Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σουφλί. Η πολυμελής οικογένειά του, εφτά άτομα, πέρασε δύσκολες οικονομικές και πολιτικές καταστάσεις.

Είναι πτυχιούχος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αλεξανδρούπολης και της ΣΕΛΔΕ Αθήνας. Φοίτησε στην Πάντειο (Τμήμα Κοινωνιολογίας) και έλαβε μέρος σε παιδαγωγικά σεμινάρια, καθώς και της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας.

Εργα του: 1) Ο δάσκαλος που λιώνει σα λαμπάδα, δίνοντας φως (κωμωδία). Ανέβηκε το 1955 στην αίθουσα τελετών της Ακαδημίας και παίχτηκε από σπουδαστές, τον συγγραφέα, την Βάγια Τζαμτζή (με παράλληλη απαγγελία ποιήματός του απ' την ίδια και συνοδεία βιολιού από τον συγγραφέα) και 5 ακόμη σπουδαστές. 2) Το κακάο ψήνεται - η UNRRA και τα κλομπς, συλλογή διηγημάτων, 3) Επέτειοι - χρονικά. 4) Αρθρα και σχόλια - κοινωνικοπολιτικά. Τα τρία τελευταία έργα έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στον Τύπο, από το 1988. Αρχές της δεκαετίας του 1960 είχε συνεργαστεί με τουριστικό περιοδικό της Αθήνας, προβάλλοντας τα αξιοθέατα του νομού Εβρου.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε λήξει, αφήνοντας πίσω του τεράστιες υλικές καταστροφές και δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς και τραυματίες σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Η φτώχεια, η δυστυχία και η ανεργία, βασίλευαν απ' άκρη σ' άκρη της πατρίδας μας, πλήττοντας κύρια τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα. Η UNRRA¹ και το «Σχέδιο Μάρσαλ²» είχαν εμφανιστεί ως ο «από μηχανής θεός» για την ανακούφιση» των αδύναμων. Αλλά τελικά αποδείχτηκαν ως χρυσή ευκαιρία για τον πλουτισμό των ισχυρών. Οι ΗΠΑ από τότε επιδίωκαν την παγκόσμια επικράτησή τους και την προώθηση της παγκοσμιοποίησης της αγοράς. Τα ολέθρια αποτελέσματα για τους λαούς του κόσμου απ' την επιβολή της απάνθρωπης πολιτικής τους είναι ολοφάνερα σ' όλα τα σημεία του πλανήτη και σήμερα.

Μερικά γεγονότα, που βίωσα μικρό παιδί από κείνη την περίοδο των πέτρινων χρόνων, στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, το Σουφλί, αναφέρω παρακάτω στο διήγημά μου:

Ητανε καλοκαίρι. Το πρώτο καλοκαίρι μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το μεγάλο ιστορικό γεγονός της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Τα σχολεία, λόγω των καλοκαιρινών διακοπών, ήτανε κλειστά. Δίπλα στο προαύλιο των δημοτικών λουτρών υπήρχε μια παλιά, εγκαταλειμμένη αποθήκη. Γεμάτη αράχνες, σαλαμάντρες, ποντίκια και ό,τι άλλο ήθελες φανταστεί. Περίμενε αμήχανα κόσμο!

Εκεί, η κυρά Ανέζω, η χοντρή με το φουσκωτό καφτάνι, παρασκεύαζε γάλα. Για τους πεινασμένους, μικρούς και μεγάλους. Τα παιδιά - λέγανε οι υπεύθυνοι - το είχανε πιότερο ανάγκη. Το γάλα από ...σκόνη με κακάο. Της αμερικάνικης «βοήθειας», της UNRRΑ, έτσι λεγότανε η ...«πονόψυχη» μάνα.

Οι μεγάλες πέτρινες πλάκες του προαύλιου ζεματούσαν απ' του ήλιου την κάψα. Οι μπόμπιρες, με τις γυμνές πατούσες, με δυσφορία άντεχαν έως το μεσημέρι το πύρινο μαρτύριο. Καρτερούσανε με ιώβεια υπομονή πότε να 'ρθει η σειρά τους για να πάρουν το γάλα από σκόνη με κακάο.

Κι η κυρά Ανέζω, κέρβερος και σκληρή στη δουλειά της, στο αντίκρισμα των παιδιών μεταμορφωνότανε ξαφνικά σε Παναγία, γλυκιά και μειλίχια. Ετσι τη θέλανε τ' αφεντικά της που τη βάλανε σ' αυτή τη δουλειά. Κι έτσι έπρεπε να δείχνει η βασανισμένη απ' την αγροτική ζωή, γυναίκα.

Οταν κατέβαζε με τη βοηθό της το καζάνι απ' τη βαθουλή πυροστιά, άρχιζε με μια τσίγκινη κουτάλα ν' αδειάζει το καυτό γάλα στα τενεκεδένια κουτάκια (από αμερικάνικες κονσέρβες) και στους μαστραπάδες που κρατούσαν στα χέρια τους τα μικρά παιδιά. Απ' τη βιασύνη της, πολλές φορές, δεν πρόσεχε κι έπεφτε απότομα ζεματιστό στα χέρια και στα παντελονάκια τους, αφήνοντας κοκκινίλες και μουντζουλιές. Συχνά, πάνω στο καθήκον της δεν ξεχνούσε να τραγουδάει το αυτοσχέδιο, γουστόζικο στιχάκι της:

Το κακάο ψήνεται

όλοι στη σειρά

ψήνεται δεν ψήνεται

δεν θέλω σαματά

Τα «γλυκά» φαρμάκια του απατηλού καπιταλιστικού παραδείσου φρόντιζαν μικροί και μεγάλοι να τα πνίγουν όσο πιο πολύ ανεπηρέαστα μπορούσαν στα βάθια της γουργουριασμένης κοιλιάς. Το αίσθημα της ψευτοπλησμονής πίστευαν η κυρά Ανέζω κι η μεροληπτική τοπική επιτροπή τροφίμων της UNRRA πως θα 'τανε δυνατό να ικανοποιηθεί κάτω απ' τις υπάρχουσες μεταπολεμικές συνθήκες ανέχειας και πείνας, που δημιούργησαν οι Αμερικανοβρετανοί ιμπεριαλιστές και οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές στην τετράχρονη περίπου ναζιστική κατοχή.

***

Παράλληλα, οι προύχοντες του τόπου επιθυμούσαν φλογερά να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα κι ο «σωτήρας» βασιλιάς, ο παράγων της ανωμαλίας που μ' αυτήν μπορούσαν μονάχα να διατηρηθούν στην αντιλαϊκή εξουσία τους.

Οσο για τη μεγάλη ...σύμμαχο χώρα, τις ΗΠΑ, με την UNRRA ως «ευεργέτιδα», ήτανε γι' αυτούς το αγλαό στήριγμα της άρχουσας τάξης. Το σωσίβιο της ανθρωπότητας από το «μίασμα» του κομμουνισμού.

Ξεχνούσαν, όμως, οι κακόμοιροι πως την ίδια στιγμή, κείνο το καλοκαίρι του 1945, οι «προστάτες» Αμερικάνοι σκόρπιζαν με τις ατομικές τους βόμβες το θάνατο σ' εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, όταν είχανε βγει οι άνθρωποι απ' τα σπίτια τους να κάνουν τα πρωινά ψώνια ή δεν είχαν ακόμα σηκωθεί πολλοί απ' τον ύπνο τους. Βέβαια, οι Αμερικάνοι φρόντισαν, μετά το σεληνιακό τοπίο και ρημαδιό, να στείλουν και κει, σε όσους πυρηνικόπληκτους απόμειναν, το γάλα με κακάο, όπως συνηθίζουνε να κάνουνε πάντοτε μετά από πολέμους, που οι ίδιοι τους δημιουργούν.

Αλήθεια, τι θα γίνει; Θα περάσουν κάποτε από διεθνές δικαστήριο, ως εγκληματίες πολέμου, οι δολοφόνοι των λαών για κείνο το «Κυλώνειο άγος»; Ακόμα και για τα σημερινά εγκλήματά τους, στη Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Παλαιστίνη - όπου εξοπλίζουν, με τα πιο σύγχρονα όπλα, τους Ισραηλινούς κατά των Παλαιστινίων - κι αλλού; Στα ερωτήματα αυτά, όπως και σε πολλά άλλα, θα απαντήσει αργά ή γρήγορα ως αδέκαστος κριτής η ενωμένη πάλη των λαών όλου του κόσμου.

****

Σχεδόν κάθε μέρα περνούσε απ' το χώρο της «γιορτής του γάλακτος» ο Σταμάτης ο ψηλός. Ενας ξερακιανός μεσήλικας άντρας. Ανθρωπος της εξουσίας. Ηταν ο φόβος κι ο τρόμος για τον κόσμο - τον προοδευτικό. Ηθελε να διαπιστώσει αν μοιραζότανε ...σωστά και δίκαια το γάλα. Μετά έπρεπε να πάει στην τοπική επιτροπή της UNRRA και να δώσει αναφορά. Πρόεδρος της επιτροπής ήταν ένας παπάς απ' την κάτω ενορία. Ο ίδιος και τα μέλη της κανόνιζαν πόση σκόνη γάλα και κακάο θα προωθούνταν στην τάδε συνοικία, πόσα ρούχα, τσιτάκια, παπούτσια κ.λπ. (προϊόν εράνου από «φιλεύσπλαχνα» σωματεία της Αμερικής) θα μοιράζονταν στις τάδε οικογένειες και στα τάδε ...μοναδικά άτομα γερόντια, «χρήζοντα αμέσου βοηθείας», όπως έλεγε η απόφαση.

Ο Βασίλης, κεφάλι «αγύριστο», απ' τη μέρα που δεν του δώσανε ούτε ένα ρούχο, μεταχειρισμένο έστω, πήγε να σκάσει απ' τα σεκλέτια του. Τα ντέρτια απ' την άδικη κοινωνία, που τη βλαστήμαγε καθημερινά, είχανε μαζευτεί από καιρό μέσα του. Μόνη διέξοδός του ήτανε το μεθύσι ή έκανε μερικές φορές το μεθυσμένο για να βγάλει το άχτι του.

Κάποια μέρα, θέλοντας να ξαλαφρώσει απ' το βάρος των ενοχλητικών του στεναγμών, κατέβηκε στην κεντρική πλατεία της πόλης για να τραγουδήσει αντάρτικα τραγούδια, όπως την εποχή του ΕΑΜ. Εκείνο που τραγούδησε με περισσότερο κρεσέντο ήταν: «Ω! Πατρίδα μας γλυκιά Δημοκρατία Λαϊκιά». Ηθελε να τον ακούσουν όλα τα μαγαζιά της πλατείας κι η αστυνομία που ήτανε κει κοντά, γιατί τον έπνιγε η αδικία.

-- «Τι παράπονο έχεις, ρε, παλιοκουκουέ και τι Δημοκρατία Λαϊκιά μας τσαμπούνας;», ούρλιαζε, σαν άγριο θεριό, ο υπομοίραρχος, διοικητής της υποδιοίκησης, όταν τον είχε ακούσει απ' το γραφείο του να τραγουδάει τ' απαγορευμένα αντάρτικα τραγούδια.

-- «Θα σας γ... όλους σας και όλους τους μπουρζουάδες», απάντησε μεθυσμένα και τρικλίζοντας με το «θολωμένο» μυαλό, που δεν «εννοούσε» να κάτσει φρόνιμα, όπως δεν είχε κάτσει φρόνιμα κι ο νεαρός Βασίλης της κλεφτουριάς, που βγήκε αρματωμένος στα κορφοβούνια να πολεμήσει την τουρκιά.

***

Και να! Αμέσως άρχισαν να πέφτουν πάνω του, σε ρυθμό κομπρεσέρ, τα κλομπς του υπομοίραρχου και του υπασπιστή του, αφήνοντάς του σπασμένα τρία πλευρά. Ο Βασίλης, κουλουριασμένος καταγής, μην μπορώντας ν' αντιδράσει, κράτησε το μίσος και την οργή γι' άλλη φορά...

Λίγες μέρες μετά απ' αυτό το περιστατικό, ο Βασίλης είχε πετάξει κατά πάνω τους το αδειανό κουτάκι, γιατί δεν του είχανε βάλει γάλα οι υπεύθυνοι της επιτροπής. Του είπανε, «να πας στον Στάλιν να σου βάλει γάλα». Δεν έχασε καιρό και χύμηξε αμέσως πάνω τους από αγανάχτηση, αλλά τον συγκράτησαν οι άλλοι. Φώναζε συνέχεια, ζήτω ο Στάλιν, ζήτω το ΚουΚουΕ, κάτω η μαύρη αντίδραση...

Κι η ζωή μετά κυλούσε, «ήσυχα» και «καλά»! Δεν μπορούσε να βγάλει κανένας «κιχ». Φαίνεται πως κι η γητειά του ψημένου γάλατος με κακάο έπαιξε το ρόλο της στην παραπλάνηση και υποταγή του ελληνικού λαού στο κράτος του κεφαλαίου και των μονοπωλίων.

Η αμερικάνικη «βοήθεια» αποτέλεσε το προοίμιο για τον εξανδραποδισμό του ελληνικού λαού, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τα άγρια οικονομικά μέτρα του ΔΝΤ.

Η ανατροπή του απάνθρωπου αυτού συστήματος θα σημάνει σίγουρα την απαλλαγή της ανθρωπότητας απ' τα δεινά των πολέμων και της άγριας εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Ο πόλεμος κι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αποτελούν συστατικά μέρη της πολιτικής του καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού.

Παραπομπές:

1. Διοίκηση Περίθαλψης Αποκατάστασης Ηνωμένων Εθνών. Νόμος της ελληνικής βασιλικής κυβέρνησης ήταν 388/1945.

2. Για την «Ανασυγκρότηση» και «βοήθεια» της Δυτικής Ευρώπης. Ο Μάρσαλ ήταν στρατηγός και υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ.