Γρηγοριάδης Κώστας

ο παλιός

και νέος έχει

φτάσει,

όμως να ξέρετε

φτωχοί

που στήσατε

γιορτάσι

ότι κι αυτός

σαν τον παλιό

το ίδιο είναι

κουμάσι.

Καινούριος χρόνος

έφτασε,

πέρασε πια

την πύλη,

όμως στο σάκο του

για μας

τόσα δεινά έχει,

φίλοι,

που θε να δούμε

σίγουρα

τον ουρανό

σφοντύλι...

Το ξέρω βέβαια

μ' αυτά

που λέω

τέτοια μέρα,

σας κόβω

κάθε όρεξη

για γλέντι,

για βεγγέρα,

μα κάλλιο

να γνωρίζετε

ποιο σας προσμένει

λούκι,

παρά, ξάφνου,

να κάτσετε

επάνω

στο ...παλούκι!

Αλλωστε αυτό

παθαίνετε χρόνια,

το δίχως άλλο

ψηφίζοντας

πότε τον μεν,

πότε τον δε

«μεγάλο»,

επάνω τους

στηρίζετε ανόητα

ελπίδες

κι έπειτα οποιοιδήποτε

κι αν βγούνε

μπαταξήδες

σας ρίχνουν

στο κεφάλι σας

«μέτρα» σαν κεραμίδες.

Καινούριος χρόνος

έφτασε

το δυο χιλιάδες

πέντε

κι αφήστε

να γιορτάζουνε

μονάχα οι αφένται,

γιατί αυτοί

θα βγάλουνε

καινούρια πλούτη

πάλι,

κλέβοντας

τον ιδρώτα σου

καημένη βιοπάλη!

Εσύ γιατί

να χαίρεσαι

που ο χρόνος

έχει αλλάξει;

κάθε χρονιά

και πιο κακή

για του λαού

την τάξη

που έφτασε

στα πρόθυρα πλέον

να τα τινάξει!

Με το ευρώ

το άτιμο

επάνω πήγαν όλα

και στα φτωχόσπιτα

αδειανή

μένει η κατσαρόλα,

λαχανικά, κρεατικά

φτερά έχουνε

βγάλει

και τόσο πήγανε

ψηλά

που προκαλούνε ζάλη

κι αλί

και τρισαλίμονο

στη δόλια βιοπάλη.

Το καθετί

ακρίβυνε

οι ανατιμήσεις κύμα,

θύμα ο κοσμάκης

πάντοτε,

με το ευρώ πιο θύμα,

και ερωτώ

τι διάβολο θέλαμε

αυτό το κέρμα;

Οι κερδοσκόποι,

Γρηγοριάδης Κώστας

πλέον το δέρμα

και τα φτωχόσπιτα

βογκούν ολημερίς

τα έρμα.

Με το ευρώ

το άτιμο

και με την «ενωμένη»

οι μπαγαπόντες

μοναχά εβγήκαν

κερδισμένοι

και ο λαός

που πίστεψε

πως θα κερδίσει

κάτι,

καταλαβαίνει

τώρα πια

όλη την ευρωαπάτη

κι όπως πληρώνει

ακριβά τρόφιμα,

νοίκια, ρούχα

αγανακτεί

κι αναφωνεί «γιούχα

η Ευρώπη γιούχα»!

Με το ευρώ

όλα φωτιά,

ποιος τάχα

το αρνιέται,

και μόνο

η Ελλάδα έμεινε

δυο σέντσια

να πουλιέται,

πουλιέται

μπιρ, που λεν,

παρά,

μονάχα ένα φράγκο

από τον κάθε

κερατά

και κάθε

σαλτιμπάγκο!

Φλεβάρης

κι ακατάπαυστα

βρέχουνε

τα ουράνια

και του λαού

αρχίζουνε

φέτος νωρίς

τα ...μπάνια.

Στου Ρέντη

κι άλλες γειτονιές,

Κουκάκι, Περιστέρι

το φτωχομάνι

κολυμπάει

λες κι είναι

καλοκαίρι,

και κάνουν

κάποιοι «πρόσθιο»

και άλλοι

«πεταλούδα»

και βλέπουν

ότι και οι «μπλε»

μια ελπίδα

ήταν φρούδα,

ότι απ' το λύκο

έπεσαν

οι δόλιοι

στην αρκούδα!

«Χανόμαστε», φωνάζουνε

μας πνίγουν

οι πλημμύρες,

τρέξτε εσείς

που ήρθατε

τάχατες

σαν «σωτήρες»,

τρέξτε παρασυρόμαστε

απ' του νερού

το ρέμα,

αχ, όσα μας

ελέγατε

όλα ήτανε

ψέμα,

αλλά καλά

να πάθουμε

αυτή μας

πρέπει η μοίρα

αφού πάντα

ψηφίζουμε

τα σκύβαλα,

τη φύρα!

Ενας χρόνος

έχει κλείσει

από πέρσι

εφτά του Μάρτη

που αποφάσισα

να βγάλω

κυβερνήτη

άλλον γδάρτη

γιατί, μπράβο,

το ξεφτέρι,

δεν κατάλαβα

μαχαίρι

πως κι αυτός

είχε στο χέρι.

Ενας χρόνος

έχει κλείσει

Γρηγοριάδης Κώστας

τη μοιραία

που αποφάσισα

να πέσω

σε καινούριο

εκδορέα,

γιατί έχαψα

σαν ψάρι

ό,τι ψέμα

είχε πασάρει

το «κουκί»

για να μου πάρει.

Ενας χρόνος,

μαύρος χρόνος

κι άλλους τρεις

έχω μπροστά μου

και ως τότε

ο νέος γδάρτης,

ω κακό

και συμφορά μου,

θα 'χει αφήσει

στο κορμί μου

μοναχά, βρε,

τα ...οστά μου!

«Πάσχα τερπνό

και ιερό, Πάσχα

κυρίου Πάσχα»,

μα έτσι που 'ναι

η αγορά ελεύθερη

και λάσκα,

οι φουκαράδες

στέκονται μπροστά

στους πάγκους

χάσκα.

Κοιτούν οι δόλιοι

τα αρνιά επάνω

στα τσιγκέλια

και ζαλισμένοι

απ' τις τιμές

σαν να 'πιαν δυο

βαρέλια,

«ψάλλουν» σ' εμπόρους

και ταγούς

τα δώδεκα

ευαγγέλια!

Στα είκοσι

«ευρώπουλα»

τ' αρνάκι, το βετούλι

και ο λαός

με το λειψό, κλεμμένο

μεροδούλι,

θα αναστήσει

δυστυχώς

...σουβλίζοντας

μαρούλι!

Κι όπως θα το 'χει

στη φωτιά

στα κάρβουνα

επάνω,

θα λέει «αχ να σούβλιζα

όσους μ' έχουν

ζητιάνο,

να το χαρώ

κι αληθινό

Πάσχα, μωρέ, να κάνω»!

Ξάφνου ένα πόνο

ένιωσε ο δόλιος

στο στομάχι,

μα ας είν' καλά

το σύστημα Υγείας,

δόξα να 'χει,

γιατί αμέσως

έσπευσαν

δυο, τρία ασθενοφόρα,

σ' ένα λεπτό,

παρακαλώ,

και όχι σε μια ώρα

και τον μετέφεραν

ευθύς σε λουξ

νοσοκομείο

σαν να ανήκε

ο φουκαράς

στο πιο καλό

Ταμείο.

Κι εκεί

τον εξαπλώσανε

σε πουπουλένιο

στρώμα,

ψέματα όσα

λέγονται

για ράντζα

και για βρώμα

και νοσοκόμοι

και γιατροί

τον γιάναν

σ' ένα κάρτο,

ποιος είπε ότι

το ΕΣΥ είν' άθλιο

και σκάρτο;

Γρηγοριάδης Κώστας

λοιπόν, εκεί

ήτανε σαν δερβίσης

και τόσο

είχε μαγευτεί

απ' τις περιποιήσεις

που νόμιζε

πως βρίσκεται

στο «Χίλτον»

σε σουίτα

κι αναφωνούσε

συνεχώς «κοίτα

σύστημα, κοίτα!»

Αλλά, ενώ τα μάτια του

άνοιγε σαν γαρίδα

κι έλεγε «τέτοια

κλινική, πρώτη

φορά μου είδα»

άκουσε ξάφνου

μια φωνή

να λέει: «Ξύπνα

Βρασίδααα!»

Τι σύνταξη,

αγαπητέ, μας λες

πως θες να πάρεις

εσύ μόλις

που έγινες, προχτές,

εβδομηντάρης,

τι μας επέρασες,

λοιπόν, για βλάκες

για κωθώνια,

συντάξεις

να μοιράζουμε

στα εβδομήντα

χρόνια;

Αντε, λοιπόν,

στη φάμπρικα,

είλωτα

και χαμάλη

και στα ογδόντα

έρχεσαι για να

τα πούμε πάλι,

τότε που το 'να

πόδι σου

θα είναι μες

στο λάκκο

ίσως και

να σου δώσουμε

σύνταξη,

φιλαράκο!

Πώς; δεν αντέχεις

τη δουλιά

για δέκα χρόνια

ακόμη;

μ' αυτό ορίζουν

του ΠΑΣΟΚ

και της ΝΔ

οι νόμοι

κι αντί

να διαμαρτύρεσαι,

χτύπησε το κεφάλι,

γιατί εσύ

εψήφιζες να βγαίνουν

οι «μεγάλοι»

και να ληστεύουν

συνεχώς τις λαϊκές

τις τάξεις

μέχρι που αρπάξαν

απ' αυτές

και τις φτωχοσυντάξεις!

Γρηγοριάδης Κώστας

ονειρεύομαι

Ανάφη, Κω

και Χίο,

μα έτσι

που μου έπεσε

το «μπλε» πλέον

...λαχείο

πρέπει να βάλω

τα όνειρα

κι εφέτος

στο αρχείο!

Νησάκια

ονειρεύομαι

Λέσβο, Πάρο

και Θάσο,

μα έτσι πάλι

που 'μπλεξα

μ' άλλον

της τράκας άσο,

κάθε τρελό μου

όνειρο

πρέπει

να το ξεχάσω!

Νησάκια

ονειρεύομαι

μέσα στην τόση

ντάλα,

αλλά μ' αυτούς

που έβαλα

στην πλάτη μου

καβάλα,

τα όνειρά μου

έσυρα μόνος μου

στην κρεμάλα!

Γιορτές παντού

πολιτισμού,

θεάματα ποικίλα

με πρώτο

και καλύτερο

το θέατρο

ξεφτίλα.

Το θέατρο

που βλέπουμε

μπροστά μας

κάθε μέρα

υπό τα «γιούχα»

του λαού

που σκίζουν

τον αέρα.

Να, κατ' αρχήν

επί σκηνής

πληθώρα

μαριονέτες

που παριστάνουν

του λαού,

της χώρας

τους ηγέτες.

Μιλούν, κινούνται,

εκφράζονται,

οργίζονται

γελάνε,

μα ό,τι

και αν κάνουνε

οι «πίσω»

τους κουνάνε.

Αυτοί εκεί

στο παραβάν

τραβούν

το κάθε νήμα,

οι μαριονέτες

μόνες τους

δεν κάνουν

ούτε βήμα

κι όμως αυτές

για ηγέτες του

βγάζει ο λαός

το θύμα!

Να, παραπέρα

στις γιορτές

κι άλλες

καρικατούρες,

πολιτικάντηδες

Γρηγοριάδης Κώστας

φαύλοι,

ανεμοδούρες,

βγαίνουν κι αυτοί

επί σκηνής

με τέμπο

και με χάρη,

θυμίζοντας

σε όλους μας

φιγούρες

του Σπαθάρη!

Τ' αφεντικό

χαρούμενο

χαϊδεύει

το προγούλι,

διακόσιοι ήδη

έγιναν

στη φάμπρικά του

οι δούλοι

που του δουλεύουν

σαν σκυλιά

με αμοιβές

κλεμμένες,

ω, μέρες

για τ' αφεντικά

που 'ρθαν

ευτυχισμένες!

Διακόσιοι

οι εργάτες του

Μπαρμπα-Θωμάδες

όλοι

που του γεμίζουνε

διπλά, τριπλά

το πορτοφόλι,

αφού τους έχει

στη δουλιά

χωρίς άδειες

ΙΚΑ,

«χρόνια τέτοιον

παράδεισο

ζητούσα

και τον βρήκα!»

Τ' αφεντικό

χαρούμενο

χαϊδεύει

το σαγόνι

και ευλογεί

που ήρθανε

τέτοιοι

ωραίοι χρόνοι,

που η εργατιά

προσφέρεται

στ' αφεντικά

θυσία,

έτσι που νόμοι

έγιναν κι εδώ,

σαν να 'ναι

Ασία!

Η υποταγή

στο φόρτε της

από τους Χατζηαβάτες,

σκύβουν μπροστά

στους ισχυρούς

«εταίρους»

και «προστάτες»

και «γην και ύδωρ»

δίνουνε

στις ΗΠΑ

και το ΝΑΤΟ

κι η χώρα

μετατρέπεται

σ' ένα προτεκτοράτο.

Δόγμα των νάνων μας

ταγών

το «ανήκομεν

στη Δύση»,

δόγμα που αργά

ή γρήγορα

Γρηγοριάδης Κώστας

διότι όσο προσκυνάς

και σκύβεις

το κεφάλι

τόσο σου αρπάζουν

πιο πολλά

οι γκάνγκστερς

οι «μεγάλοι».

Πολλά

τα παραδείγματα,

πολλά

τα γεγονότα,

αλλά οι δούλοι

ηγέτες μας

τραβούν

στην ίδια ρότα

κι αν ο λαός

δε σηκωθεί

τη ρότα αυτή

ν' αλλάξει

θα μας συνθλίψει

εντελώς

κι εμάς

η «νέα τάξη».

Εμπρός, λοιπόν,

για «Μέτωπο»

παλλαϊκό,

πολίτες,

έξω το ΝΑΤΟ

και τα τραστ

κι οι ντόπιοι

αγιογδύτες!

Μ' έναν γκάνγκστερ

στο τιμόνι

που σκοτώνει

και δηώνει

παραπαίει πια

η Γη μας

κι είναι έγκλημα

η σιγή μας!

Με παντού

τη «νέα τάξη»

πόσο ακόμη

θα βαστάξει;

Στροβιλίζεται

σε δίνη

κι όλοι έχουμε

ευθύνη!

Οπου δεις, πείνα,

πολέμοι,

όλη η Γη σαν φύλλο

τρέμει,

στο γκρεμό την πάν'

οι σκύλοι

κι ο καθείς να δράσει

οφείλει!

Με τον γκάνγκστερ

στο τιμόνι

τούτη η σφαίρα πια

τελειώνει,

πριν χαθεί λοιπόν

και λείψει

τη γροθιά όλοι

στα ύψη!

Κάθε χρονιά

που έρχεται

φτωχολογιά

καημένη

για σένα θα 'ναι

πιο κακή

από την περασμένη

και θα το βλέπεις

και θα λες

«βρε πιο καλά

ήμουν πέρσι,

γιατί εφέτος

μου 'βαλαν

βαθύτερα

το φέσι»!

Ετσι και τούτη

η χρονιά

που έχει φτάσει

ήδη

θα έρθει

στο κεφάλι σου

καινούριο

κεραμίδι,

γιατί κι οι «μπλε»

που διάλεξες

για να σε κυβερνήσουν

σαν και τους πρώην,

πόπολο,

πρόκειται

να σε γδύσουν,

θ' αρχίσουν

τέτοια αφαίμαξη

τέτοια μεγάλη

τράκα

που θα σου πάρουν,

τελικά,

ακόμη

και τη ...βράκα!

Τέτοια δεινά

θα υποστείς,

καημένη βιοπάλη,

που θα σου φύγει,

άτυχη, σίγουρα

το κεφάλι

κι η μόνη ελπίδα

να σωθείς

είναι ν' αρχίσεις

πάλη.

Κάτσε και σκέψου

εργατιά

ότι εδώ

κι αιώνες

οι μέρες οι καλύτερες

δεν έρχονται

από μόνες,

έρχονται

με το πάλεμα

και δυνατούς

αγώνες.

Κείμενα: Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ

Εικονογράφηση: Κώστας ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ