Ποτέ δεν έγινε καμία αντιδραστική αλλαγή με κακές περιγραφές. Η καμπάνια, πάντα, είναι προσεγμένη και απευθύνεται στους «πελάτες» με φιλοφρονήσεις, «όνειρα που επιτέλους θα βρουν δικαίωση» και ιδεολογήματα για τη «νέα απαιτητική εποχή». Στηρίζονται σε υπαρκτά προβλήματα - για τα οποία έχουν ακέραια την ευθύνη - και καλούν να «τραβήξουμε μπροστά», αφήνοντας πίσω τα «ατοπήματα» του παρελθόντος. Αν αφήσει, όμως, κανείς απ' έξω τα «οράματά» τους και δει ποιες είναι οι σύγχρονες ανάγκες για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, κάθε επιχείρημά τους αποδομείται. Αποκαλύπτεται πως τα κριτήριά τους για τη «μεταρρύθμιση στο σχολείο» ξεκινούν από τις απαιτήσεις μιας μειοψηφίας που κατέχει τον πλούτο.

Το κράτος θέλει να σταματήσει να χρηματοδοτεί κεντρικά τα σχολεία και τα παραδίδει στην «αγορά» μέσω των δήμων. Το «πείραμα» έχει ξαναγίνει σε πολλές χώρες της Ευρώπης, με αποτέλεσμα τα σχολεία - επιχειρήσεις που ψάχνουν χορηγούς. Με τον «Καλλικράτη» οι δήμοι είναι προέκταση του κράτους και τους παραδίδονται αρμοδιότητές του, χωρίς όμως και την απαραίτητη χρηματοδότηση. Συνεπώς, τη χρηματοδότηση των σχολείων θα αναλάβουν οι γονείς, με επιπλέον φόρους μέσω των δήμων, αλλά και με το επιχείρημα της ...εθελοντικής βοήθειας για το «καλό του παιδιού».

Ηδη το 15% των δήμων έχει προχωρήσει στην επιβολή τελών ως πρόσθετο έσοδο των σχολικών επιτροπών. Αυτό είναι μόνο η αρχή, αφού με την αυτοαξιολόγηση του σχολείου βάζουν τις βάσεις για το σχολείο - επιχείρηση: Κάθε σχολική μονάδα θα αξιολογείται για το πρόγραμμα δράσης του, με δείκτες τους πόρους που θα έχει, την οργάνωση και τη διοίκησή του. Εδώ ανοίγει το παράθυρο για τις επιχειρήσεις. Το «ανταγωνιστικό» (και άρα το «καλό» σχολείο) θα είναι αυτό που θα βρίσκει χρηματοδότες, οι οποίοι, προφανώς, θα «προσφέρουν» με αντάλλαγμα την παρέμβαση στο πρόγραμμα σπουδών (όποιος «πληρώνει» καθορίζει...).

Με τα επιχειρήματα της ανάγκης «ελεύθερων» επιλογών του μαθητή στο σχολείο και την «ξεχωριστή προσωπικότητα» θα καταπατηθεί και το τελευταίο ατομικό δικαίωμα του κάθε παιδιού να έχει ολοκληρωμένη μόρφωση. Αν θέλανε να ενισχύσουν την ξεχωριστή προσωπικότητα, θα επέλεγαν ένα 12χρονο ενιαίο υποχρεωτικό σχολείο, στο οποίο οι μαθητές θα κέρδιζαν όλα τα εφόδια για να συγκροτηθούν ως ελεύθεροι άνθρωποι, που θα σκέφτονται και θα επιλέγουν. Σε αντίθεση με αυτό τι κάνουν; Σπάνε τον ενιαίο χαρακτήρα του αναλυτικού προγράμματος και αντικαθιστούν τη γενική παιδεία, από πιο νωρίς, με «τοπικές» ιδιαιτερότητες και «δραστηριότητες» που θα αντικαθιστούν ώρες μαθημάτων. Το κάθε σχολείο θα έχει το δικό του πρόγραμμα, τη δική του χρηματοδότηση και ...όποιος αντέξει! Τελικά, θα διαμορφωθούν σχολεία πολλών ταχυτήτων, ανάλογα με το «τοπικό» εισόδημα (άλλο σχολείο στο Περιστέρι, άλλο στην Κηφισιά).

Η κυβέρνηση απ' την πρώτη στιγμή μίλησε για τοπική ενίσχυση των ευπαθών ομάδων και των ευπαθών περιοχών, ενώ έταξε τεχνολογική ...επανάσταση. Οι λεγόμενες Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας υποτίθεται θα είναι ο μοχλός ενίσχυσης των «δύσκολων» περιοχών, με επιπλέον χρηματοδότηση, ενώ οι διαδραστικοί πίνακες θα «αναμορφώσουν» την εκπαίδευση. Αλήθεια, αν ένα σχολείο λάβει επιπλέον οικονομική ενίσχυση, αυτό θα αλλάξει την οικονομική κατάσταση του μαθητή που ο πατέρας του είναι απολυμένος εργάτης ή οικογένειά του ζει με λίγες εκατοντάδες ευρώ το μήνα; Αλήθεια, αν ο μαθητής έχει διαδραστικό πίνακα στο σχολείο, θα σταματήσουν οι ταξικοί φραγμοί; Οι ΖΕΠ είναι μέσο διαφοροποίησης των προγραμμάτων σπουδών, λόγω «τοπικών ιδιαιτεροτήτων» και το ψηφιακό σχολείο στάχτη στα μάτια των μαθητών και ευκαιρία για μπίζνες για τις επιχειρήσεις.

Υποτίθεται ότι στο σχολείο έχουν γνώμη «όλοι», αλλά, ήδη, το υπουργείο έχει στείλει φιρμάνι για προληπτική αντιμετώπιση του «φαινομένου» των καταλήψεων. Επιπλέον, τα κριτήρια «αξιολόγησης» του «ανταγωνιστικού» σχολείου δεν επιτρέπουν αντιδράσεις, αλλά μια επίφαση δημοκρατικότητας για το ...συμφέρον του σχολείου. Οι εκπαιδευτικοί, όπως τους θέλει το «νέο» σχολείο, θα είναι φιμωμένοι, αφού θα είναι όμηροι των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και των «ανταγωνιστικών» κριτηρίων για μεγαλύτερη αμοιβή. Ποιοι μένουν; Οι επιχειρήσεις - χορηγοί, οι ΜΚΟ που θα συνδέονται με τις επιχειρήσεις - χορηγούς και οι τοπικοί κομματικοί παράγοντες και φορείς που συμφωνούν με την κυρίαρχη πολιτική.

Απ' την πρώτη στιγμή, πέρσι, που έχε αναλάβει το ΠΑΣΟΚ την κυβέρνηση, ακούμε συνέχεια για τους «άριστους» και την «αριστεία». Είναι το παραμύθι του καπιταλισμού για τους «άξιους» που προχωρούν και ξεχωρίζουν, σε αντίθεση με τους πολλούς που δουλεύουν μόνο για να ζήσουν. Το σημείο - κλειδί είναι, υποτίθεται, η «ευκαιρία», που αν την αρπάξεις ...κερδίζεις. Με λίγα λόγια, θέλουν να βάλουν την «αγορά» στο σχολείο απ' την Πρώτη Δημοτικού! Η «ατομική εκπαιδευτική διαδρομή», απ' το Δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο (για όποιον φτάνει σε αυτό), θα έχει και προσωπική ευθύνη.

Η κυβέρνηση, μέσω του «νέου» σχολείου, επιδιώκει να γκρεμίσει ό,τι έχουν κερδίσει μέχρι τώρα, με ηρωικούς αγώνες, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ακόμα και αυτό το κουτσουρεμένο δικαίωμα στη μόρφωση μέχρι τα 15 καταργείται και τη θέση του παίρνει η «ευκαιρία» στο σχολείο της «αγοράς». Είναι υπόθεση των γονιών, των μαθητών, όλων των εργαζομένων, που καθημερινά μοχθούν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να αντιδράσουν. Η σημερινή μέρα είναι μια πρώτη ευκαιρία, με τη στήριξη των ψηφοδελτίων που στηρίζει το ΚΚΕ, που στέκεται ξεκάθαρα απέναντι στην πολιτική που ...παραμορφώνει και δε μορφώνει.