Την Τετάρτη, 17 Απρίλη, ψηφίζουν οι φοιτητές και οι σπουδαστές. Η ψήφος τους θα έχει σημασία για την επόμενη μέρα, όχι μόνο όσον αφορά τα όσα συμβαίνουν στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, αλλά και συνολικότερα. Είναι μια ευκαιρία να στείλουν μήνυμα ενάντια στις αναδιαρθρώσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση, αλλά και γενικά ενάντια στη βάρβαρη πολιτική, που εξαθλιώνει καθημερινά αυτούς και τις οικογένειές τους.

Οι φοιτητές και οι σπουδαστές θα είναι οι αυριανοί εργαζόμενοι, που το σύστημα θέλει να τους ετοιμάσει σα μια νέα μάζα προς εκμετάλλευση, με μισθούς λίγων εκατοντάδων ευρών, χωρίς δικαιώματα, με λίγα λόγια χωρίς μέλλον. Υπάρχει, επίσης, μια μεγάλη μερίδα φοιτητών και σπουδαστών που δεν είναι οι αυριανοί εργαζόμενοι, αλλά οι σημερινοί, αφού αναγκάζονται να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους. Μαζί με τον αγώνα για επιβίωση, που έτσι κι αλλιώς δίνουν, χρειάζεται να οργανωθούν συλλογικά, να διεκδικήσουν όλα όσα τους ανήκουν, χωρίς «εκπτώσεις».

Δεν είναι «πολυτέλεια» μέσα στην κρίση ο αγώνας για τη μόρφωση. Αντίθετα, είναι απαραίτητος. Πρώτα απ' όλα, πρέπει να εξασφαλιστούν οι στοιχειώδεις συνθήκες για να μπορεί ο σπουδαστής να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Σε όλες τις λέσχες σίτισης έχουν αυξηθεί εκείνοι που καταθέτουν αιτήσεις για δωρεάν φαγητό κι αυτό είναι επόμενο, αφού οι λαϊκές οικογένειες «ματώνουν», για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και έχουν δει τα τελευταία χρόνια το εισόδημά τους να μειώνεται δραματικά, αν όχι να εξαφανίζεται.

Μια άλλη βασική ανάγκη είναι η στέγαση και οι δωρεάν εστίες με ευθύνη του κράτους, ώστε να μπορούν να μένουν οι σπουδαστές από επαρχία και να μην αναγκάζονται να δουλέψουν για να πληρώσουν το νοίκι και τα έξοδά τους. Δωρεάν πρέπει να είναι και η μετακίνηση και στις πόλεις που σπουδάζουν, αλλά και στα μέσα μεταφοράς προς τις πόλεις που κατάγονται.

Τα παραπάνω, ειδικά την περίοδο που ζούμε, δεν είναι «περιττά», έχουν να κάνουν άμεσα με τις συνθήκες μόρφωσης των φοιτητών και των σπουδαστών. Είναι αιτήματα άρρηκτα δεμένα με το αίτημα για μια δημόσια και δωρεάν Παιδεία, με πτυχία που θα έχουν αξία και δε θα εξαρτώνται απ' τα «ευκαιριακά» κέφια των επιχειρήσεων. Τα τελευταία χρόνια, με το νόμο - πλαίσιο και συνολικά τις αναδιαρθρώσεις επιδιώκεται να κατασκευαστεί το πανεπιστήμιο ΑΕ, δηλαδή πανεπιστήμια και ΤΕΙ, που θα αυξήσουν τα «πάρε - δώσε» με τις επιχειρήσεις και θα λειτουργούν σαν επιχειρήσεις.

Παράλληλα, οι προϋπολογισμοί των ιδρυμάτων και με κούρεμα των καταθέσεων με το PSI έχουν οδηγήσει σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ «φαντάσματα», που δεν μπορούν να λειτουργήσουν στοιχειωδώς, γεγονός που από μόνο του υποβαθμίσει τις σπουδές των φοιτητών και των σπουδαστών. Ειδικά στα ΤΕΙ, η κατάσταση είναι εκρηκτική: Λίστες αναμονής στα εργαστήρια, αίθουσες που οι σπουδαστές δε χωράνε, ελλείψεις καθηγητών (πολλοί είναι έκτακτοι), κόστος αυξημένο για τα αναλώσιμα, τα οποία πληρώνουν απ' την τσέπη τους οι σπουδαστές, πρακτική άσκηση πολλές φορές χωρίς χρήματα ή με ελάχιστο αντίτιμο.

Οι μόνοι που «τρίβουν» τα χέρια τους με αυτήν την κατάσταση είναι οι επιχειρήσεις που εισβάλουν η μια μετά την άλλη στα ιδρύματα. Τα τελευταία χρόνια, σε όλο και περισσότερες σχολές, το αντικείμενο αρχίζει κι εξαρτάται απ' το «αλισβερίσι» με τις επιχειρήσεις, αλλά και την αξιοποίηση κάθε λογής προγραμμάτων για τις επιχειρήσεις. Το υπουργείο Παιδείας δηλώνει αποφασισμένο να εφαρμόσει το νόμο - πλαίσιο και όλα τα παραπάνω να γίνουν κανόνας.

Με το σχέδιο «Αθηνά» για το νέο ακαδημαϊκό χάρτη δεν επιδιώκει «εξορθολογισμό», όπως υποστηρίζει, αλλά τη διαμόρφωση ενός «χάρτη» για το νέο πανεπιστήμιο που προωθούν οι επιχειρήσεις. Εκτός απ' το γεγονός πως η λαϊκή οικογένεια θα πληρώσει τις μετακινήσεις των σπουδαστών από πόλη σε πόλη, προωθείται και το νέο «μοντέλο» των σχολών και των τμημάτων που επιδιώκουν οι εταιρείες. Μάλιστα, απ' το σχέδιο «Αθηνά» χτυπιούνται οι σπουδαστές των ΤΕΙ. Πριν ήταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με την πολιτική «κάθε πόλη και χωριό», για πελατειακές σχέσεις, και την ψευτοανωτατοποίηση. Τώρα η τρικομματική κυβέρνηση (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) κατέθεσε ένα σχέδιο υποτιθέμενου εξορθολογισμού, που ακόμα και πρακτικά θέλει να υποβαθμίσει τα ΤΕΙ.

Για να πετύχει τους στόχους της η κυρίαρχη τάξη και στα πανεπιστήμια δεν της φτάνει μόνο η νομοθεσία. Θέλει να διαμορφώσει ιδρύματα που θα έχουν ένα ανάλογο «επενδυτικό περιβάλλον». Με διάφορους τρόπους, μεταξύ των οποίων και αξιοποίησης κάθε είδους προβοκάτσιας, καταργήθηκε το πανεπιστημιακό άσυλο.

Καλλιέργησαν για χρόνια το «παιχνίδι» της «ανομίας» και της «βίας» στα πανεπιστήμια και τώρα θέλουν να φέρουν τα δικά τους ήθη και τις αξίες. Ποια είναι αυτά; Η διεκδίκηση και η συλλογική πάλη δεν έχει χώρο στα ιδρύματα! Για την ακρίβεια, η συλλογική πάλη είναι «καλή» για το σύστημα, μόνο όταν είναι ελεγχόμενη και δεν στοχεύει στους κύριους υπεύθυνους για τα προβλήματα. Γι' αυτό το λόγο προσπάθησαν να χτυπήσουν τις συλλογικές διαδικασίες, προωθώντας τον εκπρόσωπο των φοιτητών στα Συμβούλια Διοίκησης των ιδρυμάτων. Οι φοιτητές τούς γύρισαν την πλάτη. Με την ευκαιρία της αναφοράς στα Συμβούλια Διοίκησης χρήσιμο είναι να υπενθυμίσουμε πως σε αυτά περισσεύουν οι επιχειρηματίες και οι άνθρωποι της «αγοράς», γεγονός που αποδεικνύει την κατεύθυνσή τους.

Οι φοιτητές και οι σπουδαστές, με την ίδια τους την πείρα, μπορούν να κρίνουν ποιοι (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ) ήταν αυτοί που ήταν στηρίγματα των κυβερνήσεων και εκπρόσωποί τους στις σχολές. Μπορούν να δουν την υποκρισία στην πολιτική των ΕΑΑΚ και των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ. Χρήσιμο είναι να θυμηθούν ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν υποψήφια στα Συμβούλια Διοίκησης, ενώ παράλληλα το κόμμα τους ήταν ...ενάντια στο νόμο - πλαίσιο!

Παράλληλα, χρειάζεται να μην πιστέψουν στα ευχολόγια των «ανεξάρτητων», που πάντα στη συνέχεια αποκαλύπτονται. Σίγουρα πρέπει να γυρίσουν την πλάτη και να καταδικάσουν με κάθε τρόπο κάθε έκφραση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής και των διάφορων ομάδων γύρω απ' αυτή.

Οι εκλογές είναι ένας σταθμός. Η επόμενη μέρα είναι κρίσιμη. Ρίχνοντας στην κάλπη τα ψηφοδέλτια της Πανσπουδαστικής ΚΣ, ο αγώνας, προφανώς, δε σταματάει. Εκεί αρχίζει. Μέσα από μαζικές συλλογικές διαδικασίες, μέσα από ζωντανές μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, μέσα από ένα φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα οργανωμένο και σε αγωνιστική κατεύθυνση οι φοιτητές και οι σπουδαστές έχουν τη δυνατότητα να παλέψουν με αποτελέσματα. Μπορούν να ακυρώσουν στην πράξη το νόμο - πλαίσιο, να απαιτήσουν δημόσια και δωρεάν Παιδεία, να διώξουν τις επιχειρήσεις απ' τα ιδρύματα, να αγωνιστούν στο λαϊκό κίνημα μαζί με τους γονείς τους, για να πουν ένα ηχηρό «όχι» στη βαρβαρότητα, για να διεκδικήσουν και να κερδίσουν τα αυτονόητα.

Τώρα βήμα αλλαγής στην Ομοσπονδία!

Ανασύνταξη του εκπαιδευτικού κινήματος.

Λαϊκή Αντεπίθεση!

Για να απαλλαγούμε και να προφυλαχθούμε από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό στη σημερινή του εκδοχή και στην αυριανή που προετοιμάζεται, ψηφίζουμε παντού το ψηφοδέλτιο που στηρίζει το ΠΑΜΕ.

Αλλαξε τα πράγματα! Ισχυροποίησε τις δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ! Είναι το μόνο κίνημα που μπορεί να πάει την υπόθεσή μας μπροστά.

Τις μέρες αυτές πραγματοποιούνται αρχαιρεσίες σε όλες τις ΕΛΜΕ της χώρας. Εκλέγονται οι αντιπρόσωποι για το συνέδριο της ΟΛΜΕ, που θα εκλέξουν το νέο ΔΣ της ΟΛΜΕ, αλλά και τους αντιπροσώπους για το 35ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ (Δεκέμβρης 2013).

Πρόκειται για σημαντικές αρχαιρεσίες. Δεν αρκεί να αγανακτείς με την ΟΛΜΕ και την ΑΔΕΔΥ. Τώρα η επιλογή και η ευθύνη είναι στα χέρια σου. Εσύ θα αποφασίσεις τι ΟΛΜΕ, τι ηγεσίες και τι συνδικαλιστικό κίνημα θα έχουμε.

Η αλλαγή των συσχετισμών, η ισχυροποίηση των συνεπών, αγωνιστικών δυνάμεων, η ανασύνταξη του κινήματος, σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, είναι επιτακτική ανάγκη.

Το τι κίνημα έχουμε ανάγκη σήμερα, ποιο κίνημα είναι σε θέση να εμποδίσει, να τους σταματήσει, να ανατρέψει αυτούς που μας παίρνουν πίσω κατακτήσεις και δικαιώματα, είναι κατά τη γνώμη μας το φλέγον ζήτημα και ταυτόχρονα το βασικό κριτήριο ψήφου.

Σήμερα, έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα μαζικό, οργανωμένο, ταξικό, καλά προετοιμασμένο στη σύγκρουση με πλουτοκρατία, αστικό κράτος, κυβέρνηση, τρόικα, με αυτούς που καταδυναστεύουν τη ζωή μας.

Εχουμε ανάγκη από ένα κίνημα και μια Ομοσπονδία που θα παλεύει για όλα τα προβλήματα, για άμεσα μέτρα ανακούφισης των οικογενειών μας, των ανέργων, για σχολεία χωρίς υποσιτισμένους μαθητές, για να έχουν όλα τα παιδιά αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία.

Κίνημα που να αγωνίζεται για την ικανοποίηση των λαϊκών, μορφωτικών αναγκών, κόντρα στους φόρους, στα χαράτσια, στα βάρβαρα μέτρα, στα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που εξαθλιώνουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο όλους μας.

Κίνημα ικανό να ακυρώσει στην πράξη τον αντιδραστικό, κρατικό έλεγχο πάνω στην προσωπικότητα και την ίδια τη ζωή του εκπαιδευτικού, των μαθητών, συνολικά του σχολείου, τη λεγόμενη «αξιολόγηση».

Ομοσπονδία και σωματεία απαλλαγμένα από τους εχθρούς του κλάδου, τα πρώτα βιολιά της «αξιολόγησης», τους περιφερειακούς διευθυντές Εκπαίδευσης, τους διευθυντές Β/θμιας Εκπαίδευσης και τους σχολικούς «συμβούλους». Ομοσπονδία και σωματεία που δεν θα πέφτουν στην παγίδα του υπουργείου Παιδείας για μια «καλή» και «αντικειμενική» αξιολόγηση, αφού τέτοια δεν θα υπάρχει.

Κίνημα που θα εναντιώνεται στην εφαρμογή των αντιδραστικών, ευρωπαϊκών προγραμμάτων στα σχολεία, αυτά που στην κυριολεξία αποδιαρθρώνουν το ωρολόγιο, το αναλυτικό πρόγραμμα και το πρόγραμμα σπουδών. Αυτά που στη συντριπτική τους πλειοψηφία χειραγωγούν ιδεολογικά τη σκέψη των παιδιών μας, αντικαθιστούν τη γενική μόρφωση με «δεξιότητες» που οδηγούν μόνο σε «παραδοξότητες».

Κίνημα που δεν θα παλεύει απλώς για να αποκαθηλωθεί ο σημερινός κυβερνητικός συνδικαλισμός, για να έρθει, σε συνθήκες «κυβερνώσας αριστεράς» τύπου ΣΥΡΙΖΑ και άλλων, ο αυριανός κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Κίνημα που δεν θα είναι το γρανάζι, ούτε θα βάζει πλάτες για να φύγει απ' τη μία πόρτα η σημερινή κυβέρνηση και να έρθει μια παραλλαγή της από την άλλη, μέσα πάλι στο πλαίσιο του ευρωμονόδρομου, με συνταγές Ομπάμα και συμμαχίες τύπου Καμμένου, για να διαχειρίζεται το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, να ασκεί εξίσου αντιλαϊκή πολιτική, βεβαίως με άλλο μείγμα διαχείρισης.

Κίνημα που θα συνδέει και θα εξυψώνει την καθημερινή πάλη με την προοπτική της ανατροπής κάθε αντιλαϊκής πολιτικής, για μια φιλολαϊκή ανάπτυξη όπου ο λαός θα είναι κυρίαρχος στον πλούτο που παράγει και η Παιδεία συστατικό στοιχείο αυτής της εξουσίας του λαού μας.

Κίνημα που θα κάνει σαφές πως αν δεν απαλλαγούμε, αν δεν χειραφετηθούμε από τη δικτατορία των μονοπωλίων και της ΕΕ, άσπρη μέρα δεν πρόκειται να δούμε.

Μόνο με αυτή τη γραμμή μπορεί να ανασυνταχθεί το κίνημα, να ζωντανέψουν τα πρωτοβάθμια σωματεία, να αντεπιτεθούμε, να γίνουν πιο αποτελεσματικοί οι αγώνες μας.

Καμιά άλλη δύναμη σήμερα δεν έχει αυτό τον προσανατολισμό, αυτή την κατεύθυνση.

Πάνω σε αυτή τη γραμμή, σ' αυτό το περιεχόμενο πάλης, επιδιώκουμε την ΕΝΟΤΗΤΑ όλων των εκπαιδευτικών, όλων των εργαζομένων, όλου του λαού, ανεξάρτητα από τις επιμέρους σήμερα ιδεολογικές-πολιτικές προτιμήσεις τους.

Να συσπειρωθούν, να ενωθούν όλοι. Εργάτες και υπάλληλοι δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, πρωτοβάθμια Σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Επιτροπές Αγώνα, Λαϊκές Επιτροπές, συνδικαλιστές κ.ά.

Να δυναμώσει ο ενιαίος αγώνας, η λαϊκή συμμαχία. Η επίθεση είναι ενιαία, χτυπάει όλα τα λαϊκά στρώματα, απαιτείται ενιαίο μέτωπο πάλης εργατών, υπαλλήλων, φτωχών αγροτών, μικροεπαγγελματοβιοτεχνών, γυναικών, κάθε νέου και νέας.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ για να μπλοκάρουμε τα μέτρα.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ για να γκρεμίσουμε οριστικά μνημόνια και αφεντικά.

Η ανασύνταξη του κινήματος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για να πάρει ανάσα το κίνημα πρέπει πρώτα να απαλλαγούμε από το σημερινό κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Ομως προειδοποιούμε πως αυτό δεν αρκεί.

Πρέπει, σαρώνοντας τον σημερινό κυβερνητικό συνδικαλισμό, να προφυλαχτούμε και από τον νέο, τον αυριανό κυβερνητικό συνδικαλισμό, αυτόν που σε συνθήκες διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι «ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ».

Αυτόν που σήμερα μιλάει για «αριστερή πλειοψηφία στην ΟΛΜΕ» και που είναι «μανούλα» στις κούφιες, αντιμνημονιακές κορόνες, που τα γυρίζει ή τα διπλώνει όταν οξύνεται η ταξική πάλη.

Η λεγόμενη αριστερή πλειοψηφία δεν συνιστά αναγέννηση και ανασύνταξη του κινήματος.

Η «εκπαιδευτική Αριστερά» (Συνεργασία, Παρεμβάσεις) είναι πλειοψηφία στην ΟΛΜΕ κοντά στα 20 χρόνια. Τη μία συμμαχώντας με την ΠΑΣΚ (όταν ήταν κυβέρνηση η ΝΔ) και την άλλη συμμαχώντας με τη ΔΑΚΕ (όταν ήταν κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ). Είτε έτσι, είτε αλλιώς, στο τιμόνι της ΟΛΜΕ, για δύο δεκαετίες, είναι η «εκπαιδευτική Αριστερά». Αυτοί είναι η ΟΛΜΕ τόσα χρόνια! Τι άλλαξε προς το καλύτερο στην ΟΛΜΕ;

Στο Κέντρο Μελετών και Τεκμηρίωσης (ΚΕΜΕΤΕ) της ΟΛΜΕ κυρίαρχη γραμμή στις εκπαιδευτικές επεξεργασίες και στις προτάσεις που γίνονται προς το υπουργείο Παιδείας είναι αυτή της «αριστερής πλειοψηφίας». Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Οι περισσότερες επεξεργασίες του ΚΕΜΕΤΕ υιοθετούνται από το υπουργείο Παιδείας, όπως έγινε με το νόμο 3848/2010 για το «νέο σχολείο και την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας», το νόμο που κάνει το σχολείο ΑΕ και σφαγιάζει στην κυριολεξία τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Εδώ η «αριστερή πλειοψηφία» στην κυριολεξία άνοιξε δρόμους στην κυβέρνηση.

Στις διεθνείς σχέσεις της ΟΛΜΕ επικεφαλής είναι ο εκπρόσωπος της ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ. Πρόκειται για την ETUCE, τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Εκπαιδευτικών Συνδικάτων, που χρηματοδοτείται από την ΕΕ, που στηρίζει τις προωθούμενες αλλαγές της ΕΕ στην Εκπαίδευση, που συμφωνεί με την αξιολόγηση, που συμφωνεί ότι σήμερα δεν μπορεί να υπάρχει μόνιμη και σταθερή δουλειά κ.ά. Η παραμονή της ΟΛΜΕ στην ETUCE μόνο κινδύνους εγκυμονεί για το συνδικαλιστικό μας κίνημα. Κι εδώ η γραμμή της «αριστερής πλειοψηφίας», μέσω και της ETUCE, αξιοποιείται για να χτυπιέται ο ταξικός προσανατολισμός του κινήματος.

Στο Λεκανοπέδιο της Αττικής, στα περισσότερα σωματεία υπάρχει «αριστερή πλειοψηφία». Τι και πόσο άλλαξε η κατάσταση σε αυτά τα πρωτοβάθμια σωματεία; Ποια η συμβολή στην ανασύνταξη του κινήματος; Ποια η συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις; Είναι χαρακτηριστικό ότι στις δύο τελευταίες γενικές απεργίες είναι ζήτημα αν έκαναν ένα με δύο σωματεία Γενική Συνέλευση. Σε μία σειρά ΕΛΜΕ, αυτές οι «αριστερές» πλειοψηφίες αρνήθηκαν να υιοθετήσουν τα μέτρα ακύρωσης της αξιολόγησης στην πράξη (να μην κατατεθεί φάκελος προσόντων και αυτοαξιολόγησης, να διαγραφούν οι αξιολογητές από τα συνδικάτα κ.ά.).

Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ εξήγγειλε απεργίες και δεν έκανε τίποτα για την επιτυχία τους. Πρωτοστάτησε σε φαινόμενα εκφυλιστικά για το κίνημα. Μαζί με την ΑΔΕΔΥ εξήγγειλαν στάσεις εργασίας το βράδυ για να γίνουν το πρωί! Την ίδια ώρα, στις τοπικές ΕΛΜΕ, μιλούσαν για «νέες μορφές πάλης», για αγώνες χωρίς κόστος, ακόμα και σε αντιπαράθεση με τη γενική απεργία. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι απεργίες και οι αγώνες ήταν σαφώς σε καλύτερο επίπεδο μόνο εκεί που το ΠΑΜΕ είχε δυνάμεις.

Πλειοψηφία στις διοικήσεις των συνδικάτων όχι με παραταξιακά και ιδεολογικά κριτήρια, αλλά με ταξικά και κοινωνικά κριτήρια.

• Αγωνιστική πλειοψηφία που να ενώνει όλους τους εκπαιδευτικούς, στη βάση των συμφερόντων τους, στη βάση των μορφωτικών αναγκών όλων των παιδιών.
• Πλειοψηφία «για όλους» και όχι «για κάποιους».

Ανασύνταξη του κινήματος, λαϊκή αντεπίθεση χωρίς την ισχυροποίηση του ταξικού προσανατολισμού, την ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων δεν γίνεται!

Το πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος δεν είναι ότι σε αυτό δραστηριοποιούνται παρατάξεις. Το πρόβλημα είναι ότι στο συνδικαλιστικό κίνημα κυριαρχεί η γραμμή του συμβιβασμού. Δεν υπάρχουν πραγματικά «ανεξάρτητα» ψηφοδέλτια. Τα λεγόμενα «ανεξάρτητα», «ακομμάτιστα» ψηφοδέλτια δεν αποτελούν συμβολή στην ανάπτυξη των αγώνων, στην ανασύνταξη του κινήματος. Σε πολλά από αυτά και μέσα σε αυτά, αλλού κρύβεται η ΠΑΣΚ και η ΔΑΚΕ και αλλού οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ. Κρύβουν ποιοι είναι για να σε ξεγελάσουν, για να πάρουν την ψήφο σου. Την επόμενη μέρα και μέσα στα συνέδρια ψηφίζουν είτε τον έναν, είτε τον άλλον. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια και αυτό λέει η πείρα από τα συνέδρια όλων των Ομοσπονδιών μέχρι σήμερα.

Συναδέλφισσα, Συνάδελφε,

Στα σχολεία η κατάσταση είναι τραγική. Στις Σχολικές Επιτροπές δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για τις βασικές λειτουργικές ανάγκες. Υπάρχουν μαθητές που υποσιτίζονται, που μένουν χωρίς εμβολιασμό και περίθαλψη, που ζουν μέσα στον εφιάλτη των ναρκωτικών και των υποκατάστατών τους. Η σχολική διαρροή συνεχώς αυξάνεται. Εταιρείες αλωνίζουν τα σχολεία, το κόστος των βιβλίων περνά στους γονείς. Χιλιάδες αναπληρωτές συνάδελφοι στέλνονται στον καιάδα της ανεργίας, χιλιάδες νεοδιόριστοι συνάδελφοί μας κουβαλούν το σταυρό του μαρτυρίου. Προωθούνται: Η αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών, συμπτύξεις τμημάτων, χιλιάδες απολύσεις και καταργήσεις οργανικών θέσεων, μαζικές, υποχρεωτικές μετακινήσεις - μεταθέσεις σε όλη την Ελλάδα.

Τα μέτρα αυτά δεν είναι αποσπασματικά ούτε προέρχονται μόνο από τα μνημόνια. Είναι προαποφασισμένα εδώ και χρόνια, υπηρετούν την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα, εφαρμόζονται και σε χώρες που δεν έχουν μνημόνια, αποτελούν μια βάρβαρη, ταξική επιλογή.

Διαμορφώνουν ένα «νέο σχολείο», πιο άμεσα υποταγμένο στην ανταγωνιστικότητα και στην κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Ενα σχολείο που θα αναζητά πόρους, θα αποκρύβει ή θα διαστρεβλώνει την ιστορική και επιστημονική αλήθεια, θα σακατεύει νεανικά μυαλά. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι αλλαγές που έχουν εξαγγελθεί με το «Νέο Λύκειο», με το νομοσχέδιο για την Ειδική Αγωγή και το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται για την Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση.

Για να πάρει ανάσα το κίνημα

Σάρωσε τον σημερινό κυβερνητικό συνδικαλισμό

Μην εμπιστεύεσαι τον αυριανό κυβερνητικό συνδικαλισμό

Ψήφισε - στήριξε το ψηφοδέλτιο που στηρίζει το ΠΑΜΕ.

Οπως έγραφε και ο Δ. Γληνός, ο σωστός παιδαγωγός είναι αυτός που «βλέπει στις νέες ψυχές τη δυνατότητα μιας καλύτερης ανθρωπότητας και θέτει ολόκληρο τον εαυτό του υπηρέτη της δημιουργίας της, βρίσκοντας σ' αυτή του την ενέργεια τη βαθύτατη ικανοποίηση του είναι του».

Αν θες να λέγεσαι παιδαγωγός, να σμιλέψεις τις ψυχές των παιδιών σου, να διδάξεις πρέπει την ιστορική και επιστημονική αλήθεια, την ιστορία του λαού στους μαθητές σου.

Να επιμείνεις να μάθουν τα ίδια γράμματα όλα τα παιδιά.

Να αρνηθείς να ξεχωρίσεις τους μαθητές σου σε «καθυστερημένους» και «προχωρημένους».

Οφείλεις να ανοίξεις πόλεμο με την ανισότητα και την αδικία, αφού γνωρίζεις καλά από την επιστήμη κι απ' τις ανθρώπινες αξίες πως όλοι δικαιούνται την ίδια μόρφωση!

Να διδάξεις την ανθρωπιά, το δίκιο των ανθρώπων του μόχθου, είτε Ελληνες, είτε μετανάστες είναι! Να πολεμήσεις μαχητικά μέσα και έξω απ' την τάξη το ρατσισμό και το φασισμό, τη ναζιστική, φασιστική Χρυσή Αυγή, τους απόγονους του Χίτλερ και της Χούντας.

Να πας κόντρα πρέπει στη διάλυση της σκέψης των παιδιών μέσα από τα διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα, τις δεξιότητες και τη λεγόμενη καινοτομία.

Αν θες να λέγεσαι παιδαγωγός να σταθείς πρέπει δίπλα στους λαϊκούς αγώνες και τα λαϊκά προβλήματα, να αφιερώσεις χρόνο και κόπο για τα παιδιά που μένουν πίσω και να εμπνεύσεις όλα τα παιδιά να πάνε μπροστά.

Νέοι άνθρωποι αξιοπρεπείς, με γνώση και θάρρος. Αν θες να λέγεσαι παιδαγωγός...