θα βρεθεί και ο Αχμέντ Κορέι, αν παραμείνουν οι ίδιες συνθήκες, κάτι που φάνηκε να γνωρίζει εξαρχής ζητώντας εγγυήσεις από ΕΕ και ΗΠΑ για «αλλαγή της ισραηλινής πολιτικής».

Υπό ασφυκτικές πιέσεις, οι παλαιστινιακές οργανώσεις συμφώνησαν, στα τέλη Ιούνη, σε μια 3μηνη εκεχειρία αναμένοντας, όμως, κάποιες κινήσεις και εκ μέρους του Ισραήλ, οι οποίες δεν έγιναν ποτέ γιατί, ούτως ή άλλως, η ισραηλινή ηγεσία δε δεσμευόταν από τίποτε και από κανέναν για να τις πράξει. Η πολύνεκρη επίθεση αυτοκτονίας στην Ιερουσαλήμ, στις 19 Αυγούστου, δε σηματοδότησε καμία αλλαγή στη συμπεριφορά ή στην τακτική του ισραηλινού στρατού, ο οποίος απλώς αντί να μιλά για «επιλεγμένους στόχους», όπως έκανε καθ' όλη τη διάρκεια της εκεχειρίας, χρησιμοποιεί, πλέον, τη γνωστή ορολογία περί «αντιποίνων και αυτοάμυνας».

Οπως αποδεικνύεται η ισραηλινή ηγεσία δεν είχε καμία πρόθεση να αλλάξει στο παραμικρό την πολιτική της. Γιατί τελικά, έστω και για τυπικούς λόγους, αποδέχτηκε τον «οδικό χάρτη»; Κατ' αρχάς, γιατί μια τέτοια κίνηση ήταν κομβικής σημασίας για τον ισχυρό σύμμαχό της, τις ΗΠΑ, μετά τον πόλεμο στο Ιράκ και την αμαύρωση της Ουάσιγκτον στην αραβική κοινή γνώμη. Κατά δεύτερον, και πιθανώς εξίσου σημαντικό, γιατί είναι ξεκάθαρο ότι με τη στρατιωτική βία, παρά την αδιαμφισβήτητη ισραηλινή υπεροχή, δεν μπορεί να πετύχει την επιθυμητή, για αυτήν, λύση. Ταυτόχρονα, το οικονομικό και κοινωνικό βάρος διατήρησης της κατάστασης ως έχει, και μάλιστα χωρίς προφανέστατους «λόγους αυτοάμυνας», αποδεικνύεται δυσβάσταχτο για το Ισραήλ που βιώνει τη μεγαλύτερη οικονομική ύφεση της ιστορίας του με τους εργαζομένους του να είναι εξοργισμένοι, βλέποντας τα εισοδήματά τους να έχουν μειωθεί κατά 12% από την έναρξη της Ιντιφάντα.

«Το Ισραήλ επιδίωξε απλώς μια παράταση χρόνου», εκτιμά ο Πρόεδρος των Παλαιστινιακών Επιτροπών Ιατρικής Ανακούφισης και ακτιβιστής, Μουσταφά Μπαργκούτι. «Παράταση χρόνου, έτσι ώστε να διαμορφώσει τέτοια δεδομένα στο έδαφος που θα έχουν εγκλωβίσει τον παλαιστινιακό λαό σε γκέτο, θα έχουν κάνει τη ζωή του ανυπόφορη και πλέον δε θα χρειάζεται να αγωνίζεται για τη γη του, αλλά για την επιβίωσή του. Χωρίς γη, χωρίς διέξοδο, χωρίς δουλιά, χωρίς καλλιέργειες, χωρίς τίποτα, η ισραηλινή ηγεσία επιδιώκει την «εθελούσια» αποχώρηση των Παλαιστινίων από τη γη τους», καταλήγει.

Τελευταίο επεισόδιο σε ένα μακρόχρονο σχέδιο «εθνοκάθαρσης» των Παλαιστινίων χαρακτηρίζει τον «οδικό χάρτη» η δημοσιογράφος Κρίστεν Ες, που εργάζεται στα παλαιστινιακά εδάφη, και εκτιμά ότι έχει τεθεί σε εφαρμογή, ήδη, από την υπογραφή της συμφωνίας του Οσλο. Εμμέσως, πλην σαφώς, το ίδιο υποστηρίζει και η γνωστή Ισραηλινή καθηγήτρια Πανεπιστημίου και αρθρογράφος της «Γιεντότ Αχρονότ», Τάνια Ράινχαρτ, στο βιβλίο της «Ισραήλ - Παλαιστίνη: πώς να δώσουμε τέλος στον πόλεμο του 1948». Μέσα από λεπτομερή και ενδελεχή δημοσιογραφική έρευνα η Ράινχαρτ αποκαλύπτει ότι οι χειρισμοί των διαδοχικών ισραηλινών κυβερνήσεων, πολύ πριν από την πρωθυπουργία Ράμπιν, βασίζονται στην ίδια τακτική: προσωρινές ενδιάμεσες συμφωνίες, διαμόρφωση δεδομένων στο έδαφος, αξιοποίηση εννοιολογικών κατασκευασμάτων, διαστρέβλωση της πραγματικότητας μέσα από καλοστημένες «αποτυχίες των Παλαιστινίων, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση του Καμπ Ντέιβιντ το καλοκαίρι του 2000, όπου ο Εχούντ Μπαράκ πήγε αποφασισμένος να μην προσφέρει απολύτως τίποτε».

Η δολοφονία του υψηλόβαθμου πολιτικού στελέχους της «Χαμάς», Ισμαήλ Αμπού Σανάμπ, του τελευταίου, πιθανότατα, διαλλακτικού και μετριοπαθούς αξιωματούχου της οργάνωσης, θα μπορούσε κάλλιστα να ερμηνευτεί ειρωνικά ως «η πράξη που διασφάλισε υψηλά επίπεδα έντασης για μεγάλο χρονικό διάστημα» και συμπληρώθηκε καταλλήλως με την απόπειρα δολοφονίας κατά του πνευματικού ηγέτη της οργάνωσης. Με την Παλαιστινιακή ηγεσία να βιώνει μία από τις χειρότερες εσωτερικές κρίσεις, τον ισραηλινό στρατό να προειδοποιεί για «συνεχή πλήγματα επιλεγμένων στόχων» και να δηλώνει «έτοιμος να σταματήσει και την εκτόξευση ρουκετών» (προφανώς με ανακατάληψη και της Λωρίδας της Γάζας), Ισραηλινούς υπουργούς να επαναφέρουν το θέμα της εξορίας Αραφάτ, ο «οδικός χάρτης» αποδεικνύεται «όχι η ύστατη μοναδική λύση», όπως διατείνεται ο Σολάνα, αλλά μάλλον η καλύτερη εφικτή δρομολόγηση των χειρότερων δυνατών εξελίξεων για τον παλαιστινιακό λαό.

«Αν δεν υπάρξει συνολική οριστική συμφωνία, χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς προσωρινά μέτρα, χωρίς καμία δυνατότητα ισραηλινής υπαναχώρησης, στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ, επισημαίνει η Ράινχαρτ στο βιβλίο της, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει ειρήνη. Αντίθετα, οδεύουμε προς την υλοποίηση του οράματος Σαρόν για υλοποίηση αυτού που άφησε ατελείωτο ο πόλεμος του 1948: τη «μεταφορά» του παλαιστινιακού λαού έξω από την Παλαιστίνη». Τελικά, ποιον «προορισμό» θα εξυπηρετήσει ο «οδικός χάρτης»;