Γερασμένα κτίρια, λογική και πρακτική μικρότερου κόστους και υποχρηματοδότηση, προτεραιότητες μακριά από τις στοιχειώδεις ανάγκες της Εκπαίδευσης και των μαθητών, συνθέτουν την εικόνα της σχολικής στέγης.

Η τραγωδία στις Σέρρες, εκείνη η έκρηξη που αντήχησε σε όλη τη χώρα, άγγιξε κάθε γονιό που στέλνει το παιδί του στο σχολείο και το θέλει ασφαλές και χαρούμενο, και φέρνει με εκκωφαντικό τρόπο στην επικαιρότητα το ζήτημα της σχολικής στέγης. Η καθημερινότητα των σχολείων δείχνει ότι κανένα πρόβλημα δεν είναι μικρό, πόσο μάλλον όταν δεν αντιμετωπίζεται, σε ένα σκηνικό διάχυσης ευθυνών σε ό,τι αφορά και τη σχολική στέγη.

Η εμπειρία ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει αποδείξει ξεκάθαρα ότι η σχολική στέγη δεν αποτελεί προτεραιότητα, δεν υπάρχει ένας ευρύτερος σχεδιασμός γενικευμένης αναβάθμισης των σχολικών υποδομών, κάτι που βέβαια ισχύει συνολικά σε ό,τι αφορά τις υποδομές για την καλυτέρευση των όρων ζωής και την ασφάλεια του λαού.

Ο «Ριζοσπάστης» ρίχνει σήμερα μια ματιά στην κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία σε περιοχές του κέντρου της Αθήνας, σε έναν δήμο όπου μεγάλο ποσοστό των κτιρίων - εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 30% - έχει ηλικία άνω των 50 ετών, με αποτέλεσμα να «βγάζουν» προβλήματα αλλά και να έχουν αυξημένες ανάγκες συντήρησης, αναβάθμισης, ακόμα και αντικατάστασης από σύγχρονα κτίρια. Τα ζητήματα αυτά, εξάλλου, έχει αναδείξει πολλές φορές στο Δημοτικό Συμβούλιο η «Λαϊκή Συσπείρωση» Αθήνας.

Η Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση, η οποία παρά την τεράστια πρόοδο της επιστήμης, αλλά και των τεχνολογικών επιτευγμάτων, βρίσκεται πολύ μακριά από τις ανάγκες και δεν έχει σχέση με τις σύγχρονες δυνατότητες, όπως καταγγέλλουν διαρκώς γονείς, εκπαιδευτικοί και φορείς των ΑμεΑ, παρουσιάζει και στον δήμο Αθήνας τεράστια προβλήματα στις υποδομές. Τη στιγμή μάλιστα που απαιτούνται ειδικές, ασφαλείς υποδομές και χώροι ώστε να συντελείται ολοκληρωμένα η παρέμβαση.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του 10ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Αθήνας, το οποίο στεγάζεται σε πολύ μικρές αίθουσες και σε χώρους ακατάλληλους. Σύμφωνα με καταγγελίες, το ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό μοιράζεται χώρους 15 τετραγωνικών μέτρων, οι δύο δάσκαλοι της μουσικής με τον θεατρολόγο κάνουν μάθημα στο υπόγειο, χωρίς παράθυρα και θέρμανση, στο γυμναστήριο η στέγη στάζει όταν βρέχει, αίθουσα διδασκαλίας ζεσταίνεται με σόμπα υγραερίου, ενώ στην εποχή της αποθέωσης του «ψηφιακού μετασχηματισμού» το εργαστήρι υπολογιστών στεγάζεται στον διάδρομο.

Παρόμοια κατάσταση επικρατεί στο 1ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο και στο 1ο Ειδικό Νηπιαγωγείο, που στεγάζονται στο κτίριο της ΕΛΕΠΑΠ, δηλαδή μέσα σε ιδιωτική εταιρεία, σε περιορισμένο χώρο. Το 2ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αθηνών και το 2ο Νηπιαγωγείο έχουν μεταφερθεί σε κτίριο που λειτουργούσε για τις ανάγκες Γυμνασίου και, παρά τις παρεμβάσεις, παραμένει ακατάλληλο για στέγαση δομής Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης. Το Νηπιαγωγείο, ειδικά, έχει μία αίθουσα στην οποία κυριολεκτικά συνωστίζονται μέχρι και 15 άτομα - εκπαιδευτικοί, βοηθητικό προσωπικό, παιδιά με καρότσια.

Προβλήματα εμφανίζει και το κτίριο που στεγάζει το 8ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών και το 9ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αθηνών στου Γουδή, όπου είχε σημειωθεί και πτώση σοβάδων από το ταβάνι του δευτέρου ορόφου σε κοινόχρηστο χώρο από τον οποίο διέρχονται μαθητές και των δύο σχολείων, ευτυχώς στη διάρκεια Σαββατοκύριακου.

Το 2021 ήταν η πρώτη χρονιά εφαρμογής του μέτρου της υποχρεωτικότητας της δίχρονης Προσχολικής Αγωγής. Ενός μέτρου αναγκαίου, που υπαγορεύεται από τη σύγχρονη παιδαγωγική, από την οποία όμως υπαγορεύονται και οι όροι μέσα στους οποίους τα νήπια θα φοιτήσουν. Η τακτική που ακολουθήθηκε αποτέλεσε προέκταση της κεντρικής επιλογής των κυβερνήσεων, δηλαδή εφαρμογή της δίχρονης Προσχολικής Αγωγής χωρίς αντίστοιχο σχεδιασμό για επέκταση των νηπιαγωγείων με νέα σύγχρονα κτίρια, ασφαλή και κατάλληλα για νήπια και προνήπια.

Στην Αθήνα η υλοποίηση της υποχρεωτικότητας της δίχρονης Προσχολικής Αγωγής περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, κοντέινερ και αξιοποίηση αιθουσών άλλων σχολείων. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η τοποθέτηση κοντέινερ σε 9 αδόμητα οικόπεδα, σε συνθήκες «προσωρινής μονιμότητας» για 4 χρόνια με δυνατότητα επέκτασης για άλλα 2, όπως προβλέπει ο νόμος του ΣΥΡΙΖΑ για τα προκάτ. Κοντέινερ για να στεγαστούν νήπια μπήκαν και σε μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κέντρου, και συγκεκριμένα στον αύλειο χώρο του συγκροτήματος στη Νικοπόλεως 33, που στεγάζει 5 σχολεία, μεταξύ αυτών και το 8ο Γυμνάσιο και Λύκειο. Αλλες εμβαλωματικές λύσεις που προκρίθηκαν ήταν η χρήση αιθουσών που χρησιμοποιούνται από σχολεία, όπως στο 29ο Δημοτικό η αίθουσα μουσικής, στο 76ο Δημοτικό η αίθουσα για τη βιβλιοθήκη, στο 129ο Δημοτικό αίθουσα προνηπίων στον 1ο όροφο. Αντίστοιχα, στο Παγκράτι, σε κτίριο με πολλές σκάλες φοιτούν τα νήπια του 10ου και 11ου Νηπιαγωγείου, στριμωγμένα σε δύο αίθουσες του 3ου Δημοτικού τα νήπια του 7ου Νηπιαγωγείου, ενώ το 103ο Νηπιαγωγείο σε τέσσερις αίθουσες, από τις οποίες οι δύο με προβλήματα, στο 1ο Δημοτικό.

Η τοποθέτηση δύο κοντέινερ για το 156ο Νηπιαγωγείο, στις οδούς Παπαρσένη και Σούκα και δύο ακόμα κοντέινερ στην οδό Λάμψα δημιουργούν και εύλογη ανησυχία για τις προθέσεις να φτιαχτούν το 24ο Λύκειο και το ΕΕΕΕΚ Αθήνας, για την κατασκευή των οποίων είναι χαρακτηρισμένοι οι παραπάνω χώροι. Μάλιστα, οι διαμαρτυρίες των γονιών και φορέων της περιοχής ενάντια στην τοποθέτηση των κοντέινερ στον χώρο που προοριζόταν για το 24ο Λύκειο αντιμετωπίστηκε με τα ΜΑΤ. Σημειωτέον, το κτίριο που στεγάζει σήμερα το 24ο Γυμνάσιο - Λύκειο κατασκευάστηκε για 200 παιδιά και μετά από παρεμβάσεις στοιβάζονται εκεί 400.

Πρόσφατα, με αφορμή τον ελαφρύ ευτυχώς τραυματισμό μαθητή μέσα στο σχολείο, ήρθε στην επικαιρότητα το ζήτημα του 39ου - 125ου Νηπιαγωγείου Αθηνών. Το κτίριο είναι παλιό, χαρακτηρίζεται ακατάλληλο και επικίνδυνο, και αντί για λύση του ζητήματος με υλοποίηση της μεταστέγασής του, οι εκπαιδευτικοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με το δίλημμα ή σε προκάτ στον χώρο όπου θα έπρεπε να χτιστεί το καινούργιο σχολείο, στις οδούς Ηλέκτρας και Ιωαννίνων στον Κολωνό, μαζί με τα 7 κοντέινερ του 151ου Νηπιαγωγείου, ή παραμονή στο ερείπιο...

Στις δε ασυντήρητες εγκαταστάσεις είναι επόμενο να προκύπτουν διαρκώς προβλήματα, όπως στο 144ο Δημοτικό με τις τουαλέτες, όπου σύμφωνα με καταγγελίες το προηγούμενο διάστημα σημειώθηκε περιστατικό πτώσης νιπτήρα στο πόδι μαθητή.

Σύμφωνα με εκπροσώπους Ενώσεων Γονέων, είναι χαρακτηριστική η καθυστέρηση που υπάρχει στις αναγκαίες επισκευές, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις γίνονται με το σταγονόμετρο και κάτω από την πίεση των Συλλόγων Γονέων.

Η σχολική στέγη αποτελεί συνεχή έγνοια του γονεϊκού κινήματος. Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι κάθε Σύλλογος και κάθε Ενωση Γονέων έχουν βρεθεί απέναντι σε προβλήματα στις εγκαταστάσεις ή σε ελλείψεις σε σχολεία. Η ΑΣΓΜΕ πριν από δύο χρόνια διοργάνωσε ημερίδα σκιαγραφώντας «Σε τι σχολείο μαθαίνουν τα παιδιά μας», και ταυτόχρονα αναδεικνύοντας τις προδιαγραφές που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να έχουν σήμερα τα σχολικά κτίρια.

Στο πλαίσιό της παρουσιάστηκαν μια σειρά στοιχεία για την κατάσταση της σχολικής στέγης, που αναπόφευκτα αγγίζει την καθημερινότητα μαθητών και εκπαιδευτικών, τη σχέση του παιδιού με το σχολείο, την ασφάλεια, την απρόσκοπτη μαθησιακή διαδικασία:

«Το 27% των Δημοτικών και το 25% των Γυμνασίων και Λυκείων συστεγάζονται. Υπάρχουν 294 Δημοτικά και 102 Γυμνάσια και Λύκεια που δεν είναι αποκλειστικά πρωινά, αλλά είτε εναλλάσσονται ανά βδομάδα είτε έχουν πρωινή και απογευματινή βάρδια. Γυμναστήριο έχουν μόνο το 6% των Δημοτικών και το 22% των Γυμνασίων - Λυκείων, ενώ αίθουσα πολλαπλών χρήσεων έχουν το 27% και το 80% αντίστοιχα. Εργαστήριο Φυσικών Επιστημών έχουν μόνο το 5% των Δημοτικών και το 26% των Γυμνασίων - Λυκείων», καταγράφει η ΑΣΓΜΕ, με τη σημείωση ότι σε πολλά σχολεία πλέον, ενώ υπάρχει εργαστήριο, αυτό χρησιμοποιείται σαν αίθουσα διδασκαλίας. «Εργαστήριο Πληροφορικής έχουν μόνο το 22% των Δημοτικών και το 75% των Γυμνασίων - Λυκείων, Βιβλιοθήκη έχουν μόνο το 12% των Δημοτικών και το 38% των Γυμνασίων - Λυκείων», ενώ πάνω από το 50% των σχολείων της χώρας έχουν κατασκευαστεί χωρίς σύγχρονο αντισεισμικό κανονισμό.

«Ενα παιδί από τα 6 του χρόνια μέχρι τα 18 του βρίσκεται καθημερινά τουλάχιστον έξι ώρες στο σχολείο του. Καθημερινά ωστόσο ερχόμαστε σε επαφή με κακοσυντηρημένα σχολεία, κάποια πολύ παλιά, με πτώσεις σοβάδων, στέγες που στάζουν, συνωστισμό σε μικρές, ακατάλληλες αίθουσες, έναν μεγάλο κατάλογο προβλημάτων στις υποδομές. Η Ομοσπονδία έχει τονίσει επανειλημμένα ότι τα σχολικά κτίρια της Αττικής στέλνουν μήνυμα SOS», λέει στον «Ριζοσπάστη» η Στέλλα Βαλαβάνη, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γονέων Αττικής, και προσθέτει:

«Η διεκδίκηση σύγχρονων, ασφαλών σχολείων βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων μας, με βάση τη σημερινή κατάσταση αλλά και το ότι τα παιδιά μας κάνουν μάθημα σε παλιά, ακατάλληλα έως και επικίνδυνα κτίρια σε μια εποχή που έχουν πολλαπλασιαστεί οι δυνατότητες για παραγωγή σύγχρονων, ασφαλών και λειτουργικών υποδομών. Σε αυτό το πλαίσιο, το σχολείο των αναγκών μας δεν είναι μόνο αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα, αλλά και αυτό που έχουμε τη δυνατότητα να κατασκευάσουμε. Μιλάμε για ένα σχολείο που θα περιλαμβάνει όλους τους απαραίτητους χώρους για τη διαδικασία της μάθησης, ευρύχωρες, σωστά φωτισμένες αίθουσες, εργαστήρια Φυσικών Επιστημών, Πληροφορικής και Τεχνολογίας. Θα προβλέπονται χώροι για μαθητές με κινητικά προβλήματα, προσπέλαση στους ορόφους με κατάλληλους ανελκυστήρες, σωστά διαμορφωμένος και ασφαλής αύλειος χώρος, γυμναστήριο, χώρος για πολιτιστικές δραστηριότητες.

Σήμερα, με τα μέτρα για ένα σχολείο με διευρυμένο ωράριο, θα πρέπει να υπάρχουν όλες οι απαραίτητες υποδομές για τη σίτιση των παιδιών. Αυτά είναι κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά που θα έπρεπε και θα μπορούσαν να έχουν σήμερα τα σχολεία ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των παιδιών, τις οποίες οι οργανώσεις των γονιών ιεραρχούμε».

«Ενδοσχολική βία - μπούλινγκ - ρατσιστικές επιθέσεις: "Παραβατικές συμπεριφορές" ή όψεις του συστήματος της εκμετάλλευσης;». Αυτό το ερώτημα έθετε και απαντούσε η εκδήλωση που πραγματοποίησε το Σάββατο 17/12 στο δημαρχείο Ευόσμου, στη Θεσσαλονίκη, η ΟΠ Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ στο πλαίσιο της τρίμηνης καμπάνιας γνωριμίας με την ΚΝΕ και αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ, μπροστά στο 13ο Συνέδριο της ΚΝΕ.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Κυριάκος Ιωαννίδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Παιδείας της ΚΕ, ενώ παρεμβάσεις έγιναν από την Αναστασία Παπαδοπούλου, Γραμματέα της ΤΟ Δυτικής Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ, και άλλους επιστήμονες και μαθητές.

Μιλώντας για την ένταση της επιθετικότητας που παρατηρείται με διάφορες μορφές, ο Κ. Ιωαννίδης σημείωσε ότι «φαίνεται να είναι συνδυασμός τριών παραγόντων: 1) Η πανδημία, η καραντίνα και ο εγκλεισμός έχουν δημιουργήσει ένα εσωστρεφές ψυχικό επιθετικό δυναμικό, αδυναμία και δυσκολία επικοινωνίας η οποία επιτάθηκε από την ενασχόληση με τα smart phone, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. 2) Υπάρχουν εντάσεις, άγχη και αγωνίες μέσα στα λαϊκά σπίτια που δημιουργούν όρους επιθετικότητας στα παιδιά είτε ως μίμηση είτε ως διέξοδο. 3) Το ίδιο το περιεχόμενο της αστικής ιδεολογικής παρέμβασης και στα πλαίσια του διαδικτύου ευνοεί την αναπαραγωγή της σαπίλας, της βίας, της εμπορευματοποίησης του ανθρώπου, του γυναικείου σώματος, κ.τ.λ».

Ακολούθως επισήμανε: «Αν λοιπόν θέλει κάποιος να μιλήσει για βία πρέπει να κοιτάξει και πέρα, και μάλιστα κυρίως πέρα, από τους τέσσερις τοίχους της οικογένειας. Γιατί βία είναι μέσα στο σχολείο το ένα παιδί να έχει πρόσβαση σε εξωσχολική στήριξη και το άλλο όχι. Βία είναι το ένα παιδί να οργανώνει τον χρόνο για να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις για να περάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο και το άλλο να έχει συμβιβαστεί με τους ταξικούς τοίχους που ορθώνονται μπροστά του. Βία είναι να μην μπορείς να πας διακοπές και ο συμμαθητής σου να λέει πόσο ωραία πέρασε το καλοκαίρι. Βία είναι να ακούς τα μπράβο του δασκάλου και του καθηγητή και εσύ συνεχώς να είσαι το ξύλο το απελέκητο που πρέπει να τελειώνει το σχολείο νωρίς νωρίς για να μάθει καμιά τέχνη.

Σε αυτό το έδαφος της ταξικής βίας γεννιέται και η αντισχολική κουλτούρα. Παιδιά που μετατρέπονται σε "μάγκες", που αναλαμβάνουν να ταράξουν την ηρεμία της σχολικής ζωής, διαχωρίζοντας τη θέση τους από τους κοινωνικά και σχολικά συμμορφωμένους συμμαθητές και δασκάλους τους, θέτοντας ωστόσο τελικά τους εαυτούς τους "εκτός νυμφώνος". Πρόκειται για τους μελλοντικούς ανέργους, υποαπασχολούμενους ή και εργαζόμενους ακόμη, αλλά στις κατώτερες χειρωνακτικές θέσεις του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας που επιβάλλει το καπιταλιστικό σύστημα. Πρόκειται για εκείνους τους νέους που, απαξιώνοντας με τη σειρά τους το σχολείο και την κοινωνία που τους έχει ματαιώσει πολλαπλώς, καταδικάζουν, ουσιαστικά, τους εαυτούς τους στη διαιώνιση και αναπαραγωγή της ταξικής τους θέσης, κάνοντάς την να φαντάζει ως αναπόδραστο πεπρωμένο. Πρόκειται για μια διαδικασία αναπαραγωγής του κυρίαρχου συστήματος μέσω του σχολικού μηχανισμού και, μάλιστα, μέσα ακόμη και από την αμφισβήτηση και ανοιχτή αντιπαράθεση με αυτόν».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του τόνισε: «Γνωρίζουμε πως βασική ανάγκη του παιδιού και γενικότερα του ανθρώπου είναι αυτή της αναγνώρισης. Μια σειρά μελετών έδειξαν πως η αποστέρηση της ανάγκης των παιδιών για αναγνώριση συνδέεται με την ανάπτυξη της επιθετικής συμπεριφοράς. Η αδυναμία υλοποίησης αυτής της ανάγκης οδηγεί τα παιδιά και στην επιθετικότητα. Το ίδιο και η ματαίωση της ανάγκης για επικοινωνία με τους ενήλικες μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση της επιθετικότητας.

Να λοιπόν ένα σημαντικό ζήτημα. Ποιος είναι αυτός που δεν αναγνωρίζει τον νέο άνθρωπο; Ποιος του στερεί την αναγνώριση; Αλλά και ένα άλλο ερώτημα: Σε ποια πρότυπα και αξίες πρέπει να προσαρμοστεί ο νέος άνθρωπος για να αναγνωριστεί;

Μήπως βασικές ιδέες και αξίες της κυρίαρχης τάξης δεν είναι ο ανταγωνισμός, ο ατομικισμός; Θέλει μεγάλη ανάλυση για να δούμε ότι στη βάση αυτής της τεράστιας μπόχας των σκανδάλων, του πλουτισμού, της κακοποίησης της παιδικής ηλικίας, της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης ύπαρξης, βρίσκεται ο καπιταλισμός που σαπίζει;

Σε αυτό το σύστημα νικητής, αλλά και περιβεβλημένος το στεφάνι της κοινωνικής αναγνώρισης, είναι αυτός που πατάει περισσότερο "επί πτωμάτων", πιο αδίστακτα και αποτελεσματικά (...)

Ας σκεφτούμε, λοιπόν, με ή χωρίς κρίση, ο καπιταλισμός τι μαθαίνει στα παιδιά.

Σχεδόν από τη βρεφική ακόμα ηλικία μαθαίνει ότι για να επιτύχει πρέπει να ανταγωνίζεται. Η έννοια της "επιτυχίας" είναι ταυτισμένη με όλα αυτά που γίνονται αποδεκτά και ποτίζουν τα κλαδιά του συστήματος της εκμετάλλευσης.

Ετσι, αξίες, όπως οι "καλοί βαθμοί", "τα πολλά πτυχία" ή "οι καλές αθλητικές επιδόσεις", που κατά περίπτωση οδηγούν σε κάποιου είδους "επιτυχία", αποξενώνονται από το περιεχόμενό τους και μετατρέπονται σε σκοπούς. Το γεγονός πως "αξία έχει το ωραίο ταξίδι...", δηλαδή η μόρφωση και η υγιής κοινωνικοποίηση που αναβαθμίζει την προσωπικότητα, θεωρείται στον σύγχρονο κόσμο το λιγότερο σαν ανευθυνότητα, αφού θεωρείται πως σε παρεκκλίνει από τον δρόμο της "επιτυχίας".

"Επιτυχία" που είναι ταυτισμένη με τη μελλοντική μετατροπή του νέου ανθρώπου σε εκμεταλλευτή ή σε άνθρωπο που να υπηρετεί από τέτοια θέση και με τέτοιον τρόπο τους εκμεταλλευτές, ώστε να βρίσκεται πάντα κοντά στην πιθανότητα να πάρει τη θέση τους.

Ανεξάρτητα αν ντύνεται αυτός ο σκοπός με λέξεις διαφορετικές, όπως "επιχειρηματικότητα", που όμως δεν μπορούν να κρύψουν τον έτσι και αλλιώς μελλοντικό νόμιμο εγκληματία.

Σε αντίθετη περίπτωση, μιλούν για "αποτυχία", με όλες τις συνέπειες στην ψυχοσύνθεση που σημαίνει ο όρος και στους κοινωνικούς ρόλους που του προετοιμάζουν, έως και το σπρώξιμο στο άλλου - πλέον - είδους έγκλημα. Εκείνο που το δημιουργούν μεν αλλά το καταδιώκουν».

«Ξέρουμε πολύ καλά», συνέχισε ο Κ. Ιωαννίδης, «τι σημαίνει η αγωνία να γίνει κάτι σήμερα. Και όχι μόνο το ξέρουμε καλά αλλά και συμφωνούμε και το κάνουμε πράξη.

Αλήθεια όμως: Πότε έγινε πραγματικότητα αυτό το "κάτι να γίνει σήμερα";

Ξέρουμε πολύ καλά και τις δυσκολίες που υπάρχουν αλλά και την επιθετικότητα του συστήματος.

Ομως, για να έχουμε καλό ρώτημα, ήταν ποτέ προαπαιτούμενο για την πρωτοπόρα δράση η ποσοτική κυριαρχία; Οχι και πάλι όχι.

Η καθημερινή στάση του καθενός μας, μπολιασμένη με τα ιδανικά του σοσιαλισμού, τις αξίες της πάλης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, μπορεί να συνοδεύεται με πρακτικά μέτρα στήριξης, αλληλεγγύης, ώστε να βρίσκει δύναμη και κουράγιο να ξεπερνά όλες τις δυσκολίες, μικρές και μεγάλες.

Η καθημερινή μας δράση θέτει στο επίκεντρο των διεκδικήσεων αλλά και των δημιουργικών μας πρωτοβουλιών ένα σχολείο που θα προωθεί την ομαδικότητα, την αλληλοβοήθεια, την αλληλεγγύη.

Στη θέση της καλλιέργειας κλίματος γενικής απειλής μαθητών από μαθητές να μπαίνουν τα συνθήματα "Ενας για όλους και όλοι για έναν", "Μαζί είμαστε πιο δυνατοί".

Η συζήτηση για την αντιμετώπιση του "σχολικού εκφοβισμού", αλλά και για τη στήριξη και αλληλεγγύη προς τους μαθητές και τις οικογένειες που αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε πρόβλημα (οικονομικό, υγείας κ.λπ.), χρειάζεται να γίνει πρώτα και κύρια υπόθεση των συλλόγων, των σωματείων, των γονιών και φυσικά των ίδιων των μαθητών και φοιτητών - σπουδαστών, μέσα από τα μαθητικά τους συμβούλια, μέσα από τους συλλόγους τους.

Ετσι μπορεί να αντιμετωπίζεται ο "σχολικός εκφοβισμός" αλλά και ο "εκφοβισμός" προς τα παιδιά και τις λαϊκές οικογένειες που γίνεται με πρόσχημα την καταπολέμηση του "σχολικού εκφοβισμού", από όλους αυτούς που γεννούν και αναπαράγουν τα προβλήματα των λαϊκών οικογενειών.

Απευθυνόμαστε στους πολιτιστικούς και αθλητικούς φορείς και τους καλούμε. Μαζί, ο καθένας με το δικό του μερίδιο ευθύνης, να κάνουμε έναν μεγάλο αγώνα που θα έχει στο νου το παιδί.

Να διεκδικήσουμε και να μπούμε στα σχολεία. Να μην αφήσουμε τα παιδιά του λαού να μολύνονται από τους διάφορους νόμιμους επιχειρηματικούς κύκλους που σουλατσάρουν στα σχολεία.

Αλλά και στην άλλη όψη του νομίσματος, τους στρατούς που φτιάχνουν οι ίδιοι για να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους και να αλληλοσκοτώνεται η νεολαία.

Σήμερα, για να σωθούν τα παιδιά και οι νέοι, το ΚΚΕ προτείνει και παλεύει για άμεσα μέτρα προστασίας, απέναντι στην κακοποίηση, απέναντι στη φτώχεια.

Για μέτρα πρόληψης στο σχολείο, στους αθλητικούς και πολιτιστικούς φορείς. Για στήριξη της οικογένειας.

Ανοίγουμε τη συζήτηση. Διεκδικούμε όλα αυτά που έχασαν οι νέοι, τα παιδιά μέσα στην πανδημία, αλλά ποτέ δεν καλύφτηκαν.

Και αυτά δεν είναι απλά τα μαθήματα. Αλλά μιλάμε για την ίδια την ψυχοσύνθεση του παιδιού που μετά από καραντίνα έχει ανάγκη να βρει τους συμμαθητές, τους φίλους, τους συναθλητές. Εχει ανάγκη να προπονηθεί στο μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο, στο βόλεϊ, να βρεθεί ξανά σε μια αίθουσα χορού, σε ωδείο. Είναι αναγκαίες δηλαδή και οι δραστηριότητες εκείνες που θα καλύψουν την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, των νέων και είναι σημαντικό να παρέχονται δωρεάν, αλλά δεν δίνονται.

Αρα μπορεί να ανοίξει η συζήτηση και η διεκδίκηση ελεύθερων χώρων που σήμερα είτε μένουν αναξιοποίητοι λόγω των εκάστοτε κυβερνητικών επιλογών είτε αποτελούν "φιλέτα" για την κερδοσκοπική αξιοποίησή τους από το μεγάλο κεφάλαιο».

Κλείνοντας υπογράμμισε μεταξύ άλλων: «Και με τη δράση μας, με τις ιδέες μας, στέλνουμε μήνυμα στις νέες και τους νέους:

Για να αντέξεις στη σημερινή σκληρή κοινωνία πρέπει να είσαι και ευαίσθητος και σκληρά διεκδικητικός. Να συμπονάς με τον πόνο του άλλου που τον βλέπεις σαν ίσο και όχι σαν "καημένο", να κοντοστέκεσαι και να ερμηνεύεις, να προσπαθείς να μπεις στη θέση του, διεκδικώντας το δίκιο σου, όχι μόνο το δικό σου αλλά όλων.

Το μήνυμά μας είναι ότι το προσωπικό "αυτοσυναίσθημα" εξυψώνεται παλεύοντας για τη ζωή όλων και όχι μειώνοντας και εξευτελίζοντας τους άλλους. Οτι πραγματικός "μάγκας" είναι αυτός που μάχεται "υπέρ όλων των αδυνάτων" και όχι αυτός που χτυπά τον αδύναμο (...)

Μπορεί να σωθεί ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των νέων που από την κούνια έχουν νιώσει στο πετσί τους τη βία του συστήματος. Μπορεί να σωθεί αν συναντηθεί με τις ιδέες του ταξικού θυμού και της ταξικής κοινωνικής δημιουργίας ενός νέου κόσμου.

Οπου κανένας πια δεν θα πεινά.

Κανένας άλλον δεν θα φοβάται.

Κανείς κανέναν δεν θα υποβαθμίζει.

Κανείς ελπίδα δεν θα κλέβει κανενός, όπως μας έλεγε και ο Ναζίμ Χικμέτ.

Γιατί είμαστε κομμουνιστές. Και μπορούμε να δώσουμε απάντηση στα μεγάλα γιατί και τα πώς της κοινωνικής πλειοψηφίας».