Κάτω από τον εύηχο τίτλο «Αναβάθμιση της διοίκησης της εκπαίδευσης» το υπουργείο Παιδείας δημοσιοποίησε προτάσεις για την αναδιοργάνωση του συστήματος διοίκησης της εκπαίδευσης και προσαρμογής του στη νέα «καλλικρατική» δομή της δημόσιας διοίκησης. Τις προτάσεις αυτές τις έδωσε στις αρχές του μήνα σε ένα κείμενο εργασίας προς τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, τα συνδικαλιστικά όργανα των υπαλλήλων του υπουργείου, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και τα Παιδαγωγικά Τμήματα των πανεπιστημίων.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: Εκτός από τους διοικητικούς υπαλλήλους, τα στελέχη εκπαίδευσης, άντε και μια μερίδα των εκπαιδευτικών, ποιους άλλους αφορά μια τέτοια αναδιάρθρωση στη διοίκηση της εκπαίδευσης; Είναι πραγματικά παραπλανητικό ένα τέτοιο ερώτημα, γιατί πρόκειται για μια υπόθεση που αφορά τους πάντες: Τους γονείς, τους μαθητές, το σύνολο των εκπαιδευτικών, τους μελλοντικούς εκπαιδευτικούς, τους μελλοντικούς γονείς... κυριολεκτικά τους πάντες. Μέσα από ένα φαινομενικά «τεχνικού χαρακτήρα» κείμενο τίθενται οι βάσεις για ένα εντελώς διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα, ένα σύστημα - ζούγκλα, όπου η ίδια η ύπαρξη και η λειτουργία των σχολείων θα βρίσκονται σε διαρκή αβεβαιότητα, όπου το ίδιο το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, το τι θα μαθαίνουν τα παιδιά σε κάθε σχολείο θα εξαρτάται από τη... βιωσιμότητα και την ανταγωνιστικότητα του σχολείου. Είναι ένα κείμενο που περιγράφει την αρχή μιας εποχής, όπου οι γονείς θα πληρώνουν ξανά και ξανά όχι πια μόνο για τα φροντιστήρια, για να κάνουν τα παιδιά τους ένα άθλημα ή για να μάθουν μουσική, αλλά θα πληρώνουν για τις ανάγκες του ίδιου του σχολείου, είτε ακόμα ακόμα και για να κάνουν τα παιδιά τους π.χ. Μαθηματικά και Ιστορία.

Οι δύο βασικοί πυλώνες στο νέο διοικητικό σύστημα της κυβερνητικής πρότασης είναι: Η Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης και η Σχολική Μονάδα.

Ας ξεκινήσουμε απ' τη δομή και τη λειτουργία που θα έχει η σχολική μονάδα. Τα περί αυτονομίας του κάθε σχολείου, που θα έχει την ευθύνη «για τη συνδιαμόρφωση της εκπαιδευτικής πολιτικής, για τη διαχείριση πόρων και πιστώσεων, για την ενίσχυση των θεσμών κοινωνικής λογοδοσίας» είναι κάτι παραπάνω από σαφή. Το «παραμύθι» του ...απελευθερωμένου σχολείου απ' την κεντρική διοίκηση, που θα ορίζει την «τύχη» του, θα σχεδιάζει με βάση τις ανάγκες των παιδιών και τις τοπικές ιδιαιτερότητες δεν πείθει κανέναν. Το σχολείο θα είναι μια μικρή επιχείρηση, με έξοδα, έσοδα, απολογισμό και θα υποχρεώνεται να πάρει μέτρα για να διατηρήσει την «πελατεία» του.

Το σχολείο - μαγαζί θα πρέπει να διατηρεί «ισορροπία» στα οικονομικά του και όταν δεν τα καταφέρνει θα παίρνει μέτρα. Για παράδειγμα, αν η διαχείριση των κονδυλίων «δε βγαίνει» θα έρχεται σε «αδιέξοδο» και θα διώχνει καθηγητές ή θα προσλαμβάνει ελαστικά εργαζόμενους. Οι διευθυντές, πλέον, θα είναι οι διαχειριστές της «επιχείρησης». Γενικότερα το σχολείο θα αναζητά πόρους για τις ανάγκες του και θα προσπαθεί να «εκμεταλλεύεται» την καλή θέληση των γονιών - που θα αναγκάζονται να στηρίξουν οικονομικά το σχολείο. Το «μέτρο» της οικονομικής ενίσχυσης είναι ήδη γεγονός, αφού οι γονείς, σε πολλά σχολεία, καλούνται να ενισχύσουν το σχολείο, στα λειτουργικά του έξοδα (από το χαρτί υγείας μέχρι το χαρτί για το φωτοτυπικό). Σε αυτό το κλίμα, λοιπόν, ο «χορηγός» - επιχείρηση θα είναι σχεδόν «καλοδεχούμενος», αφού θα «προσφέρει», για αρχή, όργανα γυμναστικής κ.ά. Στη συνέχεια οι απαιτήσεις των χορηγών θα μεγαλώσουν, δε θα αρκούνται σε μια «ευχαριστήρια» ταμπέλα, αλλά θα επιδιώξουν και παρέμβαση στο πρόγραμμα σπουδών. Ενα πρόγραμμα σπουδών, που ετοιμάζεται απ' το υπουργείο Παιδείας και θα οδηγήσει σε σχολεία πολλών ταχυτήτων - και στο περιεχόμενο - αφού θα υπάρχουν διαφοροποιήσεις.

Δε χρειάζεται να πάμε μακριά, όμως, για να δούμε πώς θα λειτουργεί το «καλλικρατικό» σχολείο της «αγοράς». Η πολιτική της κυβέρνησης υπάρχει, ήδη, και τη ζούμε: Ο,τι κοστίζει και δεν αποφέρει κέρδος (κάθε είδους) κόβεται (χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό των Τμημάτων Αθλητικής Διευκόλυνσης, που οδηγούνται προς κατάργηση). Για να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα πώς θα λειτουργεί ένα «αυτόνομο» σχολείο μπορούμε να δούμε τη λειτουργία των δήμων, στο θέμα των παιδικών σταθμών: Οι συμβασιούχοι που «περισσεύουν», δηλαδή δε χωράνε στα κονδύλια του δήμου, «απλά» απολύονται. Ετσι θα γίνεται και με τους καθηγητές! Τελικά, θα φτάσουμε στο σημείο - εάν περάσουν τα μέτρα της κυβέρνησης - να δούμε σχολεία να κλείνουν, επειδή δεν είναι ανταγωνιστικά. Και εδώ έχουμε παράδειγμα: Στα Τρίκαλα, τμήμα του δήμου, που διευκολύνει μετά το σχολείο παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, παραμένει κλειστό περιμένοντας ένα κονδύλι μόλις 26.000 ευρώ που όμως δεν υπάρχει.

Για όλα τα παραπάνω «σχεδιαστής» δε θα είναι η κυβέρνηση, αλλά η Περιφέρεια, η οποία θα είναι το «βασικό κύτταρο» του εκπαιδευτικού σχεδιασμού με ευθύνη α) για την εξειδίκευση των εθνικών πολιτικών, β) την οργάνωση και στήριξη της αξιολόγησης και αυτοαξιολόγησης, γ) τη λήψη αποφάσεων για την ίδρυση, οργάνωση, συγχώνευση και μετατροπή σχολικών μονάδων. Η Περιφέρεια θα έχει την ευθύνη για τα σχολεία και θα εξειδικεύει την πολιτική της κυβέρνησης. Θα αποφασίζει ότι το τάδε σχολείο χρειάζεται να προσανατολιστεί προς την οικονομική ενίσχυση από χορηγούς, γιατί - για παράδειγμα - αυτό θα βοηθήσει την «τοπική οικονομία». Θα εισάγει μαθήματα, με βάση την «τοπική ιδιαιτερότητα» κ.ά. Θα έχει την κεντρική ευθύνη για την κατανομή του εκπαιδευτικού προσωπικού, τις εργασιακές του σχέσεις και τις ενδεχόμενες απολύσεις.

Ετσι θα είναι το «καλλικρατικό» σχολείο της αγοράς. Το «κείμενο εργασίας» του υπουργείου Παιδείας πρέπει να επιστραφεί ως απαράδεκτο από τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Η νέα διοικητική δομή είναι ο καμβάς για το σχολείο της «αγοράς», πάνω σε αυτή θα στηθούν τα «σχολεία των φτωχών», τα διαφοροποιημένα σχολεία, τα ανταγωνιστικά σχολεία, που θα αφήνουν αμόρφωτα τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων.

Η κυβέρνηση μάς προσφέρει έναν ακόμα εφιάλτη και απαιτεί να τον ζήσουν τα παιδιά μας! Δε χωρούν «μα» και «μπορεί να». Τα «παραπονάκια» της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΟΛΜΕ για κείμενο «αρκετά μακριά από τις αγωνίες του εκπαιδευτικού κόσμου και τις αποφάσεις του κλάδου», κείμενο «ασαφές» που κατατέθηκε «για διαβούλευση μέσα σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια» είναι δείγμα της συνενοχής των παρατάξεων του δικομματισμού στις αντιδραστικές αλλαγές. Οδηγούν απ' την αρχή στην ενσωμάτωση και μπαίνουν στη συζήτηση για ένα έκτρωμα που αφορά στη μόρφωση και τη ζωή των μαθητών. Οι επιμέρους παρατηρήσεις - ερωτήματα που ακολουθούν είναι μόνο στάχτη στα μάτια των εκπαιδευτικών. Επίσης, τη «γνωστή» τακτική τους έχουν αρχίσει, ήδη, να εφαρμόζουν οι δυνάμεις του οπορτουνισμού. Οι «Παρεμβάσεις» «ανακάλυψαν» και θετικά στοιχεία, αφήνοντας παραθυράκια, ενώ οι δυνάμεις του ΣΥΝ αναφωνούν: «Ας μη μας κοροϊδεύει λοιπόν το υπουργείο Παιδείας ότι θα προχωρήσει σε ενίσχυση της αυτονομίας της σχολικής μονάδας» και κάνουν «κριτική» στη λογική ότι με τη νέα δομή θα είναι μεγαλύτερος ο συγκεντρωτισμός κι ο έλεγχος από το υπουργείο!

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, ήδη, έχει καλέσει σε συνολική απόρριψη της νέας διοικητικής δομής, υπογραμμίζοντας ότι η αυτονομία της αποκέντρωσης σημαίνει υποταγή του σχολείου στις επιχειρήσεις. Καλεί κάθε Ομοσπονδία, Σωματείο, κάθε εκπαιδευτικό και γονιό να αντισταθεί στην αντιδραστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης. Καλεί κάθε Σύλλογο, κάθε Γενική Συνέλευση ή ΔΣ να καταδικάσει και να οργανώσει την πάλη για να μην περάσουν τα μέτρα της κυβέρνησης.

Το 17ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών (ΠΦΝΦ), η μεγάλη παγκόσμια συνάντηση της νεολαίας που παλεύει ενάντια στον ιμπεριαλισμό ξεκινά αύριο Δευτέρα στη Νότιο Αφρική. Οι εκδηλώσεις πραγματοποιούνται στις 13 - 21 Δεκέμβρη με κεντρικό σύνθημα «Να νικήσουμε τον ιμπεριαλισμό για έναν κόσμο Ειρήνης, Αλληλεγγύης και Κοινωνικών Μετασχηματισμών».

Ο θεσμός του ΠΦΝΦ ξεκίνησε πριν από 63 χρόνια, με τη συμμετοχή της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικής Νεολαίας (ΠΟΔΝ), πραγματοποιείται κάθε τρία χρόνια, «ταξιδεύει» σε διαφορετικές χώρες και συσπειρώνει σήμερα το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της παγκόσμιας νεολαίας. Αντιπροσωπείες από 110 χώρες συναντιούνται φέτος σε αυτή τη γιορτή, που έχει στο επίκεντρό της την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ανταλλάσσουν πολύτιμη εμπειρία από τη δράση τους, συζητούν για τις εξελίξεις, συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες αλλά και τραγουδούν, διασκεδάζουν, στέλνουν μήνυμα διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Για την προετοιμασία του, όλο το προηγούμενο διάστημα έχουν συγκροτηθεί Εθνικές Προπαρασκευαστικές Επιτροπές σε διάφορες χώρες που οργανώνουν τη συμμετοχή των εθνικών αποστολών. Η ελληνική αποστολή αναχώρησε ήδη χτες για τη Ν. Αφρική με τη συμμετοχή 40 περίπου ατόμων από τις οργανώσεις που συμμετείχαν στην Εθνική Προπαρασκευαστική Επιτροπή: ΚΝΕ, Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, Γραμματεία Νέων του ΠΑΜΕ, Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΔΑ). Η Εθνική Προπαρασκευαστική Επιτροπή της Ελλάδας, εκπροσωπείται και στη Διεθνή Προπαρασκευαστική Επιτροπή από τον Λευτέρη Νικολάου, μέλος της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων του ΚΣ της ΚΝΕ.

Οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ ανοίγουν με την τελετή έναρξης και ολοκληρώνονται με μία μεγάλη διαδήλωση προς το Νοτιοαφρικανικό Κοινοβούλιο όπου θα επιδοθεί η τελική διακήρυξη στην οποία θα καταλήξουν οι οργανώσεις που συμμετέχουν. Περισσότερες από 60 εκδηλώσεις, συζητήσεις, σεμινάρια θα πραγματοποιηθούν τις μέρες του φεστιβάλ. Ξεχωρίζουν οι συζητήσεις με θέμα «Δε θα πληρώσουμε την κρίση του καπιταλισμού, παλεύουμε για μια οικονομία που θα υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα» και «Το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και οι προοπτικές εξόδου για τους λαούς». Επίσης, το σεμινάριο με θέμα «καταδικάζουμε και αντιπαλεύουμε το αντικομουνιστικό, αντιεπιστημονικό και αντιδημοκρατικό περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων. Το μέλλον μας δεν μπορεί να απαγορευτεί. Αντιπαλεύουμε τον αντικομουνισμό τώρα». Στο πλαίσιο του φεστιβάλ διοργανώνεται και σεμινάριο με θέμα τα 65χρονα της προσφοράς της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικής Νεολαίας στο διεθνές αντιιμπεριαλιστικό νεολαιίστικο κίνημα, με συμμετοχή βετεράνων των φεστιβαλικού κινήματος και της Ομοσπονδίας και με σχετική έκθεση που θα λειτουργεί τις μέρες της διοργάνωσης. Στο πλαίσιο των αθλητικών εκδηλώσεων θα γίνει τουρνουά ποδοσφαίρου με σύνθημα «Βάλτε γκολ ενάντια στον ιμπεριαλισμό» και μικρός μαραθώνιος.

Η σημασία που αποδίδει η ΚΝΕ στο Φεστιβάλ, αποτυπώνεται στην απόφασή του 10ου Συνεδρίου της, στο πλαίσιο της διεθνούς δράσης. Εκεί αναφέρεται ότι «η πραγματοποίηση του 17ου Παγκόσμιου Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών στη Νότια Αφρική είναι ένας σημαντικός σταθμός στην πάλη του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος της νεολαίας. Μπορεί να συμβάλει στην κινητοποίηση δυνάμεων, οργανώσεων, κινημάτων νεολαίας ενάντια στις πολιτικές του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των ενώσεών του, που δυναμώνουν σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, στη συζήτηση και τον προβληματισμό για το δρόμο ανάπτυξης που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των λαών, στην ενίσχυση της αλληλεγγύης στους λαούς της Αφρικής που είναι στο στόχαστρο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης».

Με αυτό τον προσανατολισμό, και με μία μακρά ιστορία συμμετοχής και συμβολής της Οργάνωσης στο θεσμό, η ΚΝΕ εκπροσωπείται στο φεστιβάλ από στελέχη και μέλη της. Με τη συμμετοχή σε μία σειρά εκδηλώσεις, παρεμβάσεις, επαφές με άλλες οργανώσεις, με υλικά που αποδίδουν τη δράση και τις θέσεις της οργάνωσης, η ΚΝΕ δίνει τη δική της συμβολή. Ειδικά για τις μέρες του φεστιβάλ, έχει τυπωθεί μία 16σέλιδη διεθνής έκδοση του «Οδηγητή» που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων μήνυμα της Οργάνωσης προς τους συμμετέχοντες από όλο τον κόσμο, στιγμές από τη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, τις απεργιακές μάχες, τις εκλογές και την ισχυροποίηση του Κόμματος, άρθρα που αναδεικνύουν πλευρές της αντικομμουνιστικής επίθεσης, που αναφέρονται στην αναγκαιότητα και επίκαιρη σημασία του σοσιαλισμού 20 χρόνια μετά από τις ανατροπές κ.ά.

«Μέσα από τα υλικά μας, τις παρεμβάσεις μας στα σεμινάρια, στα εργαστήρια, θα μεταφέρουμε την πείρα από την πάλη του Κόμματος και της ΚΝΕ στην Ελλάδα. Θα αναδείξουμε ποια πρέπει να είναι η απάντηση της εργατικής τάξης και της νεολαίας απέναντι στην κρίση και τη στρατηγική του κεφαλαίου που προσπαθεί να μεταφέρει την κρίση στις πλάτες των λαών. Το πώς διαμορφώνεται το διεθνές σύστημα, οι ανταγωνισμοί που οξύνονται, ο ρόλος των νέων ανερχόμενων δυνάμεων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τονίζουμε ότι σήμερα το περιεχόμενο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης είναι συνδεδεμένη όσο ποτέ με την πάλη για το σοσιαλισμό, για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, την ανατροπή του καπιταλισμού». Τα παραπάνω τονίζει ο Γιάννης Γκιόκας, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, ο οποίος συμμετέχει και στην αποστολή.

Το σύνθημα του φεστιβάλ, «Να νικήσουμε τον ιμπεριαλισμό για έναν κόσμο Ειρήνης, Αλληλεγγύης και Κοινωνικών Μετασχηματισμών» δίνει την ευκαιρία στο διεθνές νεολαιίστικο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα να ανοίξει η συζήτηση για τη σημερινή σημασία του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και την προοπτική της πάλης.

Η ίδια η περίπτωση της Νότιας Αφρικής, η οποία φέτος φιλοξενεί το Φεστιβάλ, έρχεται να αποδείξει ότι πραγματική διέξοδος για το λαό είναι ένας ριζικά άλλος δρόμος ανάπτυξης που θα βάζει τελεία στην ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση.

Πρόκειται για μία χώρα, η οποία στις αρχές της δεκαετίας του '90, μετά τη νίκη του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, απαλλάχτηκε από το καθεστώς του απαρτχάιντ. Οι μεταρρυθμίσεις που επιχειρήθηκαν από τότε με στόχο τη βελτίωση της ζωής του λαού, δεν έχουν θίξει την επιχειρηματικότητα, είτε αυτή προέρχεται από το ντόπιο είτε από το ξένο κεφάλαιο, δεν έχουν θέσει το ζήτημα της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Η αστική τάξη εξακολουθεί να εξουσιάζει τον τόπο, χωρίς τη βαρβαρότητα του απαρτχάιντ. Σήμερα λευκοί και νέγροι πηγαίνουν στα ίδια σχολεία, ωστόσο 12 εκατομμύρια Νοτιοαφρικανοί πολίτες αμείβονται με 1.000 ραντ το μήνα (περίπου 100 ευρώ). Οι αντιθέσεις είναι τεράστιες. Από τη μία, υπάρχουν αντιπροσωπείες πολυεθνικών και ουρανοξύστες στο κέντρο της Πραιτόρια και του Γιοχάνεσμπουργκ και, από την άλλη, φτωχογειτονιές, όπου η εργατική τάξη δίνει τη μάχη της επιβίωσης.

Ωστόσο, τα προβλήματα παραμένουν για τη μεγάλη μάζα του λαού. Οι αντιθέσεις, η φτώχεια, η πείνα, οι ταξικοί φραγμοί όχι μόνο δεν εξαλείφθηκαν για τη συντριπτική πλειοψηφία του νοτιοαφρικανικού λαού, αλλά παραμένουν και σε πολλές περιπτώσεις οξύνονται. Και μάλιστα, σε μια περίοδο που η Ν. Αφρική αναβαθμίζει τη θέση της στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, συμμετέχει στο G-20 και είναι μία περιοχή πλούσια σε πλουτοπαραγωγικές πηγές.

Αποκτά ιδιαίτερη σημασία η παρουσία του Φεστιβάλ, για πρώτη φορά στην υποσαχάρια Αφρική. Από αυτή τη χώρα, η οποία βρίσκεται στο στόχαστρο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, που αποτελεί «μήλον της Εριδος» για τις παλιές και τις αναδυόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις λόγω του τεράστιου πλούτου της και της γεωστρατηγικής σημασίας της, νέοι από όλο τον κόσμο θα στείλουν μήνυμα αντίστασης στον ιμπεριαλισμό, οικοδόμησης ενός άλλου κόσμου.