«Καταρχάς είναι αποκαλυπτικός ο τρόπος που ήρθε το νομοσχέδιο: Εν μέσω πανδημίας, με κλειστά σχολεία, με δυσκολία ή αδυναμία των Σωματείων να πραγματοποιήσουν Γενικές Συνελεύσεις και συλλογικές διαδικασίες. Αυτό το γεγονός από μόνο του είναι απαράδεκτο, αποτελεί μια ενέργεια εχθρική απέναντι στα σωματεία και τους εργαζόμενους.

Αποκαλύπτονται και αποδομούνται διάφορα ιδεολογήματα που ακούμε όλες αυτές τις μέρες με αφορμή την πανδημία. Ιδεολογήματα όπως η εθνική συναίνεση και ομοψυχία, "το περνάμε όλοι μαζί", "όλοι μαζί θα βγούμε στο ξέφωτο" κ.ά. Φυσικά ποτέ δεν ήμαστε ούτε θα είμαστε όλοι μαζί. Οι ανάγκες των εργαζομένων δεν χωράνε στο πλαίσιο της κοινωνίας και της οικονομίας που έχουν ως "θεό" το κέρδος.

Η κα Κεραμέως ήταν ξεκάθαρη στην παρουσίαση του νομοσχεδίου: "Το κράτος έχει συνέχεια, η κυβερνητική πολιτική συνεχίζεται" και εν μέσω πανδημίας, και μετά από αυτήν. Οχι απλά, λοιπόν, δεν κάνουν βήμα πίσω από την ένταση της επίθεσης στα εργασιακά και μορφωτικά δικαιώματα, αντιθέτως αξιοποιούν την πανδημία ως ευκαιρία για την επιτάχυνση σχεδιασμών που είχαν και πριν από αυτή, την παγίωση αντεργατικών μέτρων που θεσμοθετήθηκαν εντός πανδημίας, για περαιτέρω χτύπημα συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Είναι ένας ακόμα κρίκος στη μακριά αλυσίδα των αστικών - καπιταλιστικών προσαρμογών στη δομή, στο περιεχόμενο και τη λειτουργία του σχολείου. Προσαρμογές στην κατεύθυνση της πιο άμεσης σύνδεσής του με τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, της προετοιμασίας του εργαζόμενου όσον αφορά τις ικανότητες - δεξιότητες αλλά και την ιδεολογία του, με βάση αυτές τις ανάγκες.

Ο βασικός πυρήνας του νομοσχεδίου βασίζεται στις κατευθύνσεις και τις οδηγίες των διαφόρων ιμπεριαλιστικών οργανισμών για την Παιδεία, της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και των απαιτήσεων του ΣΕΒ. Από τα ντοκουμέντα αυτών αντιγράφει και η σημερινή κυβέρνηση.

Ορισμένα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τα παραπάνω:

α) Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ήδη από το 2008 πρότεινε 4 στρατηγικές προκλήσεις για την Παιδεία έως το 2020, οι οποίες υπηρετήθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις:

• "Διά βίου μάθηση και κινητικότητα των μαθητευομένων": Με το ηλικιακό όριο στα 17 για εγγραφή στα ΕΠΑΛ προωθείται πιο επιθετικά η στροφή στην κατάρτιση αλλά και την ιδιωτική Εκπαίδευση. Αντίστοιχα, με το "μεταλυκειακό έτος μαθητείας" που είχε θεσπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, με άλλον τρόπο υπηρετούνταν η ανάγκη για φθηνή εργατική δύναμη.
• "Ποιότητα αποτελεσμάτων και παροχών": Αυξάνεται ο αριθμός μαθητών ανά τμήμα, θα γίνονται ακόμα λιγότερες προσλήψεις με την κάλυψη κενών κατά προτεραιότητα. Ενισχύεται η λογική κόστους - οφέλους, η λογική της "επένδυσης" στην Παιδεία.
• "Ιδιότητα ενεργού πολίτη": Με τις διατάξεις του νομοσχεδίου δίνεται έμφαση στις κοινωνικές δεξιότητες, τις soft skills ικανότητες "διαχείρισης του εαυτού μου", στις ικανότητες προσαρμογής σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον - εργασιακή ζούγκλα.
• "Ενίσχυση της καινοτομίας, συμπεριλαμβανομένης και της επιχειρηματικότητας", βλέπε Εργαστήρια Δεξιοτήτων.

β) Δίνεται ακόμα μεγαλύτερο βάρος στις λεγόμενες "δεξιότητες των 8 αναγκαίων βασικών ικανοτήτων για τη διά βίου μάθηση", σε αντιπαράθεση με τη γενική, ολόπλευρη μόρφωση. Οι δεξιότητες αυτές περιγράφονται εδώ και χρόνια στις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ, με βάση αυτές χτίστηκε ο διαγωνισμός PISA, με τη γνωστή αξιοποίηση των αποτελεσμάτων του.

Και στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο, για μια ακόμα φορά, αντί να δοθεί προτεραιότητα στις αναγκαίες αλλαγές των αναλυτικών προγραμμάτων και των σχολικών εγχειριδίων, που προωθούν τα Μαθηματικά του "περίπου", τη διδασκαλία της Γλώσσας μέσα από συνταγές μαγειρικής, την αποσπασματικότητα στη γνώση, αντί να ενισχυθεί η σύγχρονη γενική παιδεία και μόρφωση για όλα τα παιδιά, που είναι και το υπόβαθρο για την κατάκτηση των αναγκαίων ικανοτήτων, τελικά ενισχύονται όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουν οδηγήσει το σχολείο στα σημερινά αδιέξοδα.

γ) Από το 1995 ο ΟΟΣΑ έθεσε το ζήτημα της αποκέντρωσης της Εκπαίδευσης. Στην έκθεση του 2011 επανήλθε με κριτική για την προβληματική, κεντρικά ελεγχόμενη διαδικασία προσλήψεων, το αναλυτικό πρόγραμμα κ.λπ. Η λογική της "αυτονομίας" του σχολείου, που κατέρρευσε παταγωδώς όταν χρειάστηκαν κεντρικές παρεμβάσεις για την ενίσχυση των σχολικών υποδομών, π.χ. τεχνολογικός εξοπλισμός, υπηρετήθηκε σταθερά από όλες τις κυβερνήσεις.

δ) Διαχρονικά, από το 1999 έως σήμερα, από όλες τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ υλοποιούνται αυτές οι κατευθύνσεις βήμα βήμα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν και μπρος - πίσω κάτω από την πίεση του κινήματος. Ειδικά από το 2010 και ύστερα, η υλοποίηση αυτών των κατευθύνσεων, με αφορμή την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, συνδυάστηκε με μια πολιτική σκληρών περικοπών χρηματοδότησης και υποδομών, στο όνομα της δημοσιονομικής πειθαρχίας, την περίφημη "εξοικονόμηση". Οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ πριν από το 2015 και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έως το καλοκαίρι του 2019, αυτήν την πολιτική εφάρμοσαν. Αυτήν την πολιτική συνεχίζει και η σημερινή κυβέρνηση.

Θυμίζουμε ενδεικτικά το 3ο μνημόνιο για την Παιδεία που όλοι μαζί, ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ψήφισαν το 2015 και την επικαιροποιημένη έκθεση του ΟΟΣΑ που υιοθέτησαν το 2017, που μιλούσε ανοιχτά για την προώθηση της "αξιολόγησης", τον εξορθολογισμό του προσωπικού, το σύστημα πρόσληψης και συνολικά την υιοθέτηση των "βέλτιστων πρακτικών".

Θυμίζουμε τις περικοπές προσωπικού με τις Υπουργικές Αποφάσεις Φίλη για το Δημοτικό και το Νηπιαγωγείο και το νέο ωρολόγιο πρόγραμμα του Γυμνασίου που ψηφίστηκαν το 2016!

ε) Πράγματι σήμερα δεν έχουμε ακριβώς "μια από τα ίδια". Η κοινή στρατηγική υλοποιείται και με ένα ορισμένο διαφορετικό ιδεολογικοπολιτικό μανδύα. Ακόμα και στο νομοσχέδιο, σε ορισμένα σημεία, όπως η διαγωγή και οι αποβολές ή όπως το ζήτημα της σημαίας παλιότερα, η κυβέρνηση επιδιώκει να δώσει και το δικό της ιδεολογικοπολιτικό στίγμα. Θα είναι λάθος όμως να πούμε πως αυτό το ντύσιμο καθορίζει την ουσία. Αυτό επιβεβαιώθηκε άλλωστε τα χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αξιοποίησε ορισμένα συνθήματα, επικαλέστηκε τους ιστορικούς αγώνες του λαού μας, μίλησε ακόμα και στο όνομα πρωτοπόρων αγωνιστών παιδαγωγών αποπροσανατολίζοντας και παγιδεύοντας τμήματα εργαζομένων. Στην πράξη, όμως, η βασική στρατηγική, ο δρόμος που ακολούθησε, όπως και η σημερινή κυβέρνηση με το νομοσχέδιο που φέρνει, ήταν οι κατευθύνσεις της ΕΕ, η "εργαλειοθήκη" του ΟΟΣΑ, οι απαιτήσεις του ΣΕΒ, κόντρα στις μορφωτικές ανάγκες.

Από την άποψη αυτή είναι λαθεμένες, αποπροσανατολιστικές και παγιδεύουν το κίνημα μια σειρά από τοποθετήσεις δυνάμεων μέσα στον κλάδο (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που χαρακτηρίζουν το νομοσχέδιο νεοφιλελεύθερη - νεοσυντηρητική οπισθοδρόμηση, ως προϊόν δεξιών ιδεοληψιών της κυβέρνησης της ΝΔ. Υιοθετούν για μια ακόμα φορά τα χρεοκοπημένα δίπολα "πρόοδος - συντήρηση", "δεξιά - αντιδεξιά" κρύβοντας το πραγματικό περιεχόμενο του νομοσχεδίου και της κυβερνητικής πολιτικής, καλλιεργώντας τη γραμμή της ουράς στη σοσιαλδημοκρατία μέσα στο κίνημα των εκπαιδευτικών. Μια γραμμή όχι απλά χρεοκοπημένη αλλά και καταστροφική γιατί μετατρέπει τα συνδικάτα σε σκαλοπάτι για την εναλλαγή αντιλαϊκών κυβερνήσεων.

Η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, βαθιά αντιλαϊκή και προσανατολισμένη στην εξυπηρέτηση των επιδιώξεων του κεφαλαίου, διατηρεί και επεκτείνει τις τρεις εμβληματικές παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην Παιδεία, που προκάλεσαν και τις μεγαλύτερες αντιδράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος και πολεμήθηκαν από τα σωματεία με απεργιακούς αγώνες:

1. Νόμος Γαβρόγλου για το Λύκειο: Οι μαθητές και οι καθηγητές απάντησαν με μαζικές κινητοποιήσεις.

2. Νόμος 4589 - το νέο σύστημα προσλήψεων για τους αναπληρωτές: Χιλιάδες εκπαιδευτικοί συμμετείχαν στις απεργίες του περσινού Γενάρη.

3. Διατάξεις για την "αξιολόγηση": 77 σωματεία έχουν ψηφίσει απεργία - αποχή από κάθε διαδικασία "αξιολόγησης".

Αποδεικνύεται ότι κάθε κυβέρνηση αξιοποιεί και χτίζει πάνω στο νομοθετικό πλαίσιο που παραλαμβάνει και εκ των πραγμάτων η πολιτική της χειροτερεύει τη ζωή μας.

στ) Με βάση όλα τα παραπάνω, το νομοσχέδιο πρέπει να απορριφθεί όχι ως συντηρητικό και οπισθοδρομικό αλλά ως βαθιά ταξικό, αντιεκπαιδευτικό, που πλήττει τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών μας, καλεί τους γονείς να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και τσακίζει τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, απαξιώνοντας τον παιδαγωγικό μας ρόλο.

Ο αγώνας που δίνουμε για να μην ψηφιστεί το απαράδεκτο νομοσχέδιο είναι αγώνας ταυτόχρονα και για την κατάργηση του αντιεκπαιδευτικού - αντεργατικού οπλοστασίου, για την ικανοποίηση των μορφωτικών και συνολικά των εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων, σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των καπιταλιστών, του ορατού εχθρού - της εκμετάλλευσης για τα κέρδη των λίγων. Πληρώσαμε πολλά, δεν θα πληρώσουμε ξανά.

Σε αυτήν την κατεύθυνση και με αυτόν τον προσανατολισμό στον αγώνα μας μπορούμε να γίνουμε πιο ισχυροί, πιο αποτελεσματικοί απέναντι στον αντίπαλο, απέναντι στον ορατό εχθρό και στην Παιδεία.

Τα σωματεία είναι το κοινό σπίτι όλων των συναδέλφων και οφείλουν να παλεύουν από θέση αρχής και απέναντι σε κάθε κυβέρνηση και κάθε πολιτική που χτυπά τη ζωή μας και τη μόρφωση των παιδιών μας. Τα σωματεία, οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ οφείλουμε να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την οργάνωση του αγώνα, για τη συμμαχία και κοινή δράση με γονείς και μαθητές, για την ισχυροποίηση των σωματείων, για τον προσανατολισμό της πάλης απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, για την αποφασιστική αλλαγή των συσχετισμών σε ΔΟΕ - ΟΛΜΕ σε ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ».

«Η απόρριψη του νομοσχεδίου και του σχολείου που μας ετοιμάζουν, το μεγάλο ΟΧΙ που πρέπει να πούμε στην παραπέρα υποβάθμιση του μορφωτικού αγαθού και του παιδαγωγικού μας ρόλου, χρειάζεται να συνδυαστεί και με τα μεγάλα ΝΑΙ που πρέπει σήμερα να πούμε στον αγώνα:

• Για την ικανοποίηση των δίκαιων διεκδικήσεών μας για μόρφωση, δουλειά και ζωή με δικαιώματα, για τις άμεσες ανάγκες που έχουν τα σχολεία εν μέσω πανδημίας.
• Σε σύγκρουση και ρήξη με όλα όσα μας εμποδίζουν να ζήσουμε και να μορφωθούμε όπως μας αξίζει στον 21ο αιώνα απέναντι στο ορατό εχθρό, τον καπιταλισμό!
• Για ένα σχολείο που θα δίνει όλη την αναγκαία μόρφωση και τις ικανότητες που απαιτείται να έχουν οι μαθητές σήμερα, με επιστημονικό και παιδαγωγικό τρόπο. Με νέα, σύγχρονα σχολεία, υλικοτεχνική υποδομή στήριξης των μαθητών, με κρατική ευθύνη και δωρεάν. Με επίλυση εδώ και τώρα του προβλήματος των χρόνιων κενών με την άμεση μονιμοποίηση των χιλιάδων αναπληρωτών όλων των ειδικοτήτων που βρίσκονται στα σχολεία. Με ολόπλευρη στήριξη του εκπαιδευτικού, ώστε να μπορεί να αντεπεξέρχεται ολοκληρωμένα στον παιδαγωγικό του ρόλο».