Sportidea

Από την άλλη, την τελευταία μέρα, αγωνίζεται στο Τάε Κβον Ντο, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, στην κατηγορία των +80 κιλών. Ο Ελληνας πρωταθλητής κάνει τη δεύτερη Ολυμπιακή του εμφάνιση. Η πρώτη του «μάχη» θα γίνει στις 10:55 με αντίπαλο τον Κολομβιανό Ριβέρα Ρόχας.

Sportidea

Το ασημένιο μετάλλιο κατέκτησε ο Νίκος Κακλαμανάκης

Βεβαίως και οι ίδιοι οι πρωταθλητές δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Ισα ίσα κάνουν επιλογές. Και βεβαίως είναι δημόσια πρόσωπα, τους εμφανίζουν ως «αξίες» και αντικειμενικά επιδρούν στις συνειδήσεις. Ως είδωλα ή ως πρότυπα. Εχουν ευθύνη, όταν αφιερώνουν τα μετάλλιά τους πχ στους Κεντέρη-Θάνου. Γιατί ανεξάρτητα απο το αν έχουν σχέση και συμμετοχή σε ντοπάρισμα, με αφορμή την υπόθεσή τους και τη στάση τους απέναντι στο ντόπινγκ συγκαλύπτουν ενόχους και υπεύθυνους. Και αναφερόμαστε στους Ολυμπιονίκες, ανεξάρτητα απο το άν για την επιβίωση ή για την αγάπη στο άθλημά τους, αναγκάστηκαν να «περπατήσουν» στο δρόμο του κυκλώματος: Προπονητής, Ομοσπονδία, πολιτικός παράγοντας, εταιρία... Ακόμα και αν η αδικία, που ίσως τους είχε γίνει, τους έπεισε κάποτε να παίξουν με τα «όπλα», ή να πάνε με «τα νερά» των αδικούντων. Ακόμα και αν ανακάλυψαν, ίσως καθυστερημένα, πως το δικό τους πρότυπο που τους ενέπνευσε δεν ήταν και τόσο καθαρό, αλλά είχαν και οι ίδιοι προσαρμοστεί πλέον. Δεν πρέπει να είναι ο στόχος εκείνου που ακόμα και άθελά του μετατρέπεται σε σύμβολο, να ανακαλύπτει «άλλοθι». Να διαιωνίζει την εξάρτησή του από το κύκλωμα αντί να σηκώνει κεφάλι και να αντιστέκεται. Και όλ' αυτά όταν οι χλιδάτες παρουσιάσεις των Ολυμπιονικών μετά τη νίκη τους από τις εταιρίες με τις οποίες έχουν συμβόλαια έγιναν σύμφυτο μέρος του «αρχαίου πνεύματος των χορηγών», κάνουν ακόμη πιο ανάγλυφη την ένταση και την έκταση της αδικίας στην κοινωνία της εκμετάλλευσης. Που οι νέοι στους οποίους παρουσιάζονται ως πρότυπα περιμένουν στις ουρές των ανέργων και πρέπει να αγωνιστούν σκληρά για να αλλάξει τη ζωή τους μαζί με τη ζωή των ανθρώπων του μόχθου.

Eurokinissi

«Αντίο» με χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο είπε στην καριέρα του ο Πύρρος Δήμας

Βεβαίως και τη βδομάδα που πέρασε συνέχισαν πιο έντονα να απασχολούν την επικαιρότητα τα στοιχεία, ανεξάρτητα από το πώς θα τα χρησιμοποιήσουν και σε ποια κατεύθυνση (πάντως ο εμπορευματοποιημένος αθλητισμός θα ζει και θα βασιλεύει όπως και το ντόπινγκ), γύρω από την υπόθεση Τζέκου. Και παρά το γεγονός ότι συνολικά μια εικοσάδα αθλητές βρέθηκαν ντοπαρισμένοι ή απέφυγαν τον έλεγχο ντόπινγκ, για την αιτία όλοι, αθλητική ηγεσία, πολιτική ηγεσία, περί άλλα τυρβάζουν. Οι αρχιτέκτονες σχεδίων συνολικού ντοπαρίσματος του ελληνικού αθλητισμού προέκυψαν και ...επιχορηγούμενοι από τις κυβερνήσεις, με χρήματα του ελληνικού λαού. Λεφτά για σωματεία-φαντάσματα, όπως λέγεται, για τον «Αίαντα» του Τζέκου. Λεφτά που τσακίζουν τον αθλητισμό και ωφελούν τις πολυεθνικές της ντόπας. Αλλά υπεράνω όλων είναι οι πολυεθνικές.

Eurokinissi

Από τον τελικό του πόλο γυναικών

Ο Δημοσθένης Ταμπάκος αναδείχτηκε χρυσός Ολυμπιονίκης στους κρίκους, καθώς το πρόγραμμά του βαθμολογήθηκε με την υψηλότερη βαθμολογία (9.862) από τους κριτές. Τον Ταμπάκο (που αγωνίστηκε πρώτος στον τελικό) ακολούθησε ο μεγάλος του αντίπαλος, ο Βούλγαρος Γιόρνταν Γιόβτσεφ, που βαθμολογήθηκε με 9.850. Στο βάθρο ανέβηκε και ο Ιταλός Γιούρι Κέκι (που έκλεισε το πρόγραμμα) με επίδοση 9.812. Ο τελευταίος αθλητής (ο Ελβετός Σβάιτσερ) βαθμολογήθηκε με 9.737, ενώ οι πρώτοι έξι πήραν από 9.800 και πάνω!

Η 22χρονη αθλήτρια από την Πρέβεζα Αθανασία Τσουμελέκα έκανε την έκπληξη με το χρυσό στα 20.000 μέτρα βάδην. Παρά την πίεση που δέχτηκε από τη Ρωσίδα Ιβάνοβα, η οποία ήταν δεύτερη, και την Αυστραλέζα Σαβίλ, που τερμάτισε τρίτη, τα κατάφερε. Τα χειροκροτήματα του κοινού δεν απέσπασε μόνο η Αθανασία Τσουμελέκα, αλλά και οι άλλες δύο Ελληνίδες, που έλαβαν μέρος στο αγώνισμα. Η Αθηνά Παπαγιάννη τερμάτισε στη 10η θέση με χρόνο 1.30.37, ενώ η Χριστίνα Κοκκότου ήταν 31η με 1.35.43.

Η 25χρονη δρομέας Φανή Χαλκιά από τη Λάρισα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στον τελικό των 400 μ. με εμπόδια με χρόνο 52.82. Ηδη από τα ημιτελικά η Ελληνίδα σπρίντερ είχε πάρει την πρόκριση σημειώνοντας Ολυμπιακό ρεκόρ και πλησιάζοντας κατά πολύ το παγκόσμιο (52.34) αφού τερμάτισε πρώτη στη δεύτερη ημιτελική σειρά με 52.77. Η συγκεκριμένη επίδοση αποτελεί νέο Ολυμπιακό ρεκόρ, φυσικά πανελλήνιο, ενώ θεωρείται και η 5η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στο αγώνισμα.

Associated Press

Η ελληνική ομάδα στα 4Χ400

Η Αναστασία Κελεσίδου για δεύτερη φορά στην καριέρα της κατακτά το αργυρό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς στον τελικό του αγωνίσματος της δισκοβολίας σημείωσε επίδοση 66,68 μέτρα που της έδωσε τη δεύτερη θέση. Στην όγδοη θέση έμεινε η Κατερίνα Βόγγολη (62,37) και στην ενδέκατη η Στέλλα Τσικούνα (59,48).

Η Εθνική πόλο των γυναικών μπορεί να ηττήθηκε από την Ιταλία με 10-9 αλλά ωστόσο η παρουσία της στο βάθρο με την κατάκτηση του αργυρού μεταλλίου στο Ολυμπιακό τουρνουά αλλά και όλες οι επιτυχίες που σημείωσε αποτέλεσαν μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις των αγώνων.

Οκτώ χρόνια μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, στους οποίους είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο, ο Νίκος Κακλαμανάκης επέστρεψε στο βάθρο των νικητών κατακτώντας το αργυρό μετάλλιο και αποδεικνύοντας πως παραμένει ένας από τους καλύτερους ιστιοπλόους του κόσμου.

Η ελληνική πάλη είχε τη δική της επιτυχία. Ο 28χρονος παλαιστής Αρτιόμ Κιουρεγκιάν, στο μικρό τελικό της κατηγορίας των 55 κιλών της ελληνορωμαϊκής στο Ολυμπιακό τουρνουά, νίκησε τον Ουκρανό Αλεξέι Βαβουλένκο με 6-1 στα σημεία, και έτσι στέφθηκε πανάξια χάλκινος Ολυμπιονίκης.

Ο Βασίλης Πολύμερος και ο Νίκος Σκιαθίτης τερμάτισαν στην τρίτη θέση στον τελικό του διπλού σκιφ ελαφρών βαρών και ανέβηκαν στο βάθρο παίρνοντας το χάλκινο μετάλλιο που είναι η μεγαλύτερη διάκριση στο άθλημα εδώ και πολλά χρόνια. Το ελληνικό σκάφος τερμάτισε με χρόνο 6.23.23, στο κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά, πίσω από τους Πολωνούς που τερμάτισαν πρώτοι και τους Γάλλους που ακολούθησαν.

Με τον καλύτερο τρόπο, το ανέβασμα στο βάθρο, έστω και στην τρίτη θέση, έκλεισε την καριέρα του ο Πύρρος Δήμας. Ο 33χρονος Ολυμπιονίκης σήκωσε 175 στο αρασέ και 205 κιλά στο ζετέ που - όπως αποδείχτηκε - ήταν αρκετά για να του χαρίσουν το χάλκινο μετάλλιο.

Τι ωραίο λάθος γλώσσας. Πόσο αποτελεσματικά οδήγησε στην αλήθεια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Εκεί ανάμεσα σ' ένα α κι ένα ε, σαν τα ρ του έρωτα που τόσο λάτρεψε ο Ελύτης, ήρθε και έλαμψε η αλήθεια, μαργαριτάρι σε ακούσια ανοιγμένο σκοτεινό όστρακο.

Ο αφέτης δίνει το σύνθημα - πυροβολισμό για την εκκίνηση. Ο εφέτης, συνήθως ανακριτής, που επίσης συνήθως αναλαμβάνει τις σοβαρές υποθέσεις, δίνει το σήμα τέλους. Τέλους των ψευδαισθήσεων. Τέλους των πανηγυρισμών και της προπαγανδιστικής συνθηματολογίας. Χτυπάει το... καμπανάκι της... κηδείας του τελευταίου γύρου. Δεν είναι τυχαία η επιλογή συμβόλων, σημαινόντων και σημαινομένων στα μεγάλα θεάματα, σύντροφοι. Επιλέγονται από ειδικούς. Εχουν στόχο τη μάζα. Τη χειραγωγούν με την εξοικείωση και υποβάλλουν όσα μηνύματα χρειάζεται για να της επιβληθούν.

Η ταλάντωση του εκκρεμούς ολυμπιακού «ιδεώδους», που στις εμπορευματοποιημένες και οιονεί ναζιστικές διαστάσεις του, θα επιταθεί. Θα βαράει απ' τον αφέτη στον εφέτη. Από την περηφάνια στην ξεφτίλα. Από την εφεδρίνη στις εφεδρείες των «μυστικών» τύπου «Κόροιβος». Από τα κύμβαλα στα αλαλάζοντα. Τότε θα μπούμε όλοι στο πνεύμα και στο οινόπνευμα.

Η λαμπαδηδρομία συνεχίζεται. Δανεισμός. Εθελοντισμός. Χορηγικός εθισμός. Δικαστικός ελιγμός. Κι επειδή όλοι, ή σχεδόν όλοι, νικητές και ηττημένοι, εσχάτως στρέφουν το βλέμμα ψηλά και επιστρατεύουν και το Θεό σε βοήθεια ερμηνευτική της τύχης τους, τους προτείνω να τον αφήσουν ήσυχο ή να πάνε στον οφθαλμίατρο. Το Θεό, στη σύγχρονη ολυμπιακή εποχή, τον λένε «Ζέπελιν». Είναι ψηλά και τα πανθ' ορά. Δηλαδή τα βλέπει όλα. Ο αφέτης. Ο εφέτης. Κι ο αφέντης.

ΚΑΘΕ χρόνο οι αυγουστιάτικες τούτες μέρες φέρνουν πάντα στο νου και στην καρδιά τον αξέχαστο δημοσιογράφο Κώστα Βιδάλη, το σύντροφο και δάσκαλό μας στης αγωνιστικής δημοσιογραφίας τα πρώτα εκείνα δύσκολα βήματα.

ΕΙΧΕ ολοκληρώσει μια επική διαδρομή στα χρόνια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και δούλεψε με φλόγα για να στηθούν στην κατοχική Αθήνα οι μηχανισμοί προκειμένου να εξασφαλιστούν τα τυπογραφεία για τη σίγουρη έκδοση του «Ριζοσπάστη», της «Ελεύθερης Ελλάδας», αλλά και σειράς επίσης εφημερίδων στα βουνά.

ΤΕΡΑΣΤΙΑ η προσφορά του, εξασφάλισε τυπογραφεία, τυπογραφικά υλικά και φυσικά και το ρεπορτάζ που έκανε καθημερινά στη φωλιά του λύκου, στο γραφείο του κουίσλιγκ πρωθυπουργού Γ. Ράλλη. Η μεταβαρκιζιανή περίοδος θα βρει τον Βιδάλη υπεύθυνο για τα οικονομικά και αμέσως έπειτα πολιτικό συντάκτη του «Ρ», κορυφαίο της ελληνικής δημοσιογραφίας με γενική εκτίμηση.

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ του 1946, μερικές βδομάδες πριν από το δημοψήφισμα για την επαναφορά του Γλίξμπουργκ, έχει εξαπολυθεί ο πιο αιματηρός διωγμός, εξοντωτικός του κόσμου της Εθνικής Αντίστασης. Η πρώτη σελίδα του «Ρ» τρέχει αίμα από τους μοναρχοφασίστες και τις συμμορίες, που είναι διαρθρωμένες στις διάφορες περιοχές.

Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ κολυμπάει στο αίμα. Οι μοναρχοφασίστες έχουν λόγους να χτυπήσουν την περιοχή, που στάθηκε του αντιστασιακού αγώνα το αχτύπητο μετερίζι. Ετσι κι οι Σούρληδες, οι Βουρλάκηδες δολοφονούν καθημερινά τους αγωνιστές στη Θεσσαλία.

ΠΡΕΠΕΙ να πάμε στη Θεσσαλία. Πρέπει να δούμε με τα μάτια μας εμείς και να γράψουμε. Δεν μπορούμε να διαβάζουμε τις «μπούρδες» του Σπ. Θεοτόκη (υπουργό, τότε, Δ. Τάξης). Αυτά έλεγε φωναχτά ο Κ. Βιδάλης. Πολλοί προσπάθησαν να τον πείσουν για το παράτολμο ταξίδι, που θα επιχειρούσε και τους μεγάλους κινδύνους που διέτρεχε.

Σ' ΟΛΟΥΣ αυτούς, συντρόφους και φίλους, απαντούσε λέγοντας: «Είμαι δημοσιογράφος. Και πρέπει να κάνω τη δουλιά μου. Να καταγγείλω όλο αυτό το όργιο της τρομοκρατίας και ν' αποκαλύψω τους δράστες...». Ετσι ο Βιδάλης δεν άκουσε τη φωνή της «λογικής» και σαν σίφουνας στις 10 του Αυγούστου έφευγε τελικά για τη Θεσσαλία για να δει και να γράψει στο μεγάλο ρεπορτάζ, που αυτή τη φορά θα το έγραφε με το αίμα του.

ΕΦΥΓΕ σαν σίφουνας για τη Θεσσαλία αφού με τη συντρόφισσά του, την Κάτια, είχε παραβρεθεί σ' ένα γάμο φιλικού του ζευγαριού. Κι είναι γνωστά όλα όσα ακολούθησαν με την άγρια δολοφονία του σ' ένα χωράφι κοντά σ' ένα χωριό που το όνομά του είναι Μελία. Στο χωριό αυτό υπάρχει ένας γρανιτένιος βράχος με τα μηνύματα της μεγάλης θυσίας.

Η ΑΘΗΝΑ συγκλονισμένη μάθαινε ότι ο Κώστας Βιδάλης είχε βρει από τους λυκανθρώπους του Σούρλα μαρτυρικό θάνατο. Μεγάλη κι η δοκιμασία, ο πόνος και στην εφημερίδα μας, που έχανε τόσο τραγικά μια τέτοια κολόνα, όπως ήταν ο Κώστας Βιδάλης.

ΑΠΟ τα πρώτα του βήματα στη δημοσιογραφία στάθηκε ο ακούραστος αλλά και έμπειρος ρεπόρτερ. Θα ασχοληθεί με το πολιτικό ρεπορτάζ και ως πολιτικός συντάκτης της εφημερίδας μας αναδείχτηκε κορυφαίος στον τομέα του.

ΝΑ μη νομιστεί πως το πέρασμά του στο πολιτικό τον αποτράβηξε από τα οικονομικά. Τα παρακολουθούσε με πάθος. Ετσι τον βλέπαμε να «αλωνίζει» την κεντρική αγορά, να παίρνει σβάρνα αλευρέμπορους, λαδέμπορους και να βγάζει ειδήσεις που ήταν τότε με την οξύτητα που είχε το επισιτιστικό πολύ σημαντικές ειδήσεις, ιδιαίτερα για την εφημερίδα μας.

ΔΕΝ έκανε με τον τρόπο αυτό επίδειξη αλλά, κυρίως, ζητούσε να μπάσει στο ρεπορτάζ τους νέους που βρεθήκαμε στη σύνταξη του «Ρ» οι περισσότεροι βγαλμένοι από την Αντίσταση.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, έλεγε, έρευνα, θέλει τρεχατό κι όχι εφησυχασμός και «κρέμασμα» στο τηλέφωνο. Αυτό μας το 'λεγε φωναχτά μέσα στη σάλα αλλά το έκανε ο ίδιος καθημερινά πράξη. Μεγάλος δάσκαλος.

ΠΕΝΗΝΤΑ χρόνια από το μαρτυρικό θάνατο του κομμουνιστή δημοσιογράφου, που η πένα του θαρραλέα και άτρομη αποκάλυπτε τα σκάνδαλα της ελληνικής πλουτοκρατίας, που ο Μανιαδάκης τον εξόρισε στα Κύθηρα για όσα έβγαλε στο φως για τον Μποδοσάκη.

ΣΤΟΥ ΒΙΔΑΛΗ τα βήματα. Δεν είναι μια απλή επετειακή αναφορά. Είναι κάλεσμα ζωής, είναι μήνυμα αγώνα. Είναι θύμηση χρέους ύψιστου για τον νέο αγωνιστή, το δημοσιογράφο του σήμερα.

Από τη θερμή υποδοχή του θρύλου των στίβων Αλμπέρτο Χουαντορένα στο Περιστέρι, στη λαμπαδηδρομία ειρήνης με αφορμή το πέρασμα της φλόγας από την πόλη

«Στην Κούβα μπορεί να μην έχουμε αρκετούς οικονομικούς πόρους και ανέσεις αλλά έχουμε ψυχή και πίστη στο κοινωνικό μας σύστημα. Γι' αυτό καταφέρνουμε να έχουμε υψηλό αθλητισμό. Δεν αγωνιζόμαστε για το χρήμα, αλλά για την πατρίδα και ό,τι πετυχαίνουμε, το πετυχαίνουμε με την καλή οργάνωση και την ενότητα του λαού μας».

Τα 15 μετάλλια της Κούβας (μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές) 3 χρυσά, 4 αργυρά και 8 χάλκινα είναι η καλύτερη απόδειξη των δυνατοτήτων που έχει αυτό το λαϊκό αθλητικό σύστημα ενός υπερήφανου, αξιοπρεπή και ανεξάρτητου λαού.

Οι διακρίσεις της Κούβας είναι: Χρυσό: Η ομάδα μπέιζμπολ, η Γιουμιλέιντις Κούμπα στη σφαιροβολία, η Οσλέιντις Μενέντεζ στο ακόντιο. Αργυρο: η Γίπσι Μορένο στη σφύρα, η Ντάιμα Μπελτράν στο τζούντο - 78 κιλά, η Γιανέλις Λαμπράδα, στο ταεκβοντό - 49 κιλά, ο Ρομπέρτο Μονσόν στην ελληνορωμαϊκή στα 60 κιλά. Χάλκινο: ο Ανιερ Γκαρσία στα 110 μέτρα με εμπόδια, ο Χουάν Ροντρίγκεζ στη σκοποβολή, ο Γιορντάνις Αρενσιμπία στα 66 κιλά στο τζούντο ανδρών και οι αθλήτριες του τζούντο Αμαριλίς Σαβόν στα 54 κιλά, Γιουρισλέιντι Λουπετέι στα 57 κιλά, Ντριούλις Γκονζάλεζ στα 63, Γιουρισέλ Λαμπόρντε στα 78 κιλά, Ντάιμα Βελτράν στα +78 κιλά.

Οι επιτυχίες των αθλητών και αθλητριών αφιερώνονται στο λαό τους και τον Φιντέλ

Η κουβανική αποστολή στο Ολυμπιακό Χωριό

ICON

H «αργυρή» σφαιροβόλος Γιουμιλέιντις Κούμπα

Associated Press

Ο Ρομπέρτο Μονσόν «αργυρός» στην πάλη (πρώτος από δεξιά)

Associated Press

Ο πανηγυρισμό της ομάδας μπέιζμπολ

Associated Press

Ο Γκιγιέρμο Ορτίζ σε μια μονομαχία του στην πυγμαχία που αναμενόταν να δώσει πολλά μετάλλια

Associated Press

Η «χρυσή» ακοντίστρια Οσλέιντις Μενέντεζ

Από τη συνάντηση με τους δύο Κουβανούς Ολυμπιονίκες της Αθήνας (Φρ. Σεπέδα και Γ. Μορένο), όταν, σε ένδειξη εκτίμησης στο ΚΚΕ, της φόρεσαν το χρυσό μετάλλιο

Η ομάδα που συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας είναι κατά 70% ανανεωμένη και περιλαμβάνει νεαρούς αθλητές, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι φοιτητές. Είναι όλοι τους δημιουργήματα της μαζικής λαϊκής αθλητικής υποδομής της Κούβας, των αθλητικών σχολείων και της Ανώτατης Σχολής Αθλητισμού Υψηλών Προδιαγραφών. Είναι αθλητές και αθλήτριες, που δε σπονσοράρονται από κεφαλαιοκράτες χορηγούς και πολυεθνικές, αγωνίζονται για την πατρίδα και το λαό τους, αποδίδοντας σ' αυτούς την όποια δόξα τους αξίζει ως αντιπροσώπους της χώρας τους.

Γιατί είναι η ολόπλευρη ανάπτυξη του αθλητισμού ως εξασφαλισμένο λαϊκό δικαίωμα, που φέρνει τα όποια αποτελέσματα και στο πιο υψηλό επίπεδο. Ο αθλητισμός είναι για τους Κουβανούς μια δραστηριότητα, που αξιοποιείται για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων, της υγείας τους, στο σχολείο, στη γειτονιά, στο εργοστάσιο. Σκοπός της δραστηριότητας αυτής είναι οι αθλητές να είναι ολοκληρωμένες προσωπικότητες, με ιδανικά και αξίες που υπηρετούν την κοινωνία στην οποία όλοι παλεύουν να την βελτιώσουν, να την αναπτύξουν, προς όφελος όλων.

Αυτή η εκτίμηση στο βαθιά ανθρωπιστικό σύστημα της Κούβας εκφράστηκε και στην προχτεσινή εγκάρδια συνάντηση, που έγινε στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ, αντιπροσωπείας της Κουβανικής Ολυμπιακής Αποστολής, με την ΓΓ της ΚΕ Αλέκα Παπαρήγα και την υπεύθυνη του Τμήματος Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ, Λούλα Καρατζά. Η κουβανική αντιπροσωπεία αποτελούνταν από τον Πέδρο Καμπρέρα Ισιδρόν, από το Ινστιτούτο Αθλητισμού, Φυσικής Αγωγής και Αναψυχής και βέβαια από τον χρυσό Ολυμπιονίκη με την ομάδα του μπέιζμπολ Φρεντερίκο Σεπέδα Κρουζ και την αργυρή Ολυμπιονίκη στη σφύρα Γίπσι Μορένο Γκονζάλες. Στη συνάντηση αυτή, εκφράστηκαν οι ευχαριστίες στο ΚΚΕ για τη διεθνιστική αλληλεγγύη του προς την κουβανική ομάδα σε όλη τη διάρκεια των Αγώνων και με μια χαρακτηριστική συμβολική κίνηση ο Κουβανός μπεϊζμπολίστας φόρεσε στην Αλ. Παπαρήγα το χρυσό του μετάλλιο.

Από την πλευρά της, η Αλέκα Παπαρήγα, υπογράμμισε την εκτίμηση του Κόμματος στην προσπάθεια του κουβανικού λαού και της κυβέρνησής του. Είπε χαρακτηριστικά: «Ξέρουμε πολύ καλά ότι, για να αναπτυχθεί ο αθλητισμός στην Κούβα, στις σημερινές συνθήκες της ιμπεριαλιστικής απομόνωσης και περικύκλωσης, χρειάζονται τεράστιες θυσίες. Επομένως, τα δικά σας μετάλλια αξίζουν πολύ περισσότερο».

Ταυτόχρονα, διαβεβαίωσε τους Κουβανούς συντρόφους: «Ως κόμμα θα συνεχίσουμε να ενημερώνουμε τον ελληνικό λαό, για την κατάσταση στην Κούβα, για τον αγώνα του λαού της, για την Επανάστασή του, για την ανάγκη αλληλεγγύης. Γιατί, για μας, η αντίσταση της Κούβας είναι μια ελπίδα παγκόσμια. Πιστεύουμε ότι αυτό που γίνεται σήμερα στην Κούβα είναι μια βοήθεια για τους λαούς όλης της Γης. Δεν είναι μόνο για το συμφέρον του ίδιου του κουβανικού λαού, αλλά για το συμφέρον όλων των λαών της Γης».