Από κινητοποίηση φοιτητών ενάντια στη διαδικασία της «αξιολόγησης»

Με τη δημοσιοποίηση των πέντε εκθέσεων εξωτερικής «αξιολόγησης», οι υπέρμαχοι της κυρίαρχης πολιτικής υποκλίνονται στη διαδικασία που δήθεν εντοπίζει τα προβλήματα των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ και ανοίγει το δρόμο για την επίλυσή τους... Την ίδια στιγμή, τα πραγματικά προβλήματα των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ εντείνονται από την εφαρμογή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Προβλήματα στην υλικοτεχνική υποδομή, τεράστιες ελλείψεις σε αίθουσες, εργαστήρια, εξοπλισμό και κίνδυνοι για την υγεία φοιτητών και καθηγητών από αυτές τις ελλείψεις, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής συνειδητής υποχρηματοδότησης της Ανώτατης Εκπαίδευσης - ιδιαίτερα των ΤΕΙ - από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ιδρύματα είναι γνωστά τόσο στις διοικήσεις τους όσο και στην ίδια την κυβέρνηση, πολύ πριν και ανεξάρτητα από την όποια διαδικασία «αξιολόγησης». Και αποτελεί πολιτική επιλογή των διοικήσεων να μη συγκρούονται με τις κατευθύνσεις της κυρίαρχης πολιτικής που δημιουργεί ακριβώς αυτά τα προβλήματα...

Στο πλαίσιο πάντως της «κοσμογονίας», με την οποία επιχειρείται να περιβληθεί η «αξιολόγηση», η Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας (ΑΔΙΠ) προετοιμάζεται να καταθέσει το πόρισμά της στη Βουλή, ενώ μέχρι το τέλος του 2009 αναμένει εκθέσεις εξωτερικής «αξιολόγησης» από 42 τμήματα Πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Παρ' όλες τις τυμπανοκρουσίες που συνοδεύουν τις πρώτες εκθέσεις που ολοκληρώθηκαν σε πέντε τμήματα Πανεπιστημίων και ΤΕΙ, ακόμα και σήμερα σε 10 Πανεπιστήμια και 4 ΤΕΙ δεν έχει ξεκινήσει καμία διαδικασία «αξιολόγησης» - ούτε εσωτερική, ούτε εξωτερική - ενώ σε μεγάλα ιδρύματα, όπως το Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Πολυτεχνείο, το Πανεπιστήμιο Πατρών και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ), η διαδικασία εσωτερικής «αξιολόγησης» έχει ξεκινήσει μονάχα σε ένα ή δύο τμήματα.

Στο Πανεπιστήμιο που λειτουργεί με επιχειρηματικά κριτήρια δε χωρούν αγώνες, κινητοποιήσεις και συλλογικές διαδικασίες. Αυτό φαίνεται σε κάθε αράδα των «μεταρρυθμίσεων» και αποτυπώνεται και στις εκθέσεις εξωτερικής «αξιολόγησης». Είναι χαρακτηριστικό ότι στην έκθεση για το Τμήμα Μηχανολογίας Περιβάλλοντος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, η επιτροπή εξωτερικής «αξιολόγησης» επισημαίνει ότι «το ακαδημαϊκό άσυλο είναι ένας όρος που έχει παρερμηνευτεί και κακοποιηθεί για σκοπούς αλλότριους προς τον κύριο λόγο ύπαρξης του ακαδημαϊκού ιδρύματος. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου η εκπαίδευση είναι ελεύθερη και προσιτή σε όλους - με τον όρο ελεύθερη εννοούμε δωρεάν σπουδές, βιβλία και σημειώσεις, στέγη τροφή και μετακίνηση - αυτά θα έπρεπε να παρέχονται σε εκείνους τους σπουδαστές που στοχεύουν άμεσα και αποκλειστικά σε ακαδημαϊκά θέματα»! Δηλαδή, τι λέει η έκθεση; Οτι η δημόσια και δωρεάν Παιδεία πρέπει να παρέχεται μόνο στους φοιτητές εκείνους που δεν αγωνίζονται; Πέρα από την κοροϊδία στους φοιτητές και τις οικογένειές τους, αφού σήμερα «δωρεάν σπουδές, βιβλία, σημειώσεις, στέγη, τροφή και μετακίνηση» δεν υπάρχουν ούτε στα ...χαρτιά της δημόσιας και «δωρεάν» ανώτατης εκπαίδευσης!

Καθώς όμως οι «αξιολογητές» - όπως και η κυρίαρχη πολιτική - αντιμετωπίζουν με επιθετικό τρόπο τις κινητοποιήσεις και το ακαδημαϊκό άσυλο, σχολιάζουν στην ίδια έκθεση πως γενικότερα στα ελληνικά πανεπιστήμια, «μια αντι-ακαδημαϊκή, αντι-παιδαγωγική, αντι-δημοκρατική ατμόσφαιρα φαίνεται πως επικρατεί (...) Στην Επιτροπή ειπώθηκε (...) ότι τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας και το ακαδημαϊκό προσωπικό δυσανασχετούν επειδή οι φοιτητές έχουν τη δυνατότητα να παρακωλύουν τα μαθήματα, να καταλαμβάνουν τους πανεπιστημιακούς χώρους και να απομακρύνουν έμπρακτα το διδακτικό προσωπικό από τα γραφεία, τα εργαστήρια και τα πανεπιστημιακά κτίρια»!

Την ίδια στιγμή, στην ίδια έκθεση υπογραμμίζονται οι ελλείψεις στις υλικοτεχνικές υποδομές και τον εξοπλισμό και μάλιστα σημειώνεται: «Τα περισσότερα κτίρια είναι προκατασκευασμένα, αποτελούνται από μικρές αίθουσες διδασκαλίας με προβλήματα ακουστικής, θέρμανσης και ψύξης σε όλη τη διάρκεια του χρόνου. Παρόμοια προβλήματα αναφέρθηκαν από φοιτητές και διδάσκοντες σχετικά με τα εργαστήρια και τις ασκήσεις, όπου ο συνωστισμός και οι ελλιπείς υποδομές θέτουν συχνά ζητήματα ασφάλειας και ουσιαστικά εμποδίζουν τη συμμετοχή». Κατά τα άλλα, η αντιπαιδαγωγική και αντιακαδημαϊκή ατμόσφαιρα είναι ευθύνη των φοιτητών που αγωνίζονται και για να λυθούν όλα τα παραπάνω προβλήματα...

Στο Πανεπιστήμιο που οργανώνεται και λειτουργεί με βάση την ανταγωνιστικότητα και τους κανόνες της αγοράς, η θέση των επιχειρήσεων είναι βαρύνουσας σημασίας. Γι' αυτό και στην έκθεση για το Τμήμα Τεχνολογίας Τροφίμων του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης επισημαίνεται ότι «ο διάλογος του τμήματος με τη βιομηχανία» έχει «ανεπίσημο χαρακτήρα μόνο και βασίζεται κυρίως σε προσωπικές επαφές» ορισμένων διδασκόντων! Ετσι, «η Επιτροπή συνιστά καλύτερα δομημένες, τυποποιημένες και τεκμηριωμένες προσεγγίσεις στο θέμα αυτό», δηλαδή παραινεί το τμήμα να τυποποιήσει τις σχέσεις του με τη βιομηχανία και να τις λαμβάνει επίσημα υπόψη στις αναμορφώσεις στο πρόγραμμα σπουδών! Να μην επαναπαυτεί δηλαδή στις διασυνδέσεις των διδασκόντων...

Στην έκθεση του Τμήματος Μηχανολογίας του ΤΕΙ Κρήτης σημειώνεται ότι η χρηματοδότηση της έρευνας «προέρχεται από ένα υγιές μείγμα τοπικών και εθνικών οργανισμών, πηγών της ΕΕ και της βιομηχανίας» και τονίζεται ότι το τμήμα πρέπει να «"διαφημίσει" και να προβάλει καλύτερα αυτές τις εργασίες (...) καθώς θα προαγάγει την αναγνωρισιμότητα του Τμήματος, γεγονός το οποίο με τη σειρά του θα προσελκύσει καλύτερους φοιτητές, καλύτερα νέα μέλη διδακτικού προσωπικού, καθώς επίσης και μεγαλύτερη χρηματοδότηση στο μέλλον». Μα, ακριβώς αυτό είναι και το πνεύμα της «αξιολόγησης» και του Πανεπιστημίου στα μέτρα της Μπολόνια: Το Πανεπιστήμιο να αναζητεί πόρους και να συνάπτει συμφωνίες με τις επιχειρήσεις, οι επιχειρήσεις να κάνουν μπίζνες στα Πανεπιστήμια, το Πανεπιστήμιο να διαφημίζεται για να αυξήσει πελατεία (φοιτητές και επιχειρήσεις)... Σε αυτό το πνεύμα, στην έκθεση για το Τμήμα Πληροφορικής του ΤΕΙ Αθήνας, ανάμεσα σε άλλα, σημειώνεται ότι «θα πρέπει να υπάρχει κάποια ανταγωνιστική (σε αντίθεση προς την ισομερή) χρηματοδότηση εκ μέρους του ΤΕΙ προς όλα τα Τμήματα». Δηλαδή, χρηματοδότηση βάσει αποτελεσμάτων, όπου όσα τμήματα είναι ανταγωνιστικά λαμβάνουν μεγαλύτερο μερίδιο, ενώ τα υπόλοιπα αρκούνται στα βασικά για να επιβιώσουν, όσο επιβιώσουν...

Σε άλλα σημεία των εκθέσεων επικρίνονται τα ιδρύματα επειδή δεν έχουν προσαρμοστεί στη διαδικασία της Μπολόνια. Για παράδειγμα, στην έκθεση για το Τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος του ΔΠΘ σημειώνεται ότι «συζητείται το ενδεχόμενο μείωσης του αριθμού των μαθημάτων, δε φαίνεται όμως να λαμβάνονται υπόψη οι πρακτικές και οδηγίες της ΕΕ, όπως π.χ. η δημιουργία πλαισίου 4+1+3 ή 3+2+3 για τις προπτυχιακές, μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές», δηλαδή επικρίνεται το τμήμα επειδή δεν προσαρμόζεται στα δυο σενάρια της ΕΕ για τη διάσπαση των σπουδών σε κύκλους μπάτσελορ - μάστερ - διδακτορικό. Αντίστοιχα, επικροτείται το Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης, καθώς «όλα τα μαθήματα είναι καλά εναρμονισμένα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και ακολουθούν το σύστημα πιστωτικών μονάδων» και «το πρόγραμμα έχει προσαρμοστεί στα ευρωπαϊκά πρότυπα πτυχίων επιπέδου Bachelor, Master και Διδακτορικού».

Βαδίζοντας στο δρόμο που έχει ανοίξει ο νόμος - πλαίσιο για περικοπή της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων στους φοιτητές, στην έκθεση για το Τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος του ΔΠΘ επισημαίνεται η ανάγκη για παράλληλη χρήση της διεθνούς βιβλιογραφίας με την αξιοποίηση δημοσιεύσεων από διεθνή περιοδικά κ.ά. και σημειώνεται: «Αν μειωθεί προοδευτικά η διανομή έντυπων συγγραμμάτων, θα απελευθερωθούν πολύτιμοι πόροι για άλλες δράσεις. Το υλικό που διατίθεται ηλεκτρονικά και ήδη χρησιμοποιείται από το συγκεκριμένο Τμήμα και πιθανότατα από όλα τα πανεπιστήμια, θα έπρεπε να επεκταθεί και να γίνει το πρωτεύον εκπαιδευτικό υλικό για τους φοιτητές». Ας μειωθεί δηλαδή η διανομή συγγραμμάτων για να υπάρχουν χρήματα για ηλεκτρονικά συγγράμματα, περιοδικά κλπ... Οι προϋπολογισμοί δηλαδή των ιδρυμάτων παραμένουν συγκεκριμένοι. Εκείνο που αλλάζει είναι οι προτεραιότητες, οι οποίες δεν είναι προς όφελος των φοιτητών.

ICON

Και η στάση τους αυτή δεν μπορεί να εκτιμηθεί ανεξάρτητα από την κοινωνική σύνθεση και τη διαστρωμάτωση που υπάρχει στον κλάδο. Για να το πούμε καθαρά: Οταν οι εταιρείες μπαίνουν με διάφορους τρόπους μέσα στις σχολές για να παραγγέλνουν, π.χ., έρευνες, βρίσκουν και κάποιους πρόθυμους συνεργάτες εκεί μέσα, που δεν μπορούμε να έχουμε την αφέλεια να πιστέψουμε ότι είναι ...παραπλανημένα χαμηλόμισθα μέλη ΔΕΠ. Πόσο μάλλον, που σε πολλά Ιδρύματα συναντά κανείς μέλη ΔΕΠ που είναι ταυτόχρονα και στελέχη εταιρειών, μέλη ΔΕΠ που απασχολούνται ταυτόχρονα σε δυο και τρεις θέσεις εκτός πανεπιστημίου κ.ο.κ. Είναι φανερό ότι δεν μπορεί να περιμένει κανείς από αυτά τα τμήματα του ΔΕΠ να αντιταχθούν στις αναδιαρθρώσεις.

Στον αντίποδα αυτών των τμημάτων, υπάρχουν όμως και οι χιλιάδες πανεπιστημιακοί που πασχίζουν για τη διδασκαλία και την επιστήμη τους, που αντιμετωπίζουν ήδη τον αποκλεισμό τους από τις επιχορηγήσεις για επιστημονική έρευνα, που με αξιοπρέπεια αρνούνται να υποτάξουν το επιστημονικό τους έργο (τόσο ως προς το περιεχόμενό του, όσο και ως προς τον τρόπο διεξαγωγής του) στις απαιτήσεις των μονοπωλιακών σχεδιασμών.

Σ' αυτούς τους πανεπιστημιακούς απευθύνεται το ΚΚΕ και οι δυνάμεις του μέσα στα πανεπιστήμια. Από το Μάη του 2008 που άρχισαν να γίνονται τα πρώτα βήματα εφαρμογής του νόμου - πλαισίου, το ΚΚΕ απηύθυνε ανοιχτό κάλεσμα στους πανεπιστημιακούς να ορθώσουν το ανάστημά τους και να σταθούν εμπόδιο στο νόμο και συνολικότερα στο αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση.

Στους μήνες που ακολούθησαν, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να ασκήσει πιέσεις και να χρησιμοποιήσει ακόμα και την τακτική του εκβιασμού προς τα Ιδρύματα και το δυναμικό τους για να εφαρμόσουν τις αναδιαρθρώσεις. Μέσα στα πανεπιστήμια υπάρχουν αντιστάσεις. Η εμπειρία των ίδιων των πανεπιστημιακών από τα όποια βήματα γίνονται στην εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων (π.χ. αξιολογήσεις, νέος τρόπος διανομής συγγραμμάτων κ.ά.) μπορεί να ενισχύσει αυτές τις αντιστάσεις. Παράλληλα, παραμένει ζητούμενο η όλο και πιο πλατιά αποκάλυψη στο λαό, από τους ίδιους τους πανεπιστημιακούς, του χαρακτήρα και των δραματικών συνεπειών που θα έχουν οι αναδιαρθρώσεις, για τις σπουδές και την ανάπτυξη της επιστήμης.

Το βάρος, λοιπόν, και σήμερα μέσα στα πανεπιστήμια πέφτει στο αν θα προχωρήσει η εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων ή αν οι πανεπιστημιακοί θα υψώσουν ισχυρά τείχη αντίστασης. Και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που δρουν στους συλλόγους και την ομοσπονδία κρίνονται ακριβώς από τη στάση που κρατούν απέναντι σε αυτήν την υπόθεση.

Η παράταξη που στηρίζει το ΚΚΕ στους πανεπιστημιακούς, η «Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση» (ΔΗΠΑΚ) πανεπιστημιακών είναι η δύναμη που αποκάλυψε από την πρώτη στιγμή το χαρακτήρα των αναδιαρθρώσεων, πριν ακόμα πάρουν τη μορφή των ψηφισμένων σήμερα νομοθετημάτων, αλλά από την εποχή ακόμα που χαράσσονταν αυτές οι κατευθύνσεις σε επίπεδο ΕΕ, ΟΟΣΑ και των υπόλοιπων ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Είναι η μόνη δύναμη που με συνέπεια και σταθερότητα αντιπαλεύει όλα αυτά τα χρόνια την εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων. Είναι η δύναμη εκείνη που είχε καθοριστική συμβολή στις θετικές αποφάσεις που έχει πάρει μέχρι σήμερα η Ομοσπονδία ενάντια στις κατευθύνσεις της ΕΕ, στη διαδικασία της Μπολόνια, ενάντια στους αντιδραστικούς νόμους που έχουν ψηφιστεί από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και παλιότερα του ΠΑΣΟΚ. Με αυτά τα εχέγγυα, η ΔΗΠΑΚ απευθύνεται με καθαρό πρόσωπο και καθαρές θέσεις στους πανεπιστημιακούς εκείνους, που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν την επίθεση του κεφαλαίου στα πανεπιστήμια.

Στον αντίποδα των παραπάνω, οι λιγοστές δυνάμεις της ΝΔ, που εκφράζονται συνδικαλιστικά στην ΠΟΣΔΕΠ, τάσσονται σαφώς υπέρ των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Ενώ οι δυνάμεις των ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με τις συνδικαλιστικές εκφράσεις τους στους πανεπιστημιακούς, στήνουν (ή εμπλέκονται) έναν ιδιότυπο «καυγά» μπροστά και στο συνέδριο, ανάγοντας σε κύριο ζήτημα τα θέματα της ...«βίας» και της «ομαλής λειτουργίας» των Ιδρυμάτων! Σ' αυτό το παιχνίδι, δε, αξιοποιούν την τελευταία βδομάδα και τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου.

Οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, που εκφράζονται στην «Κίνηση Πανεπιστημιακής Αναβάθμισης» (ΚΙΠΑΝ) λένε σχεδόν ανοιχτά ότι θέλουν να ξεμπερδεύουν με τις - μέχρι τώρα - θέσεις της ΠΟΣΔΕΠ που στρέφονται ενάντια στις αναδιαρθρώσεις. Η ΚΙΠΑΝ στη διακήρυξή της παίρνει εξαρχής θέση υπέρ της διαδικασίας της Μπολόνια, λέει ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να υποταχτούν σε αυτή, καθώς και στις υποδείξεις του ΟΟΣΑ, του ΠΟΕ κτλ. Ακριβώς γι' αυτό στέκονται εχθρικά απέναντι στις θέσεις της ομοσπονδίας, που έχουν παρθεί με την καθοριστική συμβολή της ΔΗΠΑΚ.

Για να καμουφλάρουν αυτόν το στόχο, κινούνται από κοινού με την «Αριστερή Μεταρρύθμιση» (ΑΡΜΕ, που κινείται ιδεολογικά στο πνεύμα του ανανεωτικού ρεύματος του ΣΥΝ) και ανάγουν την υποτιθέμενη «βία» σε κύριο θέμα, παίρνουν ξεκάθαρα εχθρική στάση απέναντι σε κάθε κινητοποίηση του φοιτητικού κινήματος, ενώ φτάνουν στο σημείο να θεωρούν ανάρμοστη και ξεπερασμένη την απεργία ως μορφή δράσης για τους πανεπιστημιακούς!

Και στην αντιπαράθεση αυτή εμπλέκεται η πλειοψηφούσα παράταξη στην ομοσπονδία, η «Συσπείρωση» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), που όλο το προηγούμενο διάστημα, στο όνομα της συμπόρευσης με το φοιτητικό κίνημα, «κρυβόταν» ουσιαστικά πίσω από τους φοιτητές. Είναι πλέον χαρακτηριστικό ότι το καλοκαίρι μπροστά στις εκλογές για διοικήσεις στα Ιδρύματα κι ενώ αυτές αποτελούσαν μια από τις πρώτες εφαρμογές του νόμου - πλαισίου, το ΚΚΕ και η ΔΗΠΑΚ καλούσαν τους πανεπιστημιακούς σε αποχή - μη νομιμοποίηση του νόμου, ενώ η «Συσπείρωση» πήρε για τους πανεπιστημιακούς την «πρωτοποριακή» θέση ...να αποφασίσουν οι φοιτητές! Στη συνέχεια, δεν πήρε θέση για τους τυχοδιωκτισμούς των ΕΑΑΚ - ΣΥΝ - ΠΑΣΠ με το «κυνήγι της κάλπης» που λειτούργησε ως βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης.

Στην ουσία, αν και στα λόγια ζητάει ακόμα την απόσυρση του νόμου - πλαισίου, στην πράξη δεν κάνει ούτε βήμα για την ενεργοποίηση των πανεπιστημιακών και την αντίσταση στην εφαρμογή του. Ρέπει προς την επίσημη θέση του ΣΥΝ ότι ο νόμος είναι «ανεφάρμοστος», κάτι σα να λέμε ότι συναντά τεχνικά προβλήματα και όχι ότι ο προσανατολισμός του είναι αντιδραστικός όσο εκεί που δεν παίρνει... Οσο για το χαρακτήρα των αναδιαρθρώσεων, έχει καταλήξει ότι είναι «νεοφιλελεύθερες», λες και με μια σοσιαλδημοκρατική διαχείριση σήμερα, τα πανεπιστήμια δε θα παραδίδονταν στις επιχειρήσεις! Στη διακήρυξή της χαρακτηριστικά, η «Συσπείρωση» ισχυρίζεται ότι «το ΥΠΕΠΘ άλλαξε τρεις υπουργούς και ο τελευταίους, παραδεχόμενος εμμέσως την αποτυχία της "μεταρρύθμισης", αναγκάζεται να ανοίξει διάλογο δήθεν από μηδενική βάση». Υποθάλπει έτσι τις αυταπάτες ότι η αλλαγή υπουργού σημαίνει και νίκη του κινήματος ή αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής, καθώς και τις αυταπάτες περί «αποτυχίας της μεταρρύθμισης», την ώρα που οι νόμοι εφαρμόζονται στα ΑΕΙ!

Σε πρακτικό επίπεδο, η «Συσπείρωση» προσπάθησε να σύρει την ομοσπονδία σε μια «συμμαχία» με συγκεκριμένες δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος (ΕΑΑΚ, ΣΥΝ), νομιμοποιώντας τους ως εκπροσώπους του κινήματος χωρίς να υπάρχει όμως καμιά απόφαση φοιτητικού συλλόγου. Στην ουσία, αντί να συμβάλλει στην ενεργοποίηση και στην αντίσταση των ίδιων των πανεπιστημιακών, προσπαθούσε να σύρει την ομοσπονδία στους στείρους, «αντικυβερνητικούς» σχεδιασμούς ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ.

Οι δυνάμεις της ΔΗΠΑΚ, όχι μόνο δεν την ακολούθησαν σ' αυτόν τον ολισθηρό δρόμο, αλλά και ήταν αυτές που αποκάλυψαν και φρέναραν αυτήν την τακτική της. Αρα, η προσπάθεια συγκεκριμένων συγκροτημάτων του Τύπου να εμφανίσουν τη ΔΗΠΑΚ ως συνδιοικούσα δύναμη στην ΠΟΣΔΕΠ, είναι καθαρά εκ του πονηρού...