Παπαγεωργίου Βασίλης

Με διάφορους τρόπους, φρόντισαν πάλι, να παίζει διαρκώς το δίπολο «βία» και «ανάγκη μέτρων». Το πρώτο σκέλος του δίπολου, άλλοι το ονομάζουν εγκληματικότητα, άλλοι το πλασάρουν ως κίνημα. Δεν είναι τίποτα από δύο. Είναι στην πραγματικότητα το άλλοθι, είναι μια καλή δικαιολογία για να ακολουθήσει το δεύτερο μέρος του δίπολου, η ένταση της καταστολής. Από το Δεκέμβρη μέχρι τώρα έχουμε ήδη δει αποφάσεις για περιπολίες της αστυνομίας με σκυλιά, νέο σώμα («ομάδα Δ») καταδίωξης με μηχανάκια, ποινικοποίηση της κουκούλας, αίτημα για πλήρη λειτουργία και αξιοποίηση του υλικού των καμερών παρακολούθησης κ.ά.

Μπορεί όλα τα κομμάτια του παζλ να μην έχουν τοποθετηθεί ακόμα στη θέση τους, η εικόνα όμως έχει αρχίσει να σχηματίζεται.

Για παράδειγμα, ακόμα κι αν δεν είναι κανείς υποψιασμένος περί της καθημερινότητας στο εσωτερικό των πανεπιστημίων, μπορεί να ψυλλιαστεί το στημένο του πράγματος στο ΑΠΘ, παρακολουθώντας την αλληλουχία των γεγονότων:

Ενα συνονθύλευμα ομάδων (λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές», μαζί με φοιτητές από ΕΑΑΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) κάνουν κατάληψη για 15 μέρες περίπου στο κτίριο διοίκησης του ιδρύματος, χωρίς καμιά απόφαση συλλογικού οργάνου και προσπαθούν να αντλήσουν νομιμοποίηση, λέγοντας ότι δήθεν κινητοποιούνται για τα προβλήματα των εργαζομένων στο ίδρυμα μέσω εργολάβων.

Η πρυτανεία δίνει ένα τελεσίγραφο για τη λήξη της κατάληψης μέχρι την Τρίτη, αφήνοντας να εννοηθεί ότι μπορεί να προχωρήσει και σε πρόσκληση του εισαγγελέα και των δυνάμεων καταστολής για να τερματίσει την κατάληψη.

Τελικά, σε ανοιχτή Σύγκλητο την Τρίτη το συνονθύλευμα και η πρυτανεία τα βρίσκουν, καταλήγοντας σε μια - δυο προτάσεις που διαιωνίζουν το πρόβλημα των εργολαβικών εργαζομένων.

Την Τετάρτη, τα συγκροτήματα του Τύπου μέμφονται την πρυτανεία, γιατί δεν κατέφυγε σε δραστικά μέτρα καταστολής, μιλούν για «δειλία» κ.ο.κ.

Και... όλως τυχαίως, εμφανίζεται μια άλλη ομάδα «κουκουλοφόρων» να μπαίνει στο χώρο που στεγάζεται το δίκτυο των υπολογιστών του ιδρύματος και να τα κάνει γυαλιά - καρφιά! Ετσι. Για να υπάρχει πάντα η δικαιολογία των «εκτρόπων», για να μένει «ζεστό», «ανοιχτό», το ενδεχόμενο της επέμβασης και καταστολής. Για να γίνει σε λίγο έως και λαϊκό αίτημα, του «φορολογούμενου» που του καταστρέφουν τη «δημόσια περιουσία», το... «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω»!

Κι ανάμεσα σε όλα αυτά πλανιέται μια λέξη: Ασυλο. Κι ένας στόχος της άρχουσας τάξης: Να ξεμπερδεύουμε με αυτό.

Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι μια κατάκτηση που συνοδεύει τα πανεπιστήμια από την περίοδο της γέννησής τους. Κατοχυρώνει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, την ελευθερία της επιστημονικής αναζήτησης και έρευνας και την προστασία των ιδρυμάτων από τις επιβουλές της εξουσίας. Ακριβώς γι' αυτό βρισκόταν πάντα στο στόχαστρο της άρχουσας τάξης.

Σήμερα, αυτοί που κραυγάζουν για το άσυλο ως ελεύθερη διακίνηση ιδεών - τι ειρωνεία! - είναι αυτοί ακριβώς που το έχουν τσαλακώσει. Η κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ (στην οποία συμμετέχουν δυνάμεις του δικομματισμού και του ΣΥΝ), βάζουν στις πρώτες θέσεις της ατζέντας τους για την ανώτατη εκπαίδευση το ζήτημα του ασύλου, ζητώντας την αποφασιστική εφαρμογή του νόμου - πλαισίου. Μιλούν για ελεύθερη διακίνηση ιδεών, οι δυνάμεις εκείνες που έστρωσαν το κόκκινο χαλί, για να μπαινοβγαίνουν οι εταιρείες μέσα στις σχολές και να παραγγέλνουν έρευνα, σπουδές και αποφοίτους σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.

Πώς συνάδει, αλήθεια, το άσυλο, με τα συμβόλαια που υπογράφονται ανάμεσα σε πανεπιστήμια και επιχειρήσεις, για απόκρυψη των αποτελεσμάτων μιας έρευνας, αν αυτά δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της επιχείρησης; Κι αυτό δεν είναι ένα μακρινό φαινόμενο, συμβαίνει και στη χώρα μας (βλέπε αποκάλυψη ενός τέτοιου συμβολαίου ανάμεσα στην εταιρεία Friesland και τα πανεπιστήμια Κρήτης και Χαροκόπειο, «Ρ» 30/9/2005). Κι ακόμα, πώς συνάδει άραγε το άσυλο με την εκκωφαντική μονοφωνία του περιεχομένου σπουδών, απ' όπου έχει εξοβελιστεί η μαρξιστική σκέψη και κάθε ίχνος διαλεκτικής; Πώς συνάδει το άσυλο με το ΝΑΤΟ να αλωνίζει στα Πανεπιστήμια με διάφορα προγράμματα δικά του και με αναζήτηση φοιτητών για να μπουν στη δούλεψή του; Ο «Ρ» έχει αποκαλύψει ανάλογα παραδείγματα και από το ΑΠΘ και από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Αν αναλογιστούμε αυτά, καταλαβαίνουμε καλύτερα τις χαρακτηριστικές, ωμές ομολογίες αυτής της κατάστασης από τα χείλη βουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ. και συγκροτήματα του Τύπου ότι τάχα το άσυλο είναι μια ελληνική πρωτοτυπία και δεν υπάρχει σε κανένα πανεπιστήμιο της Ευρώπης ή του κόσμου...

Στη χώρα μας το άσυλο - αν και υπήρχε ως αξία, θεσμός κατοχυρωμένος στο ακαδημαϊκό περιβάλλον σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα - συνδέθηκε στη λαϊκή συνείδηση ως λαϊκή κατάκτηση του κινήματος με την περίοδο της μεταπολίτευσης και τις αρχές της δεκαετίας του '80, ως μη είσοδος στα ΑΕΙ των δυνάμεων καταστολής. Ετσι αποτυπώθηκε και στο νόμο - πλαίσιο του 1982. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, σήμερα να μιλάμε για πανεπιστημιακό άσυλο εννοώντας αν θα μπει ή όχι η αστυνομία μέσα σε ένα ίδρυμα, την ώρα που οι εταιρείες μπαινοβγαίνουν αβέρτα καταλύοντας κάθε έννοια ελεύθερης διακίνησης ιδεών.

Το ΚΚΕ δεν αντιμετωπίζει τα πανεπιστήμια ως χώρους που σκοπό έχουν να είναι «ταμπούρια» του κινήματος. Πρωταρχικά άλλος είναι ο ρόλος και ο σκοπός τους, εκπαιδευτικός, ερευνητικός. Δε θα μπορούν να παίξουν αποκλειστικά έναν τέτοιο ρόλο ούτε τότε, όταν η ταξική πάλη θα οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε το εργατικό κίνημα να δίνει απευθείας μάχες με τις δυνάμεις καταστολής. Αλλο ζήτημα η συμμετοχή των φοιτητών και των άλλων εργαζομένων σ' αυτά στην ταξική πάλη.

Κι μη βιαστεί κανείς να μιλήσει για το Πολυτεχνείο το 1973. Ούτε τότε ήταν αποκλειστικά και μόνο ή το μοναδικό «ταμπούρι». Η κατάληψη του Πολυτεχνείου ήταν μια συγκεκριμένη έκφραση της αντιδικτατορικής πάλης σε εκείνη τη συγκυρία, για συγκεκριμένους λόγους και αφού είχαν προηγηθεί εργατικές και αγροτικές κινητοποιήσεις, έως και απεργίες.

Επίσης, η κατάληψη είναι μια μορφή πάλης που σαφώς δεν αφορά μόνο το φοιτητικό κίνημα και δεν εφαρμόζεται μόνο στους χώρους της εκπαίδευσης. Μόλις την προηγούμενη βδομάδα, παραμονές της πανεργατικής απεργίας, το ΠΑΜΕ προχώρησε σε καταλήψεις γραφείων πολευθνικών εταιρειών και εργοδοτικών ενώσεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορούμε να δεχτούμε την ποινικοποίηση της κατάληψης ως μορφής πάλης με συλλογικά παρμένη απόφαση από τα όργανα του κινήματος.

Κι αυτό έχει μια σημασία, γιατί στο παιχνίδι που παίζεται γύρω από το άσυλο, επιχειρείται η ποινικοποίηση της κατάληψης και άλλων μορφών πάλης του κινήματος μέσα στα ΑΕΙ. Είναι πρόσφατη η δήλωση του προέδρου της ΠΟΣΔΕΠ, Ν. Σταυρακάκη ότι «η κατάληψη είναι ένα πρόβλημα σε σχέση με το άσυλο», εννοώντας ότι διακόπτει πλευρές της λειτουργίας του πανεπιστημίου άρα και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών.

Η απαίτηση του αντιδραστικού μπλοκ δυνάμεων (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ - ΠΟΣΔΕΠ) για την εφαρμογή του νόμου - πλαισίου, ισοδυναμεί με την ποινικοποίηση κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης εντός των ιδρυμάτων. Γιατί ο νόμος - πλαίσιο βλέπει «βία» και «κατάλυση του ασύλου» σε κάθε διακοπή μαθήματος, συνεδρίασης συλλογικού οργάνου, σε οποιαδήποτε περίπτωση διακοπής κάποιας λειτουργίας του ιδρύματος. Απεργία, αποχή, οποιαδήποτε αγωνιστική κινητοποίηση είναι με αυτήν την έννοια αντίθετη σε ό,τι ονομάζουν άσυλο αυτές οι δυνάμεις. Η ενορχηστρωμένη επίθεσή τους με άξονα το άσυλο, ουσιαστικά στοχεύει στον ευνουχισμό του φοιτητικού κινήματος και κάθε αγωνιστικού σκιρτίματος υπαλλήλων και διδασκόντων στα ΑΕΙ. Είναι φανερό ότι μιλάμε για πλήρη διαστρέβλωση της έννοιας του ασύλου.

Τη δικαιολογία γι' αυτήν την επίθεση, τους τη δίνουν οι διάφορες ομάδες φοιτητών και μη, με τους τυχοδιωκτισμούς και τις προβοκάτσιες τους χωρίς καμιά συμμετοχή με απόφαση οργάνων του κινήματος. Οι ομάδες αυτές συμβάλλουν στον πλήρη εκφυλισμό του ασύλου, ως προστασία των ντουβαριών και των προαύλιων χώρων των ΑΕΙ από την είσοδο της αστυνομίας. Και πρέπει να σημειώσουμε ότι οι ομάδες αυτές, καλύπτονται πολιτικά από ΕΑΑΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στους φοιτητές, αλλά τους «ζεσταίνουν την πλάτη» συχνά και οι διοικήσεις των ιδρυμάτων και οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, όπως φάνηκε τον περασμένο Δεκέμβρη.

Οι φοιτητές διαδηλώνουν με τους εργαζόμενους στην απεργιακή κινητοποίηση της περασμένης Πέμπτης

Στα παραπάνω ήρθε να προστεθεί και η εφαρμογή της ρύθμισης του νόμου - πλαισίου για τους «αιώνιους» φοιτητές: Πριν λίγες μέρες οι σπουδαστές του Τμήματος Πολιτικών Δομικών Εργων του ΤΕΙ Πειραιά που έχουν περάσει το όριο φοίτησης (όπως ορίζεται στο νόμο - πλαίσιο), κλήθηκαν να υπογράψουν υπεύθυνες δηλώσεις ότι έλαβαν γνώση του νόμου - πλαισίου, δηλαδή της υποχρέωσης να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους εντός πενταετίας, διαφορετικά - σύμφωνα με το νόμο - πλαίσιο - διαγράφονται από τα μητρώα της σχολής και χάνουν τη σπουδαστική ιδιότητα.

Πρόκειται για άλλη μια πλευρά του αντιδραστικού νόμου - πλαισίου που έρχεται για εφαρμογή, σήμερα στο ΤΕΙ Πειραιά και αύριο σε όλα τα ιδρύματα. Μάλιστα, η έναρξη αυτής της ρύθμισης από τα ΤΕΙ - όπου το 60% των σπουδαστών εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους - αναδεικνύει ακριβώς ότι στο στόχαστρο της επίθεσης μπαίνει το δικαίωμα στη μόρφωση των παιδιών των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Για τους εργαζόμενους σπουδαστές - που δίνουν τη μάχη του μεροκάματου προσπαθώντας ταυτόχρονα να σπουδάσουν με την ελπίδα ότι το πτυχίο θα τους ανοίξει μια καλύτερη επαγγελματική προοπτική - ο ωμός εκβιασμός (ή υπογράφουν δήλωση συναίνεσης στην εφαρμογή του νόμου ή χάνουν τη σπουδαστική ιδιότητα) έρχεται να προστεθεί στην ανασφάλεια που βιώνουν ιδιαίτερα αυτή την περίοδο όλοι οι εργαζόμενοι μπροστά στις απολύσεις και τις περικοπές μισθών.

Με πρωτοβουλία της ΠΚΣ - που δεν έπαψε ούτε στιγμή την πάλη ενάντια σε όλες τις αναδιαρθρώσεις - διοργανώθηκε παράσταση διαμαρτυρίας στον πρόεδρο του ΤΕΙ, στην προϊσταμένη του Τμήματος και στη Γραμματεία, όπου οι σπουδαστές διατράνωσαν την απαίτησή τους να αποσυρθεί η υπεύθυνη δήλωση, να μην εφαρμοστεί η ρύθμιση του νόμου - πλαισίου. Οι σπουδαστές δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν πολύμορφα τον αγώνα προκειμένου να μην εφαρμοστεί καμία πλευρά του αντιδραστικού νόμου. Ομως, απέναντί τους δεν έχουν μόνο την κυβέρνηση, αλλά και τις υπόλοιπες φοιτητικές παρατάξεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη γενική συνέλευση του συλλόγου, που προγραμματιζόταν λίγο μετά την παράσταση διαμαρτυρίας, δεν συμμετείχαν ΔΑΠ - ΠΑΣΠ - ΕΑΑΚ - ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ...

Ολο το προηγούμενο διάστημα σημαδεύτηκε από την αποφασιστικότητα των Διοικήσεων των ιδρυμάτων να εφαρμόσουν όλες τις πλευρές του νόμου - πλαισίου και των υπόλοιπων νομοθετημάτων της Διαδικασίας της Μπολόνια. Κάτι το ότι πλησιάζει το 2010 που είναι ο καταληκτικός σταθμός για την εφαρμογή της Μπολόνια, κάτι το ότι μπροστά στην κρίση το κεφάλαιο απαιτεί από την εκπαίδευση να προσαρμοστεί ακόμα πιο γρήγορα και αποτελεσματικά στην παραγωγή φτηνού, ευέλικτου και χωρίς δικαιώματα εργατικού δυναμικού, η ένταση της επίθεσης στα δικαιώματα φοιτητών και σπουδαστών, στο δικαίωμα στη μόρφωση αναμένεται αμείωτη.

Αλλωστε, οι προθέσεις της κυβέρνησης και των συμμάχων της φάνηκαν από νωρίς. Το προηγούμενο εξάμηνο η διανομή συγγραμμάτων έγινε για πρώτη φορά με βάση το νόμο - πλαίσιο, με αποτελέσματα που οι φοιτητές και οι σπουδαστές ένιωσαν τσουχτερά στην τσέπη τους: Μέχρι λίγες μέρες πριν την έναρξη της εξεταστικής στις περισσότερες σχολές δεν είχαν διανεμηθεί όλα ή μέρος των βιβλίων, με αποτέλεσμα πολλοί φοιτητές να αναγκαστούν να τα αγοράσουν και ακόμα περισσότεροι να χάσουν κάποιες εξετάσεις γιατί δεν προλάβαιναν να προετοιμαστούν.

Η ΠΚΣ από την πρώτη στιγμή είχε εξηγήσει ότι στόχος της «λίστας» είναι να ανοίξει ο δρόμος για την περικοπή της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων και μέχρι την έναρξη της εξεταστικής καλούσε σε κινητοποιήσεις, με την απαίτηση να καταργηθούν οι λίστες και να διανεμηθούν άμεσα και δωρεάν σε όλους τους φοιτητές όλα τα απαραίτητα συγγράμματα. Οι υπόλοιπες παρατάξεις απέδειξαν και με αυτή την αφορμή ότι δεν θέλουν να αντιπαλέψουν τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις: Η ΔΑΠ κατηγορούσε την ΠΚΣ για κινδυνολογία, ενώ όταν η κατάσταση έφτασε πια στο απροχώρητο, μίλησε για ...λάθος εφαρμογή του νόμου της κυβέρνησής της! Η ΠΑΣΠ σφύριζε αδιάφορα, προφανώς έχοντας κατά νου τη θέση του ΠΑΣΟΚ για ...ηλεκτρονικά συγγράμματα που οδηγούν επίσης στην αγορά των βιβλίων, καθώς κανείς φοιτητής δεν μπορεί να μελετήσει 600 και 700 σελίδες στην οθόνη. Οσο για τους ΕΑΑΚ - ΣΥΝ, αδιαφορούσαν και δε συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις που καλούσε η ΠΚΣ. Μάλιστα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ της διανομής μόνο ενός βιβλίου και ενός βοηθήματος δωρεάν, ενώ πέρσι ο Γρ. Ψαριανός, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, κατέθεσε Ερώτηση στη Βουλή για να ζητήσει το λόγο της καθυστέρησης εφαρμογής της λίστας και φέτος υιοθέτησε την πρόταση του ΠΑΣΟΚ για «ηλεκτρονικά βιβλία»...

Βέβαια, η εφαρμογή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων δεν περιορίζεται στην υλοποίηση του νόμου - πλαισίου. Φέτος, δόθηκαν στη δημοσιότητα οι εξωτερικές «αξιολογήσεις» από πέντε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ, στις οποίες αποτυπώνεται ανάγλυφα η στόχευση της διαδικασίας της «αξιολόγησης» ή «διασφάλισης ποιότητας»: Παραινέσεις στα ιδρύματα να θεσμοθετήσουν τους δεσμούς τους με την αγορά και να μη χρηματοδοτούν τα τμήματά τους ισότιμα, αλλά ανάλογα με το ποιο είναι πιο ανταγωνιστικό, προτάσεις για περικοπή δωρεάν παροχών στους φοιτητές που αγωνίζονται, κάλεσμα για γρήγορη προσαρμογή στο μοντέλο της Διαδικασίας της Μπολόνια... Και στο σημείο αυτό, η στάση κάθε πολιτικής δύναμης είναι αποκαλυπτική: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υποκλίνονται στην «αξιολόγηση», ενώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μέσω της «Αυγής» πανηγυρίζει για τις εκθέσεις εξωτερικής «αξιολόγησης», κατηγορώντας μάλιστα την κυβέρνηση ότι υπονομεύει την «αξιολόγηση» και δεν τη χρηματοδοτεί επαρκώς...

Η απάντηση των φοιτητών και σπουδαστών στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου δεν είναι ατομική υπόθεση, περνάει μέσα από τη συλλογική αγωνιστική τους δράση. Μια συλλογική δράση, όμως, που για να έχει αποτελέσματα πρέπει να στοχεύει στον πυρήνα των αντιδραστικών αλλαγών, να κεντράρει τα βέλη της στον κύριο υπεύθυνο: Στα μονοπώλια και το αδιάκοπο κυνήγι της αύξησης της κερδοφορίας τους, όπως εκφράζεται μέσα από την πολιτική ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Μοναδική δύναμη που προβάλλει αυτό το δρόμο και δουλεύει αδιάκοπα ώστε οι φοιτητές να συγκρούονται με την πολιτική των μονοπωλίων και της ΕΕ, είναι η ΠΚΣ. ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, ως γνήσια «τέκνα» του δικομματισμού στηρίζουν με «νύχια και με δόντια» τις αναδιαρθρώσεις, ενώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να επιμένει ότι ο νόμος - πλαίσιο είναι ...ανεφάρμοστος (τη στιγμή που περπατάει κανονικότατα στις σχολές) για να σπείρει την επανάπαυση και να αποπροσανατολίσει την πάλη των φοιτητών.

Αντίβαρο, απέναντι στην αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική λαίλαπα που εντείνεται μπροστά και στην οικονομική κρίση, μπορεί να αποτελέσει μονάχα ένα οργανωμένο φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα. Ακριβώς επειδή η πάλη των φοιτητών και των σπουδαστών δεν μπορεί να είναι συντεχνιακή υπόθεση ή να περιορίζεται σε ξεσπάσματα που ξεφουσκώνουν πολύ γρήγορα, απαραίτητη είναι η ανασυγκρότηση και ανασύνταξη του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος, η οργάνωση του φοιτητικού κινήματος που θα πατάει σε γερά πόδια, θα αναπτύσσει συμμαχίες με εκείνους που μοιράζονται το ίδιο συμφέρον, δηλαδή με την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ενα τέτοιο κίνημα, με προσανατολισμό τη διεκδίκηση των συμφερόντων των εργαζομένων και της νεολαίας, σε ρήξη και σύγκρουση με την πολιτική των μονοπωλίων, αρχίζει να πατάει πόδι στις σχολές μέσα από τις Επιτροπές Αγώνα που συσπειρώνουν όλο και περισσότερους φοιτητές και σπουδαστές και αναπτύσσουν πλούσιο πρόγραμμα αγωνιστικής δράσης στις σχολές.

Με την πρακτική και τις θέσεις τους, οι δυνάμεις ΔΑΠ - ΠΑΣΠ - ΕΑΑΚ - ΣΥΝ έχουν αποδείξει ότι αντιπαλεύουν την οργάνωση του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος αφού έχουν βάλει πλάτη για τη διάλυση και τον εκφυλισμό του, αφού κάθε χρόνο βάζουν νέα εμπόδια στην ανασυγκρότησή του καθώς είτε δεν υπογράφουν για τη διοργάνωση πανσπουδαστικού συνεδρίου είτε δεν προσέρχονται... Και βέβαια η διαλυτική τους δράση δεν περιορίζεται στα πανσπουδαστικά συνέδρια, αλλά και στην ίδια την καθημερινή λειτουργία των ΔΣ και των συλλόγων, που είναι αδρανοποιημένοι.

Σήμερα, αναδεικνύονται ξεκάθαρα μπροστά στους φοιτητές οι δρόμοι που έχουν να διαλέξουν, ο δρόμος του συλλογικού αγώνα σε ρήξη και σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική ή ο δρόμος της υποταγής. Πρώτος σταθμός που οι φοιτητές πρέπει να εκφράσουν αγωνιστική επιλογή για να μην τα χάσουν όλα είναι οι φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές στις 13 Μάη, όπου οι φοιτητές: 'Η θα δώσουν «αέρα» στις δυνάμεις που στηρίζουν και προωθούν τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και έχουν βάλει πλάτη για τη διάλυση και τον εκφυλισμό του φοιτητικού - σπουδαστικού κινήματος ή θα πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και θα στηρίξουν τη δύναμη της ρήξης και της ανατροπής, την Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας.